โลกของโหมวยู่แทบแตกสลาย สองขาเขาอ่อนแรงลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างแรง
คนในสระน้ำ ไม่ใช่ชางหลิงกับป๋ายจื๋อ แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ?
“คุณชายรอง……” ฉู่ฉือก็ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะแสดงความตกใจตัวเองออกมายังไง
น้ำตาเอ่อล้นออกมาทันที โหมวยู่จับหน้าอกตัวเองไว้ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาในสมอง เหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่ตกลงกลางหัวของเขา
เขามาช้าเกินไป……
เขามาช้าไปแล้ว……
“ชางหลิง……” เธอตายแล้ว……
งั้นเขาจะทำยังไง? เขาจะมีชีวิตต่อไปอีกยังไง……
“นี่……นายค่อยร้องไห้ทีหลังไหม……” ในระหว่างนั้นเอง คนในสระน้ำกลับส่งเสียงออกมา
โหมวยู่คิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอนแล้วเสียอีก แต่ทว่า คนด้านบนกลับได้ยินเสียงชางหลิงทั้งหมด ต่างก็ตะลึงกันไปทั่ว
“นายช่วยพวกเราขึ้นไปก่อนได้ไหม?” เสียงของชางหลิงอ่อนลง และเห็นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ มีไฟฉายมากมายส่องมาที่ใบหน้าของเธอ ส่องจนตาเธอแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว
“คุณชางยังไม่ตายเหรอครับ?” ฉู่ฉือดีใจเป็นอย่างมาก
“อยากตายหรือไง……” ชางหลิงเหนื่อยใจ
เมื่อกี้เธอคิดจะเตรียมตัวตายอยู่แล้ว แต่หลังจากที่เธอคิดจะไม่พยายามแล้ว เธอกลับรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองลอยขึ้นมาช้าๆ
เธอสวมเสื้อกันหนาวขนสัตว์เอาไว้พอมีน้ำเข้าก็ทำให้ลอยได้ และยกตัวเธอขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ มันกลายเป็นเสื้อชูชีพอย่างน่าประหลาดใจ
และป๋ายจื๋อที่อยู่ข้างๆก็เหมือนกัน ชางหลิงลอยตัวอยู่ในน้ำอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าขยับเลยด้วยซ้ำ กลัวว่าตัวเองจะทำลายความสมดุลนี้
โหมวยู่กระโดดลงสระน้ำอย่างไม่ลังเล น้ำสาดกระเด็นไปทั่ว ชางหลิงตกใจจมลงน้ำไปทันที แต่ทว่าครั้งนี้ โหมวยู่อุ้มเธอเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ ชางหลิงกอดคอเขาเอาไว้ สองขาเกี่ยวตัวเขาไว้แน่น โผล่ขึ้นจากน้ำอีกครั้ง
แต่เธอยังไม่ทันตั้งตัว โหมวยู่ก็ประทับริมฝีปากลงมาทันที เขาใช้แรงบดขยี้ริมฝีปากของเธอ อยากจะรับรู้ได้ถึงการอยู่ของเธอจริงๆ
ฉู่ฉือกับคนอื่นๆก็ต่างหลบตากันใหญ่ เพราะในสระน้ำยังมีป๋ายจื๋ออีกคน ก็รีบไปหาของอะไรมาช่วยเหลือ เพื่อช่วยป๋ายจื๋อขึ้นมาก่อน
“อื้อๆ……ปล่อยนะ……” ชางหลิงดิ้นรนอย่างหนัก กว่าจะออกจากกรงเล็บปีศาจของโหมวยู่ได้ เธอก็เบือนหน้าหนี และคลื่นไส้อย่างมาก
โหมวยู่ขมวดคิ้ว
“ทำไมเหรอ? โทษที่ฉันมาช้าเหรอ?”
ชางหลิงไม่พูดอะไร เธอก็ทำหน้าหงิกหน้างอขึ้นมา สีหน้าเหมือนคนรังเกียจ
โหมวยู่ไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์พวกเขาเป็นยังไง แต่เธอกลับรู้ดีว่าในสระน้ำตอนนี้มีอะไรบ้าง เธอยังกลัวว่าโหมวยู่รักความสะอาด ถ้ารู้ขึ้นมาจะปล่อยเธอตกน้ำไปเลยหรือเปล่า
พวกเขาทั้งสามคนขึ้นมาจากสระน้ำได้อย่างปลอดภัย
ป๋ายจื๋อยังคงอยู่ในอาการสลบ ฉู่ฉือรีบปฐมพยาบาลปั๊มหายใจ เขากระอักน้ำออกมา จากนั้นก็หายใจได้ตามปกติ
แต่ทว่า ในตอนที่ฉู่ฉืออยากถอดเสื้อคลุมที่ดูดซับน้ำมาจนหนักอึ้งนั้นออกมา ก็ถึงได้เห็นว่าบนตัวเขามีปลิงนับไม่ถ้วนเกาะอยู่บนตัวเขา
“พระเจ้า!” ฉู่ฉือที่แม้ฟ้าจะถล่มลงมาก็ยังมีสีหน้าที่เฉยชาได้ก็ยังต้องสะดุ้งตกใจเลย
บนตัวป๋ายจื๋อมีบาดแผล และทั้งตัวยังแช่อยู่ในน้ำอีก ก็ต้องกลายเป็นอาหารของปลิง อากาศหนาวบวกกับการเสียเลือดมากเกินไป เขาอดทนได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว
พอเห็นพวกนี้ โหมวยู่ก็ถึงเข้าใจว่าทำไมชางหลิงต้องผลักตัวเองออกในสระน้ำนั่นด้วย เขาหันหน้าไปช้าๆ เห็นใบหน้ายิ้มแห้งๆของชางหลิง เขาก็พยายามอดทนไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา……
——
ในยามค่ำคืนอันมืดมิด ทางเดินยาวของโรงพยาบาล มีชายชุดดำมากมายยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียง ยืนเฝ้าห้องชางหลิงกับป๋ายจื๋อไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้แมลงวันแม้แต่ตัวเดียวบินเข้าไปได้
ชางหลิงนอนอยู่บนเตียง มองดูแสงไฟบนหัว ก็ยังรู้สึกว่าทุกอย่างไม่เป็นความจริงเหมือนยังอยู่ในฝัน
ก่อนหน้านี้เธอเคยดูภาพยนตร์มาหลายเรื่อง ภายในภาพยนตร์ ตัวเอกหนีรอดออกมาได้จากอันตราย แต่ที่จริงแล้ว เขาตายนานแล้ว ที่หนีออกมาได้ ก็แค่วิญญาณของเขาก็เท่านั้น
ตอนนี้ชางหลิงมีความคิดแบบนี้ เธอคิดว่าพอตัวเองมีชีวิตได้ไม่กี่วัน หลังจากนั้นร่างกายเธอจะหายไปช้าๆ จากนั้นก็มีข่าวประกาศเรื่องในสระน้ำว่าพบเห็นสองศพ ถูกปลิงดูดเลือดจนหมดร่าง?
เฮือก!
แค่นึกถึงภาพนั้น ชางหลิงก็อดไม่ได้เสียวสันหลังวูบวาบ
เธอหันหน้าไป เห็นโหมวยู่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างอยู่นานมาก ไม่พูดไม่จาและยังยืนนิ่งไม่เปลี่ยนท่า เขายืนอยู่อย่างนั้นตลอด
“โหมวยู่…….” ชางหลิงเรียกเขา แต่พึ่งออกเสียงไปนั้นเธอก็ต้องไอกระอักอย่างรุนแรง
เธอแช่อยู่ในน้ำนั้นนานเกินไป ความหนาวเย็นเข้าสู่ร่างกาย เธอฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ในที่สุดโหมวยู่ก็กลับหลังหัน เดินมาข้างเตียงเธอ
“พักผ่อนดีๆ เธอเป็นหวัดน่ะ” เขายังคงไม่มีสีหน้าอาการใดๆ แต่ชางหลิงรู้ดีว่า ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ก็แสดงว่าเขามีเรื่องให้คิดมากมาย
“นายเป็นอะไรไป?” ชางหลิงยื่นมือไปจับมือเขา
โหมวยู่ก้มหน้าลง เขามองดูมือที่แช่อยู่ในน้ำนานจนซีดขาว สุดท้ายก็อดไม่ได้ขอบตาแดงก่ำขึ้นมา
“กำลังคิดอยู่เรื่องหนึ่งน่ะ” โหมวยู่เอามือเธอวางไว้ในฝ่ามือตัวเอง “กำลังคิดว่า ถ้าป๋ายจื๋อไปไม่ถึงก่อนฉัน ถ้าตอนที่ฉันไป เธอก็คง……”
เขาสะอื้น “ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันจะทำ”
“ทำอะไร?” ชางหลิงสงสัย
“แก้แค้นให้เธอ จากนั้น……” โหมวยู่จับมือชางหลิงแน่นขึ้น “ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
ชางหลิงอึ้ง เธอมองโหมวยู่ที่อยู่ตรงหน้า มืออีกข้างก็ทุบไปที่ไหล่เขา “พูดอะไรของนาย”
โหมวยู่ถอนหายใจ รอยยิ้มมีความหดหู่ใจ “ตอนที่ฉันเห็นเธอในสระน้ำ ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ”
เขาพูดแล้ว ก็ยกมือขึ้น สัมผัสใบหน้าของชางหลิง “ขอโทษด้วยนะ……”
“เป็นความผิดของฉันเอง”
ถ้าไม่ใช่เขา โม่โม่ก็คงไม่โกรธแค้นเธอ และเธอคงไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องพวกนี้ แต่ทั้งที่เขารู้ว่าโม่โม่จะตามมาแก้แค้นเธอ แต่เขาก็ยังปกป้องเธอได้ไม่ดีพอ แล้วยังทำตามใจปล่อยเธอไว้คนเดียวกลางถนนแบบนั้น
“ต่อไปฉันจะไม่ทะเลาะกับเธออีกแล้ว” ขอแค่เธอปลอดภัย เขายอมเธอทุกอย่าง
“พอแล้ว” ชางหลิงปลอบใจเขา “ฉันไม่เป็นไรแล้วไง ภรรยานายมีชีวิตยาวจะตาย รอดมาได้ตั้งหลายครั้ง ยังจะกลัวเรื่องแค่นี้อีกเหรอ”
“ไม่ตายจากเหตุการณ์ใหญ่ ต้องมีโชคดีคอยอยู่ด้านหลังแน่ นายก็คือโชคดีของฉัน” ชางหลิงยื่นนิ้วมือออกไป ดีดที่หน้าผากเขาเบาๆ
โหมวยู่ฝืนยิ้มออกมา เห็นเธอสีหน้าซีดขาวมาก เขาก็พยุงหลังเธอ ให้เธอนอนลงไป “ดึกมากแล้ว นอนก่อนเถอะ”
“งั้น เรื่องการแข่งขัน นายไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?” ชางหลิงกะพริบตา
“ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ” โหมวยู่ตอบ
นี่มันเวลาไหนกันแล้ว เขาจะโกรธเธอด้วยเรื่องเล็กแบบนี้ได้ยังไง
“กลับไปเร็วหน่อยก็ดี ที่นี่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากมาย ฉันไม่อยากอยู่ต่อให้กังวลใจ”
ชางหลิงนอนลงอย่างเชื่อฟัง โหมวยู่คลุมผ้าห่มให้กับเธอ เห็นเธอหลับตาลงและนอนหลับลงไป
ดึกมาแล้ว โหมวยู่ลุกขึ้น เขาปิดไฟในห้องผู้ป่วย เหลือแค่แสงไฟอ่อนๆ ปิดประตูห้องและออกมา
แต่ทว่า แสงไฟสลัวนั้น ชางหลิงที่ควรจะหลับได้แล้ว กลับลืมตาโพลงขึ้นมา
