ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 226 ฉันเชื่อแค่ตัวเองเท่านั้น

อากาศในสระน้ำน้อยลงเรื่อยๆ เวลายิ่งนานมากเท่าไหร่ น้ำก็ยิ่งเย็นมากขึ้นเท่านั้น

“ปัง!” เสียงดังมาจากในสระน้ำ ชางหลิงรู้สึกกระดูกของตัวเองจะถูกบดละเอียดด้วยเสียงนี้

“นี่……” ชางหลิงเงยหน้าขึ้น เศษของฝาซีเมนต์ตกลงมาไม่น้อย แต่ก็ยังห่างไกลจากการจะทำให้ฝานั่นแตกอยู่ดี

ร่างกายของป๋ายจื๋อสั่นเทา มือเขาลดลงอย่างหมดแรง เอาปืนในมือส่งให้ชางหลิง

“ก็ยังไม่ได้เหรอ?” ชางหลิงจับปืนที่ป๋ายจื๋อส่งให้เธอ ความหวังในสายตาก็ดับลงอีกครั้ง

พวกเขาถูกขังอยู่ในนี้นานมากเกินไปแล้ว ชางหลิงคิดอยากเอาปืนยิงฝาซีเมนต์นี้ให้ทะลุ ป๋ายจื๋อจึงดำน้ำลงไปอีกครั้ง และรีบหยิบปืนขึ้นมา

แต่ทว่า พวกเขายิงไปสี่นัดแล้ว ทั้งคลิปเหลือแค่นัดเดียวแล้ว

“ดูแล้ว พวกเราคงต้องตายที่นี่จริงๆ” ชางหลิงถอนหายใจอีกครั้ง

เธอจับปืนในมือไว้แน่น ทำท่าเหมือนในโทรทัศน์ เอานิ้วมือวางไว้ที่ตำแหน่งเหนี่ยวไก

“นี่” ชางหลิงเรียกป๋ายจื๋อ “ถึงตอนนี้แล้ว นายยังไม่พูดความจริงกับฉันอีกเหรอ”

“นายว่านายเป็นเด็กกำพร้า ทำอาชีพเดินแบบก็เพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ งั้นนายบอกฉันมาสิ นายไปเรียนเทคนิคคอมมาจากไหน ยังมีปืนนี่อีก?”

ชางหลิงรู้ว่าตัวตนของป๋ายจื๋อต้องไม่ธรรมดาแน่ ก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมบอก เธอก็ไม่บังคับ แต่มาถึงวันนี้ ถ้าเธอไม่ถามอีก เกรงว่าจะตายไปด้วยความสงสัย

“ฉันพูดความจริงทั้งหมด” ป๋ายจื๋อตอบตามตรง

“ปืนกระบอกนี้ ฉันซื้อมาจากตลาดมืด ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเธอ ตอนแรกอยากให้เธอเก็บไว้ป้องกันตัวเอง แต่ไม่คิดว่า ฉันยังไม่ทันได้ให้เธอ เธอก็เกิดเรื่องเสียก่อน”

“งั้นนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” ชางหลิงถามต่อ

“โทรศัพท์ของเธอถูกใส่ระบบติดตามไว้ ฉันได้สัญญาณนี้มา ก็คอยดูโลเคชั่นเธอตลอดเวลา ทันใดนั้นก็เห็นว่าสัญญาณเธอหายไปจากใกล้ๆนี้ ฉันรู้สึกว่าเธอต้องเกิดเรื่องแน่ ก็เลยตามมา” ป๋ายจื๋อสูดหายใจลึกๆ

เขาจะหมดแรงแล้ว แต่กลับยังฝืนยืนตัวตรงเอาไว้อยู่

เขารู้ว่า ถ้าเขาตายไป ชางหลิงที่ว่ายน้ำไม่เป็น อาจจะต้องตายไปด้วย

“ในเมื่อนายรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่บอกกับโหมวยู่ล่ะ?” ชางหลิงสงสัย

ถ้าเขาพาโหมวยู่มาด้วย ตอนนี้พวกเราคงได้รับการช่วยเหลือแล้ว ป๋ายจื๋อก็คงไม่ต้องมาทรมานเพราะเธอ

ป๋ายจื๋อเงียบอีกครั้ง

ชางหลิงรู้ตัว ก็รีบขอโทษเขา “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้จะโทษนาย”

ป๋ายจื๋อมาช่วยเธอได้ก็เป็นพระคุณยิ่งแล้ว ถ้าไม่ได้เขา ตอนนี้เธอคงตายไปแล้ว แต่แค่รู้สึกเสียดาย ตัวเองตายไปก็ช่างเถอะ กลับพาป๋ายจื๋อมาตายกับเธอด้วย

“ฉันเชื่อแค่ตัวเอง” เสียงของป๋ายจื๋อเบามาก เหมือนกำลังอดกลั้นกับความเจ็บปวด

ชางหลิงตกลึง

ป๋ายจื๋อมีนิสัยสันโดษก็จริง ตั้งแต่ที่พวกเขารู้จักกันจนถึงตอนนี้ เธอแทบจะไม่เคยเห็นเขาพูดกับคนอื่นเลย จะให้เขาไปหาโหมวยู่ ก็เป็นการทำให้เขาลำบากใจมากจริงๆ

“ป๋ายจื๋อ……” ชางหลิงยื่นมือไปจับใบหน้าของเขา

ใบหน้าของเขาเย็นเฉียบ ร่างกายของเขาเหมือนแข็งทื่อไปหมด เขากำลังฝืนยืนให้นิ่งในน้ำอย่างยากลำบาก

“ป๋ายจื๋อ!” ชางหลิงลนลาน

สองขาเธอแช่น้ำจนรู้สึกชาไปหมด อย่าว่าแต่ป๋ายจื๋อที่ทั้งตัวต้องแช่อยู่ในน้ำเลย

“นายวางฉันลงเลย เอาฉันลงมา!” เธอจะมีชีวิตรอดด้วยการตายของป๋ายจื๋อไม่ได้เด็ดขาด

“ชางหลิง……” มือของป๋ายจื๋อจบสองขาชางหลิงไว้ ห้ามไม่ให้เธอลงมาจากตัวเขา “เธอฟังฉันนะ……”

“เธอจะต้องมีชีวิตรอดต่อไป ไม่ว่ายังไง แม้จะต้องเหยียบบนศพของฉัน ก็ต้องอดทนรอคนมาช่วยให้ได้”

“ไม่นะ……” ชางหลิงร้องไห้อย่างเจ็บปวด “ป๋ายจื๋อ นายอย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด พวกเราสองคนจะต้องมีชีวิตรอดไปด้วยกัน……”

“ชีวิต……ชีวิตของเธอ สำคัญมากกว่าฉัน” ริมฝีปากป๋ายจื๋อสั่นเทา สองมือจับขาชางหลิงไว้แน่น “ปก……ปกป้องเธอ……เป็น……เป็นหน้าที่ของฉัน……”

“นายกำลังพูดอะไรน่ะ?” เสียงของป๋ายจื๋อเบาลงทุกที ชางหลิงฟังที่เขาพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง

“ป๋ายจื๋อ……” เธอจับใบหน้าเขาอีกที แต่กลับเห็นว่าตัวเขาจมลงไปในน้ำแล้ว “ป๋ายจื๋อ!”

ชางหลิงรู้สึกขาตัวเองยังถูกยกเอาไว้อยู่ ป๋ายจื๋อให้เธอเหยียบบนไหล่ของเขา ตัวเองกลับนั่งลงไปช้าๆ อยากหาท่านั่งที่มั่นคง

“ไม่นะ——” ชางหลิงรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ตัวเองก็ตกลงน้ำไปด้วย

ไม่ได้! ป๋ายจื๋อจะตายไม่ได้

เขาตายแล้ว ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ ต่อไปเธอคงจะใช้ชีวิตอยู่กับฝันร้ายตลอดไป หยูเฉินก็ตายแล้ว เธอจะให้เธอแบบนี้เกิดขึ้นอีกไม่ได้

ชางหลิงจมน้ำอีกครั้ง

ในตอนนี้เอง เธอเตรียมตัวจะไม่ดิ้นรนแล้ว

เธอไม่อยากเหยียบศพป๋ายจื๋อเพื่อมีชีวิตรอดต่อไป เธอจะรอความช่วยเหลือในสระน้ำที่มืดมนโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีความช่วยเหลือมาเมื่อไหร่ไม่ได้

ถ้ารอดไปด้วยกันไม่ได้ งั้นก็ตายไปด้วยกันเลยแล้วกัน

ชางหลิงคิดแบบนี้ เธอหลับตาลง

เธอเงยหน้าขึ้น มองดูความมืดมนด้านบน แรงของมือก็กำแน่นขึ้น เธอยิงกระสุนนัดสุดท้ายในมือ ยิงไปบนฝาซีเมนต์ด้านบนหัว

สระน้ำมีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง สุดท้ายก็จมลงไปในน้ำ

โหมวยู่กับฉู่ฉือและกำลังคนที่ค้นหาตกอยู่ในสถานการณ์คับขันอีกครั้ง

บ้านของที่นี่แน่นหนามาก รอบๆเป็นโรงงานเล็กๆที่วุ่นวาย แม้จะรู้ตำแหน่งที่ชัดเจน แต่ก็ยากที่จะรู้ว่าหลังไหน เขาหงุดหงิดมากขึ้น ความรู้สึกกลัวหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่า ในตอนนี้เอง เขากลับได้ยินเสียงดังจากโรงงานที่อื่น

เขาเป็นทหารที่เคยเข้าร่วมสงครามจริง โหมวยู่รู้ดีว่ามันคืออะไร ตัวเขาชะงักอย่างแรง เขาหันกลับไปมอง เห็นว่าพวกเขาผ่านร้านแปรรูปปลามาแล้ว

โหมวยู่ไม่คิดอะไรมากก็วิ่งไปที่ร้านนั้นทันที เขาพังประตูเข้าไป เดินผ่านลานกล้าง ค้นหาอยู่ทั่วทุกมุม ในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าประตูไม้ที่ถูกปิดแน่น

ใช้แรงทั้งหมดของเขาเตะไปที่ประตูอย่างแรง ประตูไม้ถูกเขาเตะจนแหลกละเอียด ฉู่ฉือกับคนด้านหลังเปิดไฟฉาย เข้าไปในห้องที่มืดมนนี้

โหมวยู่ค้นหารอบๆห้อง มองเห็นว่าในห้องไร้ผู้คน แต่ตรงหน้าไม่ไกลมาก กลับมีเศษแก้วแตกมากมาย

เขารีบเดินไป มีไฟฉายจากฉู่ฉือ เห็นได้ว่ามีปลิงที่ตายแล้วข้างๆมากมาย

“คุณชายรอง” ฉู่ฉือสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เขาฉายไปตรงนั้นตรงๆ ก็เห็นว่ามีฝาซีเมนต์ปิดอยู่

โหมวยู่รู้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร

หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา พอเปิดฝาซีเมนต์ออก ฉายแสงเข้าไป ทุกคนก็ถึงเห็นสถานการณ์ของด้านล่าง

สระน้ำที่มีน้ำขุ่นมัว ผู้ชายหนึ่งกับผู้หญิงหนึ่งเงยหน้าลอยอยู่บนน้ำ ดูท่าเหมือนจะหยุดหายใจแล้ว