ชางหลิงพาป๋ายจื๋อขึ้นบันไดไป เดินห้องนอนห้องที่สี่ เธอกับโหมวยู่อยู่ห้องหนึ่ง จี้เหยากวงอยู่อีกห้องหนึ่ง เหลือแต่สองห้องตรงกลางแล้ว ชางหลิงเลือกห้องข้างๆจี้เหยากวง วางข้าวของของป๋ายจื๋อลงในห้องนั้น
ห้องนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่มีระเบียงเป็นของตัวเอง แต่ทุกอย่างในห้องก็มีครบทั้งหมด มีห้องอาบน้ำเดี่ยวกับหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้น พอยืนอยู่ตรงหน้าต่างก็จะเห็นระเบียงซ้ายขวาพอดี
ชางหลิงนั่งลงบนเตียง พูดอย่างขุ่นเคืองใจ น้ำเสียงนั้นดูหมดไม่มีแรง
ป๋ายจื๋อเปิดกระเป๋าเดินทางออกมา ด้านในมีเสื้อผ้าไม่กี่ตัว ที่มีมากคืออุปกรณ์ของคอมพิวเตอร์ เขาวางกระเป๋าลง เอาคอมมาตั้งวางไว้บนโต๊ะหนังสือให้เรียบร้อย
“นี่!” ชางหลิงเห็นเขาเมินเฉยเธอ ก็อดไม่ได้พูดขึ้นมาว่า “นายไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ยังไงก็ปลอบใจสักคำสองคำก็ได้ไหม”
ป๋ายจื๋อจัดห้องไม่หยุด เขาเปิดม่านออก ด้านนอกก็มืดมากแล้ว เสียงคลื่นทะเลซัดดังขึ้นมาเป็นระยะ
“ที่เธอต้องการไม่ใช่คำปลอบใจจากฉัน” ป๋ายจื๋อรู้ดี เขาแขวนเสื้อผ้าที่มีไม่มากของตัวเองแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า ไม่สนใจอารมณ์ของชางหลิงเลย
ชางหลิงเบะปาก ยังคงโกรธไม่หาย
“ฉันคิดว่า……” ทันใดนั้นป๋ายจื๋อก็ยืนนิ่ง หันหน้าไปมองชางหลิง “โหมวยู่เหมือนจะไม่เหมือนเดิมเลยนะ”
ชางหลิงเงยหน้าขึ้น “เลวกว่าเดิมใช่หรือเปล่า?”
ป๋ายจื๋อเลิกคิ้ว
นิสัยของโหมวยู่เขาก็พอรู้มาบ้าง
เขาให้ความสำคัญกับชางหลิงมาก เป็นคนที่ค่อนข้างหวงก้างมาก ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่คิดนอกใจชางหลิง ก็ไม่มีทางให้เขาเข้ามาอยู่ง่ายๆหรอก
แต่ว่า เมื่อกี้สีหน้าอารมณ์ของเขา ป๋ายจื๋อไม่เข้าใจเลย
“ฉันไม่เข้าใจเรื่องความรักของพวกเธอ” ป๋ายจื๋อพูดอย่างจริงจัง “แต่ว่า ฉันมองออกว่า เขาชอบเธอมาก”
ป๋ายจื๋อไม่เคยสนใจโลกภายในอยู่แล้ว เขาไม่เคยสนใจเรื่องชาวบ้าน แต่ขนาดคนซื่อบื้ออย่างเขายังรู้ว่าโหมวยู่เป็นห่วงชางหลิงแค่ไหน แล้วทำไมชางหลิงที่เป็นเจ้าตัวถึงไม่รู้ล่ะ?
ชางหลิงไม่คิดว่าป๋ายจื๋อจะพูดแบบนี้ เขาไม่เหมือนคนที่จะมาเป็นผู้ไกล่เกลี่ยเลย
“ระหว่างสามีภรรยา ถ้ามีเรื่องเข้าใจผิดหรือมีเรื่องทุกข์ใจอะไร ก็ควรพูดคุยกัน ใช่ไหมล่ะ?” ป๋ายจื๋อถามเธอ
พอพูดแบบนี้แล้ว ชางหลิงไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกละอายใจขึ้นมา
ว่ากันว่าอะไรที่ตนไม่ชอบก็อย่าทำกับผู้อื่น โหมวยู่ให้จี้เหยากวงเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยเธอก็รู้สึกไม่สบายใจมากแล้ว เธอใช้วิธีเอาหนามยอกเอาหนามบ่งแบบนี้ โหมวยู่จะต้องเสียใจเหมือนที่เธอเคยเสียใจแน่
พอนึกถึงตรงนี้ ชางหลิงก็นึกถึงสีหน้าที่เสียใจของโหมวยู่ตอนไปนั่งลงบนโซฟา เธอก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจจี๊ดขึ้นมาทันที
ให้ตายสิ! เธอกลายเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ดึกมากแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ” ชางหลิงลุกขึ้น เดินออกไปที่ประตู พอถึงหน้าประตูแล้ว เธอก็มองไปที่ห้องริมสุด จากนั้นก็หันหน้ากลับไป
“ไม่ว่ายังไง ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องทำอะไรสักอย่างสิ” ชางหลิงพูดต่อ “ฉันจะคอยดู ว่าหล่อนจะทำอะไรอีก”
กลับไปที่ห้องของตัวเอง โหมวยู่กำลังอาบน้ำ ชางหลิงได้ยินเสียงน้ำซู่ซ่าจากฝักบัวในห้องน้ำดังออกมา ในใจก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมากกว่าเดิม
เรื่องในวันนี้ เหมือนจะไม่ใช่ความผิดเธอเสียส่วนใหญ่ ดังนั้น ถึงแม้จะต้องขอโทษ ก็ไม่ควรเป็นเธอที่ขอโทษก่อน
เธอถอดเสื้อผ้าและไปนอนบนเตียง นึกครุ่นคิดอยู่นานมาก
เดี๋ยวสักพัก ถ้าเขาขอโทษเธอก่อน เธอก็ยกโทษให้แล้วกัน
ผ่านไปสักพักใหญ่ ในที่สุดเสียงในห้องน้ำก็หยุดลงแล้ว ชางหลิงรีบหลับตาลง แกล้งทำเป็นหลับ
ไฟในห้องถูกปิดลงทั้งหมด ภายในความมืดนั้น เธอรู้สึกได้ถึงเตียงอีกข้างที่ยุบตัวลงไป และต่อมา ก็มีมือเย็นหนึ่งคู่โอบอยู่บนเอวของเธอ
ชางหลิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างพอใจ แต่กลับไม่ได้พูดอะไร
โหมวยู่ขยับเข้าไปใกล้เธอ แผ่นหลังของเธอแนบชิดอยู่บนแผงอกของเขา ยิ่งไปกว่านั้นยังรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจเขา มือที่ทาบอยู่บนเอวก็ใช้แรงมากขึ้น โหมวยู่กอดเธอแน่นกว่าเดิม เหมือนกับว่าพอปล่อยมือแล้วเธอจะหายไปยังไงอย่างนั้น
“ที่รัก……” เสียงของโหมวยู่ทุ้มต่ำ เขากระซิบเบาๆข้างหูของเธอ น้ำเสียงนั้นดูเหนื่อยใจ “เธอเชื่อฟังกันหน่อยได้ไหม……”
อย่าใจร้อนและอย่าเอาแต่ใจอีกเลย มีความเป็นผู้ใหญ่หน่อยก็ยังดี……
เขากลัวมาก กลัวว่าถ้าวันไหนเขาไม่อยู่แล้ว บนโลกนี้จะมีคนปกป้องและเป็นห่วงเธอแบบนี้อีกไหม
ร่างกายของชางหลิงขยับเล็กน้อย
“ฉันรักเธอมากจริงๆนะ……” โหมวยู่มีคำพูดมากมายแต่พูดออกมาไม่ได้
เธอไม่รู้หรอกว่าเขารักเธอมากเท่าไหร่ เพื่อให้เธอยิ้มออกมาได้ เขาสามารถละทิ้งทุกอย่างได้เลย
แต่ว่า ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกันแบบนี้ เขายังไม่ทันได้ทำดีกับเธอมากกว่านี้ เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันก็ใกล้จะหมดแล้ว
“โหมวยู่……” ชางหลิงรับรู้ได้ถึงความเศร้าโศกของโหมวยู่ เธอหันหลังไป แต่โหมวยู่หยุดเธอเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้เธอมองหน้าเขา
“นายเป็นอะไร?” ฟังเสียงของเขาเหมือนกำลังร้องไห้เลย
แต่ทำไมเขาถึงร้องไห้ล่ะ?
โหมวยู่ผู้ซึ่งแข็งแกร่งไม่มีผู้ใดเทียมได้ ทำไมถึงร้องไห้ได้ล่ะ?
โหมวยู่จูบหอมที่เส้นผมของเธอ แทบจะบดขยี้เธอเข้าไปหลอมรวมกับร่างกายของตัวเองแล้ว
คนคนหนึ่งทำไมถึงรักอีกฝ่ายได้ขนาดนี้นะ? ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เพียงอยู่บนโลกนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขามีความสุขแล้ว
ทั้งชีวิตนี้ของเขา คนที่สำคัญที่สุดก็จากเขาไปหมด แม่ น้องสาว น้าสาว ยี่สิบสองปีก่อน ทุกวันทุกคืนเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางฝันร้าย เขาเริ่มจากการหนีก่อน หนีออกจากโลกอันวุ่นวาย ไปที่ค่ายทหาร แต่ว่า แม้จะทำแบบนี้แล้ว ก็ไม่สามารถสลัดผมความแค้นที่นำพามาให้ตัวเองได้เลย
เขาคิดว่าจะต้องทำได้ไม่ดีพอแน่ ดังนั้นเขาคิดหาทุกทางเพื่อจะแก้แค้น คอยกัดกินตระกูลโม่ไปทีละน้อย คิดว่าขอแค่แย่งทุกอย่างของตระกูลเซิ่งกลับมาได้ ชีวิตก็จะสมบูรณ์แบบ
แต่ว่า……อะไรที่เรียกว่าสมบูรณ์แบบ?
จนกระทั่งพบเจอชางหลิง เขาถึงเข้าใจถึงความหมายของคำนี้
หกปีก่อนได้เจอกับเธอ เพราะเธอแตกต่างจากทุกคน ดังนั้นถึงได้อยากทำความรู้จัก ตอนนั้นเขาสงสัยมาว่า ทำไมถึงมีสาวน้อยแบบนี้อยู่บนโลกด้วย ทั้งที่ถูกที่บ้านกลั่นแกล้งมา แต่กลับทำตัวแข็งแกร่งไม่มีใครทำอะไรได้และสามารถลุกขึ้นยืนได้จากความพ่ายแพ้ได้
อย่างแรกเขาอยากรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอ รองลงมาอยากเห็นเธอยิ้ม รองลงมาอีก ก็คืออยากเห็นเธอยิ้มให้กับตัวเอง อยากจะจับมือเธอก่อน ต่อมาก็อยากกอด รองลงมาอีกก็อยากจูบเธอ……
เขาไม่กลัวตาย
แต่พอคิดว่าถ้าตัวเองตายแล้วก็จะไม่ได้เจอชางหลิงอีก เขาก็รู้สึกเสียใจมาก
“โหมวยู่……นายเป็นอะไรเหรอ?” เห็นโหมวยู่ไม่ตอบเธอสักที ชางหลิงก็ร้องไห้ขึ้นมา “นายพูดสิ!”
“นายเป็นแบบนี้ฉันกลัวนะ……” ทำเหมือนกับว่ากำลังบอกลาเธอเลย
“ขอโทษด้วยนะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว นายอย่าโกรธเลยนะ ฉันให้ป๋ายจื๋อกลับไปดีไหม? ฉันจัดการที่พักอีกที่หนึ่งให้กับเขาแทน……”
“ไม่ต้องหรอก” ในที่สุดโหมวยู่ก็พูดสักที “อยู่ที่นี่นั่นแหละ”
อย่างน้อยป๋ายจื๋อก็ดีกับชางหลิงจริงๆ มีเขาอยู่ ชางหลิงก็จะได้ปลอดภัยขึ้นมาหน่อย
