คุกเมืองหนาน
โหมวยู่นั่งในห้องรอเยี่ยมนานแล้ว นาฬิกาบนผนังดังติ๊ดตั๊ก ประตูเหล็กถูกเปิดออกจากข้างนอก มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
ไม่ได้พบกันนาน ผู้ชายที่ก่อนหน้านี้ยังมั่นใจสง่าดูดี เมื่อถอดเสื้อสูทออกก็ดูแก่โทรมไป โม่หยวนผิงหนวดขาว สีหน้าไร้แววยืนอยู่หน้าประตู
“มาแล้ว?” เห็นโหมวยู่ โม่หยวนผิงแววตาเป็นประกาย ผู้คุมห้องขังที่อยู่ด้านหลังผลักเขาไปข้างหน้า โม่หยวนผิงเดินเข้าไปตรงข้ามของโหมวยู่
“หาผมมีธุระ?” โหมวยู่จ้องเขา อยากดูอะไรออกจากสีหน้าของเขา
ได้รับโทรศัพท์ตอนเที่ยง โม่หยวนผิงยื่นเรื่องอยากเจอหน้าเขา ตอนแรกโหมวยู่ไม่อยากมา ระหว่างเขากับโม่หยวนผิง มีเพียงความแค้น วันนี้แก้แค้นสำเร็จ เขายิ่งไม่อยากเห็นหน้าคนตระกูลโม่
“ผมรู้ว่าคุณไม่อยากเจอผม” สายตาโม่หยวนผิงค่อนข้างเจ้าเล่ห์ “แต่ว่า ตั้งแต่คุณแย่งตระกูลโม่ไปจนถึงตอนนี้ เราสองคนอาหลานยังไม่ได้คุยกันดีๆเลย อีกอย่าง……”
โม่หยวนผิงถอนหายใจ “ผมมีลูกสาวแค่คนเดียว ไม่ว่ายังไง เธอคือคนของตระกูลโม่……”
“นั่นมันเกี่ยวข้องอะไรกับผม?” โหมวยู่ไม่ใส่ใจ เขามือกอดอก หันหน้าไปทางอื่น
“เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว ผมไม่คาดหวังว่าคุณจะไม่เอาความ วันนี้เชิญคุณมา เพียงแค่มีเรื่องหนึ่งจะขอร้อง” โม่หยวนผิดพูด
“ถึงแม้โม่โม่จะผิดยังไง เธอก็ชดเชยด้วยความตายแล้ว ทำให้ต้องตายในต่างแดน โหมวยู่ เห็นแก่ความรักที่เธอมีต่อคุณเถอะนะ ให้ศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายกับเธอ ให้เธอฝังในสุสานตระกูลโม่ ให้เธออยู่กับแม่ของเธอ จะได้มีเพื่อน”
โหมวยู่ขมวดคิ้ว
ตั้งแต่กลับมาจากมิลานถึงตอนนี้ เพราะว่าเกิดเรื่องของจี้เหยากวง แล้วเจอวันตรุษจีนพอดี ขี้เถ้าของโม่โม่รักษาโดยฉู่ฉือชั่วคราว ยังคงไม่ได้ฝัง
ความจริง ถึงแม้ว่าโม่หยวนผิงไม่หาเขา เขาก็คิดจะทำแบบนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ตอนมีชีวิตโม่โม่จะชั่วร้าย แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว ไม่ว่ายังไง ก็ควรให้เธอมีที่ฝังอย่างสงบ
“สำหรับคุณแล้ว เธอเป็นเพียงอุปกรณ์ในการประจบตระกูลโหมวเท่านั้น ตอนมีชีวิตก็ไม่ได้ทำดีด้วย พอตายแล้วกลับแสดงบทบาทพ่อที่ดี มันจะสายเกินไปไหม?” โหมวยู่สายตาเย็นชา
โม่หยวนผิงพูดไม่ออก เขามองหน้าโหมวยู่อยู่สักพัก สุดท้าย ก็ถอนหายใจยาว
“คนเป็นพ่อแม่ ทำไมจะไม่มีความรักความห่วงใยกับลูกของตัวเองล่ะ? โม่โม่เด็กคนนี้ ต้องมีจุดจบแบบนี้ คนที่เป็นพ่ออย่างผมมีความรับผิดชอบสูงมาก”
“เธอเป็นเด็กที่เก่ง ตั้งแต่จบประถมก็ไม่ต้องให้ผมคอยเป็นห่วง ผมฝึกอบรมเธอให้มาเป็นทายาท หวังว่าเธอจะเป็นผู้หญิงอย่างน้าของคุณ ได้เป็นนักธุรกิจที่มีตำแหน่งสูงสุดในเมืองหนาน”
“ฉันอยากให้ลูกได้แต่งงานดีหน่อย พ่อแม่คนไหนไม่อยากทำแบบนี้ล่ะ แต่ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ คุณจะไม่หวั่นไหวกับเธอเลยแม้แต่น้อย ส่วนเธอ กลับถลำลึกเข้าไปแล้ว”
เพื่ออยากได้โหมวยู่ เธอทำทุกอย่าง คนเป็นพ่อ ถึงแม้ต่อหน้าเข้มงวด แต่ก็คอยช่วยเธอจัดการเรื่องวุ่นวายต่างๆ
“คุณควรคิดได้นานแล้ว ผมไม่มีวันชอบเธอ” โหมวยู่หัวเราะเย็นชา “ตั้งแต่คุณบีบแม่ผมจนตายแย่งกิจการเซิ่งซื่อไป ตระกูลโม่ก็คือศัตรูของผม”
“ผมไม่ได้แย่งกิจการของตระกูลเซิ่ง” โม่หยวนผิงเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเอง
“โหมวยู่ หลายปีนี้มา คุณติดใจกับเรื่องนี้ตลอด ผมก็รู้ ผมก็อยากหาโอกาสเพื่อคุยกับคุณมาตลอด แต่ทัศนคติของคุณก็แข็งเกินไป ฟังคำพูดของคนอื่นไม่เข้าเลยแม้แต่น้อย”
“คุย? คุยอะไร?” โหมวยู่แววตาเย็นชา
“คุณก็เป็นนักธุรกิจ น่าจะเข้าใจระเบียบในการทำธุรกิจเป็นอย่างดี เจริญรุ่งเรืองนานต้องมีวันเสื่อมโทรม เซิ่งซื่อเป็นกิจการของตระกูลเซิ่งจริง แต่ว่าอันดับแรกมันก็เป็นธุรกิจของตระกูลหนึ่งเท่านั้น นายท่านและนายหญิงตระกูลเซิ่งดูแลมาทั้งชีวิต แบ่งแยกไปในมือของพวกหัวแข็งของตระกูลเซิ่ง พอพวกเขาตาย คนที่ต่อหน้าดูเหมือนจงรักภักดีต่างก็พลิกผัน แค่อยากได้ส่วนแบ่งจากเซิ่งซื่อในส่วนของตัวเองไปเท่านั้น ตอนนั้น แม่ของคุณไม่มีความสามารถในการบริหารธุรกิจ น้าของคุณอายุยังน้อยไม่ได้รับความเชื่อถือ ถ้าหากผมกับพ่อของคุณไม่ก้าวออกมา ยังเป็นไปได้เหรอที่จะมีเซิ่งซื่อในวันนี้?”
“ทำตัวสูงส่ง” โหมวยู่โมโหแล้ว “ความหมายของการก้าวออกมาของพวกคุณ ก็คือทำให้แม่กับน้าของผมต้องตาย ไล่คนของตระกูลเซิ่งออกจากประเทศจนหมด ครอบครองเซิ่งซื่อเป็นของตัวเอง กลายเป็นของตระกูลโหมวและตระกูลโม่”
“ผมไม่ได้ทำร้ายแม่ของคุณ” โม่หยวนผิงอธิบาย “ผมรู้ว่าคุณไม่เชื่อ แต่ผมก็ต้องพูด”
“ตอนนั้นที่ให้แม่คุณอยู่ที่บ้านไม่ให้เธอออกจากบ้าน เพราะว่าคนของตระกูลเซิ่งบังคับให้เธอเอาสิทธิ์ถือหุ้นออกไป พวกเขาคิดว่ามีพวกคุณแม่ลูกก็สามารถขู่พ่อคุณได้ แม่ของคุณใจอ่อน เห็นคนตระกูลเซิ่งลำบากไม่ได้ พวกเราก็เพราะว่าความจำเป็นถึงวางแผนไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยว”
“พวกเราคิดไม่ถึงว่าเธอจะคลอดเวลานั้น ทั้งๆที่เธอยังห่างวันกำหนดคลอดอีกตั้งครึ่งเดือน……”
“หุบปากได้แล้ว” โหมวยู่จ้องหน้าโม่หยวนผิดอย่างโหดเหี้ยม บังคับให้เขาหยุดพูด
“โม่หยวนผิง คำพูดของคุณ ผมไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว คุณไม่ต้องพยายามบิดเบือนความจริง”
โม่หยวนผิงถูกความน่าเกรงขามในตัวโหมวยู่ทำให้ตกใจ เขาหดสายตา ยิ้มอย่างลำบากใจ
“ผมรู้ว่าคุณไม่เชื่อ ไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะเชื่อ” โม่หยวนผิงถอนหายใจ “สำหรับผมแล้ว ผมใช้ชีวิตที่ร่ำรวยมายี่สิบกว่าปี มันก็คุ้มแล้ว ไม่ได้คาดหวังอะไรอีก”
“ผมอายุห้าสิบกว่าแล้ว มีคุณอยู่ ผมอยากฟื้นตัวก็เป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อเทียบกับให้ผมยากจนทุกข์ยากข้างนอก สู้ใช้ชีวิตปั้นปลายในคุกดีกว่า อย่างน้อยยังสามารถกินอิ่มนอนอุ่น”
โหมวยู่กำหมัดไว้แน่น เงียบ
ใช่ สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน
เขาเคยคิดว่าจะให้โม่หยวนผิงชดใช้ชีวิต แม่และน้องสาวของเขาตายแล้ว เขามีสิทธิ์อะไรมีชีวิตอยู่?
แต่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับยังไง สิ่งที่โม่หยวนผิงพูดเมื่อครู่มีเหตุผล ทำไมเขาจะไม่รู้?
เพราะฉะนั้น จนถึงสุดท้าย เขาก็แค่ส่งเขาเข้าคุกเท่านั้น
เขาแก้แค้นทั้งชีวิต จนถึงวันนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าแค้นนี้ได้แก้แล้วหรือยัง
ส่วนที่เขามาในวันนี้ เพียงแค่อยากปิดฉากชีวิตใน22ปีนี้ของตัวเอง
“คุณพูดจบหรือยัง?” โหมวยู่ตาแดง
โม่หยวนผิงผสานมือสองข้างไว้ มองโหมวยู่อยู่นาน
“หลายปีนี้มา เห็นผมเป็นศัตรูฆ่าแม่ ผมก็ไม่ได้มีคำตำหนิอะไร เพราะว่า หลังจากแม่คุณตาย ผมเป็นคนได้รับผลประโยชน์มากที่สุด”
“แต่ว่า โหมวยู่ คุณเป็นคนฉลาด ในเรื่องนี้ ใครกันแน่ที่ยิ้มได้ถึงสุดท้าย? แม่ของคุณ ถูกใครทำให้ตายกันแน่?”
