ดึกแล้ว ชางหนิงนั่งน่าเบื่ออยู่ในห้องรับแขก โหมวยู่ยังไม่กลับมา เธอดูทีวีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ดูเวลาในมือถือตลอด
สุดท้าย ประตูถูกผลักออก โหมวยู่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหม่นหมอง ชางหลิงมีกระฉับกระเฉงขึ้นมา ลุกขึ้นไปต้อนรับ
“ที่รัก คุณกลับมาแล้วเหรอ” ท่าทางภรรยาผู้น่ารัก
เธอรับเสื้อคลุมของโหมวยู่มาช่วยเขาแขวนไว้บนที่แขวนเสื้อ แล้วเอามือกอดเอวเขาไว้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ช่วงนี้ยิ่งอยู่ยิ่งชอบนัวเนียอยู่กับเขา ถึงแม้ว่าจะห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอก็รู้สึกคิดถึงมาก
โหมวยู่ก้มหน้า ดูท่าทางน่ารักของชางหลิงแล้ว ใจก็อบอุ่น อยากยื่นมือไปจับผมของเธอ แต่ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมาได้ มือที่ยกขึ้นแล้วก็วางลง
“คุณไปไหนมา” ชางหลิงเงยหน้า ให้หน้าผากถูกับคางของเขา
โหมวยู่ไม่ได้พูด
เขาผลักชางหลิงออกเบาๆ เว้นระยะห่างของทั้งคน เดินไปนั่งที่โซฟา
ชางหลิงรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยปกติ ไม่ได้พูดมาก เทน้ำชาร้อนให้เขา
เห็นแก้วน้ำชา ก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน ก็เลยพูดไปประโยคหนึ่ง “วันนี้พ่อคุณมา”
“เขามาทำไม?” โหมวยู่ถาม
“ก็ไม่มีอะไร” ชางหลิงตอน โหมวยู่ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ตลอด พอพูดถึงพ่อของเขา เขาก็เหมือนสิงโตขนฟู
“ความจริง ฉันรู้สึกว่า ท่านประธานอาจจะ……ไม่ได้ร้ายขนาดนั้น ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นพ่อของคุณ วันตรุษจีน ในเมื่อพวกเราก็ไม่มีเรื่องอะไร ไม่อย่างนั้น พวกเรากลับไป ดูท่านหน่อย?” ชางหลิงลองถามเขา
สายตาของโหมวยู่เย็นชาทันที เขาจ้องชางหลิง สายตาแบบนั้น ทำให้ชางหลิงรู้สึกเย็นไปทั้งตัว
“เขาเป็นคนที่เคยเกือบทำให้คุณตาย คุณกลับรู้สึกว่า เขาไม่ได้ร้ายขนาดนั้น?”
ชางหลิงพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบยังไง
“คนอย่างเขา ไม่คู่ควรที่จะให้อภัยตลอดชีวิต ไม่ว่าเขาทำอะไร ก็ชดเชยกับสิ่งที่เขาเคยทำไม่ได้” สำหรับเรื่องนี้แล้วโหมวยู่ไม่เคยยอม
“คุณอย่าโกรธซิ” ชางหลิงรีบพูดปลอบเขา “ความจริงฉันก็แค่อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกคุณดีขึ้นบ้าง ฉันดูออกแล้ว วันนี้เขามาที่นี่ เพราะอยากกระชับความสัมพันธ์ เขาอายุมาแล้ว……”
“คุณไม่เคยผ่านเรื่องที่ผมต้องเผชิญมาก่อน คุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนผม?” โหมวยู่ยกระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย
ชางหลิงตะลึง
“มากระชับความสัมพันธ์แล้วไง? แค่เรื่องแค่นี้ก็พอเพียงที่จะเปลี่ยนความคิดคุณได้แล้ว? แล้วทำไมคุณไม่ยกโทษให้โม่โม่ก่อน? ถ้าหากคุณใจดีขนาดนี้ ทำไมคุณต้องบีบเธอถึงขั้นฆ่าตัวตายด้วย?” โหมวยู่ยิ่งพูดยิ่งเกินไป ชางหลิงลุกขึ้น สีหน้าไม่อยากเชื่อ
“โหมวยู่คุณพูดอะไร?” ชางหลิงขมวดคิ้ว “ฉันบีบโม่โม่จนฆ่าตัวตาย? เพราะฉะนั้นคุณก็คิดแบบนี้ใช่ไหม?”
ทั้งๆที่เขารู้ทุกอย่าง เห็นเรื่องทุกอย่างที่โม่โม่ทำ ทำไมถึงคิดแบบนี้?
“ฉันยกโทษให้โม่โม่ไม่ได้ เพราะว่าคนที่เธอทำร้ายไม่ใช่ฉันคนเดียว ซูเสี่ยวเฉิง เมิ่งเคอ แล้วก็หยูเฉิน…….พวกเขาต่างก็เป็นผู้เสียหาย แต่เรื่องที่พ่อคุณทำกับฉัน คนที่ถูกทำมีแค่ฉันคนเดียว ถ้าหากมันทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของคุณดีขึ้นบ้าง ฉันปล่อยวางได้ก็ปล่อยวางแล้ว”
“ปล่อยวาง? งั้นคุณบอกผม เรื่องที่เขาทำให้แม่และน้องสาวผมตาย ผมจะปล่อยวางยังไง? เรื่องที่เขาฆ่าน้าผมตายผมจะปล่อยวางยังไง?” โหมวยู่ตะโกนเสียงดัง
“ฉัน……” ชางหลินอยากอธิบาย แต่สุดท้าย ก็ถูกท่าทางอันแข็งแกร่งของโหมวยู่ถูกบีบให้หุบปาก
“ความเมตตากับการไม่แยกแยะผิดถูกมันต่างกัน ทำไมคุณถึงไปแก้แค้นได้โดยไม่ห่วงอะไรเลย ผมต้องใจอ่อนเพราะเขาเป็นพ่อของผม? แม้แต่จี้เหยากวงที่น่าสงสารคนเดียวคุณยังทนไม่ได้ ทำไมถึงต้องเป็นแม่พระต่อโหมวเจิ้งถิงขนาดนี้? เพราะว่าผมบอกว่าผมจะถอนตัวออกจากเซิ่งซื่อ คุณกลัวว่าอีกหน่อยอยู่กับผมจะไม่ได้ใช้ชีวิตที่ดีแล้วเหรอ?”
พูดถึงสุดท้าย โหมวยู่ไม่รู้ว่าคำพูดพวกนี้เขาพูดให้ชางหลิงหรือพูดให้ตัวเองฟัง ความรู้สึกที่กดดันอยู่ในใจมาดันระเบิดออกมาวินาทีนี้หมด ระบายไปที่ผู้ไร้เดียงสาอย่างชางหลิง
ชางหลิงตาแดง เธอจ้องโหมวยู่อยู่นาน คำพูดที่โมโหอัดอั้นในใจอยู่นาน
ทำไมเขาถึงพูดจาทำร้ายกันแบบนี้? เธอดูออกว่าโหมวยู่ยังคงมีความสัมพันธ์ต่อพ่อของเขา ไม่อย่างนั้นด้วยความสามารถของเขาแล้ว หลายปีนี้อยากล้มโหมวเจิ้งถิงเขาลงมือตั้งนานแล้ว ไม่รอถึงตอนนี้
เพราะอยากให้เขาสบายใจหน่อยเธอถึงยอมปล่อยวางอคติที่มีต่อโหมวเจิ้งถิง แต่ว่าเขากลับคิดว่า เธอทำแบบนี้เพียงแค่เพราะว่ากลัวไม่มีชีวิตที่ดี?
เขาคิดเหมือนโหมวเจิ้งถิง คิดว่าเธอหวังสมบัติของตระกูลเซิ่งเหรอ?
“ฉันเหนื่อยแล้ว” ชางหลิงน้ำตาคลอ เธอรีบหมุนตัว เดินไปทางบันได “ฉันนอนก่อนแล้ว”
เธอไม่อยากทะเลาะกับโหมวยู่ และทะเลาะกับโหมวยู่ไม่ได้
ทั้งๆที่ทั้งสองคนเพิ่งคืนดีกันไม่ใช่เหรอ? โหมวยู่ต้องถูกกระตุ้นอะไรมาจากข้างนอกแน่นอน เขาเป็นคนหนักแน่น รอเขาคิดได้แล้ว ก็จะอารมณ์ดีขึ้นเอง
หลังของชางหลิงดูหดหู่ โหมวยู่ดูทางที่เธอเดินจากไป ร่างกายและหัวใจรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันไปหมด
เขาไม่อยากทำร้ายเธอ แต่คิดถึงตัวเองเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว จึงจำเป็นต้องทำแบบนี้
โหมวเจิ้งถิงเป็นคนอันตราย เขาหวังว่าชางหลิงจะเกลียดเขาตลอด ก็ไม่หวังให้เธอสงสารเห็นใจเขาแม้แต่น้อย
แม่และน้าตายในมือของเขา เขาไม่อยากให้ชางหลิงก็ตกอยู่ในสภาพแบบนั้น
โหมวยู่ยื่นมือปิดหน้าตัวเอง ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่วุ่นวายไม่อาจถอนตัวได้
ทำยังไงดี……ทรมานเหลือเกิน แค่พูดจาไม่ดีกับเธอไม่กี่คำก็เจ็บปวดขนาดนี้แล้ว เขาจะทำเรื่องไม่ดีแบบนี้ต่อไปได้ยังไง?
แต่ถ้าหากไม่ทำ เขาต้องตายจริงๆ สาวโง่ของเขาตายตามเขาไปจะทำยังไง? ถ้าหากเธอดึงตัวเองออกจากเรื่องนี้ไม่ได้จะทำยังไง? ชีวิตที่เหลือของเธอจะอยู่ต่อไปยังไง
