ครึ่งปี……โหมวยู่ไม่พูดสักคำ
เขาเคยคิดผลลัพธ์นี้ไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่า ตัวเองจะเหลือเวลาน้อยขนาดนี้
ตอนแรกเขายังคิดว่าอาการที่ตามมาหลังจากบาดเจ็บจากปืน ปวดหัวเป็นอาการที่หนักที่สุด แต่ไม่คิดว่า ลิ่มเลือดที่เหลืออยู่นั้นจะโตขึ้นเรื่อยๆ……
ก่อนที่จะแต่งงานกับชางหลิง เขาคิดแต่อยากแก้แค้นให้แม่ เวลาสามปีนี้ พวกเขาสี่พี่น้องแทบจะควบคุมธุรกิจในเมืองหนานทั้งหมด มุ่งไปที่โม่หยวนผิงกับโหมวเจิ้งถิงอย่างเดียว เขาไม่ให้ตัวเองมีเวลาพักผ่อนสักวินาทีเดียว และไม่อยากให้อุบัติเหตุอื่นๆมาทำลายแผนการได้
จนกระทั่งเขาเจอชางหลิง สุดท้ายเขาก็หาความหมายของชีวิตอื่นได้นอกจากการแก้แค้น
เขาอยากให้เธอมีความสุข เขาคิดว่า เขาสามารถมอบความสุขให้เธอได้……
แต่ตอนนี้……
โหมวยู่นึกย้อนกลับไปที่การพูดคุยในคฤหาสน์ตระกูลเซิ่ง ตอนนั้น ชางหลิงบอกกับเขาอย่างจริงจังว่า ถ้าเขาตายไป เธอก็จะตายตามเขาไปด้วย
โหมวยู่ตะลึง
“คุณชายรอง” หลินจื้อพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “จะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วครับ ตอนนี้ผมจะช่วยคุณผ่าตัดเอง”
“ไม่ต้องหรอก” โหมวยู่ลุกขึ้น “เอายาแก้ปวดมาให้ฉันก็พอ”
“คุณชายรอง……” หลินจื้อไม่เข้าใจ “นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องถึงชีวิตเลยนะ คุณเป็นทายาทตระกูลเซิ่ง จะเอาชีวิตมาล้อเล่นแบบนี้ได้ยังไง”
โหมวยู่เงียบ
ก็เพราะว่าเขาเป็นทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลเซิ่ง ดังนั้นเขาถึงมีชีวิตเพื่อตระกูลเซิ่งมาตลอด แต่ตอนนี้ เขาอยากใช้ชีวิตเพื่อตัวเองสักครั้งหนึ่ง
“ทำตามที่ฉันบอก” โหมวยู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“มีบางเรื่อง ฉันต้องไปจัดการก่อน รอจัดการเสร็จแล้ว ฉันจะกลับมาผ่าตัด” เขาจะปล่อยไว้ไม่สนใจไม่ได้ ให้ตัวเองกลายเป็นอากาศหรือหายไปจากโลกนี้ไปเลยยังจะดีกว่า……
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ชางหลิงจะทำยังไงล่ะ?
——
“ฮัดชิ้ว!” ชางหลิงนั่งอยู่บนกองทราย พระอาทิตย์ค่อยๆตกเรื่อยๆ ลมจากทะเลที่พัดมาเริ่มเย็นขึ้น เธอห่มเสื้อเอาไว้แน่น และจามออกมาเสียงดัง
จี้เหยากวงยังคงตื่นเต้นอยู่ เล่นอยู่ข้างน้ำไม่กลับมาสักที
“เหยากวง” ชางหลิงลุกขึ้น ตะโกนไปทางจี้เหยากวง “ฟ้ามืดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”
จี้เหยากวงสองมือกุมเปลือกหอยเอาไว้ เธอมองดูคลื่นทะเลที่ซัดมาแรงขึ้นเพราะลม และแสยะยิ้มออกมา “ค่ะ กำลังไปค่ะ”
แต่ทว่า ยังเดินได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ไม่รู้ว่าสะดุดกับอะไรเข้า เธอล้มลงบนพื้น นานมากก็ลุกขึ้นมาไม่ได้สักที
“เหยากวง!” ชางหลิงตกใจ
เห็นว่าน้ำทะเลเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ลังเลสักพัก แต่สุดท้ายก็วิ่งไปทางจี้เหยากวงอย่างรวดเร็ว
“พี่ชางหลิง……” จี้เหยากวงฟุบอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทาไปหมด “ฉันรู้สึกไม่สบายใจตัวเลย……เจ็บจังเลย……”
ชางหลิงพยุงเธอขึ้นมา จี้เหยากวงมีสีหน้าซีดขาว ดวงตาเพราะมีเส้นเลือดขึ้นมาทำให้แดงก่ำไปหมด เธอจับมือชางหลิงไว้แน่น พูดด้วยเสียงขาดๆหายๆ
“ทรมานมาก……ช่วยด้วย……ช่วยฉันด้วย……”
“เหยากวง เธอเป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” ชางหลิงไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เธออยากพยุงตัวจี้เหยากวงขึ้นมาจากพื้น แต่ไม่รู้ว่าเด็กสาวที่ผอมแห้งเอาแรงขนาดนี้มาจากไหน บีบข้อมือจนเธอรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“เอายา……ยาของฉัน……” จี้เหยากวงมีสีหน้าที่ทรมานมาก
ชางหลิงก็รู้ได้ทันทีว่า โหมวยู่เคยบอกว่า เธอติดสารเสพติด หรือว่าอาการจะกำเริบ?
เธอมองดูคลื่นทะเลที่ซัดเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ จึงพูดโน้มน้าวใจว่า “ได้ ฉันจะเอาให้ ฉันพาเธอกลับไปหานะ พวกเราออกจากที่นี่ก่อน ดีไหม?”
“เอามานะ เอามาให้ฉันตอนนี้เลย!” จี้เหยากวงจับเสื้อชางหลิงไว้เหมือนเป็นบ้า ชางหลิงหลบไม่ทัน ถูกหล่อนดึงลงไปล้มลงกับพื้น
“เหยากวง! ปล่อยฉันนะ……” คลื่นซัดเข้ามาเรื่อยๆ น้ำทะเลที่เย็นเฉียบทำให้เสื้อทั้งสองคนเปียกหมด ชางหลิงกระอักน้ำไปหนึ่งที ความรู้สึกหายใจไม่ออกที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง เธอลนลานทำตัวไม่ถูก
“เอามานะ……เอายาของฉันมา……” จี้เหยากวงตัวคร่อมชางหลิงเอาไว้ จับสองมือชางหลิงไว้แน่น
ผู้หญิงสองคนผอมแห้งกันอยู่แล้ว แรงดันของคลื่นทะเลนำพาพวกเธอไปยังน้ำทะเลด้วย ชางหลิงดิ้นรนอย่างร้อนรนใจ แต่จี้เหยากวงกลับจับตัวเธอเอาไว้แน่น
“จี้เหยากวง!” ด้วยความรีบร้อน ชางหลิงจึงกัดแขนจี้เหยากวงไป หล่อนเจ็บก็จึงปล่อยตัวชางหลิงไป ชางหลิงได้โอกาสหายใจก็รีบเตะจี้เหยากวงออก
ยังดีที่พวกเขาอยู่ในระดับน้ำตื้น ชางหลิงคลานไปทางหาดทราย ในตอนที่เท้าแตะพื้นได้แล้ว เธอก็รีบกลิ้งไปบนทราย
“ช่วยด้วย……”
เสียงของจี้เหยากวงดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ ชางหลิงหันไปมอง ก็เห็นจี้เหยากวงกำลังถูกซัดไปที่เขตระดับน้ำลึก หล่อนดิ้นรนอยู่ในน้ำ ตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่ง
ไหนหล่อนว่าหล่อนว่ายน้ำเป็นไง?
ชางหลิงตกลึง
แต่เธอว่ายน้ำไม่เป็นนี่ นี่เป็นถึงทะเลเลยนะ เธอไม่เพียงแต่ช่วยจี้เหยากวงไม่ได้ ตัวเองอาจจะจมน้ำไปด้วยก็ได้
“เธอรอก่อนนะ ฉันคิดหาทางก่อน” ชางหลิงพยายามตั้งสติเอาไว้ เธอหันหน้ามองไปทางไม้ยาวที่วางไว้ข้างห้องกระจก
เธอหันหลังรีบวิ่งไปทางห้องกระจก แต่พึ่งขึ้นมาบนบก ก็เห็นโหมวยู่รีบวิ่งมาทางนี้แล้ว
“โหมวยู่!” ชางหลิงรีบวิ่งเข้าไป แต่ยังไม่รอเธอได้พูด โหมวยู่กลับผลักเธอออกไป เขาไม่มองเธอด้วยซ้ำ และวิ่งไปหาจี้เหยากวงทันที
ชางหลิงไม่ทันตั้งตัว เธอพยุงถังขยะข้างๆไว้ถึงจะยืนนิ่งได้ หันกลับไปก็เห็นโหมวยู่ลงน้ำไปแล้ว และอุ้มจี้เหยากวงขึ้นมาได้
