วันต่อมา…ซูเสี่ยวเฉิงไม่ได้มาทำงาน
ชางหลิงนั่งอยู่ในสำนักงาน มองไปยังที่นั่งว่างเปล่าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ถงเอินลงมาชั้นล่าง ยังคงเข้ามาเรียกเธอไปทานอาหารเช้าด้วยกัน
“ซูเสี่ยวเฉิงกำลังมีเรื่องดีๆ ใกล้เข้ามาแล้วมั้ง” ถงเอินพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ “เมื่อวานมาลาหยุดกับฉัน วันนี้ก็ลาด้วย”
ชางหลิงดูดนมถั่วเหลือง ตัวเองคิดแล้วก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้
“นี่ ผลความสำเร็จของคุณเมื่อวานนี้เป็นยังไงบ้าง ที่เริ่มโจมตีก่อน โหมวยู่ถูกคุณเอาชนะได้อย่างง่ายดายเลยใช่ไหม” ถงเอินเริ่มซุบซิบอีกครั้ง
ใช่เหรอ ชางหลิงดูดนมถั่วเหลืองเข้าไปอึกใหญ่ “ฉันไม่รู้”
ถ้าบอกว่าสองคนคืนดีกัน แต่กระทั่งเลิกงานโหมวยู่ก็ไม่มีการส่งข้อความหาเธอเลย จนท้ายที่สุด ยังเป็นป๋ายจื๋อที่ขับรถส่งเธอกลับอพาร์ตเมนต์
แต่ทั้งทั้งที่เมื่อวานเป็นแบบนั้นก็แปลว่าคลี่คลายแล้วไม่ใช่เหรอ
เธอลุกขึ้นยืน ไปเอากระดาษทิชชู่ แต่เพิ่งไปแค่สองก้าว มู่ซานที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอทางซ้าย ส่งสายตาให้คู่หูของตัวเอง ขณะที่ชางหลิงเดินผ่าน ชามเต้าฮวยบนโต๊ะก็ถูกผลักลงบนพื้น
ชางหลิงไม่ทันระวัง เหยียบเต้าฮวยลื่น ก้นจ้ำเบ้าลงไปกองกับพื้นทันที
“อุ๊ย ขอโทษนะ” มู่ซานลุกขึ้นยืนแสร้งทำเป็นตกใจ
ความเจ็บปวดของกระดูกก้นกบทำให้ชางหลิงร้องไม่ออก เธอนั่งอยู่บนพื้น กุมช่วงเอว ลุกขึ้นไม่ได้
“ชางหลิง!” ถงเอินรีบวิ่งเข้าไป “คุณไม่เป็นอะไรนะ”
เธอมองไปยังมู่ซานที่อยู่ข้างๆ เป็นที่รู้กันดีว่าเธอเป็นพรรคพวกของโม่โม่ นี่ไม่ชัดเจนเหรอว่าเป็นการทำร้ายชางหลิง
ชางหลิงเจ็บปวดจนมีอาการเหงื่อออก เพราะในไม่ช้าเธอก็ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่เพียงเจ็บปวดที่กระดูกก้นกบ แม้แต่ท้องน้อยก็เริ่มปวดอย่างรุนแรงด้วย
การเคลื่อนไหวทางด้านนี้ในไม่ช้าก็ดึงดูดความสนใจจากทุกคน ผ่านไปสักพัก เซียวฉู่ก็เข็นรถเข็นของโหมวฉี่มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา
“นี่มันอะไรกัน” โหมวฉี่เห็นชางหลิงอยู่บนพื้น จึงตรงไปทางเธอ
“เป็นความผิดของฉันเองค่ะ ชามของฉันวางไว้ไม่ดี ตอนที่เธอเดินผ่านไม่ได้ระวังก็เลยลื่นล้ม” มู่ซานอธิบาย
เดิมทีคิดอยากสั่งสอนชางหลิง ไม่คาดคิดว่าโหมวฉี่ก็อยู่โรงอาหารด้วย ทำให้รองประธานตกใจ ถ้าหากสอบสวนความผิดขึ้นมาต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่
“ฉันช่วยคุณเอง” ถงเอินช่วยประคองชางหลิงขึ้น
ชางหลิงเงียบไม่ส่งเสียง แต่เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้นได้ กระแสความร้อนก็ไหลออกมาจากร่างกายของตัวเอง เธอตื่นตระหนกฉับพลัน
คงจะไม่ใช่วันนั้นของเดือนหรอกนะ…
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อายคนแย่สิ
ทว่า เธอทนเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป โซเซและล้มลงอีกครั้งคุกเข่าลงไปตรงหน้าโหมวฉี่
“ชางหลิง!” โหมวฉี่ตกใจ รีบเอื้อมมือไปจับเธอ จนตัวเองเกือบตกจากรถเข็น
“ท้องของฉัน…ท้องของฉันปวดมาก…” ชางหลิงหน้าซีดขาวลงฉับพลัน
หางตาของถงเอินเหลือบไปเห็นเลือดไหลลงมาจากส่วนล่างของตัวช่างหลิง แล้วดวงตาก็เบิกกว้างทันที
“ชางหลิง…” ถงเอินตกใจมาก “คุณ…คุณเลือดไหล!”
“เรียกรถพยาบาล!” โหมวฉี่ตะโกน
“ฉัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ” มู่ซานยกสองมือขึ้น ทำหน้าว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์
เธอแค่อยากให้หล่อนล้มลงน่าเกลียดเท่านั้น…
รถพยาบาลร้องเสียงดังมา เหล่าพยาบาลนำชางหลิงขึ้นรถ ถงเอินเหล่มองมู่ซานอย่างโหดเหี้ยม
“คุณภาวนาให้เธอไม่เป็นอะไรไปเถอะ”
มู่ซานพูดไม่ออก เธอนิ่งอึ้งอยู่กับที่ สีหน้าขาวซีดไม่ต่างจากคนตาย
โรงพยาบาล
หน้าประตูห้องฉุกเฉิน โหมวฉี่นั่งอยู่ข้างนอก สีหน้ามืดมน
แพทย์กำลังยุ่ง แพทย์ศัลยกรรมกระดูกเดินเข้ามา กำลังเตรียมเข็นชางหลิงไปทำการเอ็กซเรย์ แต่ถูกแพทย์หญิงห้ามไว้
“รอเดี๋ยว” แพทย์ขมวดคิ้วมองดูอาการของชางหลิง
“สาวน้อย ประจำเดือนของคุณ ไม่มานานเท่าไรแล้ว”
ชางหลิงที่เจ็บปวดจนเหงื่อออก สมองครุ่นคิดครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่า…นานมากแล้วนะ เดิมทีควรจะมาสัปดาห์ที่แล้ว แต่ยุ่งอยู่กับหลิวเย่นฟางที่มาขวางหน้าให้ชน เธอจึงไม่ได้สนใจมัน
“คุณหมอคะ คุณหมายความว่า…” ชางหลิงเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว
“เอาเลือดไปตรวจก่อน ถ้าเธอท้อง ก็เอ็กซเรย์ไม่ได้” แพทย์พูดแล้วให้พยาบาลเอาเข็มมาเจาะเลือด
หลังจากครึ่งชั่วโมงแห่งการรอคอยผ่านไป แพทย์ก็ถือรายงานเดินเข้ามา
“ใครคือครอบครัวของผู้ป่วย”
โหมวฉี่ได้ยินเสียงจึงให้เซียวฉู่เข็นเขาเข้าไป
“คุณหมอครับ เธอเป็นยังไงบ้าง” โหมวฉี่ค่อนข้างร้อนใจ
“คุณเป็นสามีของเธอเหรอ ยินดีด้วย ภรรยาของคุณกำลังตั้งครรภ์” แพทย์ส่งรายงานในมือให้โหมวฉี่
“แต่สถานการณ์ของเธอไม่สู้ดี หกล้มแรงเกินไป จึงมีสัญญาณของการแท้ง แนะนำว่าให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ”
ตั้งครรภ์!
ชางหลิงที่อยู่ในวอร์ดได้ยินสองคนนี้ ทันใดนั้นร่างกายก็เหมือนมีบางสิ่งให้ปักหลักอาศัย
มือของเธอค่อยๆ ขยับเข้าไปตรงท้องน้อยของตัวเอง ที่ที่กำลังเจ็บปวดแห่งนี้ มีสิ่งชีวิตเล็กๆ อยู่
เป็นลูกของเธอกับโหมวยู่…
“ครับ ผมรู้แล้ว” มองไม่ออกว่าโหมวฉี่มีสีหน้าเช่นไร
เสียงเล็กๆ ของล้อรถเข็นเสียดสีไปกับพื้น โหมวฉี่มาที่ข้างเตียงชางหลิง ส่งรายงานให้กับมือชางหลิง
“คุณได้ยินหมดแล้วเหรอ” เขาถาม
“อืม” ชางหลิงพลักหน้า
เธออ่านรายงานการตรวจ ใบหน้าซีดขาวเผยยิ้มบาง
“ตอนนี้คุณยังต้องให้ความสำคัญกับร่างกายตัวเอง” โหมวฉี่เตือนเธอ “หมอบอกว่า คุณอาจจะกระดูกก้นกบร้าว แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีเอ็กซเรย์มัน ทำได้แค่รักษาไปตามอาการเท่านั้น”
“โหมวยู่มาหรือยังคะ” ชางหลิงขัดจังหวะเขา “เขารู้เรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลไหม”
เธอแทบจะรอบอกข่าวดีเขาไม่ไหวแล้ว
“ถงเอินรออยู่ข้างนอก ทันทีที่ประชุมเสร็จจะพาเขามา” โหมวฉี่ถอนหายใจเบาๆ
เห็นชางหลิงจมอยู่กับความยินดีของการเป็นแม่ โหมวฉี่จึงลดสายตาลง โบกมือให้เซียวฉู่ เซียวฉู่รับรู้ เข็นเขาออกไป
“คุณชายฉี่” เมื่อออกมาข้างนอก เซียวฉึ่ที่เดินอยู่ข้างหลังโหมวฉี่ก็เอ่ยปากหลังจากลังเลมานาน
“มีคำพูดหนึ่งไม่ควรพูด…ตอนนี้ คุณชางมีลูกกับคุณชายรองแล้ว คุณ…” ควรรักษาระยะห่างกับเธอใช่หรือไม่ อย่ากอดรัดจินตนาการที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย
“วางใจเถอะ” โหมวฉี่พูดบางเบา “ฉันรู้แก่ใจดี เธอไม่ได้ส่งผลกระทบต่อสภาพการณ์โดยรวมของเรา”
“ยิ่งไปกว่านั้น…” ระหว่างพวกเขาทั้งคู่ยังมีปัญหามากมาย จะไปได้จนสุดทางหรือไม่ก็ยังไม่แน่นอน
แพทย์ทำการรักษาอาการต่างๆ ให้ชางหลิง ก่อนจะย้ายเธอไปยังห้องพักผู้ป่วยทั่วไป
เพิ่งหลับไปไม่นาน ถงเอินก็นำโหมวยู่เดินเข้ามา
ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น เมื่อมองไปยังรูปลักษณ์ของชางหลิง สีหน้าที่เป็นทุกข์พลันเกิดขึ้นชั่วแวบก่อนจะหายไป
“โหมวยู่” เมื่อเห็นโหมวยู่ ชางหลิงก็พยายามลุกขึ้นนั่ง “คุณมาแล้วเหรอ”
“โธ่เอ๊ย เด็กน้อย” ถงเอินรีบเข้าไปช่วยประคองให้เธอนั่ง “คุณรีบนอนลงไปเลยนะ”
โหมวยู่เดินเข้าไปหาเธอ เอาหมอนรองหลังเธอ “หกล้มแบบนี้แล้ว อยู่เฉยๆ หน่อยสิ”
“โหมวยู่ คุณจะเป็นพ่อคนแล้วนะ” ชางหลิงบอกเขาอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง
โหมวยู่ชะงักไปฉับพลัน
