เหมือนกับเมื่อวาน โหมวยู่ช่วยเธอเตรียมน้ำอาบให้เธอ ช่วยเธอเตรียมชุดนอนตอนกลางคืนเอาไว้ให้เรียบร้อยอย่างเอาใจใส่กัน
ชางหลิงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ แต่ละครั้งที่คิดว่าแผนของตัวเองมันมีช่องโหว่หรือเปล่า เธอก็ได้เตรียมยานอนหลับเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แน่ใจแล้วว่าในกระเป๋าของโหมวยู่ได้พกยาที่เธอต้องการจะหาอยู่ด้วย
สรุปแล้วจะต้องลงมือหรือเปล่า?
หลังจากที่เขารู้จะต้องโกรธมากแน่ๆ เธอคงจะต้องสูญเสียโหมวยู่ที่อ่อนโยนจนหลอมละลายหัวใจเธอไปหมดคนตรงหน้านี้ไปอย่างรวดเร็วแน่
ชางหลิงเอาหัวจมลงไปในน้ำ จนกระทั่งร่างกายกลั้นจนสุดแล้วถึงจะให้ตัวเองลอยออกมาบนผิวน้ำ
ขาดอากาศหายใจไปชั่วเวลาสั้นๆไม่ได้ทำให้สมองเธอโล่งขึ้นเลย แต่มันกลับทำให้ความรู้สึกว้าวุ่นในใจที่มีอยู่นั้นมันได้เพิ่มความกระสับกระส่ายขึ้นมายิ่งขึ้น
“หลิงเอ๋อ คุณเสร็จหรือยัง?”
ระยะเวลาที่ชางหลิงเข้าห้องอาบน้ำไปในครั้งนี้มันค่อนข้างนานไปหน่อย โหมวยู่จึงเคาะประตูกระจกฝ้าไปด้วยความไม่สบายใจ
“กำลังจะเสร็จแล้ว”
ใบหน้าของเธอถูกอบความร้อนแดงก่ำออกมา ห่อตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เดินเท้าเปล่าออกจากห้องอาบน้ำไป
โหมวยู่จุกแน่นอยู่ตรงลำคอ เห็นสายตาของเธอดูล้ำลึกอ่านยากไปเล็กน้อย
ตอนที่เขาเห็นผมบนหัวของชางหลิงมีน้ำไหลหยดลงมา ความรู้สึกซับซ้อนที่เกิดขึ้นมาไม่หยุดทั้งหมดในใจมันก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที
“มานี่!”
น้ำเสียงของโหมวยู่ทุ้มต่ำ ประดับไปด้วยไฟโกรธอยู่หลายส่วน เหมือนกับว่าได้เปลี่ยนกลับมาเป็นผู้ชายที่เผด็จการไร้เหตุผลยึดคำไหนคำนั้นคนนั้นที่เจอเมื่อตอนแรกอีกครั้ง
ชางหลิงมุ่ยปากออกมาเล็กน้อย เดินเข้าไปอย่างไม่เต็มใจ
โหมวยู่หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่แห้งมาผืนหนึ่งมาช่วยเช็ดผมให้เธอไปอย่างงุ่มง่ามเล็กน้อย แรงบนมือของเขาหนักมือไปหน่อย ชางหลิงอดไม่ได้ที่จะร้องด้วยความเจ็บปวด “เบาๆหน่อย เจ็บ”
“ยังรู้จักที่จะเจ็บอยู่ อยู่คนเดียวอย่างนี้ ช่วยดูแลตัวเองให้ดีหน่อยได้หรือเปล่า ตอนนี้คุณเป็นคนท้อง รู้หรือเปล่าว่าคนท้องอย่างคุณจะป่วยขึ้นมาไม่ได้นะ หลังจากสระผมเสร็จแล้วจะต้องเช็ดผมให้แห้งทันที แล้วก็ต่อจากนี้ไปห้ามใส่ชุดคลุมอาบน้ำอีก”
สายตาที่คมกริบของโหมวยู่กวาดมองน่องขาขาวเนียนนุ่มที่โผล่ออกมาครึ่งขาของชางหลิง ทำเอาเธอตกใจจนรีบเอาขาหดอยู่ในผ้าห่มผืนบางที่อยู่บนโซฟาไปอย่างรวดเร็ว
หาได้ยากที่จะเห็นเธอว่าง่ายขนาดนี้ออกมา โหมวยู่เหมือนกับว่าจะสั่งสอนจนเสพติดไปแล้ว “อีกอย่างผมไม่ต้องสระทุกวัน สระวันเว้นวันเอาก็พอ”
หลังจากที่มีแผนอยู่ในใจแล้ว ชางหลิงก็อยากจะพูดกับโหมวยู่ให้มากๆหน่อยเสียใจจะขาด ไม่ว่าจะกำลังสั่งสอนเธออยู่หรือเปล่า เธอก็แค่ทำเป็นหูทวนลมไปก็จบแล้ว
ช่วยเช็ดผมเธอให้แห้งไปอย่างระมัดระวัง โหมวยู่ถึงจะผันร่างเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
เสียงน้ำดังซู่ซ่าเข้ามาจากภายในห้องอาบน้ำ ชางหลิงรู้ว่าโอกาสมาแล้ว
เธอวิ่งออกไปยังห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว หายานอนหลับที่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หยิบไปบดเป็นผงในครัว ใช้น้ำเปล่ากรอกเข้าไปในแก้วไวน์สีใสใบหนึ่ง จากนั้นเอาตะเกียบมาคนอย่างรวดเร็ว จนน้ำในแก้วกลับมาใสดังเดิมจึงได้หยุดไป
ชางหลิงเบิกตามองอยู่หลายรอบ หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าในแก้วมันไม่มียาหลงเหลืออยู่แล้ว เธอก็ได้ยกแก้วน้ำเปล่าที่ปรุงแต่งเดินเข้าไปในห้อง หัวใจ “ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!” จนแทบจะหลุดออกมา
“อ๊ะ!”
ยืนอยู่ข้างโซฟาในห้อง แก้วน้ำใบนั้นที่อยู่ในมือของชางหลิงยังไม่ทันได้วางลงไป ก็รู้สึกแปลกๆมาทางด้านหลัง เธอหันหน้ากลับไปทันที พลางร้องตกใจออกมา
โหมวยู่เช็ดผมไปพลางเดินไปพลาง เมื่อกี้นี้ตอนที่เธอผันร่างไปก็เห็นหัวของโหมวยู่มีผ้าขนหนูสีขาวปิดเอาไว้อยู่ ทำเอาเธอตกใจจนขนลุกไปหมดทั้งตัว
“คุณทำอะไร ตกใจหมดเลย”
เห็นชางหลิงที่จู่ๆก็โกรธขึ้นมา โหมวยู่กะพริบดวงตาสีดำสนิทปริบๆออกมาอย่างไร้เดียงสา เขียนคำว่า “คุณชวนทะเลาะกันแบบไม่มีเหตุผลอีกแล้ว!” อยู่บนใบหน้าที่ส่องประกายแวววาวออกมา
ชางหลิงกำลังคิดที่จะเถียงกับเขาไปให้จบๆ ทันใดนั้นเองก็เห็นเข้ากับแก้วน้ำใบนั้น จึงได้ควบคุมให้ตัวเองข่มกลั้นไปอีกครั้ง
“คุณหิวน้ำหรือเปล่า ฉันรินน้ำมาให้คุณ”
ชางหลิงพยายามทำให้ตัวเองเป็นธรรมชาติขึ้นหน่อยเท่าที่จะเป็นไปได้ ดวงตาเฝ้าจับจ้องไปที่สีหน้าที่แสดงออกมาบนใบหน้าของโหมวยู่ไปทุกอณูอย่างไม่ละสายตา
“ขอบคุณ”
โหมวยู่ยิ้มออกมา รับแก้วในมือของชางหลิงไป แล้วดื่มไปจนหมดแก้ว
ชางหลิงตกใจขึ้นมา โดยปกติแล้วก่อนนอนโหมวยู่ไม่มีทางจะดื่มน้ำเยอะขนาดนี้ เธอนึกว่าอย่างมากเขาก็ดื่มไปแค่สองอึก เลยตั้งใจใส่ยานอนหลับเพิ่มไปหลายๆเม็ดหน่อย
ชางหลิงร้อนใจขึ้นมา กลัวว่าเขาพอนอนแล้วจะไม่ตื่นขึ้นมา และก็กลัวว่ายานอนหลับที่มากเกินไปมันจะส่งผลต่อร่างกายของเขา รีบดันร่างของเขาเดินไปยังห้องน้ำด้วยความรีบร้อน
“ทำไมคุณถึงดื่มเยอะขนาดนั้น คายออกมา รีบคายออกมาเร็ว!”
“หลิงเอ๋อ เมื่อกี้ผมหิวน้ำเกินไป ขอบคุณที่คุณรินน้ำให้ผม นอนเถอะ!” โหมวยู่พูดไปแล้วก็อุ้มชางหลิงไปยังเตียงนอนโดยที่ไม่ฟังคำพูดของเธอ โอบกอดเธอเอาไว้แน่นแล้วปิดไฟ
เพียงไม่นานชางหลิงก็รู้สึกได้ถึงเสียงลมหายใจออกมาช้าๆบนหัว
โหมวยู่นอนหลับแล้ว ประสิทธิภาพของยานอนหลับทำไมมันถึงได้ออกฤทธิ์เร็วขนาดนี้?
เป็นเพราะว่าเมื่อกี้นี้เธอใส่ยานอนหลับเยอะไปหรือเปล่า โหมวยู่ถึงได้เป็นแบบนี้
ชางหลิงตกใจจนเกือบจะเรียกรถพยาบาลมา พยายามฝืนมือที่กำลังสั่นอยู่โทรไปหาป๋ายจื๋อ
“มีอะไรล่ะ?” ในน้ำเสียงที่เยือกเย็นของป๋ายจื๋อประดับไปด้วยความกังวลอยู่หลายส่วน ดึกดื่นป่านนี้แล้วชางหลิงไม่มีทางโทรหาเขาแน่
หลังจากที่รับสาย ชางหลิงก็ถามออกไปเสียงสั่นว่า “เมื่อกี้นี้ฉันให้โหมวยู่กินยานอนหลับไปสี่เม็ด คุณหมอแนะนำมาว่าให้ใช้ครั้งละหนึ่งเม็ด มันจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า นายรีบมาตรวจดูให้ฉันหน่อย”
“ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก” ป๋ายจื๋อตอบกลับมาอย่างไม่มีลังเลเลยแม้แต่น้อย
อย่างคนที่ได้รับการอบรมมาเฉพาะทางนี้โดยเฉพาะอย่างเขา โดยทั่วไปจะมีภูมิคุ้มกันต่อยานอนหลับทั่วไปอยู่แล้ว กินไปสิบเม็ดแปดเม็ดก็ไม่ส่งผลกระทบเลยแม้แต่น้อย สภาพร่างกายของโหมวยู่ ยานอนหลับนิดหน่อยอย่างนี้มันก็ยังส่งผลไม่ถึงเขาหรอก
“อ้อ งั้นตอนนี้ฉันจะไปเอาของ นายรีบมานะ”
“ได้ ผมจะไปถึงในอีกสิบนาที”
ชางหลิงเขย่งเท้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เปิดโคมไฟตัวนั้นที่มืดที่สุดตรงมุมประตู คลำหาขวดยาสีขาวจากในเสื้อคลุมของโหมวยู่ เทออกมาสามสี่เม็ด จากนั้นก็หยิบเข็มฉีดยาที่ได้เตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว จากนั้นก็แทงไปที่แขนของโหมวยู่
เห็นเลือดของโหมวยู่หยดเข้าไปในหลอดพลาสติกทีละหยดๆ หัวใจทั้งดวงของชางหลิงถูกยกขึ้นไปหมด
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเธอกังวลเกินไปหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเสียงลมหายใจของโหมวยู่ที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นเหมือนกับว่าจะไม่ได้สม่ำเสมอไม่มีสิ้นสุดขนาดนั้น เหมือนกับว่าจะสามารถตื่นขึ้นมาได้ตลอดเวลา
เพียงไม่นานบาดแผลที่ปลายเข็มแทงเข้าไปนั้นก็ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว ชางหลิงกลัวว่าโหมวยู่จะตื่นขึ้นมา ไม่กล้าแทงเข้าไปอีกเป็นครั้งที่สอง
“โหมวยู่ โหมวยู่”
เรียกเขาไปเบาๆสองครั้ง เห็นโหมวยู่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆออกมา ชางหลิงจึงได้ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมา เอามือของเขาค่อยๆเคลื่อนเข้าไปในผ้าห่ม เธอย่อตัวนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงนอนอีกทีอยู่สักพักนึง จนได้รับข้อความจากป๋ายจื๋อ ถึงจะเอาของเดินออกจากห้องนอนไป
เปิดประตูออกไป ชางหลิงรีบเอาเลือดกับยาของโหมวยู่ส่งไปให้ป๋ายจื๋ออย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนสบตากันไปอย่างรู้ใจกัน ชางหลิงปิดประตูลงเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว
“แกรก”
ได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง โหมวยู่แสยะริมฝีปากออกมาเล็กน้อย หลับตาลงไปอย่างให้ความร่วมมือ
หวังว่าครั้งนี้เธอจะสามารถตัดใจยอมแพ้ไปได้ ขอเพียงแค่เธอสามารถใช้ชีวิตดีๆได้ ถึงแม้ว่าต่อจากนี้ไปเธอจะเกลียดเขาอาฆาตแค้นเขาไปชั่วชีวิต เขาก็ยอม
นอนลงไปข้างๆโหมวยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวน ชางหลิงยืนยันให้แน่ใจอีกครั้งว่าโหมวยู่ยังนอนหลับอยู่ถึงจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด
ก็คงจะเป็นเพราะว่าร้อนตัวเกินไป ขนาดหลังจากที่ชางหลิงนอนหลับไปแล้วก็ได้ฝันเห็นภาพที่โหมวยู่ผลักเธอออกไป ด่าว่าเธอ จากเธอไปออกมาลางๆอยู่ตลอด
ในฝันชางหลิงร้องไห้ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าวิ่งตามแผ่นหลังของโหมวยู่ไปอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งไปยังไง สุดท้ายแล้วก็ยังไล่ตามเขาไปไม่ทันอยู่ดี ทำได้แค่เพียงมองดูโหมวยู่หายไปต่อหน้าต่อตาเธอไปอย่างนั้น
พอโหมวยู่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นชางหลิงดิ้นรน ร้องไห้อยู่ในความฝันพร้อมด้วยเหงื่อเย็นที่อาบไปทั้งหัว
