เห็นสายตาที่แน่วแน่ของเธอ โหมวฉี่ก็รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์
“คุณชางเดินทางปลอดภัยนะครับ วันหลังมีเวลาก็มาเที่ยวหาได้นะครับ”
“ลาก่อนค่ะ”
ชางหลิงพยายามฝืนยิ้มออกมา ทำให้ตัวเองดูมีความสุขมากที่สุด
อาจเป็นเพราะช่วงนี้โหมวฉี่ดูแลและห่วงใยเธอมากเกินไป จึงทำให้ชางหลิงอยากจะหลบหน้าเขาหน่อย พยายามไม่ให้เขารู้เรื่องที่เธอไม่มีความสุขและเรื่องวุ่นวายทั้งหลายของเธอ
รถคันสีดำหายออกไปจากท้องถนนนอกลานอย่างรวดเร็ว โหมวฉี่มองดูทางที่รถหายไปอยู่ตลอด ความรู้สึกสลดใจและความรู้สึกกลัวที่ไม่ทราบสาเหตุก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ปีนั้น หล่อนออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย!
กว่าจะเจอผู้หญิงที่ทำให้เขานึกถึงหล่อนได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เขาไม่อยากสูญเสียไปอีกแล้ว
“คุณชายฉี่ ด้านนอกลมแรงครับ”
เซียวฉู่กระซิบเตือนโหมวฉี่เบาๆจากด้านหลัง ช่วงนี้คุณชายฉี่กำลังกินยา ถ้าเป็นหวัดอีกอาการได้แย่ลงอีกแน่
“ทุกคนออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”
หลังจากที่ในลานเหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว โหมวฉี่ก็ลุกขึ้นมาช้าๆ เดินไปที่ห้องรับแขกและห้องนอนที่ชางหลิงเคยอยู่ และตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง
น่าเสียดาย! ป๋ายจื๋อเก็บสะอาดเกินไป ถ้าเขาไม่มาทุกวัน แทบจะไม่รู้สึกถึงร่องรอยการใช้ชีวิตที่นี่ของชางหลิงเลย
หลังจากพักใหญ่ โหมวฉี่ก็หมุนรถเข็นออกไปด้านนอกลาน และสั่งเซียวฉู่ที่อยู่ด้านหลังว่า “ปิดลานนี้ไว้”
“คุณชายฉี่ นี่เป็นหนึ่งในลานที่ดีที่สุดในคฤหาสน์ป้านซาน มีลูกค้าสมาชิกหลายคนที่มาแล้วก็ต้องจองที่นี่ทุกครั้งนะครับ”
ที่สร้างรายได้ที่ดีทำไมถึงปิดมันล่ะ
“นายไปจัดการตอนนี้เถอะ ฉันกลับไปเอง”
ได้ยินเสียงโหมวฉี่เย็นชาลง เซียวฉู่ก็รีบหุบปากทันที และไปจัดการตามคำสั่ง
ทางอีกด้าน ป๋ายจื๋อขับรถออกจากคฤหาสน์ป้านซาน ชางหลิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นกะทันหันว่า “ไปโรงพยาบาล!”
ป๋ายจื๋อหันไปมองชางหลิง สายตาเต็มไปด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจ
ไปโรงพยาบาลไหน?
ทำไมถึงต้องไปโรงพยาบาล?
เธอรู้สึกไม่สบายอีกแล้วหรือเปล่า?
“ไปโรงพยาบาลประชาชน แค่ไปตรวจครรภ์ธรรมดา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” เห็นป๋ายจื๋อหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด ชางหลิงก็ยิ้มและอธิบายไปอย่างสบายๆ
“ไปตรวจครรภ์ ต้อง……ต้องซื้ออะไรไหม?” ใบหูป๋ายจื๋อร้อนผ่าว จ้องมองข้างหน้าด้วยท่าทีจริงจัง และถามไปอย่างอึกๆอักๆ
“ฉันก็ไม่เคยไป เดี๋ยวค้นหาในอินเทอร์เน็ตก่อนนะ”
พอพูดถึงเรื่องเด็ก แววตาที่มืดมนในตอนแรกของชางหลิง ในที่สุดก็มีประกายสักที สีหน้าก็ไม่ซีดเซียวจนน่าตกใจขนาดนั้นแล้ว
“เหมือนว่าไม่ต้องเอาอะไรไปเลยนะ แต่พวกเราควรจะเริ่มเตรียมของที่เด็กใช้เลยไหม เช่นนมผง แพมเพิส เสื้อที่เป็นเนื้อผ้าคอตตอนยังมีของเล่นอีก……”
ชางหลิงพูดคุยกับป๋ายจื๋อไปตลอดทั้งทางโดยไม่รู้ตัว มือใหม่อย่างพวกเขารู้สึกได้ครั้งแรกว่าการมีลูกเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก
ในตอนที่ชางหลิงยังเล็ก แม่ก็ทำบัตรวีไอพีที่โรงพยาบาลประชาชนให้เธอแล้ว เธอคุ้นเคยดีสำหรับโรงพยาบาลนี้ เป็นที่ตรวจครรภ์ที่เธอวางใจที่สุด
ขั้นตอการตรวจครรภ์มากมาย ถึงแม้ชางหลิงเป็นวีไอพีไม่ต้องต่อแถว แต่ก็เสียเวลาไปตั้งสองชั่วโมงกว่า สองคนวิ่งไปมาจนเหนื่อยล้าทั้งกายและใจไปหมด
พอตรวจสอบเสร็จสรรพแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งรอฟังผลตรวจ ป๋ายจื๋อเห็นว่าชางหลิงจับสายกระเป๋าสะพายข้างไว้ตลอด นานๆทีจะช่วยคุยก่อน
“เหนื่อยไหม”
เรื่องการดูแลชางหลิง ป๋ายจื๋อทำได้คล่องมากขึ้น
“เหนื่อยนะ แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก เป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกได้เป็นแม่คนจริงๆ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชางหลิงแม้จะจางมากแต่กลับดูอบอุ่นใจมาก บนตัวของเธอแผ่ซ่านไปด้วยความอบอุ่น
“ฉันก็ดีใจ ถ้าโหมวยู่ไม่อยากเป็นพ่อเด็ก ฉันเป็นพ่อเด็กให้ได้นะ”
ป๋ายจื๋อพูดอย่างจริงจัง แต่กลับทำเอาสมองชางหลิงระเบิดจนมึนตึ้บไปหมด
อะไรคือเขาเป็นพ่อของเด็กได้?
เรื่องการเป็นพ่อคนใครก็เป็นได้เหรอ?
ชางหลิงตั้งใจมองดูชายหนุ่มที่สวมเสื้อเชิ้ตขาวและเปล่งประกายไปด้วยความเยาว์วัยข้างๆ ทำไม่ลงจริงๆ
ป๋ายจื๋อหล่อมาก หุ่นก็ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ แต่ชางหลิงเข้าใจดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่จะมีความรู้สึกหัวใจเต้นแรงระหว่างชายหญิง
ถึงแม้ต่อไปเธอจะต้องเลี้ยงลูกไปลำพังตลอดชีวิต ก็จะไม่ลงมือกับเพื่อนที่ดีที่สุดเด็ดขาด
หลอกป๋ายจื๋อที่ยังอ่อนเยาว์และใสซื่อแถมยังเชื่อฟังแบบนี้อีก แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว ชีวิตนี้เธอไม่มีทางทำเรื่องที่ไร้คุณธรรมแบบนี้หรอก
“พ่อของเด็กคนนี้จะมีแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าโหมวยู่จะอยากเป็นไหม เด็กก็เป็นของเขา”
ชางหลิงตบบ่าป๋ายจื๋อเชิงปลอบใจเบาๆ “ส่วนนายน่ะเหรอ ถ้านายอยากได้ตำแหน่งจริงๆ ฉันให้ลูกเรียกนายว่าคุณลุงหรือคุณอาก็ได้นะ แล้วแต่นายจะชอบเลย”
“อืม ฉันได้หมด”
ป๋ายจื๋อดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ในเมื่อไม่ให้เขาเป็นพ่อ งั้นเป็นอาหรือลุงก็เหมือนจะไม่แตกต่างอะไรกันนะ
คือ……เรื่องแบบนี้ เธอควรจะปลอบใจป๋ายจื๋อยังไงดี?
หลังจากบรรยากาศอึดอัดสักพัก ชางหลิงยังไม่ทันคิดวิธีปลอบใจป๋ายจื๋อเลย หมอก็เรียกชื่อเธอแล้ว “เลข 26 คุณชางหลิง”
ป๋ายจื๋อไม่ใช่ญาติ จึงถูกขวางไว้ด้านนอก หัวใจที่เพิ่งถูกชางหลิงทำร้ายไปเมื่อกี้ก็ต้องบาดเจ็บอีก ที่แท้เขาก็ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งเข้าไปรับรู้สถานการณ์ของเด็กกับชางหลิงไม่ได้เลย
“เป็นยังไงบ้าง?”
คอยชางหลิงออกมาอย่างใจจดใจจ่อ ป๋ายจื๋อรีบพุ่งเข้าไปถามทันที
“สถานการณ์ของเด็กยังดี พวกเราไปฉลองกันเถอะ เดี๋ยวฉันพานายไปกินของอร่อย”
ได้ยินหมอที่คุ้นเคยบอกกับปากเองว่าสถานการณ์เด็กยังดี ชางหลิงที่กังวลอยู่นานก็โล่งอกสักที นานมากไม่ได้กินอาหารด้านนอกแล้ว เธอแทบจะรอไม่ไหวแล้วล่ะ
“เธอสอนเธอแบบนี้จะดีเหรอ?”
ชางหลิงพอพูดถึงเรื่องกินก็ทำท่าเหมือนลืมทุกอย่างแล้ว ทำเอาป๋ายจื๋อรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา สอนเด็กในครรภ์แบบนี้ดีเหรอ?
“อะไรเรียกว่าสอนเด็กแบบนี้ ชีวิตที่ไม่รู้จักการลิ้มรสชาติอาหารอร่อยยังจะมีความหมายอะไร พูดแล้วนายก็ไม่เข้าใจ ตอนนี้ที่สำคัญคือไปตามหาร้านอร่อยกัน”
ป๋ายจื๋อแอบคำนวณเงินในกระเป๋าของเขาตอนนี้ เลี้ยงชางหลิงสองคนที่กินเก่งแบบนี้ อืม ดูเหมือนจะหนักอยู่นะ คุณลุงมือใหม่รู้สึกว่าต่อไปต้องมีแรงกดดันทางการเงินแน่เลย
หลังจากที่ย้ายเข้าบ้านตัวเองแล้ว ชางหลิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าป๋ายจื๋อดูจะยุ่งกว่าเมื่อก่อนมาก ทุกวันเขาไม่ใช่ทำงานก็นั่งเคาะแป้นพิมพ์อยู่หน้าจอคอม ขนาดเกมเมื่อก่อนที่ชอบเล่นมากก็ไม่เล่นแล้ว ทำเหมือนว่าถูกเธอบังคับเลย
หลังจากที่ซูเสี่ยวเฉิงเลิกงานแล้วก็มาหาชางหลิงทันที ชางหลิงจ้องมองอย่างตั้งใจ ขนาดเธอเข้าไปทักป๋ายจื๋อก็ยังไม่มีเวลาตอบกลับ เลยแอบกระซิบข้างหูชางหลิงเบาๆ
“เสี่ยวหลิงหลิง ป๋ายจื๋อของเธอเป็นอะไรไป พวกเธอทำอะไรอยู่หรือเปล่า บอกมาซะดีๆเลยนะ?”
“เขา มีอะไรงั้นเหรอ?”
“ชัดเจนมากเลยมั้ย” ในสายตาของซูเสี่ยวเฉิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นของการได้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน
“ฉันหาโอกาสถามให้ละก็”
คนอย่างป๋ายจื๋อจะมีความลับอะไรได้? ความสงสัยของชางหลิงก็ผุดขึ้นมาทันที
