บทที่ 5: ลอบโจมตี
ชายร่างกำยำที่ผลักประตูเปิดออกมีอายุราวๆสี่สิบปี ร่างกายของเขาแข็งแรงและมั่นคงเสื้อผ้าบนตัวเขาเปื้อนด้วยเหล็กขัดเล็กน้อยและมีกลิ่นเหม็นของไฟและควัน และแทนที่จะบอกว่าเขาผลักประตูให้เปิดมันเหมาะสมกว่าที่จะบอกว่าเขาทำลายมันเข้ามา
ชายคนนี้มาพร้อมกับเด็กหนุ่มอีกสองคน เขาจำเด็กคนหนึ่งได้ว่าเป็นเด็กอ้วนตัวเล็กชื่อซูฉางซึ่งเขาเคยเห็นก่อนหน้านี้หลังจากที่ฟื้นคืนสติ เด็กหนุ่มอีกคนมีลักษณะผอมเล็กน้อย
พวกเขาทั้งสามคนเหงื่อแตกขณะที่หอบหายใจ ดูเหมือนพวกเขาจะวิ่งมาที่นี่โดยไม่หยุดพัก
“ ลี่เฉียง! เจ้าสบายดีหรือเปล่า? เจ็บตรงไหน? รู้สึกไม่สบายตัวบ้างไหม…”
ก่อนที่หยานลี่เฉียงจะพูดอะไรชายวัยสี่สิบปีก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างกระวนกระวาย มือของเขาจับไหล่ของเหยียนลี่เฉียงแน่นและเขาก็ตรวจสอบอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรงสีหน้าวิตกกังวลบนใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงในที่สุด
เมื่อเหยียนลี่เฉียงเห็นการแสดงความกังวลอย่างสุดซึ้งและความกังวลที่เห็นได้ชัดบนใบหน้าของชายคนนั้นเขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจ ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดังนั้นตั้งแต่ยังเด็กเขาไม่เคยรู้จักความรักของพ่อแม่มาก่อน เขาไม่เคยนึกฝันว่าจะได้รับพรจากพ่อคนนี้ในชีวิต
“ ท่านพ่อข้าไม่เป็นไร พวกเขาดูแลบาดแผลของข้าแล้ว โชคดีจริงๆที่ได้พักผ่อนตั้ง 2 วัน!” เหยียนลี่เฉียงกล่าวติดตลก
“ ดีแล้วที่เจ้าไม่เป็นอะไร! ดีจริงๆ!” ในที่สุดมือคู่ใหญ่ที่กดลงบนไหล่ของ เหยียนลี่เฉียงก็ถูกยกขึ้นทำให้เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ ถ้าไม่ใช่เพราะซูฉางและฉีตงไหลมาแจ้งข้า ในครั้งนี้ข้าคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า…” หลังจากพูดจบชายคนนั้นก็หันศีรษะไปมองเด็กสองคนที่มาพร้อมกับเขา “ ซูฉางตงไลข้าจะเลี้ยงขอบคุณเจ้าในครั้งต่อไปที่พวกเจ้ามาที่บ้านของข้า ตอนนี้ค่อนข้างสายแล้ว ครอบครัวของพวกเจ้าอาจจะรออยู่ !”
ซูฉางพยักหน้าเห็นด้วยขณะที่เหลือบมองไปที่เหยียนลี่เฉียง “ เอาล่ะท่านลุงเหยียนตอนนี้เหยียนลี่เฉียงก็ดีขึ้นมากแล้ว พวกเราจะกลับมาใหม่ในวันหลังก็แล้วกัน!”
“อย่าเพิ่งไป!”
เด็กหนุ่มทั้งสองกำลังจะจากไปเมื่อเหยียนลี่เฉียงร้องเรียกพวกเขาหยุดพวกเขาก็หันมาทันที “ ซูฉางตงไหลขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือในครั้งนี้!”
เด็กหนุ่มที่ชื่อซูฉางไม่ได้รับความสนใจเล็กน้อยจากเรื่องนี้ราวกับว่าเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ ที่มาจากหยานลี่เฉียง เขาหัวเราะเบา ๆ พลางเกาหัวตัวเอง “ อืม…แน่นอน!”
ข้างๆเขาคนที่เรียกว่าฉีตงไหลได้มองไปที่เหยียนลี่เฉียงอย่างแปลกประหลาด เขาตระหนักว่าการจ้องมองนี้ถูกส่งกลับมาโดยดวงตาที่คมกล้าคู่หนึ่งที่จ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา เจ้าหนูฉีตงไหลยิ้ม “ เอาล่ะ ลี่เฉียงเจ้าพักผ่อนให้ดีเถอะ!”
…
ในขณะที่เขาเฝ้าดูซูฉางและฉีตงไหลจากไปคำถามก็ปรากฏขึ้นจากส่วนลึกภายในใจของเหยียนลี่เฉียงเขาไม่เข้าใจว่าทำไม
แต่เขาพบว่าฉีตงไหลดูตึงเครียดเล็กน้อย เมื่อเหยียนลี่เฉียงมองไปที่เขาในตอนนั้นฉีตงไหลก็มีปฏิกิริยาโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยการเม้มปากของเขาเบาๆ กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
จากประสบการณ์ของเหยียนลี่เฉียงในชีวิตก่อนหน้านี้การแสดงออกแบบนี้ทำให้เห็นว่าฉีตงไหลเต็มไปด้วยความกังวลใจ
เหตุใดฉีตงไหลจึงรู้สึกประหม่าเมื่อเผชิญหน้ากับเขา?
ทันใดนั้นเหยียนลี่เฉียงก็นึกถึงสถานการณ์ในวันนี้เมื่อเขาต่อสู้กับหงต้า
ในช่วงเวลานั้นอุบัติเหตุได้เกิดขึ้นกับเขาในเวที เมื่อเขาต่อสู้กับหงต๋ามีช่วงเวลาเสี้ยววินาทีเมื่อความรู้สึกชาอย่างกะทันหันจากขาขวาของเขาทำให้ร่างกายทั้งหมดของเขาหยุดนิ่งและทำให้การเคลื่อนไหวของเขาช้าลง เป็นเหตุให้หงต๋าฉวยโอกาสเข้าใกล้พอที่จะใช้ฝ่ามือเหล็กได้ ฝ่ามือทั้งสองของเขาได้โจมตีร่างกายของเหยียนลี่เฉียงอย่างหนักส่งเขาบินออกจากสนามประลองทันทีและทำให้เขาต้องพ่ายแพ้ไปในที่สุด นอกจากนี้ตอนนี้เขายังได้รับบาดเจ็บและต้องใช้เวลาในการฟื้นตัวอย่างมาก
เขาอยู่ในความมึนงงอย่างแท้จริงว่าหงต๋าจัดการฝึกฝนตนเองให้ใช้เทคนิคฝ่ามือเหล็กได้อย่างไรและยังคงรักษามันไว้เป็นความลับที่สุด แต่ถึงแม้ว่าหงต๋าจะได้รับการฝึกฝน แต่ก็ไม่น่าจะนานเกินไปดังนั้นจึงปลอดภัยที่จะคิดว่าฝ่ามือเหล็กของเขายังไม่ถึงระดับสูง ดังนั้นหากพวกเขาต่อสู้กับมันจริงๆเหยียนลี่เฉียงก็ไม่น่าจะประสบความพ่ายแพ้ที่น่าอับอายเช่นนี้
7
“ ลี่เฉียงเมื่อก่อนเจ้ากับหงต๋าไม่ได้มีฝีมือคู่คี่กันหรือ? พวกเจ้าเคยต่อสู้กันมาหลายครั้ง แม้ว่าเขาจะฝึกฝนฝ่ามือเหล็กอย่างลับๆมาระยะหนึ่ง แต่เขาก็ไม่สามารถฝึกฝนมันมาได้นานนัก บนสังเวียนวันนี้เจ้าแม่น่าจะพ่ายแพ้อย่างอนาถถึงขนาดนี้
หลังจากที่ซูฉางและฉีตงไหลออกจากห้องไปพ่อของเหยียนลี่เฉียงก็เริ่มซักถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในเวทีวันนี้ จากวิธีที่เขามองดูเหมือนว่าเหยียนเต๋อชางกำลังเอาใจใส่ต่อความพ่ายแพ้ของเหยียนลี่เฉียงมากกว่าตัวเขาซะอีก
“ ข้าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ความจริงมีอยู่ว่าภายในเสี้ยววินาทีที่หงต๋าโจมตีข้า ก่อนที่ข้าจะมีโอกาสตอบโต้ บางทีข้าอาจจะตกใจเล็กน้อยที่หงต๋าได้เรียนรู้ฝ่ามือเหล็ก…” เหยียนลี่เฉียงอธิบายโดยละเอียด
“ ผลของการต่อสู้ครั้งเดียวไม่ได้พิสูจน์อะไรมาก การชนะและการพ่ายแพ้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั่วไป ตราบเท่าที่เจ้าทำงานหนักขึ้นในภายหลังและเรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเอง เจ้าจะสามารถเอาชนะหงต๋าได้อย่างแน่นอนในครั้งต่อไปที่พบเขาในสนามรบ เจ้าต้องกลายเป็นผู้ชายที่น่าเกรงขามที่สุดของมณฑลชิงเหอ! เจ้าต้องเอาชนะหงต๋าตัวนั้นให้ได้! เข้าใจแล้วใช่ไหม?!” การจ้องมองของเหยียนเต๋อชางเต็มไปด้วยความหวังอันยิ่งใหญ่ขณะที่เขาจ้องไปที่ เหยียนลี่เฉียงน้ำเสียงของเขาสร้างความกดดันอย่างมาก มือของเขาวางบนไหล่ของเหยียนลี่เฉียงอีกครั้งบีบพวกมันแน่น
เหยียนลี่เฉียงจะพูดอะไรได้อีก? เขาทำได้เพียงผงกศีรษะเหมือนที่เคยทำมาหลายครั้งตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในช่วงเวลานั้นเหยียนลี่เฉียงได้พัฒนาแนวโน้มที่จะยอมแพ้ต่อหน้าพ่อของเขา สำหรับ ‘เป้าหมายชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ‘ ที่พ่อของเขามอบความไว้วางใจให้เขาคือการยืนอยู่บนจุดสูงสุดของคนรุ่นหลังในมณฑลชิงเหอ
ในที่สุดพ่อของเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเห็นเหยียนลี่เฉียงพยักหน้า
หลังจากซักถามแพทย์ผู้ดูแลลูกชายอย่างละเอียดเขาก็กลับบ้านหลังจากนั้น
ห้องโถงแพทย์ตั้งอยู่ภายในสำนักศิลปะการต่อสู้ เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนกลับไปห้องโถงแพทย์สำนักศิลปะการต่อสู้ก็ยังคงพลุกพล่านไปด้วยผู้คน สนามฝึกซ้อมและสนามกีฬาว่างเปล่าไร้เสียงโห่ร้องอย่างสิ้นเชิงในตอนกลางวัน มีเพียงห้องพยาบาลเท่านั้นที่ยังคงคึกคักไปด้วยกิจกรรมโดยผู้คนยังคงรอพบแพทย์
ขณะที่พวกเขาออกจากสำนักศิลปะการต่อสู้คิ้วของเหยียนเต๋อชางก็ขมวดเข้าหากันสีหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับเหล็ก
ช่วงเวลาที่แพทย์บอกว่าเหยียนลี่เฉียงต้องการการพักผ่อนประมาณหนึ่งหรือสองเดือนการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็มืดลงอย่างมาก
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นนั่นหมายความว่าเหยียนลี่เฉียงจะไม่สามารถเข้าร่วมในการต่อสู้ของคนรุ่นเยาว์ประจำมณฑลชิงเหอที่จะจัดขึ้นในอีกสองเดือน …
ดวงอาทิตย์เพิ่งตกดินในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืด ร้านค้าบางแห่งได้แขวนโคมไฟสีแดงไว้ที่ทางเข้าเพื่อให้แสงสว่างตามท้องถนน
และผู้คนส่วนใหญ่สวมเสื้อคลุมจีนฮั่นแบบดั้งเดิมที่มีดาบและกระบี่ห้อยลงมาจากเอว พวกเขาแต่ละคนดูเหมือนจะเหยียบย่ำอยู่บนอากาศเบาบางเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่กล้าหาญ เมื่อมองไปที่สภาพแวดล้อมเหล่านี้ก็รู้สึกไม่ต่างจากการอยู่ในความฝัน
เหยียนเต๋อชางสำรวจบริเวณใกล้เคียงและสั่งเหยียนลี่เฉียงทันที“ รอที่นี่ หมอบอกว่าเจ้าไม่ควรเคลื่อนไหวมากเกินไป ในอีกสองสามลี้ข้างหน้าข้าจะไปเช่ารถม้า เราจะใช้รถม้าเพื่อกลับบ้าน!”
หลังจากที่เขาพูดจบโดยไม่รอให้เหยียนลี่เฉียงตอบกลับเขาก็ก้าวไปยังปลายทาง เพื่อหารถด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นบิดาจากไปด้วยตัวเองเหยียนลี่เฉียงก็หัวเราะอย่างขมขื่น ในฐานะพ่อ เขาเข้มงวดกับเหยียนลี่เฉียงมากเกินไป ในความทรงจำของเขาเหยียนเต๋อชางคือตัวอย่างของ ‘พ่อเสือ’อย่างแท้จริง ตั้งแต่อายุยังน้อยเขาก็ได้ปูเส้นทางให้เหยียนลี่เฉียงดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่เหยียนลี่เฉียงจะต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งใดเลย
งานที่มีความสำคัญเพียงอย่างเดียวที่บิดาต้องการคาดหวังคือให้เหยียนลี่เฉียงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และแข็งแกร่งขึ้น
ไม่จำเป็นต้องพูดว่าในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมาบุคลิกภาพของเหยียนลี่เฉียงทำให้เขาเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเมื่อพูดถึงความสัมพันธ์ทางโลกและระหว่างบุคคล
สำหรับซูชางและฉีตงไหลทั้งคู่ยังไม่ได้ใช้เวลาทำความรู้จักเหยียนลี่เฉียงมากนัก แทบจะไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ความใกล้ชิดของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นหลังจากช่วงบ่ายของวันหนึ่งของปีที่แล้วเท่านั้น ชั้นเรียนสิ้นสุดลงแล้วเมื่อเหยียนลี่เฉียงเห็นพวกเขาถูกรังแกและรีดไถโดยคนสองคนจากสถาบันการศึกษา เหยียนลี่เฉียงได้ช่วยพวกเขาอย่างแข็งขัน ดังนั้นนับจากนั้นทั้งซูชางและฉีตงไหลจึงปฏิบัติต่อหยานลี่เฉียงในฐานะเพื่อนที่ดีและเริ่มออกไปเที่ยวกับเขา
เมื่อร่างเหยียนเต๋อชางหายไปที่ปลายถนน เหยียนลี่เฉียงก็คุกเข่าลงเพื่อม้วนกางเกงด้านขวาขึ้นและตรวจดูขาของเขาอย่างละเอียด
ใช้ความพยายามไม่มากนักเนื่องจากเหยียนลี่เฉียงอาศัยความรู้สึกของเขาเพื่อค้นหามัน ตรงขาขวาของเขาเขาค้นพบจุดสีแดงเล็กๆ กว้างพอที่จะใส่เข็มได้ และจากจุดเดียวกันนั้นจะพบพื้นที่เล็ก ๆ ที่สีผิวของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อยราวกับว่ามีคราบไขมัน
ด้วยรอยเล็ก ๆ เช่นนี้หากเขาไม่ได้ตรวจสอบมันอย่างใกล้ชิดเขาก็จะไม่สามารถค้นพบมันได้เลย
ขณะที่เหยียนลี่เฉียงจ้องมองไปที่รอยที่ทิ้งไว้บนบาดแผลที่หน้าแข้งทันใดนั้นความคิดก็ผุดขึ้นมาจากจิตใจของเขานั่นคือมดน้ำแข็ง
มดน้ำแข็งเป็นสัตว์ลึกลับประเภทหนึ่งที่มีพิษร้ายแรง เมื่อถูกกัดจะรู้สึกชาไปทั้งตัว
มดเหล่านี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ลึกเข้าไปในป่าบนภูเขาเช่นเดียวกับปกติ พวกมันอาศัยอยู่เป็นฝูงและไม่ค่อยมีผู้คนอาศัยอยู่ในบริเวณนั้น
มดน้ำแข็งมีขนาดพอ ๆ กับมดทั่วไป ความแตกต่างก็คือร่างกายของพวกมีนเป็นสีขาวราวกับหิมะ
บางตัวเกือบจะโปร่งใสและค่อนข้างยากที่จะมองเห็นได้ด้วยสายตาแบบของคนปกติ
คนส่วนใหญ่ที่ผจญภัยในภูเขาจะพามดน้ำแข็งกลับบ้านโดยไม่รู้ตัว สำหรับคนส่วนใหญ่การถูกมดน้ำแข็งกัดไม่กี่ตัวจะไม่ทำให้ชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในอันตรายใด ๆ ในทันที
ดังนั้นนอกจากความรู้สึกชาจากร่างกายแล้วก็ไม่มีอะไรอันตรายเกินไปกับการถูกกัดจากพวกมัน
แต่ก็ไม่สามารถบอกได้เช่นเดียวกันหากพวกเขาถูกกัดเป็นฝูงแทน
ซึ่งในกรณีนี้ชีวิตของพวกเขาอาจตกอยู่ในอันตราย ที่น่าสนใจคือเมื่อมดน้ำแข็งปล่อยสารพิษออกมาหลังจากกัดคนมันจะตายทันทีคล้ายกับผึ้ง ร่างกายของมันจะละลายเหมือนน้ำแข็งในหลังจากที่ตายไป
เครื่องหมายบนหน้าแข้งของเขาพร้อมกับความรู้สึกที่เขารู้สึกในเวลานั้นตรงกับลักษณะเฉพาะของการถูกมดน้ำแข็งกัด
แต่ทำไมเขาถึงมีมดน้ำแข็งอยู่บนตัวโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน?
เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่ตึงเครียดที่เห็นจากฉีตงไหล ด้วยสติปัญญาของเหยียนลี่เฉียงก็ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการคิดว่าเกิดอะไรขึ้น
ช่างเป็นการวางแผนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!
เหยียนลี่เฉียงไม่ต้องการให้ให้บิดาของเขาค้นพบเรื่องนี้ หากเหยียนเต๋อชางพบว่าสาเหตุที่เหยียนลี่เฉียงล้มเหลวในการทดสอบขอบเขตเบื้องต้น
ไม่ต้องคิดก็ทราบได้ว่าเขาจะต้องทำอะไรที่ไร้เหตุผลอย่างแน่นอน
และพ่อของหงต๋าปัจจุบันเป็นผู้ตรวจการเมืองลิ่วเหอของมณฑลชิงเหอ ลุงของเขาสองสามคนถูกส่งไปประจำการที่สำนักงานรัฐบาลของมณฑลหรือประจำอยู่ที่จังหวัดผิงซี หลายคนทำงานให้กับทางการด้วยซ้ำ ในมณฑลชิงเหอตระกูลหงถือได้ว่าเป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลพอสมควร
บ้านของเหยียนลี่เฉียงตั้งอยู่ที่เมืองลิ่วเหอ
ไม่นานหลังจากนั้นเหยียนเต๋อชางก็กลับมาด้วยรถลากวัว …
