บทที่ 56: บรรลุขั้นสวรรค์แรกในวันเดียว
เมื่อมองไปที่ลูกศรปักเรียงกันอย่างเรียบร้อยอยู่บนต้นไม้ ที่ห่างออกไพอสมควร เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกประหลาดใจกับตัวเอง
ในขณะที่เขายิงธนูลูกที่สอง ดูเหมือนมันกระจัดกระจายอยู่บนต้นไม้ มันจะดีที่สุดถ้าเขาสามารถยิงลูกธนูลูกที่สามให้ใกล้เคียงกับลูกธนูทั้งสองก่อนหน้านี้ สร้างเป้าหมายเป็นวงกลมซึ่งจะทำให้ดูดีขึ้น
จบลงด้วยการทำสิ่งที่เขาคิดในใจ แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะยิงลูกศรในลักษณะที่เป็นรูปวงกลมที่เป็นระเบียบได้จริงๆ
เขารู้สึกผ่อนคลายและพอใจมากเมื่อปล่อยลูกธนูออกไป แต่ไม่ได้คาดหวังว่าผลมันจะออกมาอย่างที่ที่เขาจินตนาการไว้
หลังจากที่อยู่ในความงุนงงอยู่สักพัก เอี้ยนลี่เฉียงก็เดินไปที่ต้นไม้ใหญ่เพื่อดึงลูกศรทั้งหมดออกมาพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง
“อืมม อาจเป็นเพราะต้นไม้นี้อยู่ไกล้เกินไป นักธนูผู้ยิ่งใหญ่พวกนั้นสามารถยิงธนูทะลุใบหลิวที่ร่วงลงมาจากต้น ทั้งยังยืนห่างออกไปตั้งร้อยก้าว หึ นี่ห่างออกมาไม่กี่สิบก้าว แม้แต่เด็กเล็กๆยังทำได้เลย.. “
เขาจึงบอกกับตัวเองว่าเป้ายิงของเขานั้นอยู่ไกล้เกินไป
หลังจากเก็บลูกธนูไปแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงก็ลูบไหล่ของตัวเองและหยุดพักช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะค้นหาเป้าหมายอื่น
เป้าหมายต่อไปของเขาคือต้นไม้ที่อยู่ห่างจากเขาประมาณห้าสิบเมตร ระยะห่างระหว่างเขากับต้นไม้นี้เพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อเทียบกับเป้าหมายก่อนหน้าของเขา
ฟิ้ว…！ ลูกศรแรกถูกปล่อยออกมา เฉียดข้างลำต้นด้านซ้ายเท่านั้น
ฟิ้ว…！ลูกศรลูกที่สองถูกปล่อย ก็ยังคงเฉียดลำต้นของต้นไม้เช่นกัน เว้นแต่ครั้งนี้เป็นลำต้นด้านขวา
ฟิ้ว…พึ๊บ!
ครั้งที่สาม ปักกลางลำต้นอย่างจัง ！
ฟิ้ว……พึ๊บ!
ฟิ้ว……พึ๊บ!
ฟิ้ว……พึ๊บ!
…
ลูกธนูทั้งสามสิบสองลูกที่ตามมาทั้งหมด พุ่งเข้าปักบนลำต้นของต้นไม้ ไม่มีแม้แต่ลูกเดียวที่พลาดเป้าไป
เหยียนลี่เฉียงคิดว่าการเพิ่มระยะทางอาจเพิ่มความยากได้ อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปเพียงรอบเดียว เขาก็รู้สึกว่าระยะที่เพิ่มขึ้นนี้ไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนักเมื่อเทียบกับระยะที่เขายิงยิงในตอนแรก เหมือนจะง่ายเกินไป
เขาดึงลูกศรทั้งหมดกลับมาอีกครั้งและหลังจากหยุดพักสั้น ๆ เขาก็หยิบธนูงูเหลือมเขาขึ้นมาอีกครั้ง
เป้าหมายของเขาในครั้งนี้ก็เหมือนกับครั้งก่อน เพื่อยิงลูกศรทั้งหมดเป็นรูปแบบวงกลมไปยังต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปราวๆเจ็ดสิบเมตร
ฟิ้ววว … ฟุ่บ!
ลูกศรลูกแรกพุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
หลังจากนั้นไม่นานลูกศรทุกลูกที่ปล่อยออกมาถูกจัดเรียงไว้บนต้นไม้เหมือนกับต้นกล้า แต่ละดอกล้อมรอบลูกศรลูกแรกที่เขาปล่อยออกมาในรูปแบบวงกลมกลายเป็นวงกลมที่สมบูรณ์แบบ
เมื่อมองไปที่ลูกศรที่ฝังอยู่บนต้นไม้อย่างเรียบร้อย เอี้ยนลี่เฉียงก็กลืนน้ำลายลงคอ ความสามารถในการยิงแบบนี้เทียบเท่ากับการยิงเข้าเป้าจากปืนไรเฟิลด้วยความแม่นยำที่สมบูรณ์แบบ
ถ้าต้นไม้ต้นนั้นเป็นมนุษย์มันจะง่ายเกินไปสำหรับเขาที่จะฆ่าคนผู้นั้น
เป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาไม่ได้บอกว่าการยิงธนูเป็นเรื่องยากมากหรอกหรือ?
และการปรับปรุงทุกครั้งเกิดขึ้นด้วยความพยายามอย่างมากและความยากลำบากมากมาย
การสร้างนักธนูที่ดีนั้นคล้ายกับสร้างนักแม่นปืนเพราะพวกเขาจำเป็นต้องฝึกฝนด้วยลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วน ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะยิงได้ง่ายขนาดนี้ได้อย่างไร?
เอี้ยนลี่เฉียงเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขาก็มีความรู้สึกแปลกๆ ในใจ ยิ่งเขายิงด้วยธนูงูเหลือมเขาก็ยิ่งรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น การเล็งไปที่เป้าหมายดูเหมือนจะค่อยๆง่ายขึ้นและง่ายขึ้นเรื่อยๆสำหรับเขา
สิ่งที่เขาต้องทำคือมองไปที่จุดใดจุดหนึ่งพร้อมกับปล่อยลูกศรออกไปและลูกศรก็จะพุ่งเข้าสู่เป้าหมายด้วยความแม่นยำราวกับจับวาง
นี่เป็นเพราะระยะห่างระหว่างเขากับเป้าหมายใกล้เกินไปหรือเปล่า? หรือเป็นเพราะเป้าหมายที่เขาเลือกนั้นใหญ่เกินไป? อืมต้องเป็นอย่างนั้น
เขารวบรวมลูกศรทั้งหมดกลับคืนมาอีกครั้ง
หลังจากผ่านหลายรอบของการยิงลูกศรสามในสามสิบห้าลูกได้รับความเสียหายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทำให้เขามีลูกศรที่สามารถใช้งานได้เหลือเพียงสามสิบสองลูก
สิ่งที่เรียกว่า “ยิงธนูผ่านใบหลิวห่างออกไปไปร้อยก้าว” หมายถึงการเจาะใบหลิวจากระยะร้อยก้าว
ร้อยก้าวในวลีนี้อ้างถึงระยะในการก้าวเท้าของคนในสมัยก่อนถือว่าการยกเท้าเป็นครึ่งก้าวในขณะที่หนึ่งก้าวคือเมื่อเท้าทั้งสองก้าวไปข้างหน้า ดังนั้นคำว่า “หนึ่งร้อยก้าว” จากวลี “ยิงธนูผ่านใบหลิวหนึ่งร้อยก้าว” ที่คนสมัยโบราณพูดถึงคือระยะทางร้อยเมตรตามการก้าวย่างของคนปกติ
ตามมาตรฐานจากชีวิตในอดีตของเอี้ยนลี่เฉียงหากบุคคลสามารถยิงวัตถุที่มีขนาดเล็กเท่าใบหลิวในระยะนั้นด้วยปืนบุคคลนั้นก็มีคุณสมบัติในการเป็นสไนเปอร์แล้ว
เป้าหมายที่สามที่เขาเลือกคือต้นหลิวที่ห่างออกไปประมาณเจ็ดสิบเมตร ลำต้นของต้นหลิวต้นนั้นบางกว่าต้นสองต้นก่อนหน้านี้มากจนไม่หนาไปกว่าต้นขาของเขาเลย
หลังจากที่ปักหลักกับเป้าหมาย เขาจ้องมองไปที่ลำต้นนั้นขณะที่เขาหายใจเข้าลึกๆและหยิบคันธนูงูเหลือมเขาขึ้นมา
ฟิ้ว…ลูกศรแรกถูกปล่อยออกมา มันเฉียดทางด้านซ้าย และทิ้งรอยไว้
ฟิ้ว…ลูกศรลูกที่สองถูกปล่อยออกมา ยังคงเฉียดทางด้านขวาและทิ้งรอยไว้
หลังจากปล่อยลูกศรสองดอกความรู้สึกแปลกๆก็เข้าครอบงำเขาในทันทีมันทำให้รู้สึกราวกับว่าเขาเพิ่งปล่อยนกออกจากกรงไปสองตัว
เอี้ยนลี่เฉียงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆระหว่างธนูในมือของเขาและเป้าหมายที่อยู่ในดวงตาของเขาอีกครั้ง
ฟิ้ว…พึ๊บ!
ลูกศรลูกที่สามเมื่อปล่อยออกไป มันก็พุ่งเข้าตรงกลางเป้าหมายทันที หัวลูกศรเจ็ดเซนติเมตรฝังอยู่ในลำต้นของต้นไม้ ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ที่ลูกศรส่งไปมันสั่นสะเทือนต้นไม้ทำให้ใบของมันร่วงหล่นลงมาเล็กน้อย
จิตใจของเขาปั่นป่วนราวกับพายุ หลังจากที่ลูกศรถูกยิงออกมาจากคันธนูงูเหลือมเขาที่เขาถืออยู่อย่างต่อเนื่อง
เมื่อปล่อยลูกศรสุดท้ายมีลูกศรสามแถวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบและเป็นแนวตั้งบนลำต้นของต้นหลิวซึ่งอยู่ห่างออกไปเจ็ดสิบเมตร
แต่ละแถวทำจากลูกศรสิบดอกและระยะห่างระหว่างลูกศรเหล่านั้นก็เท่ากันหมด จากระยะไกลลูกศรสามแถวดูเหมือนทหารที่กำลังเข้าแถวฝึกซ้อม
เขาคิดว่านี่เป็นมาตรฐานเดียวกับที่เรียกว่า “ยิงธนูผ่านใบหลิวที่อยู่ห่างออกไปร้อยก้าว”
เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นอัจฉริยะ?
เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเขา เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังงานของสวรรค์และปฐพี รวมไปถึงจิตวิญญาณที่อยู่รอบตัวเขาในทันที
หลังจากนั้นรัศมีสีแดงก็ปรากฏขึ้นรอบๆตัวเขา ภาพเงาของธนูยาวสีขาวปรากฏให้เห็นภายในแสงสีแดงนั้นนานกว่าสิบวินาทีก่อนที่มันจะถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างไร้ร่องรอย
บรรลุ!ขั้นสวรรค์แรกในศิลปะการยิงธนู!
