59 – คำเชิญจากตระกูลลู่
สองสามวันมาแล้วที่ฝนตกครั้งล่าสุด แต่วันนี้ฝนตกหนักเทลงมาอย่างกะทันหัน ตั้งแต่ฝนหยดแรกที่ตกลงบนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงจนถึงฝนห่าใหญ่ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในพริบตา
ฝนตกก่อนที่เอี้ยนลี่เฉียงจะมีโอกาสเก็บลูกธนูที่เขาปล่อยออกไป เมื่อเห็นว่าฝนตกหนักแค่ไหนเอี้ยนลี่เฉียงก็รีบคว้าคันธนูลูกศรและตะกร้าอาหารของเขาก่อนจะเร่งออกไปหลบฝนในถ้ำเล็กๆที่ด้านล่างของกำแพงภูเขาใกล้ๆ
ถ้ำนั้นเล็กมากมีความลึกไม่เกินสิบเมตรและสูงประมาณสามเมตร มันไม่ไกลจากหน้าผาที่เขาฝึกฝนอยู่เป็นประจำ
ชายชราจากย่านโรงตีเหล็กกล่าวว่าถ้ำแห่งนี้เคยเป็นถ้ำของหมีดำเมื่อหลายปีก่อนแต่ตอนนี้ไม่พบแม้แต่ขนของหมีในถ้ำ
ปากถ้ำเล็กๆแห่งนี้กลายเป็นน้ำตกในเวลาไม่นานและกลายเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาเอี้ยนลี่เฉียงที่นั่งอยู่บนโขดหินที่ปากทางเข้าถ้ำ
เขาหยิบตะกร้าอาหารที่เขานำมาเมื่อเช้านี้ออกมาและเริ่มดื่มกินเป็นการใหญ่
เอี้ยนลี่เฉียงฝึกฝนวิชาฝีมือมาตลอดทั้งวันและยังไม่มีโอกาสได้ทานอาหารกลางวันเลย เขาฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุด
ท้องของเอี้ยนลี่เฉียงประท้วงมานานแล้ว แต่เขาไม่ได้คิดมากกับเรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกว่าตัวเองหิวแค่ไหน
ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จในการพัฒนาจากขอบเขตของสวรรค์ชั้นที่สองไปสู่สวรรค์ชั้นที่สามในศิลปะการยิงธนู ความตึงเครียดของร่างกายของเขาจึงผ่อนคลายลงอย่างสิ้นเชิง
ตอนนั้นเองที่เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกว่าตัวเองหิวโหยจนถึงจุดที่เขาสามารถกลืนวัวทั้งตัวได้
มีข้าวปั้นสองลูกที่มีขนาดเท่ากำปั้น ไข่สี่ฟองเนื้อสุกหนึ่งชิ้นน้ำหนักประมาณครึ่งจินและผลไม้รวมถึงถั่วที่เก็บรักษาไว้ในตะกร้าอาหาร ทุกอย่างอร่อยมาก
เอี้ยนลี่เฉียงกินอาหารทั้งหมดในตะกร้าแต่ก็รู้สึกดีขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เนื่องจากเอี้ยนลี่เฉียงเห็นว่าข้างนอกยังคงมีฝนตกหลังจากพักผ่อนครึ่งชั่วโมงเขาจึงคิดว่าเขาอาจจะฝึกคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นในถ้ำแห่งนี้ได้อีก 2 รอบ
เอี้ยนลี่เฉียงรอจนกระทั่งกลางคืน เมื่อฝนหยุดตกโดยสิ้นเชิงและท้องฟ้าปลอดโปร่งเขาก็เก็บข้าวของและลงจากภูเขา
…
ตอนที่เอี้ยนลี่เฉียงลงมาจากภูเขาท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว
เอี้ยนลี่เฉียงกระทืบเท้าของเขาเพื่อสลัดโคลนที่พื้นรองเท้าและสลัดน้ำที่เปียกชุ่มเสื้อผ้าของเขาก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในลานของตัวเอง
‘เอี๊ยด’
ตอนนั้นเองที่เขาเห็นเฉียนซูนั่งรอเขาอยู่ใต้หลังคาของลานเล็กๆ
“อา! ลุงเฉียน! ท่านมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงขณะที่เขาเดินไปหาเฉียนซูพร้อมกับขยิบตา
“ วันนี้ลุงเฉียนพักผ่อนและฟื้นฟูร่างกายหรือ ตามปกติแล้วลุงเฉียนน่าจะออกไปพักผ่อนหย่อนใจที่ด้านนอกกับคนสนิททุกวันจันทร์ไม่ใช่หรือ?”
เฉียนซูหน้าแดงและอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาดุร้ายไปที่เอี้ยนลี่เฉียง“ เมื่อเจ้าโตขึ้นเจ้าจะได้รู้ว่าความสุขของการออกท่องเที่ยวราตรีนั้นเป็นอย่างไร?”
“ถ้าข้าเล่าเรื่องประสบการณ์การเที่ยวของข้าให้ลุงเฉียนฟัง เขาคงต้องเรียกข้าว่าอาจารย์แล้ว” เอี้ยนลี่เฉียงพึมพำในใจ
เขาเคยทำงานในฝ่ายการตลาดในชีวิตที่ผ่านมา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะต้องพบปะกับลูกค้า
บางคนที่มีรสนิยมสุดโต่งชอบไปเยี่ยมชมสถานที่เหล่านั้นเพื่อความสุขทางกามารมณ์สถานที่ที่สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกกระชุ่มกระชวยไปตลอดชีวิต
เอี้ยนลี่เฉียงเคยไปที่นั่นสองสามครั้ง แต่มันไม่เหมาะกับรสนิยมของเขา ทุกครั้งที่ไปที่นั่นเขาจะสนทนากับผู้หญิงที่ทำงานในสถานที่แห่งนันเพียงอย่างเดียวโดยไม่ทำอย่างอื่น,
“ แน่นอน! แน่นอนข้ามีเรื่องเรียนรู้มากมายจากลุงเฉียนเมื่อพูดถึงเรื่องพวกนี้!” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะ
เขาเดินไปที่ด้านข้างของเสาใต้กันสาดเพื่อเอาเสื้อผ้าที่ตากไว้ออกมาเปลี่ยน เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเดินไปที่ตรงนั้นเขาก็เห็นว่ามีกล่องบรรจุของกล่องวางขวางทางเดินไว้
“ลุงเฉียนนำของขวัญมาให้ข้าอีกหรือมีอะไรอยู่ในกล่องเหล่านั้น?”
“ อะแฮ่ม… … อะแฮ่ม… .. ” เฉียนซูแสร้งไอเคร่งขรึมสองสามครั้ง
“ นั่นคือชุดที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้ามีรองเท้าหนังคู่ใหม่และเสื้อผ้าใหม่ ไปอาบน้ำให้ดีที่สุดและพรุ่งนี้เจ้าต้องใส่เสื้อผ้าพวกนี้! “
“มีไว้เพื่ออะไร” เอี้ยนลี่เฉียงกระพริบตา
“
“พรุ่งนี้เป็นวันเพ็ญเดือนหก!”
“ แล้วมันมีความพิเศษยังไง?….” เอี้ยนลี่เฉียงเกือบจะโพล่งออกมาว่าพรุ่งนี้เป็นวันเด็กแห่งชาติ
แต่โชคดีที่เขาสามารถกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับไปได้ก่อนที่มันจะล้นออกมาทั้งหมด
ไม่มีวันเด็กในทวีปสีเงิน แต่มีเทศกาลอื่นในวันแรกของเดือนหกตามจันทรคติ เอี้ยนลี่เฉียงกรอกดวงตาไปมาและนึกถึงมันทันที “ นั่นไม่ใช่…เทศกาลฉลองครึ่งปี…”
เอี้ยนลี่เฉียงพูดออกมาอย่างนึกขึ้นได้
เทศกาลครึ่งปีของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่จัดขึ้นในวันแรกของเดือนหกตามจันทรคติของทุกปีในช่วงฤดูร้อน
ฤดูร้อนเป็นช่วงเวลาที่ผลผลิตในฟาร์มสูงสุด นี่คือเหตุผลว่าทำไมเทศกาลครึ่งปีนี้จึงเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเทศกาลเก็บเกี่ยว ถือว่าเป็นเทศกาลที่คึกคักพอสมควร
“ถูกต้อง! เป็นเทศกาลครึ่งปีในวันพรุ่งนี้และพ่อบ้านจากตระกูล ลู่มาที่ย่านโรงตีเหล็กในบ่ายวันนี้พวกเขาได้ส่งคำเชิญให้เราทั้งคู่ไปร่วมงานที่คฤหาสน์ตระกูลลู่
งานเลี้ยงฉลองครึ่งปีพรุ่งนี้ข้าได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้เจ้าแล้ว! ” เฉียนซูพูดในขณะที่เขาบัตรเชิญสีแดงเข้มให้เอี้ยนลี่เฉียง
