104 – ความเปลี่ยนแปลงของตระกูลเอี้ยน
เอี้ยนลี่เฉียงได้แสดงทักษะการวาดภาพของเขาและออกแบบโลโก้ที่มีศิลปะและไม่มีใครเทียบสำหรับดาบของตนเอง
พยัคฆ์ร้ายและมังกรทะยานหมุนวนเป็นวงกลมลักษณะแข็งแกร่งและรวบรัด ภายในวงกลมเป็นอักขระที่มีคำว่าเอี้ยนซึ่งถูกสลักไว้อย่างสวยงาม
เอี้ยนลี่เฉียงบอกเอี้ยนเต๋อชางว่าใบมีดทุกใบที่สร้างโดยตระกูลเอี้ยนจะต้องแกะสลักเหล็กนี้โดยมีสัญลักษณ์นี้เพื่อแสดงว่าของชิ้นนี้ถูกสร้างขึ้นโดยตระกูลเอี้ยน
ช่างฝีมือในยุคนี้ยังไม่คุ้นเคยกับแนวคิดเรื่องโลโก้นับประสาอะไรกับแนวคิดเรื่องสินทรัพย์ไม่มีตัวตน อย่างไรก็ตามสำหรับเอี้ยนลี่เฉียงที่มีชีวิตมาสองชีวิตเข้าใจถึงความสำคัญอย่างชัดเจน
ก่อนหน้านี้เอี้ยนเต๋อชางก็ไม่ค่อยประทับใจเหมือนกัน อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเห็นโลโก้เอี้ยนที่เอี้ยนลี่เฉียงออกแบบ
ความรู้สึกของความสง่างามก็กระเพื่อมไปทั่วหัวใจของเขา เขาพูดกับเอี้ยนลี่เฉียงว่า เนื่องจากใบมีดทุกใบจะถูกปิดผนึกด้วยคำว่าเอี้ยนใบมีดที่ไม่ผ่านการตรวจสอบของเขาจะไม่ถูกขายให้ใครเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเอี้ยนเสื่อมเสีย
เกี่ยวกับเรื่องนี้เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกเห็นด้วยเช่นกัน
นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในโรงฝึกช่างตีเหล็ก ในช่วงสองเดือนนี้เรื่องที่เอี้ยนลี่เฉียงขอให้ลู่เหวินปิงซื้อทั้งที่ดินและร้านค้าก็มีผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน
พูดแล้วก็เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่ดินและร้านค้าที่ลู่เหวินปิงซื้อให้กับตระกูลเอี้ยน ล้วนเคยเป็นทรัพย์สินของตระกูลหงมาก่อน
หลังจากนายผู้เฒ่าหงจากไปข่าวของตระกูลหงที่จ้างมือสังหารเพื่อจัดการกับตระกูลเอี้ยนก็แพร่กระจายไปทั่วมณฑลชิงไห่เกือบทุกคนต่างรู้เรื่องนี้ดี
มณฑลชิงไห่ใช้ข้อเท็จจริงที่ว่าทายาทของตระกูลหงเป็นคนชั่วร้ายเจ้าหน้าที่ทางการได้ทำการยึดทรัพย์ของตระกูลหงในทันที
ตระกูลหงแตกสลายทำให้คนนอกเข้ามากอบโกยทรัพย์สินของพวกเขาเป็นว่าเล่น พื้นที่กว่าสี่ร้อยมู่ที่ตระกูลหงที่กระจายอยู่ทั่วมณฑลถูกยึดครองโดยตระกูลที่ทรงอำนาจสองสามตระกูล
แม้ว่าทายาทของตระกูลหงจะไปร้องเรียนที่เมืองของมณฑลแต่สุดท้ายพวกเขาก็แพ้คดีและไม่สามารถทำอะไรได้
หลังจากนั้นผู้คนของตระกูลหงก็ลงมือแย่งชิงทรัพย์สินที่เหลืออยู่ของตระกูลหง เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือดผู้คนที่เหลืออยู่ของตระกูลหงจึงทำการแบ่งทรัพย์สินให้ทุกคนเท่าๆกัน
หลังจากแจกจ่ายทรัพย์สินแล้วผู้คนก็กังวลว่าอาจมีคนอื่นๆที่จะมาแย่งชิงและยึดครองทรัพย์สินของพวกเขา อีกทั้งชื่อเสียงของตระกูลหงในมณฑลชิงไห่ก็มัวหมองไปแล้ว
และเนื่องจากเอี้ยนลี่เฉียงกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของเมืองหลิวเหอและในภายภาคหน้ามีโอกาสที่จะก้าวขึ้นเป็นนักสู้ที่แท้จริงพวกเขาจึงหวาดกลัวการแก้แค้นจากตระกูลเอี้ยน
ภายใต้เงื่อนไขเช่นนี้หลังจากที่ตระกูลลู่พูดคุยเรื่องนี้กับเอี้ยนลี่เฉียง ตระกูลลู่จึงได้กว้านซื้อที่ดินของตระกูลหงมากกว่า 460 มู่ โดยตรง
รวมทั้งหน้าร้านและโรงงานบะหมี่เหลืองสองแห่งจากทายาทตระกูลหงในราคาที่ทำกำไรได้มหาศาล เขาซื้อทุกอย่างและโอนทุกอย่างไปที่ตระกูลเอี้ยนในนามของตระกูลลู่
การทำงานของพ่อบ้านลู่นั้นไร้ที่ติจริงๆ ไม่มีใครสามารถพบข้อผิดพลาดแม้แต่น้อยในนั้น เมื่อเขาซื้อขายกับตระกูลหงพ่อบ้านใหญ่ตระกูลลู่ได้เรียกพยานและทนายความมามากมาย
ไม่ว่าจะเป็นโฉนดที่ดินหรือโฉนดร้านค้าที่พวกเขาซื้อมาจากตระกูลหงทุกสิ่งทุกอย่างล้วนซื้อขายกันในสำนักงานกฎหมายประจำมณฑลชิงไห่
หลังจากนั้นเมื่อตระกูลลู่ส่งต่อรายการเหล่านี้ไปยังตระกูลเอี้ยนพวกเขาก็ดำเนินการตามขั้นตอนเดิมอีกครั้ง
ในเมืองหลิวเหอคฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลหงและทุ่งนารวมทั้งทรัพย์สินอื่นๆล้วนถูกซื้อไปโดยตระกูลที่ร่ำรวยภายในเมืองมณฑล
หลังจากที่ทรัพย์สินถูกขายออกไปผู้คนในตระกูลหงก็ย้ายออกจากเมืองหลิวเหอ ตระกูลหงทั้งหมดหายไปเหมือนควันในอากาศเบาบางในพริบตา
พวกเขาไม่ทิ้งอะไรไว้ข้างหลังยกเว้นหงต๋าที่เสียสติไปแล้ว
สำหรับตระกูลเอี้ยนพวกเขากลายเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่และเป็นเจ้าของที่ดินที่ครอบครองพื้นที่เกษตรกรรมจำนวนมากในเมืองหลิวเหอในการก้าวกระโดดครั้งเดียว
บรรดาลูกจ้างชาวนาที่เคยทำงานให้กับตระกูลหงต้องพึ่งพาตระกูลเอี้ยนทีละคน พวกเขาเซ็นสัญญากับตระกูลเอี้ยนและกลายเป็นเกษตรกรที่มีงานทำ
ด้วยการเติบโตอย่างรวดเร็วในทรัพย์สินของครอบครัวพวกเขาจำเป็นต้องใช้กำลังคนเพื่อช่วยในการจัดการและบริหารจัดการ
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้โจวหงต้าและภรรยาของเขาจึงอยู่ที่ตระกูลเอี้ยนอย่างถาวร ทั้งสามีและภรรยาต่างทำตามหน้าที่ด้วยความขยันขันแข็งในงานของตน
ภรรยาของโจวหงต้าและแม่อู๋รับผิดชอบงานที่บ้านพักและจะทำงานบ้านเช่นทำอาหารและทำความสะอาดทุกวัน สำหรับโจวหงต้าเขากลายเป็นพ่อบ้านใหญ่คนแรกของตระกูลเอี้ยนทันที
ตอนนี้มีปากท้องมากมายให้ต้องเลี้ยงทั้งภรรยาของโจวหงต้าและแม่อู๋ก็เริ่มพบว่ามันยากที่จะรับมือ พวกเขาจ้างสาวใช้และคนรับใช้สองสามคนโดยไม่มีทางเลือกอื่น
ในฐานะพ่อบ้านบางครั้งโจวหงต้าจำเป็นต้องเรียกเก็บค่าเช่าจากชาวบ้านที่ทำเกษตรกรรมในที่ดินของตระกูลเอี้ยน แต่ด้วยนิสัยที่ตลกโปกฮาและขาดความรู้อยู่บ้าง ดังนั้นตระกูลเอี้ยนจึงจ้างผู้คุ้มกันอีกสองคน
เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากทำให้บ้านของตระกูลเอี้ยนที่มีอยู่เดิมมีขนาดไม่เพียงพอที่จะรองรับทุกคน
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงออกจากเมืองหลิวเหอคฤหาสน์ขนาดใหญ่แห่งใหม่ของตระกูลเอี้ยนที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำหลิวก็กำลังถูกก่อสร้างอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ชื่อ ‘ดาบตระกูลเอี้ยน’ แพร่หลายไปเอี้ยนเต๋อชางยังคงรู้สึกกังวลในช่วงเวลานั้น เพราะเขากังวลว่าโรงฝึกช่างตีเหล็กของเขาจะรองรับลูกศิษย์จำนวนมากได้หรือไม่
ดังนั้นก่อนที่เอี้ยนลี่เฉียงจะจากไป เอี้ยนลี่เฉียงได้วาดแผนภาพอาวุธใหม่สำหรับเอี้ยนเต๋อชางอีกครั้งอย่างง่ายๆและขอให้โรงฝึกช่างตีเหล็กของตระกูลเอี้ยนเชี่ยวชาญในการตีอาวุธชิ้นนี้ …
แผนภาพอาวุธที่เอี้ยนลี่เฉียงทิ้งไว้คือมีดโค้งของเนปาล โดยทั่วไปเรียกว่า ‘มีดคูกรี’
ในชีวิตที่ผ่านมาของเขาบนโลกแม้ว่าการออกแบบมีดโค้งของเนปาลจะดูแปลก แต่ก็เป็นอาวุธที่ได้รับการเคารพซึ่งสอดคล้องกับหลักฟิสิกส์ของโลกอย่างมาก
การใช้อาวุธนี้จะสร้างความประทับใจให้กับผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทุกคนในยุคนี้ เอี้ยนลี่เฉียงมั่นใจอย่างยิ่งว่ามันจะสามารถสร้างชื่อให้กับแบรนด์ ดาบตระกูลเอี้ยน ได้ …
