147 – ภายในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์
ทันทีที่พ่อบ้านจิ๋วออกไปสายตาของทั้งสี่คนในห้องก็จ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงทันที ทุกคนมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงขึ้นๆลงๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
อีกสามคนเงียบไปขณะที่หม่าเหลียงเข้ามาหาเอี้ยนลี่เฉียงอย่างเย่อหยิ่ง แววตาของความริษยาฉายขึ้นในดวงตาของเขา
“เจ้าชื่ออะไร?”
“เอี้ยนลี่เฉียง!”
“มาจากไหน?”
“มณฑลหู!”
“การเข้านิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่เรื่องง่าย เราทุกคนล้วนได้รับการคัดเลือกจากสาขาต่างๆของนิกายดาบศักดิ์สิทธิ์เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
แม้ว่าชายหนุ่มที่ชื่อหม่าเหลียงจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็แน่ใจว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มเล็กน้อยให้เขาและพรสวรรค์ในการเสแสร้งก็ถูกใช้ออกมาอีกครั้ง
“โอ้ ไม่มีอะไรหรอก ปู่ของข้าบังเอิญรู้จักหนึ่งในผู้อาวุโสของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ เมื่อสองชั่วยามที่แล้วข้ายังไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้ํา…” เขาตอบอย่างสบายๆ ราวกับไม่มีอะไร
สีหน้าของหม่าเหลียงบิดเบี้ยวทันทีที่ เอี้ยนลี่เฉียงไม่สนใจเขาและเดินไปที่เตียง ถือเสื้อผ้าไว้ในมือ เขามาที่เตียงโดยไม่ปรึกษาใครและวางข้าวของไว้บนโต๊ะก่อนเริ่มจัดของทุกอย่าง
“เอ่อ… ผู้อาวุโสคนใดแนะนําเจ้าที่นี่” หม่าเหลียงไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และยังคงกดดันหัวข้อนี้ต่อไป
“ขออภัย พ่อบ้านจิ๋วบอกข้าว่าไม่อนุญาตให้เอ่ยชื่อของผู้อาวุโสคนนั้นรวมทั้งหาประโยชน์จากเขา ข้าต้องทําตัวเหมือนลูกศิษย์ธรรมดาของที่นี่ พี่หม่าเจ้าสามารถปฏิบัติต่อข้าเหมือนศิษย์ทั่วไปก็พอ!”
“เอ่อ ข้าแค่ถามเพราะอยากรู้…” ใบหน้าของหม่าเหลียงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทัศนคติของเขาที่มีต่อเอี้ยนลี่เฉียงเปลี่ยนแปลงไป 180 องศาในทันที ขณะนี้เขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
“น้องชายหากเจ้ามีข้อสงสัยอะไรเจ้าสามารถถามพี่ชายคนนี้ได้ มีเพียงศิษย์หลักและผู้อาวุโส เท่านั้นที่มีอิสระจะทําอะไรอย่างเต็มที่พวกเราเสร็จธรรมดาต้องเคารพกฎมากกว่าพวกเขา”
“ตกลง เดี๋ยวข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน…” เนื่องจากเป็นผู้ชายทั้งหมดในห้องและเลี้ยนลี่เฉียงคิดว่าจะอยู่กับคนพวกนี้อีกนานเขาจึงถอดเสื้อผ้าและเปลี่ยนตรงนั้นเลย
เสื้อผ้าสีเทาทําด้วยเส้นใยฝ้าย แม้ว่าคุณภาพของผ้าจะไม่ดีมาก แต่ก็ไม่ได้แย่เกินไปเช่นกัน หลังจากแต่งตัวและคาดเข็มขัดสีเทารอบเอวแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็อยู่ในชุดเดียวกันกับหม่าเหลียงและคนอื่นๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตามคาดของน้องหลี่เฉียงเจ้าเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาแม้แต่เสื้อผ้าของลูกศิษย์ธรรมดาก็ยังทําให้เจ้าโดดเด่นขึ้นมาได้!” หม่าเหลียงไม่ลืมที่จะประจบเอี้ยนลี่เฉียงจากด้านข้าง
“การสวมชุดนี้ทําให้ข้าเป็นศิษย์ของนิกายกระบี่หรือไม่”
“เสื้อผ้าสีเทาเหล่านี้เป็นเครื่องแต่งกายสําหรับสาวกภายนอกของนิกาย หรือพูดให้ถูกก็คือ ‘สาวกงานแปลก’ ในอีกไม่กี่วัน เราจะได้ขึ้นไปทํางานแปลกๆบนภูเขา”
สิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงต้องทําในสองสามวันแรกคือต้องหัดท่องกฎของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ให้ขึ้นใจ หลังจากนั้นก็คัดลอกกฎเหล่านั้นอีกสิบรอบ
แม้ว่าจะค่อนข้างจําเจแต่ทุกคนก็ต้องทําเหมือนกันหมด
ทุกเช้าเวลาตีห้าเอี้ยนลี่เฉียงต้องตื่นนอนร่วมกับคนอื่นๆอีกสี่คนที่เขาอยู่ด้วย
หลังจากอาบน้ําล้างหน้าเสร็จแล้วพวกเขาก็ต้องเริ่มทําความสะอาดและจัดระเบียบบริเวณลานก่อนที่จะรับประทานอาหารเช้า
อาหารเช้าถูกนํามาให้พวกเขาโดยศิษย์รับใช้ของลานบัญชาการ พวกเขามีอาหารแบบเดียวกันสําหรับมื้อเช้า กลางวัน และเย็นคือซาลาเปานึ่งคนละสองลูก
ส่วนในตอนเย็นจะเพิ่มผักดองมาให้นิดหน่อย ดังนั้นอาหารประจําวันมาตรฐานสําหรับทุกคน คือซาลาเปานึ่งหกชิ้นพร้อมผักเค็ม
ทุกเช้าพวกเขาจะได้รับอาหารสําหรับวันนั้น ซาลาเปานึ่งนั้นยังคงอุ่นเล็กน้อยสําหรับมื้อเช้า แต่เมื่อถึงเวลาเที่ยงพวกมันก็เย็นแล้วแข็งหมดแล้ว
ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกินซาลาเปาเย็นๆต่อทั้งมื้อกลางวันและ มื้อค่ํา
หลังอาหารเช้าพวกเขาก็ต้องทําการท่องจําเนื้อหาพวกนั้นอีกรอบ เขาจะจําได้แล้วแต่ทางเบื้องบนก็กําหนดไว้ให้ทุกคนต้องท่องเพื่อจะให้มันขึ้นใจไม่มีทางลืมไปช่วยชีวิต
หลังอาหารกลางวัน อาจารย์ประจํานิกายคนหนึ่งก็จะพาพวกเขาเดินไปรอบๆนิกายเพื่อให้ทําความรู้จักกับสถานที่สําคัญต่างๆ หลังจากนั้นพวกเขาจะกลับไปที่ลานบัญชาการและศึกษาด้วยตนเองต่อ
ในเวลากลางคืน หลังอาหารเย็น พวกเขาได้รับอนุญาตให้ออกกําลังกายเล็กน้อยในสนามของลานบัญชาการ อย่างเช่นการฝึกมวยร่างกายรวมถึงซักเสื้อผ้า หลังจากนั้นเมื่อเวลาประมาณ สามทุ่มก็จะถึงเวลานอน
จากนั้นพวกเขาก็ทําอย่างเดียวกันในวันรุ่งขึ้น…
หลังจากกินซาลาเปาเย็นๆ เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ท้องของเอี้ยนลี่เฉียงก็เริ่มเป็นตะคริวทุกครั้งที่เขาเห็นซาลาเปานึ่ง และจริงๆ แล้วทุกคนก็รู้สึกเช่นเดียวกันเพียงแต่ว่าพวกเขาพยายามบอกตัวเองว่าต้องทนให้ได้
แม้ว่ากระบวนการจะค่อนข้างยากโดยไม่คํานึงว่าคนอื่นจะมองอย่างไร อย่างน้อยสําหรับเอี้ยนลี่เฉียงเขารู้สึกว่าการฝึกฝนและการศึกษาที่เขาทําในช่วงครึ่งเดือนที่สนามบัญชาการมีความสําคัญ
นั่นเป็นเพราะการฝึกฝนและการศึกษาแบบนี้สามารถทําให้เขาเข้าใจนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ได้ อย่างเพียงพอในระยะเวลาอันสั้นและเข้าใจ ‘กฎ’ ของที่นี่
ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าตัวเองต้องพัฒนาไปอย่างไรในอนาคต
เอี้ยนลี่เฉียงจริงจังกับการเรียนของเขามาก เมื่อเวลาผ่านไปความรู้และความเข้าใจของเขา เกี่ยวกับนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ก็ลึกซึ้งเช่นกัน
นิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดมีลําดับชั้นที่เข้มงวด สําหรับแต่ละตําแหน่งและสิ่งที่พวกเขาสามารถทําได้ สิทธิพิเศษที่พวกเขาสามารถได้รับ และภาระหน้าที่ที่พวกเขาได้รับนั้นชัดเจนมากไม่มีอะไรคลุมเครือ
ผู้นํานิกายของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ที่จุดสุดยอดของพีระมิด เขามีฉายาว่าราชันย์กระบี่ว่ากันว่าเขาก้าวเข้าสู่ระดับราชันย์นักสู้เมื่อสามสิบปีที่แล้วและเขาก็กลายเป็นสมาชิกสภาอาวุโสของอาณาจักฮั่นอันยิ่งใหญ่
จํานวนผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เป็นข้อมูลลับ ไม่เพียงแต่เอี้ยนลี่เฉียงจะไม่รู้แม้ แต่ศิษย์หลักก็ไม่ทราบข้อมูลดังกล่าว
ทุกคนรู้เพียงว่าผู้อาวุโสขั้นสูงที่ดูแลเรื่องต่างๆในนิกายมีอยู่ 17 คนส่วนพวกที่ซ่อนตัวอยู่นั้นพวกเขาไม่รู้
ส่วนในบรรดาสาวกของนิกายนั้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเอี้ยนลี่เฉียงได้ยินคําว่า ‘เจ็ดวีรบุรุษ สามผู้กล้า และเทพจุติ’
วีรบุรุษทั้งเจ็ดเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในหมู่ศิษย์ชั้นยอดและเป็นศิษย์สายตรงของนิกาย สามผู้ กล้าเป็นสามบุคคลที่โดดเด่นที่สุดในบรรดาศิษย์หลัก
ในขณะที่เทพจุติคือศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์
บุคคลผู้นี้ถือเป็นคนที่มีศักยภาพมากที่สุดในบรรดาศิษย์นับล้านและสักวันหนึ่งจะได้เป็นเจ้านิกายคนต่อไป สําหรับคนที่ครองตําแหน่งนี้คือเทพธิดาหนิงอู๋ซวง
