เซียวเจิ้นเทียนสีหน้าสับสน หายใจหอบ เขากัดฟันปากสั่นชี้ไปที่ฟางเหยียนร้อง“แก แกๆๆ！”
ฟางเหยียนไม่สนใจปฎิกริยาของเขา พูดต่อ “เซียวห้านยิ่งร้อนรน คิดว่าจะพาสวะมาสามพันคนแล้วจะลักพาตัวเมียฉันได้เหรอ คุกคามฉัน เหอะๆ จนตอนนี้ฉันยังไม่สามารถเข้าใจความคิดเธอเลย เธอคิดว่าจะพาสวะกากเดนแบบนั้นมาสามพันคนแล้วจะฆ่าฉันได้ ไร้เดียงสา โง่เขลา ไร้ความรู้！ความตายของหล่อน รนหาที่ตายเองแท้ๆ”
“แต่หล่อนเป็นคนร้องขอให้ฉันฆ่าหล่อนเอง ฉันไม่ได้ลงมือเองนะ อยากรู้ไหมว่าหล่อนร้องขอยังไง ตอนนี้ ฉันจะให้พวกแกดูภาพตอนที่หล่อนร้องขอฉัน นี่คือหล่อน หล่อนเป็นคนอัดไว้เอง ดูดีๆนะ！”
พูดจบ หวังชิงชิงจึงหันกล้องมา ยื่นส่งให้มือเซียวเจิ้นเทียน เซียวเจิ้นเทียนเปิดกล้องมือสั่น ดูคลิปที่อัดไว้ ภาพอันโหดร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
นอกจากเซียวห้านคุกเข่าขอร้อง แล้วก็เป็นภาพขอร้องให้ฆ่าให้ตาย แล้วยังมีศพที่กองเป็นภูเขาอีก สามารถบรรยายได้ว่ารอบๆล้วนเป็นแบบนี้ ศพเกลื่อนกลาด เลือดไหลนอง ราวกับสมรภูมิรบ
เซียวห้านชอบถ่ายคลิป ฟางเหยียนเลยใช้วิธีนี้กับเธอ หนามยอกเอาหนามบ่ง
“เป็นไงบ้าง หลานสาวแกเหมือนแกมาก”
พูดพลาง ฟางเหยียนเดินขึ้นหน้าไปหาเซียวเจิ้นเทียน สีหน้าถากถาง แบบสบายอารมณ์ แต่วางก้าม
เซียวเจิ้นเทียนปิดกล้อง จ้องไปที่ฟางเหยียนอย่างดุดัน“แกทำเกินไปแล้ว！แกทำเกินไปแล้ว”
“เกินไปงั้นเหรอ”ฟางเหยียนตีหน้าขรึม ตะคอกเสียงเข้ม“ที่เกินไปคือตระกูลเซียวของพวกแก พวกแกฆ่าผู้ประกอบการไปเท่าไหร่ บังคับคนให้ตายไปเท่าไหร่ หรือว่าพวกแกไม่รู้สึกหรือไง”
เขาไม่สามารถบรรยายความเกรี้ยวกราดได้ มีแต่สายฟ้าฟาดสะท้านฟ้าถึงจะอธิบายได้
เสียงของเขาดังกัมปนาทอยู่ในห้องโถงตระกูลเซียว ！
เซียวเจิ้นเทียนถูกฝ่ายตรงข้ามขู่ให้ตกใจ การข่มขู่ของเขาทำให้ล่มสลาย แทนที่ด้วยความสิ้นหวัง
ฟางเหยียนหยุดยืนระยะที่ห่างเซียวเจิ้นเทียนออกไปห้าเมตร แววตาสุกใส พกพาท่าที่อหังการ์ ราวกับเป็นผู้คุมนรก คนที่ไม่เข้าใจอาจจะหวาดกลัวแววตาแบบนั้นได้ คนที่เข้าใจจะรู้ว่า นั่นเป็นแววตาอำมหิตที่สะสมวิญญาณที่ถูกฆ่าตายไปแล้วหลายศพ คือ ความเปล่าเปลี่ยว เยียบเย็น และเลือดเย็น
ชีวิตผู้อื่น ในสายตาเขาเป็นเพียงมดตัวหนึ่ง ！
เซียวเจิ้นเทียนถามด้วยสีหน้าสั่นเทา“ตกลงแกจะเอายังไงกับตระกูลเซียว”
ฟางเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเพดาน พูดเสียงเย็น“ตั้งแต่พวกแกบังคับลุงเย่จนตาย ตระกูลเซียวพวกแกมีจุดจบทางเดียว！”
คำพูดฟางเหยียน หนักแน่นและดุดัน ราวกับเหล็กที่หนักอึ้งทับลงบนหน้าอกเซียวเจิ้นเทียน
เซียวเจิ้นเทียนมองฟางเหยียนอย่างแข็งทื่อเป็นหุ่น ตระกูลเย่ ทำเพื่อตระกูลเย่จริงๆ ในปีนั้นตระกูลเย่รับเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง และยังให้เป็นลูกเขย แค่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กกำพร้าตระกูลฟาง
เสียใจในตอนแรก แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว เสียใจไปได้ประโยชน์อะไร！เขาสูดลมหายใจลึก พูด“งั้นตอนนี้ฉันคืนของทุกอย่างของตระกูลเย่ไปแล้วกัน แกจะปล่อยตระกูลเราไปได้หรือยัง”
ทะเลาะกับตระกูลฟาง ไม่เข้าท่าแม้แต่น้อย ต่อให้ที่นี่เป็นเมืองจินโจวก็เถอะ เป็นที่ของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังสู้ตระกูลฟางไม่ได้อยู่ดี ตระกูลฟางแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
เซียวเจิ้นเทียนอ่อนปวกเปียกไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมแพ้ เพื่อที่จะรักษาเชื่อสายตระกูลเซียว เขาต้องยอมแพ้
“หึหึ！”ฟางเหยียนหัวเราะเสียงเย็น ส่ายหน้าพูด“คืนกลับมาเหรอ แกจะคืนอะไรได้ ทำลายล้างตระกูลเซียว แล้วคืนลุงเย่ให้ฉันได้ไหม คืนลุงเย่ที่ฉันเคารพรักที่สุดได้ไหม แกรู้ไหมว่าสำคัญกับฉันแค่ไหน ลุงเย่ของฉัน โดนพวกแกบีบจนตาย！”
ฟางเหยียนเส้นเลือดปูดโปน สีหน้าน่ากลัว！
เย่เทียน สำหรับฟางเหยียนแล้วเป็นคนพิเศษจริงๆ เป็นคนที่ให้ชีวิตที่สองกับเขา ให้เขามีชีวิตวัยเด็กที่สมบูรณ์ เป็นคนที่ทำให้เขารู้จักความรักของพ่อ ถ้าตอนนั้นไม่มีเย่เทียน เขาคงจะตายไปแล้ว และคงจะสิ้นหวังกับชีวิต หรือไม่ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไง
เป็นเย่เทียนที่ให้ความหวังกับเขา พอเขามาที่เมืองจินโจว เริ่มต้นชีวิตใหม่
เขาสามารถชุบชีวิตให้เด็กคนหนึ่งที่ถูกย้อมด้วยเลือดและความเกลียดชังให้กลายเป็นคนปกติ นี่จะเป็นความรักธรรมดาได้เหรอ
เย่เทียน ไม่ใช่เป็นแค่ชีวิตหนึ่ง แต่เป็นจิตวิญญาณของฟางเหยียนตลอดไป เป็นที่พึ่งทางจิตใจของฟางเหยียนตลอดไป พวกมันฆ่าเขา พวกมันทำลายจิตวิญญาณฟางเหยียน ทำลายที่พึ่งทางใจของฟางเหยียน！
ความแค้นแบบนี้ ชดใช้ได้หรือไง
เซียวเจิ้นเทียนสมควรตาย ！ตระกูลเซียวใจจืดใจดำ คนที่คิดคนที่ทำ ต้องตายให้หมด！
ฟางเหยียนกัดฟันพูดออกมาทีละคำ “เซียวเจิ้นเทียน แกคิดว่ายังต่อรองกับฉันได้อีกเหรอ แกบีบลุงเย่จนตาย ครอบครองทุกอย่างของเขา แกเคยคิดมั้ย แกคิดว่าแกมีอภิสิทธิ์เหรอ แกไม่รู้จักว่าอะไรคืออภิสิทธิ์ อะไรคือกำลัง”
คำถามเป็นพรวนของฟางเหยียน ทำให้เซียวเจิ้นเทียนอ้าปากตาค้าง ไม่เคยมีเด็กหนุ่มที่ไหนมายืนพูดจากับเขาแบบนี้ ฟางเหยียนเป็นคนแรก และก็เป็นคนเดียว เกียรติของตระกูลเซียวถูกบดขยี้แล้ว！
หรือว่าตัวเองยอมแพ้แล้ว ก็ยังไม่ได้เรื่อง
ตัวเองเป็นถึงประมุขตระกูลเซียว！
ฟางเหยียนราวกับอ่านใจเขาออก สีหน้ากลับปกติ พูด “ถ้าแค่คำว่ายอมแพ้ แล้วฉันปล่อยตระกูลเซียว ฉันก็คงไม่วางแผนทั้งหมดหรอกนะ”
เซียวเจิ้นเทียนกำหมัด หรี่ตา พูด “แต่ ฉันปล่อยคนในครอบครัวเขาไป ฉันไม่ได้ทำอะไรคนในครอบครัวเขาหรือว่าเรื่องนี้ชดเชยกันไม่ได้”
“ความหมายของแกคือ ยังคิดจะแตะต้องคนในครอบครัวลุงเย่เหรอ”
คำถามนี้ทำให้เซียวเจิ้นเทียนตะลึง พูดไม่ออกเป็นนาน
ฟางเหยียนไม่หยุดกับหัวข้อนี้ ได้แต่พูดเย็นชา“อย่างแกเหรอ จะมีสิทธิ์พูดว่าทดแทน？！”
นักรบสมรภูมิประเทศหวา จอมพลโผ้จวินของสำนักเจ็ดพิฆาต มีคนกล้าพูดทัดเทียมกับเขาด้วยเหรอ？！
หึหึ ตลกร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์
“บอกมา ใครอยู่เบื้องหลัง ถ้าแกบอก ฉันอาจไม่ล้างตระกูลแก ”ฟางเหยียนจ้องเซียวเจิ้นเทียนเขม็ง คอยสังเกตความเปลี่ยนแปลง ฟางเหยียนต้องแก้แค้นให้ลุงเย่ แต่สิ่งสำคัญคือยังฆ่าหมากสำคัญอย่างเซียวเจิ้นเทียนไม่ได้ แต่ต้องถอนรากถอนโคนคนบงการ！
ถ้าต้องฆ่าพวกมัน！ก็ต้องฆ่า！
แววตาที่จ้องฟางเหยียนของเซียวเจิ้นเทียนหลุบลง แก้มกระตุก ลิ้นจุกปาก ครุ่นคิดครู่หนึ่ง พูด“ไม่ ฉันไม่มีเบื้องหลังอะไรทั้งนั้น ฉันทำเอง ที่ตระกูลเย่มีวันนี้ เพราะพวกมันดวงไม่ดีเอง ฉันทำคนเดียว”
