บทที่ 22 พี่สาวคนงาม 1
“ว้าย!!”
หลังจากกรีดร้อง เซียวหยูซวนรีบเอามือมาจับกระโปรงปิดลงโดยอัตโนมัติ ใบหน้าตอนนี้ของเธอแดงจนไม่สามารถจะแดงไปกว่านี้ได้
จี้เฟิงก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจเขาไม่รู้ว่าเขาจะเอามือไม้ไปไว้ที่ไหนทำให้เขากระสับกระส่าย
จี้เฟิงไม่สบายใจและทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้ว่าเซียวหยูซวนพบว่าเขาได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นจากอุบัติเหตุเมื่อสักครู่นี้
หลังจากจี้เฟิงถอนหายใจ เขาได้แต่พูดอย่างติดอ่างว่า “เพื่อนนักเรียนเซียว ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็นอะไรเลยนะ!”
“เธอ..ยังจะพูด!” เซียวหยูซวนจ้องเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอดึงกระโปรงโดยไม่รู้ตัวด้วยความเขินอาย จี้เฟิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หลังจากทำผิดพลาดไปและมันยิ่งทำให้เขารู้สึกละอายใจ
หน้าอกของเซียวหยูซวนขึ้นลงอย่างรุนแรงจากความโกรธปนเขินอาย ถึงแม้ว่าเธอจะอายุ 22 ปีในปีนี้ แล้วก็มีเด็กผู้ชายนับไม่ถ้วนไล่ตามจีบเธอในวิทยาลัย แต่ก็ไม่มีใครตามจีบเธอสำเร็จ
หากพูดถึงแฟนหนุ่มของเธอ พวกเขาไม่เคยมีพฤติกรรมใกล้ชิดกับเธอเลย อย่างมากก็เป็นการจับมือกัน ถึงแม้ว่าแฟนหนุ่มของเธอจะขอเพิ่มความใกล้ชิดสนิทสนมหลายครั้ง แต่พวกเขาทั้งหมดก็ถูกปฏิเสธโดยเซียวหยูซวน
แต่ตอนนี้ฉันถูกชายแปลกหน้ามอง
………
ไม่สิคนตรงหน้าฉันไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่ม
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เซียวหยูซวนไม่อยากที่จะต่อว่าจี้เฟิง หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง และเธอยังรู้สึกถึงสัมผัสอันนุ่มนวลของจี้เฟิงมันทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม จนเธอไม่สามารถลบมันออกจากใจได้!
เมื่อเห็นท่าทางกังวลและไม่สบายใจของจี้เฟิง ถึงเซียวหยูซวนจะไม่รู้ว่าจี้เฟิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็เริ่มรู้สึกอยากหัวเราะกับท่าทางของจี้เฟิง มันทำให้ความเขินอายและขัดเขินได้เริ่มจางลง
“เอ่อ..เพื่อนร่วมชั้นเซียว ผมกลับเลยแล้วกัน!” จี้เฟิงหยิบกระเป๋านักเรียนบนโต๊ะและกำลังจะรีบวิ่งออกไป
“เดี๋ยว!”
เซียวหยูซวน ตะโกนห้าม จี้เฟิงหยุดชะงักและยืนตัวแข็งอยู่กับที่
“เพื่อนเซียว คุณมีอะไรอีกหรือเปล่า?” จี้เฟิงถามอย่างเขินอาย ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
เซียวหยูซวนแกล้งทำเป็นโกรธและกล่าวว่า “จี้เฟิงเธอทำแบบนี้กับฉัน แล้วเธอจะหนีไปง่ายๆแบบนี้เหรอ?”
จี้เฟิงรู้สึกอาย หัวใจของเขาสั่นและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร
เซียวหยูซวนตะคอก “ต้องการอะไรงั้นเหรอ??”
“ผมไม่รู้คุณต้องการอะไร แค่คุณบอกมาผมจะทำ!” จี้เฟิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“อุ๊ปส์” เมื่อเห็นท่าทางที่ซื่อสัตย์จริงใจของจี้เฟิง เซียวหยูซวนไม่สามารถกลั้นขำได้อีกต่อไป เธอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆและพูดว่า “จี้เฟิง เทคนิคที่เธอใช้นวดเท้าฉันมันเรียกว่าอะไรเหรอ มันดูเหมือนจะได้ผลดีมากเลยนะ!” ขณะที่เธอพูด เธอลองขยับเท้าของเธอไปมาและมันดูขยับได้คล่องกว่าเดิมมาก
เซียวหยูซวนรู้สึกประหลาดใจ เธอเคยได้รับบาดเจ็บแบบนี้มาก่อน แต่แม้ว่าเธอจะได้รับการนวดโดยผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลทั่วไป แต่ผลที่ได้ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้
จี้เฟิงยิ้มเล็กน้อยและเกาหัว เขาไม่สามารถบอกความจริงได้ เขาทำได้เพียงแกล้งทำเป็นโง่ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมแค่ลองทำตามที่ในหนังสือแนะนำและอาจเป็นเพราะผมเคยเรียนรู้วิธีนวดจากคนอื่นมาบ้างก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะได้ผลดีขนาดนี้เหมือนกัน!”
ดวงตาที่สวยงามของเซียวหยูซวนแสดงให้เห็นถึงความสงสัย เธอมองไปที่เขาและถามด้วยความไม่เชื่อ “เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
เธอไม่อยากจะเชื่อ เพียงแค่ทำตามหนังสือและเรียนรู้จากคนอื่นสองสามครั้ง เขาจะสามารถนวดด้วยเทคนิคพิเศษและได้ผลลัพธ์ที่ดีขนาดนี้ได้อย่างไร
จี้เฟิงรีบพยักหน้าและตอบว่า “ใช่ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมไม่ได้โกหกคุณ!”
“เธอโกหกฉันหรือเปล่าลองอีกครั้งเดี๋ยวก็รู้!” มุมปากของเซียวหยูซวนยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอยิ้มพร้อมกับค่อยๆเหยียดเรียวขางามของเธอออกและวางเท้าลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก “ที่เธอนวดให้ฉันมันดีมากมันทำให้ฉันรู้สึกดี ถ้าเธอนวดมันต่ออีกสักพักฉันก็น่าจะเกือบหายเป็นปกติ หากเธอทำได้ฉันจะยกโทษให้เธอ!”
“แน่นอน ไม่มีปัญหา!” จี้เฟิงถอนหายใจและถามทันที “แต่คุณจะกล้าให้ผมนวดไหม”
เซียวหยูซวนหน้าแดงขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า “ถ้าดวงตาของเธอยังกล้าที่จะมองไปในที่ที่ไม่ควรอีก คอยดูแล้วกันว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง!”
“ไม่ทำแล้วครับบ!!” จี้เฟิงกล่าวอย่างรีบร้อน “ผมสัญญาว่าผมจะจัดการดวงตาของผมไม่ให้มันดื้อมันซน ผมจะไม่มองอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าอีก!”
ใบหน้าของเซียวหยูซวนยังคงแดงอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะนึกถึงฉากที่น่าอับอายก่อนหน้านี้
จี้เฟิงนั่งลงอีกครั้งอย่างใจจดใจจ่อ จับเท้าที่สวยงามของ เซียวหยูซวนด้วยมือที่สั่นเทา รวบรวมกระแสไฟฟ้าชีวภาพอีกครั้งอย่างระมัดระวัง เพื่อนวดอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าของเซียวหยูซวน
“อู้วว์~~~!”
เซียวหยูซวนรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย เธอกัดริมฝีปากสีแดงที่น่าดึงดูดของเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะส่งเสียงที่น่าอับอายออกมาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามทุกๆที่ ที่มือของจี้เฟิงสัมผัสมีความรู้สึกที่ทำให้เซียวหยูซวนรู้สึกตัวสั่นจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ!
แต่จี้เฟิงไม่กล้าที่จะมองเซียวหยูซวน เขาได้แต่มองไปที่จุดๆหนึ่งอย่างเลื่อนลอย ในเวลานี้จี้เฟิงสามารถมองเห็นแผนผังห้องของเซียวหยูซวนได้เกือบทั้งหมด
เซียวหยูซวนอาศัยอยู่ในห้องชุด ที่มีทั้งห้องนอนและห้องนั่งเล่นอย่างละ 1 ห้อง ตอนนี้จี้เฟิงและเซียวหยูซวนอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น ภายในห้องนั่งเล่นมีโซฟานุ่มๆที่เซียวหยูซวนกำลังนั่งอยู่ โซฟาตัวนี้ถูกคลุมด้วยผ้าสีชมพูทำให้ห้องนั่งเล่นดูอบอุ่นอ่อนหวาน มีโต๊ะและเก้าอี้สองสามตัวไว้นั่งรับประทานอาหาร เป็นห้องที่ดูเรียบง่ายแต่อบอุ่นมาก
ประตูห้องนอนถูกปิดอยู่ทำให้มองไม่เห็นด้านใน แต่ดูจากรูปแบบของห้องนั่งเล่นแล้วห้องนอนน่าจะอบอุ่นกว่าอย่างเห็นได้ชัด
จี้เฟิงแอบชื่นชมหญิงสาว เธอเพิ่งย้ายโรงเรียนมาและยังไม่มีเวลาหาที่พักแต่เธอสามารถที่จะจัดห้องให้ดูน่าอยู่ได้ขนาดนี้ ถ้าใครได้แต่งงานกับเธอ เธอคงจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดีของลูกได้อย่างแน่นอน!
เธอเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายแล้ว เธอคิดยังไงกับชั้นเรียนของเธอในตอนนี้ “จู่ๆ เซียวหยูก็ถามขึ้น”
จี้เฟิงกล่าวว่า “จริงๆแล้วชั้นเรียนของเราก็ไม่ต่างจากชั้นเรียนอื่น ๆ เลย เมื่อถึงชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 ทุกคนต่างอยู่ภายใต้ความกดดัน พวกเขาเรียนอย่างหนัก มันทำให้พวกเขาดูไม่มีชีวิตชีวา แต่ไม่ต้องกังวลไป คุณไม่ถูกแกล้งอย่างแน่นอนเมื่อคุณมาถึง เพราะคุณเป็นคนที่สวยมาก ใคร ๆ ต้องชอบคุณ”
“ฉันสวย?” เซียวหยูซวนถาม แต่รอยยิ้มในดวงตาของเธอไม่สามารถปกปิดได้
ไม่ว่าผู้หญิงจะสวยแค่ไหน พวกเธอก็ชอบที่จะได้ยินคำชมเชยจากคนอื่นๆ!
“ใช่แล้ว เธอสวยมาก!” จี้เฟิงพยักหน้าอย่างแรง “เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดอีกคนหนึ่งที่ฉันเคยเห็น!”
“โอ้?” เซียวหยูซวนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อยและถามว่า “ใครกันเหรอ? แล้วในสายตาเธอใครสวยกว่ากัน?!”
