บทที่ 20 อาจารย์คนใหม่ 4
รูปร่างที่อวบอั๋นและใบหน้างามที่สมบูรณ์แบบทำให้หญิงสาวคนนี้เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่น่าค้นหาแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความน่ารักอยู่เล็กน้อย
อย่างไรก็ตามใบหน้าที่งดงามนี้ถูกทำลายด้วยคิ้วที่ขมวดแน่นของเธอเพราะความเจ็บปวด ไม่ว่าใครหากเห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้ก็คงอดไม่ได้ที่จะหลงรักและสงสารในเวลาเดียวกัน
จี้เฟิงเหม่อมองไปที่หญิงสาวมันทำให้เขาตกตะลึงจนหยุดเดิน ในขณะที่เขากำลังประคองแขนของเธอ เขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นและผิวอันเรียบเนียนนุ่มลื่นราวกับหยก มันทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มจนไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับว่ามีดวงอาทิตย์ลอยอยู่บนท้องฟ้าในเวลานี้!
“นี่! เธอเป็นอะไรไป!” มือขาวเนียนข้างหนึ่งโบกไปมาตรงหน้าจี้เฟิง ทันใดนั้นเขาก็ดึงสติกลับมาและพูดอย่างลนลาน “ห๊ะ? ครับ อะไรนะ!”
“เฮ้!” หญิงสาวรู้สึกโกรธ เธอมองเขาอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “นี่คือสาเหตุที่เธอช่วยเหลือคนอื่นเหรอ?!”
“อ่า..?” จี้เฟิงรู้สึกงงงวย ทันทีที่เขามองลงไปที่มือ ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำด้วยความลำบากใจ เขาพบว่ามือของเขากำลังลูบไล้แขนของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมันไม่สมควร!”
“ผมขอโทษ ผมแค่ .. “ จี้เฟิงรีบอธิบาย แต่ถูกหญิงสาวขัดจังหวะ “อืม..ดูจากชุดนักเรียน เธอน่าจะเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายหมางซือวิทยาเขตที่สองใช่มั้ย?”
จี้เฟิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า “ใช่ผมก็เป็นนักเรียนมัธยมปลายที่สองเช่นกัน ผมขอโทษจริงๆที่ทำคุณบาดเจ็บ!”
“หือม์… เช่นกัน…?” ดวงตาของหญิงสาวสั่นไหวและเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย และในไม่ช้าเธอก็เข้าใจบางอย่าง มุมปากของเธอกระตุกยิ้มเล็กน้อย เธอกล่าวว่า “เพราะเธอทำให้ฉันบาดเจ็บ เธอควรไปส่งฉันที่บ้าน ว่าไหมล่ะ? ฉันเกรงว่าฉันยังเดินได้ไม่ถนัดนักในตอนนี้เพราะเท้าของฉันยังรู้สึกเจ็บอยู่มาก!”
“คุณพูดถูกแล้ว!” จี้เฟิงรีบพยักหน้าอย่างแรงทันที “ตอนนี้คุณเจ็บมากหรือเปล่า คุณจะไปโรงพยาบาลก่อนไหม เพราะถ้าคุณเจ็บกระดูกมันจะร้ายแรงมาก บางทีอาจจะส่งผลให้คุณสอบเข้ามหาวิทยาลัยล่าช้า!”
“ไม่เป็นไร!” หญิงสาวโบกมือและพูดว่า “คุณอยู่ชั้นไหน”
จี้เฟิงตอบอย่างตรงไปตรงมา “ผมอยู่ปีสามของชั้นมัธยมปลาย แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันเหรอ?” รอยยิ้มฉายแววในดวงตาของหญิงสาวทำให้เธอดูซุกซนเล็กน้อย “อืม…ฉันเพิ่งย้ายโรงเรียนมาใหม่น่ะ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุฉันคงได้เจอเธอที่ชั้นเรียนในวันพรุ่งนี้!”
“อ้าว ปรากฏว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนใหม่นี่เอง บังเอิญอะไรอย่างนี้!” แต่พอจี้เฟิงนึกขึ้นได้ เขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหญิงสาวอายุน่าจะประมาณยี่สิบต้นๆ ด้วยอายุของเธออย่างน้อยเธอน่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เป็นไปได้ไหมว่า…
เธอเป็นนักเรียนซ้ำ? จู่ๆ จี้เฟิงก็คิดว่ามันมีความเป็นไปได้
การเรียนซ้ำเป็นที่นิยมมากในเขตหมางซือ หากผู้ที่สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมตอนปลายแล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่สำเร็จหรือยังไม่เจอมหาวิทยาลัยที่เหมาะ พวกเขาก็จะเลือกเรียนซ้ำเป็นเวลาหนึ่งปี เพื่อที่จะติดตามอัตราการลงทะเบียน โรงเรียนส่วนมากนั้นชอบนักเรียนเหล่านี้ที่มีประสบการณ์การสอบเข้ามหาวิทยาลัย!
“ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นนักเรียนซ้ำ!” จี้เฟิงแอบคิดในใจ
“ฉันจำชื่อเธอได้…จี้เฟิง?!” จู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้น จี้เฟิงพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมาทันทีและกล่าวว่า “ใช่ ผมชื่อจี้เฟิง หมายถึงต้นเมเปิ้ลในฤดูกาลของเมเปิ้ลน่ะ”
“ฤดู… ชื่อหายากนะเนี่ย!” หญิงสาวพึมพำเบาๆ แล้วพูดอีกครั้ง “ฉันขอแนะนำตัวเองแล้วกันนะ ฉันชื่อ เซียวหยูซวน”
“สวัสดีเพื่อนร่วมชั้นเซียว!” จี้เฟิงพูดอย่างรีบร้อนและนึกในใจ “เซียวหยูซวน.. เป็นชื่อที่ดี!”
“ช่วยไปส่งฉันกลับที่พักหน่อยนะ ฉันอาศัยอยู่ในหอพักของพนักงานวิทยาเขต!” เซียวหยูซวนกล่าว
จี้เฟิงพยักหน้าทันที… “เอ๊ะ!!” ทันใดนั้นเขาก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “เอ่อ..เพื่อนร่วมชั้นเซียว คุณไม่ใช่นักเรียนเหรอ? คุณอยู่หอพักของพนักงานวิทยาเขตได้ยังไง? คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นล้วนเป็นครูผู้สอน!”
เซียวหยูซวนยิ้มและพูดว่า: “นั่นเป็นเพราะอาของฉันเพิ่งมาถึงโรงเรียน ยังไม่ได้หาที่พักให้ฉันน่ะ ตอนนี้ฉันเลยอาศัยอยู่ที่นั่น!”
“อ้อ!” จี้เฟิงเข้าใจ “งั้นผมจะไปส่งคุณที่นั่น!”
“คิกคิก~!” “เขาเป็นเด็กโง่ที่น่าสนใจมาก!” เมื่อมองไปที่ใบหน้าด้านข้างที่แน่วแน่ของจี้เฟิง มุมปากของเซียวหยูซวนก็ยกขึ้นและเธอก็หัวเราะเบาๆ”
ที่พักของคณาจารย์และเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนมัธยมปลายหมางซือวิทยาเขตที่สอง ตั้งอยู่ด้านหลังอาคารสอนห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร จี้เฟิงเคยเดินผ่านมันมาก่อน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะไปส่ง เซียวหยูซวน
“คุณสามารถเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยตัวเองไหวไหม” จี้เฟิงถามอย่างลังเล เมื่อพวกเขามาถึงที่ชั้นล่าง จี้เฟิงคิดว่าไม่เหมาะสมนักหากเขาจะขึ้นไปส่งถึงที่ห้องพักของเธอ
มีอาจารย์หลายคนอาศัยอยู่ที่ชั้นบน ถ้าเขาไปส่งเซียวหยูซวนอย่างบุ่มบ่าม หากมีคนอื่นมาเห็นเข้า พวกเขาอาจโดนนินทาได้ ตัวจี้เฟิงเองเป็นผู้ชายอาจจะไม่ได้เสียหายอะไรมาก อีกอย่างตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาคุ้นเคยกับการถูกนินทา แต่อย่างไรก็ตามเซียวหยูซวนที่เป็นผู้หญิงเธอไม่ควรที่จะถูกนินทาและชื่อเสียงของเธอก็สำคัญมาก
เมื่อเห็นท่าทางลังเลของจี้เฟิง เซียวหยูซวนก็เข้าใจความคิดของเขา หลังจากถอนหายใจเธอยิ้มและพูดว่า “เธอควรขึ้นไปส่งฉันข้างบนนะ เท้าฉันยังเจ็บอยู่พอสมควรเลย!”
เท้าของเซียวหยูซวนเจ็บจริงๆ แต่ถ้าเธอพยายามสักหน่อยเธอก็พอจะเดินขึ้นไปเองได้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อเธอเห็นท่าทางที่ดูซื่อๆและลังเลของจี้เฟิง เธอก็ยิ้มและอดไม่ได้ที่จะแกล้งเขาในเรื่องนี้ เจ้าเด็กโง่~
“อ่า.. แม้กระทั่งตอนนี้คุณยังเจ็บอยู่ มันต้องอาการแย่มากแน่ๆเลย!” จี้เฟิงกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “ผมจะขึ้นไปส่งคุณ!”
ในขณะที่ประคองเซียวหยูซวนขึ้นไปชั้นบน จี้เฟิงก็ตั้งสมาธิและเริ่มสื่อสารกับสมองหมายเลข 1
“สมองหมายเลข 1 ข้อเท้าของเพื่อนผมเจ็บมากเลย คุณพอมีวิธีช่วยเหลือไหม?” จี้เฟิงถาม
สมองหมายเลข 1 กล่าวว่า “มาสเตอร์ การศึกษาโครงสร้างมนุษย์และการรักษาขั้นพื้นฐานรวมถึงการป้องกันที่เรียบง่ายเป็นหลักสูตรเบื้องต้นของสายลับระดับสูง!”
“งั้นก็หมายความว่าคุณมีวิธีรักษาเท้าเพื่อนร่วมชั้นของผมงั้นเหรอ?” จี้เฟิงถามด้วยความดีใจ
“ถูกต้องมาสเตอร์ ถ้าคุณไม่เจ็บกระดูกคุณก็แค่ต้องเชี่ยวชาญโครงสร้างของข้อต่อ จากนั้นใช้การกระตุ้นด้วยไฟฟ้าชีวภาพเป็นตัวช่วยในการทำให้เลือดคั่งไหลเวียนและคุณจะหายจากอาการบาดเจ็บในไม่ช้า!” สมองหมายเลข 1 กล่าว
“เยี่ยมไปเลย!” จี้เฟิงมีความสุขมาก ด้วยวิธีนี้ เซียวหยูซวน จะได้ไม่ต้องหยุดเรียนในวันพรุ่งนี้และจี้เฟิงจะรู้สึกผิดน้อยลง!
“ที่นี่แหละ!” เซียวหยูซวนกล่าวเมื่อเธอมาถึงประตูห้องที่ชั้นสาม
“ห๊ะ!? อ้อ!!” จี้เฟิงมัวจดจ่ออยู่กับการสื่อสารกับสมองหมายเลข 1 เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเซียวหยูซวนพูดขึ้น
ด้วยการแสดงออกของจี้เฟิงมันทำให้เขาดูซื่อบื้อ เซียวหยูซวนแอบยิ้มเมื่อเธอแอบมองสีหน้าท่าทางของจี้เฟิง
เมื่อเธอเข้ามาในห้อง เซียวหยูซวนยังคงเดินกะเผลกๆ จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “อืม .. เพื่อนร่วมชั้นเซียว ถ้าคุณไม่รังเกียจ ให้ผมช่วยดูที่เท้าของคุณได้ไหม”
เมื่อเขาพูดจบเขาสังเกตเห็นว่ามีความคลุมเคลือในคำพูดของเขาเองและรีบอธิบายอย่างลนลานว่า “ที่ผมพูดแบบนั้นคุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด เอ่อ.. ผมหมายถึง ผมพอจะรู้เรื่องการนวดอะไรพวกนี้มาบ้างมันจะสามารถช่วยทำให้การไหลเวียนโลหิตดีขึ้น และทำให้คุณเจ็บปวดน้อยลง…”
เมื่อเธอเห็นจี้เฟิงพยายามอธิบายอย่างลนลานพร้อมมีเหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้า มุมปากของเซียวหยูซวนก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเหลือบไปเห็นเอกสารบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆเธอ เธอรีบเก็บลงในลิ้นชักอย่างรวดเร็ว
ถ้ามีคนเห็นเอกสารจะพบกับข้อความที่เขียนว่า “ใบรับรองประกอบวิชาชีพครู!”
……จบบทที่ 20~
