บทที่ 112 ใครหยิ่งยโสกว่ากัน?
“ขอบคุณนะ ฮั่นจง!” จี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มและตบไหล่ฮั่นจงเบาๆ
ไม่ว่าเหตุผลที่ฮั่นจงให้ครอบครัวของเขายื่นมือเข้าช่วยเหลือในครั้งนี้ จะเป็นเพราะเขาต้องการช่วยเหลือจริงๆ หรือห่วงหน้าตาทางสังคมที่เขาดันไปมีส่วนเกี่ยวข้องมันก็ไม่สําคัญ เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังมีแก่ใจพูดถึงและเป็นห่วงคนอื่นๆ ในความคิดของจี้เฟิง ตอนนี้เขาเริ่มที่จะมองฮันจงเป็นเพื่อนขึ้นมาจริงๆ
ฮั่นจงโบกมือและยิ้มอย่างขมขืน “จี้เฟิง ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันแรกที่พวกเราได้รู้จักกัน” ฮั่นจงหันหน้าที่เศร้าหมองไปทางตู้เส้าเฟิง “แล้วเรื่องที่พี่ตู้ต่อยเจ้าอู่เฉียนอีก พี่ตุ้ นายใจร้อนเกินไป ฉันไม่กล้าบอกพ่อเรื่องนี้ เพราะถ้าพ่อรู้เข้าว่าเราเป็นฝ่ายลงมือทําร้ายเฉียนก่อน… เฮ้อ… ฉันไม่อยากนึกเลยจริงๆ เพราะสุดท้ายแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็คงจะบอกไม่ได้เหมือนกัน!”
“ไม่ว่าผลสุดท้ายมันจะออกมาเป็นแบบไหน ฉันก็ต้องขอบคุณนายด้วยเหมือนกัน ฮั่นจง!” จางเล่ยที่อยู่ข้างๆพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจี้ชาวหยินจะบ้าอํานาจขนาดนี้ในเจียงโจว!”
“มันมากกว่าความบ้าอํานาจ เขาเป็นคนที่หยิ่งผยองและไม่เกรงกลัวกฎหมาย!” ฮั่นจงส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
สายตาของจ้าวไค ตู้เส้าเฟิงและคนอื่นๆมองไปยังอี้เฟิงที่ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “แล้วเรื่องที่จี้ช่าวหยินทําตัวแบบนี้ ไม่มีใครสนใจที่จะมาจัดการสั่งสอนเขาบ้างเลยหรือ? คนในตระกูลอย่างพ่อหรือ ญาติพี่น้องคนอื่นๆของเขาล่ะ ไม่สนใจเลยเหรอว่าเขาจะทําตัวยังไง!?”
ฮั่นจงเหลือบมองไปที่ตํารวจหลายคนที่อยู่ในรถ และเมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดดูมึนเมาเล็กน้อยและไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกัน เขาจึงพูดด้วยเสียงกระซิบ “ฉันขอบอกตามตรงว่าเอาจริงๆฉันก็รู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลจี้ไม่มากเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะเลขาจี้ที่มาดํารงตําแหน่งเลขาธิการคณะกรรมการพรรคในเจียงโจว ฉันก็คงจะไม่รู้จักตระกูลด้วยซ้ํา!”
หลังจากหยุดไปสักพัก ฮั่นจงก็กล่าวต่อว่า “ฉันไม่มีความรู้ที่ลึกซึ้งมากนักเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าตระกูลจี้มีอํานาจมากแค่ไหน แต่มีอีกคนหนึ่งที่ฉันมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่พวกนายทุกคนต้องรู้จัก หรืออย่างน้อยก็ต้องเคยได้ยินชื่อ…” ฮั่นจงเอ่ยชื่อของชายคนนั้นขึ้นมาเบาๆ จากนั้นทุกคนในรถก็ประหลาดใจ คนที่เขาพูดถึงคือคนที่มักจะปรากฏตัวในข่าวเป็นประจํา ผู้ชายคนที่ว่านี้ก็คือปู่ของจี้เฟิง
“แล้วลองนึกดูสิว่าบุคคลที่ยิ่งใหญ่คนนั้นเขาจะมีอํานาจมากมายขนาดไหน?” ฮั่นจงกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขมขึ้น “เท่าที่ฉันรู้ ตระกูลจี้มีลูกชายทั้งหมดสามคน จี้ช่าวหยินคนนี้เป็นลูกชายคนที่สามของจี้เจิ้นกั่วซึ่งเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูล ในขณะนี้เขาดํารงตําแหน่งเลขาธิการคณะกรรมการพรรคของเจียงโจว และมีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะได้เข้าสู่ตําแหน่งสําคัญในรัฐบาลกลางของจีนในอนาคต แล้วแบบนี้จะมีใครในเจียงโจวกล้าไปแตะต้องเขาอีก?”
คนอื่นๆต่างนั่งเงียบ พลังอํานาจใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครกล้าตอแยแน่นอน
“อันที่จริงมันมีอะไรมากกว่านั้น” ฮั่นจงส่ายหัวและถอนหายใจ “บางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ตระกูลจี้สองรุ่นแรกจะเป็นบุคคลที่มีอํานาจรุ่งเรืองขนาดนี้ เพราะแต่ละคนต่างคานอํานาจต่างๆทั่วประเทศ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้รายละเอียดลูกคนอื่นๆของบุคคลคนนั้นมากนัก
แต่พอมาถึงจี้ช่าวหยินที่เป็นรุ่นที่สามของตระกูลจี้ อะไรหลายๆอย่างก็ดูจะเละเทะขึ้นเล็กน้อย โดยเฉพาะจี้ช่าวหยินเขาและพวกบ้าอํานาจอีกหลายคน พวกเขาเป็นที่รู้จักกันในชื่อ 4 ปีศาจที่ยิ่งใหญ่แห่งเจียงโจว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาทําเรื่องเลวร้ายมากี่ครั้งแล้ว แต่ที่ฉันรู้คือยังไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับพวกเขาจนกระทั่งวันนี้ ที่มีคนไม่กลัวตายไปยั่วโมโหคนแบบนี้เข้าจริงๆ เอาเป็นว่าฉันเองก็ทําใจไว้ในระดับนึงแล้ว เพราะมันไม่ใช่เรื่องยากถ้าเขาอยากจะจัดการกับพวกเราให้หายไปอย่างเงียบๆ!”
“ปีนี้ จี้ช่าวหยินอายุเท่าไหร่?” จี้เฟิงถามขึ้น
“น่าจะประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี เขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นแต่น่าจะจบการศึกษาปีนี้แหละ” ฮั่นจงกล่าว “ฉันก็เคยได้ยินเรื่องของเขามาบ้างเล็กน้อย แม้เขาจะอายุน้อยกว่า แต่เขานั้นอยู่คนละระดับกับฉันเลย เขาไม่ใช่อะไรที่คนอย่างฉันจะสามารถติดต่อคุยด้วยได้ง่ายๆ!”
“เขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? เขาจะอยู่ระดับไหนกันเชียว!” จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้ม
ฮั่นจงสะดุ้งทันทีและรีบพูดว่า “จี้เฟิงนายอย่าได้พูดแบบนี้ให้ใครได้ยินเชียวนะ ถ้ามันไปถึงหูของจี้ชาวหยิน ฉันเกรงว่าต่อให้นายมีสิบชีวิตก็คงจะไม่พอ แม้นายจะมีสกุลจี้และอาจเป็นไปได้ว่านายกับจี้ชาวหยินคงจะมีต้นตระกูลร่วมกันเมื่อห้าร้อยปีก่อน และเมื่อถึงตอนนั้นนายก็อธิษฐานรอได้เลยว่าขอให้เขาเอะใจในสกุลของนายและจําได้ว่านายอาจจะเป็นหนึ่งในครอบครัวของเขา ไม่เช่นนั้นนายจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน!”
จี้เฟิงโบกมือและยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่ใช่คนในครอบครัวของเขา!”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องหัดเรียนรู้ไว้ว่ามีบุคคลไหนบ้างที่นายไม่ควรจะไปยุ่งโดยเด็ดขาด!” ฮั่นจงแนะนําจี้เฟิง “นายมาจากที่อื่น นายไม่มีรากฐานหรือคนรู้จักเป็นคนที่นี่ หากมีอะไรเกิดขึ้นก็คงจะเป็นเรื่องยากที่จะหามีใครมาช่วยเหลือนายได้ ดังนั้นถ้าไม่จําเป็นนายก็อย่าไปยั่วโมโหคนเหล่านี้เป็นอันขาด ถ้าจะให้ดีนายควรระวังตัวและอยู่ให้ห่างพวกเขาไว้จะดีที่สุด!”
เมื่อจี้เฟิงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ห่วงใยอย่างจริงใจของฮั่นจง จี้เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและตบไหล่เขาเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ยุ่งแน่นอน!”
“กระซิบกระซาบอะไรกัน หุบปากแล้วนั่งเงียบๆไป!” เมื่อตํารวจที่นั่งข้างหน้าตะคอกให้พวกเขาหุบปากหลังจากที่ได้ยินพวกเขากระซิบกระซาบกัน พวกเขาจึงหยุดชะงักทันที
จี้เฟิงและจางเลยมองหน้ากันและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม และพวกเขาก็หยุดพูด
“ สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดมาพร้อมเสียงกลอง… … ฉันคือศัตรูที่น่ากลัว.. ”
หลังจากที่พวกเขาเงียบได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของจางเล่ยก็ดังขึ้น แต่เสียงเรียกเข้าของเขาทําให้ทุกคนถึงกับหัวเราะ จางเล่ยยิ้มและกดรับโทรศัพท์ภายใต้สายตาของตํารวจที่จ้องมองมาที่เขา
“ครับน้า ตอนนี้พวกเราอยู่ในรถตํารวจแล้ว กําลังไปที่สถานีตํารวจใกล้กับตัวเมือง คนที่เป็นหัวหน้าเหรอ? เขาสกุลหวัง… ตกลง พวกเราจะรออยู่ที่สถานีตํารวจ” หลังจากจางเล่ยพูดจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นอีกครั้ง “น้าไม่ต้องรีบมาก็ได้นะ เพราะตอนนี้เลยเล่ยกับจี้เฟิงก็อยู่กับฉันด้วย!”
“ห้ะ! อะไรนะ?” มีเสียงคนตะโกนด้วยความตกใจดังมากจากโทรศัพท์ของจางเล่ย จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
หลังจากวางสายจางเลยมองไปที่ฮั่นจง จ้าวไคและตู้เส้าเฟิงที่กําลังทําหน้างงๆ เขายิ้มให้ทั้งสามคนแล้วพูดว่า “น้าสองของฉันเอง เขากําลังรีบมารับพวกเรานะ!”
เจ้าหน้าที่ตํารวจสองคนที่ได้ยินก็พูดคุยกันด้วยน้ําเสียงเย้ยหยัน “เด็กพวกนี้ไม่รู้จะเรียกว่าบ้าหรือโง่ดี ถึงได้ไปมีเรื่องกับคนอย่างอู่เฉียน คิดหรือว่าจะได้ออกจากสถานีตํารวจอย่างปลอดภัย? ตลกสิ้นดี! เด็กโง่พวกนี้คงไม่รู้ใช่มั้ยว่า ผู้กองหวังและอู่เฉียนต่างเปรียบเสมือนพี่น้องของจี้ช่าวหยิน!”
ในเวลาเดียวกัน ในรถตํารวจอีกคันที่ขับตามมาอยู่ด้านหลัง อู่เฉียนกําลังคุยกับผู้กองหวัง
จมูกของอู่เฉียนได้รับการรักษาเบื้องต้นจากคลีนิคใกล้ๆเรียบร้อยแล้ว นอกจากนั้นก็ไม่มีอาการบาดเจ็บอะไรที่น่าเป็นห่วง นอกเสียจากเขายังคงรู้สึกปวดตุ้บๆตรงจมูกที่ถูกต่อยจนหักด้วยฝีมือของตู้เส้าเฟิงอยู่ตลอดเวลา
ดังนั้นทุกครั้งที่เขาพยายามจะยิ้มใบหน้าเขาจึงดูน่าเกลียดมากเพราะเขาจะรู้สึกเจ็บทุกครั้ง มันจึงทําให้เขายิ่งรู้สึกโกรธเกลียดจี้เฟิงรวมถึงคนอื่นๆมากยิ่งขึ้น!
“พี่หวัง ผมขอร้องพี่อย่างหนึ่งได้ไหม ขอผมจัดการไอ้พวกเวรนั้นด้วยมือของผมเอง ถ้าผมไม่ฆ่าพวกมันภายในวันนี้ ผมคงอกแตกตายแน่ๆ!” อู่เฉียนกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชัง “และผมก็จะจัดการผู้หญิงของมันให้สาแกใจ!”
อู๋จุนเจี้ยที่อยู่ข้างๆเขาถึงกับสะดุ้ง และพูดอย่างรีบร้อน “พี่! พี่บอกว่าจะยกผู้หญิงคนนั้นให้ผมแล้วนี่!”
อู่เฉียนโบกมืออย่างไม่แยแส “นายจะกังวลอะไร เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันมีของดีก็ต้องแบ่งกันชมแบ่งกันใช้สิ ฮ่าๆๆ!!”
อู๋จุนเจียรู้สึกกระอักกระอ่วน แต่เมื่อเห็นท่าทางที่อยากจะชําระบัญชีแค้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา อีจันเจี้ยเขาจึงไม่กล้าคัดค้านและทําได้แค่เงียบ
“เอาหน่า ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ถ้าจมูกของฉันหายดีเมื่อไหร่ฉันจะพานายไปดูผู้หญิงที่สวยกว่านี้หลายเท่า ตราบเท่าที่พวกเราร่ํารวยและมีอํานาจไม่ว่านายจะอยากได้ผู้หญิงที่สวยขนาดไหนก็ไม่ใช่ปัญหา! ฮ่าฮ่า!” อู่เฉียนหัวเราะอย่างชั่วร้าย
อู๋จุนเจี้ยก็หัวเราะเช่นกัน เมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของเขามีอํานาจมากในเจียงโจว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ
“ปัง!”
เสียงผลักประตูอย่างแรงของห้องสอบสวนดังขึ้นและปรากฏร่างของผู้กองหวัง เขาชี้ไปที่ตู้เส้าเฟิงที่ยืนอยู่กับพวกของจีเฟิงในห้องสอบสวนและพูดขึ้นว่า “แก ออกมา!”
“อย่าออกไป!” ฮั่นจงคว้าแขนของตู้เส้าเฟิงไว้และพูดว่า “พวกเขาต้องเรียกนายไปที่ห้องสอบสวนคนเดียว และพวกเขาจะต้องรุมทําร้ายนายที่นั่นอย่างแน่นอน นายอยู่ที่นี่แหละอดทนอีกนิด รอให้ครอบครัวของฉันมาก่อน พวกเขาจะมาช่วยประกันตัวพวกเรา!”
“พี่ชายหวัง ทําไมพี่ถึงปล่อยให้คนพวกนี้ยืนแพร่มอะไรไร้สาระอยู่ได้ ถ้ามันไม่ยอมออกมา เราก็ไม่จําเป็นต้องไปฝืนใจพวกมัน เราก็แค่จัดการพวกมันพร้อมกันที่นี่ไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด” อู่เฉียนที่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพูดขึ้นทั้งๆที่ยังมีผ้าก๊อซแปะอยู่ที่จมูก เขาถือกระบองไฟฟ้าอยู่ที่มือ และพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันได้เห็นแล้วว่าวันนี้พวกนายใจกล้าแค่ไหน แต่ฉันคงต้องจัดการพวกนายทั้งหมด!”
“พูดจาข่มขู่และกําลังจะทําร้ายร่างกายคนอื่นอย่างเปิดเผยแถมยังเป็นในสถานีตํารวจแบบนี้ เจ้าหน้าที่ตํารวจจะไม่ทําหน้าที่สักหน่อยเหรอครับ?” จี้เฟิงพูดพร้อมกับมองไปที่ผู้กองหวังที่ยืนอยู่ตรงประตู
ใครจะรู้แทนที่ผู้กองหวังจะคิดได้ แต่เขากลับตะคอกด้วยความโมโห “ยโสโอหังดีจริงๆ ถือว่ากล้ามากที่มาพูดกับฉันแบบนี้!” ทันใดนั้นเขาก็ดึงกระบองออกจากเอวและเดินเข้าไปในห้องสอบสวนอย่างช้าๆ “ฉันล่ะชอบจริงๆ พวกที่ชอบทําตัวหยิ่งผยองแถมยังปากดี มันค่อยสนุกหน่อยที่จะได้ลงไม้ลงมือกับคนแบบนี้!”
จบบทที่ 112-3
