ตอนที่ 220 ฉันกำลังจีบเธออยู่ไงยัยซื่อบื้อ! (3)
“ฉันไม่ได้เล่นนะ ฉันตั้งใจไปกินข้าวต่างหาก!” อันซย่าซย่ารู้สึกเจ็บใจ
“ปกติเวลากินข้าวกลางวันเสร็จแล้วมักจบด้วยเธอไปจีบผู้ชายคนอื่นต่องั้นเหรอ เธอนี่มันสุดๆ ไปเลย!” เซิ่งอี่เจ๋อยืนกอดอก สายตาเย็นชาจนสามารถฆ่าคนได้
ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าตัวเองทำตัวเป็นเด็กขนาดไหนที่โมโหใส่เธอแบบนี้ แต่เขาก็แค่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อยู่ดี
เซิ่งอี่เจ๋อเกลียดการแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาต่อหน้าคนอื่น แต่เขากลับยอมแพ้ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าอันซย่าซย่า เขาไม่ปิดบังความรู้สึกแม้แต่นิดเดียว
อันซย่าซย่าเบะปากด้วยความไม่พอใจ “ฉันจะไม่คุยกับนายอีกต่อไปแล้ว! พอกันที!”
เธอหยิบปากกามาร์กเกอร์ขึ้นมา ขีดทับเส้นที่คังเจี้ยนขีดเอาไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
เซิ่งอี่เจ๋อหน้านิ่วคิ้วขมวด รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวเขาทำให้คนอื่นๆ ที่จะเดินเข้าห้องรู้สึกกลัวไปตามๆ กัน
พอเสียงกระดิ่งดัง นักเรียนคนอื่นจึงค่อยๆ เข้ามาในห้องทีละสองสามคน ค่อยๆ ตีตัวออกหากจากเขาด้วยความกลัว
ซูเสี่ยวมั่วส่งแอบข้อความหาอันซย่าซย่าตอนคุณครูมองไปทางอื่น [นี่ เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเซิ่งอี่เจ๋อเหรอ ฉันคิดว่าเขาทำตัวเหมือนกับในทีวีตอนที่พลังในดาบของเฝินจี้บ้าคลั่งขึ้นมา เขาดูเหมือนจะฆ่าคนในห้องได้อยู่แล้ว!]
อันซย่าซย่าพิมพ์ตอบด้วยโทรศัพท์เก่าๆ ของเธอ [อย่าเอ่ยชื่อนั้นกับฉัน ฉันไม่รู้จักเขา! ชิชะ!]
หลังกดส่งข้อความ อันซย่าซย่าสะอึกสะอื้นหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาก่อนจะใจจดใจจ่อกับคาบต่อไป
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เพียงแต่เผอิญเหลือบไปเห็นข้อความของอันซย่าซย่าเข้าให้
สมองเขาดีขนาดที่ว่าเห็นแค่แวบเดียวก็สามารถจำข้อความได้ทั้งประโยค
เขากำปากกาแน่นมากจนเผลอหักมันออกเป็นสองท่อน
นี่ซย่าซย่าเกลียดเขาขนาดนั้นเลยหรือ
หรือว่าสำหรับเธอแล้ว เขาไม่ได้มีความสำคัญมากเท่าเด็กหนุ่มของเล่นอย่างเซียวเหยี่ยนอย่างนั้นหรือ
คุณครูที่เข้ามาในหน้าห้องก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเสียจากคุณครูถัง ที่เพิ่งกินข้าวกลางวันด้วยกันกับอันซย่าซย่าไป คุณครูคนนี้เปลี่ยนวิชาประวัติศาสตร์ที่น่าเบื่อให้มีสีสันได้ เหล่านักเรียนต่างตั้งอกตั้งใจเรียนจนกระดิ่งหมดคาบดังขึ้น หลายคนต่างหวังให้คาบเรียนดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
“แล้วเจอกันนะ อย่าลืมทำการบ้านมาด้วยล่ะ” คุณครูถังยิ้ม ซึ่งนั่นทำให้เด็กสาวหลายๆ คนใจสั่นระรัว
โอ๊ยยย! สงสัยเด็กหนุ่มสตาร์รี่ไนต์จะไม่ได้มีเสน่ห์อยู่แค่กลุ่มเดียวในโลกแล้วล่ะ ผู้ใหญ่ที่ปราดเปรื่องก็สามารถทำให้สาวๆ ใจสั่นได้เหมือนกัน!
คุณถังเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง ก็ไปเจอกับไป่จื่อเย่ว์คนหน้าบึ้ง คุณครูที่ปรึกษาห้องซี “ถังอี้จวิน คุณมาทำอะไรที่โรงเรียนมัธยมเล็กๆ นี่กัน ไม่ใช่ว่าเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยหรอกเหรอ”
ถังอี้จวินหรี่ตา แต่ก็ยิ้มตอบ “คืออย่างนี้ ก็…ผมคิดว่าฉีซย่าจ่ายให้งามกว่าละมั้ง”
“จริงจังหน่อยสิ!” ไป่จื่อเย่ว์ทำหน้างอ
ถังอี้จวินยิ้มมุมปาก “ก็เป็นแบบนี้แค่กับคุณเท่านั้นแหละ”
คุณครูสาวแก้มแดงทันที
“ได้ข่าวมาว่าที่ที่คุณเช่าอยู่ไฟไหม้ งั้นย้ายมาอยู่กับผมดีไหม”
ไป่จื่อเย่ว์ใช้เอกสารในมือตีชายหนุ่ม ใบหน้ายังคงขึ้นสี “ฝันไปเถอะ! ฉันต้องไปสอนแล้ว! บ๊ายบาย!”
หญิงสาวรีบเดินหนีขณะที่ถังอี้จวินยังคงยืนยิ้มอยู่ที่เดิม แถมชายหนุ่มดูมั่นใจกับเรื่องบางอย่างมากๆ ด้วย
–
หลังเลิกเรียนแล้ว อันซย่าซย่าก็กลับบ้าน ในขณะที่เธอทำการบ้านอยู่ก็มีโทรศัพท์เข้า
เธอรับสาย ปลายสายเป็นคนส่งของ “สวัสดีครับ คุณอันใช่ไหมครับ กรุณาลงมาเซ็นรับพัสดุที่ชั้นล่างด้วยครับ”
“อืมมม…เอาวางไว้ที่เคาน์เตอร์เลยก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้ครับคุณ พัสดุนี้มีค่ามากๆ คุณต้องมาเซ็นรับด้วยตัวเองครับ!” คนส่งของยืนกราน
อันซย่าซย่างุนงง เธอว่าช่วงนี้เธอก็ไม่ได้สั่งของอะไรไปนะ
เมื่อลงมาชั้นล่าง เธอก็เห็นว่าในใบส่งของมีชื่อของเธออยู่จริงๆ
หลังจากเซ็นรับพัสดุแล้ว อันซย่าซย่าก็เปิดกล่องออกดูและก็ต้องตกตะลึง
โทรศัพท์! ในกล่องพัสดุมีแต่โทรศัพท์!
ตอนที่ 221 ฉันกำลังจีบเธออยู่ไงยัยซื่อบื้อ! (4)
ปฏิกิริยาแรกของอันซย่าซย่าก็คือ นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ !
เธอรีบวิ่งออกจากบ้าน โชคดีที่คนส่งของยังไม่กลับ “ขอโทษนะคะ ฉันว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ …ฉันไม่ได้เป็นคนสั่งซื้อโทรศัพท์พวกนี้นะคะ…”
คนส่งของส่ายหน้าและรับรองอีกครั้ง “พัสดุนี้เจ้านายของผมเป็นคนจัดการเองครับ ผมเองก็ตรวจสอบรายละเอียดหลายรอบมาก ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ครับ หรือว่าคนอื่นจะเป็นคนซื้อ คุณลองถามคนอื่นๆ ดูหรือยังครับ”
หลังจากนั้นคนส่งของก็ไปส่งของต่อ ปล่อยให้อันซย่าซย่ายืนสับสนอยู่ที่เดิม
หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ยืนพิงเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เธอเลยถามป่าป๊าอัน “ป๊า เป็นไปได้ไหมว่ามีคนไปปล้นร้านโทรศัพท์แล้วส่งของพวกนี้มาเพื่อใส่ร้ายหนู”
ป่าป๊าอันก็สับสนเล็กน้อย เมื่อคำนวณแล้ว โทรศัพท์พวกนี้ก็ตีเป็นเงินเยอะอยู่ด้วยเช่นกัน
ทั้งพ่อและลูกได้สาวปรึกษากัน กำลังจะโทรหาตำรวจพอดีในขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อกลับมาบ้าน เขาสะพายกระเป๋าเดินผ่านทั้งสองพร้อมพูดสบายๆ ว่า “อ้อ ผมซื้อมาเองแหละ”
โทรศัพท์รุ่นเก่าของอันซย่าซย่าตกลงพื้นดังปั้ก
“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันเข้าใจนะว่านายรวยแต่จำเป็นไหมที่ต้องมาเสียตังกับของพรรค์นี้ นายจะใช้แค่เครื่องเดียวแล้วทิ้งเครื่องอื่นแบบนี้เหรอ” อันซย่าซย่าหัวใจจะวาย
เซิ่งอี่เจ๋อฮึมฮัมอย่างไม่แยแสก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยสีหน้าเรียบเฉย อันซย่าซย่าวิ่งตามชายหนุ่มด้วยขาเล็กๆ ของเธอ
เธอบ่นเรื่องที่เขาไม่ประหยัดและเดินตามเซิ่งอี่เจ๋อไปจนถึงห้องของเขา
เซิ่งอี่เจ๋อปล่อยกระเป๋านักเรียนลงพื้น ถอดเสื้อโค้ตและเสื้อนอกออก เขากำลังจะเปลื้องผ้าเพื่อไปอาบน้ำตอนที่หันมาถามอันซย่าซย่าเรียบๆ “แน่ใจนะว่าจะอยู่ดูฉันถอดเสื้อผ้าตรงนี้”
ใบหน้าอันซย่าซย่าเปลี่ยนเป็นสีชมพู “อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ…เฮ้! อ้าาา!”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่สนใจคำคัดค้านของเธอ เขาปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดแรก เผยให้เห็นแผงอกเล็กน้อย
อันซย่าซย่าปิดตาตัวเองก่อนจะหันหลังให้ “ฉันผิดเอง…อืม…เรามาคุยกันอย่างอารยชนกันเถอะ…”
จู่ๆ นายจะถอดเสื้อโดยไม่บอกกันล่วงหน้าแบบนี้ไม่ได้นะ!
เซิ่งอี่เจ๋อแค่นหัวเราะ “เธอบอกว่าเราจบกันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วไหนบอกว่าจะไม่คุยกับฉันอีก”
แหม…เขาค่อนข้างเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันนะ…
“เอิม…เอาเป็นว่าฉันคืนคำแล้วกัน! มาคืนดีแล้วเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเถอะ!” อันซย่าซย่ายิ้มเหยเก แต่เซิ่งอี่เจ๋อกลับหน้าบึ้งตึง เขาหมุนเธอให้มาเผชิญหน้ากันและดันเธอติดกำแพง
“อันซย่าซย่า เธอเห็นฉันเป็นอะไร ทำไมเธอถึงชอบจำกัดความสัมพันธ์ของเราตามแบบที่เธอต้องการ”
อันซย่าซย่ารู้สึกประหม่า ร่างกายเกร็งขึ้นมา เธอส่ายหน้าระรัวราวกับจะบอกว่าเธอไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อ
ตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินฉือหยวนเฟิงพูดกับตัวเองนอกห้อง—
“เสี่ยวไป๋ ฉันจะขุนแกให้อ้วนเป็นก้อนและหาสามีดีๆ ให้แกนะ…” ฉือหยวนเฟิงพึมพำกับตัวเองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้เช็กดูเลยว่าเสี่ยวไป๋เป็นเพศไหน เขาถ่างขาอ้วนๆ ของเสี่ยวไป๋ออก มองที่หว่างขา และจบลงด้วยเสียงวี้ดว้ายแหลมๆ “อะไรวะเนี่ย! เสี่ยวไป๋ แก แกเป็นตัวผู้นี่นา! ที่ผ่านมาฉันหลงรักแมวตัวผู้เหรอเนี่ย!”
เขาควรจะทำอย่างไร เขาอยากเอาหัวทุบกำแพงเหลือเกิน! อ้าาา!
อันซย่าซย่าปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัวด้วยกลัวว่าฉือหยวนเฟิงจะได้ยินพวกเขาเข้า
ถ้าอีกฝ่ายมาเห็นเธอกับเซิ่งอี่เจ๋อในสภาพนี้ เธอคงไม่มีโอกาสได้รักษาชื่อเสืองตัวเองไว้ได้แน่!
“ฮ่า…” เซิ่งอี่เจ๋อขำราวกับว่าความซุ่มซ่ามของเธอมันช่างไม่ถูกใจเขาเสียเลย ลมหายใจร้อนจากจมูกของเขาปะทะที่แก้มของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเขินอย่างช่วยไม่ได้
“โทรศัพท์พวกนั้นเป็นของเธอ แค่เลือกเครื่องที่เธออยากได้” เขาหรี่ตาพลางพูดด้วยเสียงแหบห้าว
หา?
อันซย่าซย่างุนงง “ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าฉันกำลังจีบเธออยู่ไง ยัยซื่อบื้อ!”
