ตอนที่ 300 รุ่นพี่ต้องจัดการเองแล้ว
“ไปให้พ้น ขัดหูขัดตาว่ะ” เซิ่งอี่เจ๋อพูดด้วยความหงุดหงิด
ฉีเหยียนซีกัดฟัน “นายเพิ่งเตะฉันเหรอ ฉันจะเล่นงานนาย…ทำไมล่ะครับคุณลุง ให้ผมทำนะครับ! ให้ผมทำ!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ฉีเหยียนซีกลายร่างเป็นเด็กหนุ่มนิสัยดีและวิ่งไปหาป่าป๊าอันเพื่อช่วยเขาเสิร์ฟกาแฟ
เซิ่งอี่เจ๋อพูดไม่ออกกับการกระทำของฉีเหยียนซี
–
หลังจากที่เขากลับบ้าน เซิ่งอี่เจ๋อรวบรวมข้อมูลทั้งหมดและส่งให้กับทนายของเขา
โทรศัพท์ของเขาสั่น เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดูและพบว่าเป็นสายจากหรงเช่อ
เขารับสายและน้ำเสียงโหดเหี้ยมของหรงเช่อก็ดังมาจากปลายสาย “ฉันอยู่ข้างนอก เปิดประตู!”
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้ม “ทำไมต้องเปิด”
“นาย…!” หรงเช่อพูดไม่ออก “นายปฏิบัติกับรุ่นพี่ของนายแบบนี้เหรอ”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่เสียแรงตอบ เขาวางสายทันทีและบล็อกการสนทนากับหรงเช่อทั้งหมด
หรงเช่อคงสิ้นหวังมาก เขาถึงมาหาถึงที่ แต่การยื่นมือเข้าไปช่วยศัตรูไม่ใช่สิ่งที่เซิ่งอี่เจ๋อทำ การเหยียบซ้ำคนที่ล้มลงไปกับพื้นต่างหากที่เป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ
เซิ่งอี่เจ๋อเข้าเกม “สายลมและหมู่เมฆ” อย่างไม่รีบร้อนและช่วยตัวละครของอันซย่าซย่าให้ผ่านด่านคุกใต้ดินที่เธอไม่สามารถผ่านเองได้ จากนั้นเขายืดเหยียดร่างกายและเดินลงบันไดไปชั้นล่าง
เสียงกริ่งประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
ดูเหมือนว่าหรงเช่อจะยังไม่ไปไหน
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มอย่างเยือกเย็นและเดินไปเปิดประตู
ข้างนอก หรงเช่ออยากจะทักทายเซิ่งอี่เจ๋อด้วยคำดูถูกตามสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม เขายับยั้งอารมณ์โกรธและนึกถึงสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญ
“เซิ่งอี่เจ๋อ ต้องทำยังไงนายถึงจะยอมให้เรื่องนี้จบ”
“เรื่องนี้จบ…?” เซิ่งอี่เจ๋อมองราวกับเขาเพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่น่าขันที่สุด เมื่อรอยยิ้มจางหาย เขาจึงตอบกลับ “รุ่นพี่นั่นแหละที่ไม่ยอมให้เรื่องนี้จบ ทำไมถึงมาบอกฉันแทนล่ะ”
หรงเช่อรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ทำผิดไป เขาไม่เคยชอบเซิ่งอี่เจ๋อเลย หลังจากเอาเพลง “ช่วงเวลาอบอุ่น” ไปขายว่าเป็นเพลงของเขาเอง เขาก็ได้รับรางวัลมากมาย ผู้ชายนั้นโลภมากและเขาก็มีความปรารถนาทั้งหมดเป็นแรงขับ ด้วยความรุ่งโรจน์ทั้งหมดที่เขาได้มา ทำให้เขารู้สึกเกลียดเซิ่งอี่เจ๋อมากยิ่งขึ้น แทนที่จะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป!
ถ้าเขาไม่ได้อยู่แถวนั้น…ถ้าเป็นเช่นนั้น คงไม่มีใครรู้ความจริง…
อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างถูกเปิดเผยแล้ว เขาเสียเครดิตไปและชื่อเสียงของเขาก็ป่นปี้ ไม่มีผู้สนับสนุนทางการเงินคนใดของเขารับสายเขาเลย แม้กระทั่งผู้บริหารลัวยังบังคับให้เขาขอโทษเซิ่งอี่เจ๋อ…
เขาไม่คาดคิดเลยว่าเซิ่งอี่เจ๋อจะไม่ปรานีขนาดนี้!
“เซิ่งอี่เจ๋อ ให้มันจบแล้วเซ็นสัญญาฉบับใหม่กับเว่ยยางเถอะ พวกเราเริ่มต้นใหม่อย่างใสสะอาดได้นะ!” หรงเช่อเงยคางของเขาขึ้นอย่างภาคภูมิ
เซิ่งอี่เจ๋อกอดอกและถาม “ทำไม”
“ทำแบบนี้ดีกับนายยังไง คิดว่านายทำลายฉันได้แล้วเหรอ นายดีกว่าฉันเหรอ…ไม่มีเว่ยยาง วงของนายก็จะเสียชื่อเสียงในไม่ช้า นายต้องการแบบนั้นเหรอ ไม่มีใครชนะและทุกคนต้องเจ็บ”
เมื่อได้ยินหรงเช่อตะโกนจนสุดเสียง เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มกว้างขึ้น
“นายไม่เคยคิดเรื่อง ‘ทุกคนต้องเจ็บ’ เลยเหรอตอนที่นายใส่ร้ายฉัน อีกอย่าง นายเป็นคนเดียวที่ต้องเจ็บ มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”
“หมายความว่าไง…” หรงเช่อกลืนน้ำลาย เขาเหงื่อตกเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอันน่ากลัวจากชายหนุ่ม
น้ำเสียงของเซิ่งอี่เจ๋อเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง “ฉันจะมองผ่านสิ่งที่นายทำกับฉันก็ได้นะ แต่นายมายุ่งกับคนที่นายไม่ควรยุ่ง! รุ่นพี่ต้องจัดการเองแล้ว!”
เขาปิดประตูใส่หน้าหรงเช่อ ทำให้หรงเช่อยืนงุนงงอยู่ตรงนั้น จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเข้าอินเทอร์เน็ต
อย่างที่คาดไว้ ข่าวได้แพร่สะพัดไปทั่วโซเชียลมีเดีย
[หรงเช่ออัปยศ! โดนเว่ยยางยุติสัญญา!]
ตอนที่ 301 ฉันจะหาเงิน ส่วนเธอก็กิน
ด้วยมือที่สั่นเทา เขาโทรหาตัวแทนของเขาทันที
อย่างไรก็ตาม ตัวแทนผู้เคยรับฟังคำด่าทอของเขาโดยไม่บ่นอะไรสักคำไม่ยอมรับสาย ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
จากนั้นเขาโทรหาผู้บริหารลัว…ซึ่งเขาก็ไม่รับสายเช่นกัน
เขาโทรหาผู้สนับสนุนทางการเงินแต่ละคน…ไม่มีใครรับสายสักคน…
หรงเช่อเดินโซเซลงไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินเพื่อไปขึ้นรถของเขา ตอนนี้เขาคิดอยู่ในหัวเพียงเรื่องเดียวคือกลับไปที่เว่ยยางและไปเคลียร์กับผู้บริหารลัว!
เขาใฝ่ฝันจะเป็นดนดังมาตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่น หลังจากที่เขาใช้วิธีการสกปรก เขาก็ได้ในสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดด้วยความเพียรพยายามอุตสาหะ
หลายปีที่ผ่านมา เขาถูกยกย่องเป็นอัญมณีแห่งเว่ยยาง เขาหลงใหลอยู่กับความสำคัญของตัวเองจนเขาคิดว่าเขากลายเป็นซูเปอร์สตาร์แล้วจริงๆ
เมื่อมีสัญญาณแรกของปัญหา เขาแทบไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะถูกเขี่ยทิ้งทันที!
ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็มาถึงเว่ยยางในที่สุด แต่ทว่าเขาถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดไว้
“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้าดียังไงมาห้ามฉัน” ตอนนี้หรงเช่อหงุดหงิดมากเสียจนเขาไม่มีอารมณ์มารักษาภาพลักษณ์ เขากระแทกเจ้าหน้าที่คนนั้นอย่างแรง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้ว่าต้องรับมือยังไง เขามองด้วยสายตาสมเพช “คุณหรงครับ เราได้รับคำสั่งมาว่าต้องไม่อนุญาตให้คุณเข้า รบกวนกลับไปด้วยครับ”
กลับ กลับไปไหน เขาไม่มีที่ไหนให้กลับแล้ว
หรงเช่ออยากจะใช้กำลังบุกเข้าไป แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เว่ยยางไม่ได้ถูกจ้างมาเพราะรูปร่างหน้าตา เพียงแค่ถูกผลัก หรงเช่อก็เสียการทรงตัวแล้ว เขาล้มกลิ้งลงกับพื้น
ฟืดดด…หรงเช่อหายใจเข้าปอดด้วยความเจ็บปวด เขากำลังจะลุกขึ้นยืน แต่ทว่าเสียงของกล้องถ่ายภาพดังขึ้นข้างหลังเขาอย่างต่อเนื่อง
มันเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยมากที่สุดและเป็นเสียงที่เขาเคยรักมาก อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเกลียดมันแล้ว!
เขาหันไปมองด้วยความรีบร้อนและเห็นนักข่าวหลายคนรุมล้อมเขา นอกจากถ่ายรูปแล้ว พวกเขายังถามคำถามที่ตอบยากที่สุดอีกด้วย…
“คุณบอกพวกเราได้ไหมคะว่าทำไมถึงลอกผลงานของเซิ่งอี่เจ๋อ”
“คุณคิดอะไรอยู่ตอนกดขี่วงสตาร์รี่ไนต์ครับ”
“มีคำชี้แจงเพิ่มเติมเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เซิ่งอี่เจ๋อต่อยคุณไหมคะ”
“คุณมีความคิดเห็นเกี่ยวกับการที่บริษัทยกเลิกสัญญาของคุณไหมครับ”
“…”
ฝูงชนจำนวนมากทำให้หรงเช่อคลื่นไส้ เขาลุกขึ้นยืน หาช่องว่างในฝูงชนและหนีไป
พวกนักข่าวไล่ตามเขา ทำให้เขาดูเหมือนสัตว์ที่จนตรอกมากขึ้นไปอีก
เซิ่งอี่เจ๋อ สักวันนายจะต้องชดใช้!
–
ข่าวเรื่องวงสตาร์รี่ไนต์ยุติสัญญาของพวกเขาและข่าวการถูกยกเลิกสัญญาของหรงเช่อ ทำให้ราคาหุ้นของเว่ยยางดิ่งฮวบในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
ทั้งหมดนี้ เซิ่งอี่เจ๋อคาดการณ์ไว้แล้ว
ขณะนี้ ณ บ้านครอบครัวอัน
เซิ่งอี่เจ๋อกำลังอธิบายเรื่องหุ้นให้อันซย่าซย่าฟังและเธอก็มึนตึ๊บ เธอมองเขาอย่างน่าสงสารพลางกัดนิ้วของตัวเอง เธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไร แต่เธอก็ไม่อยากจะขัดคอเขา สีหน้าของเธอยิ่งเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ
เซิ่งอี่เจ๋อเหมือนจะรับรู้ได้ว่าแฟนตัวน้อยของเขาทำตัวแปลกไป เขาเลยหันไปมองเธอ เขาหลุดหัวเราะออกมาและหยิกแก้มของอันซย่าซย่า “เธอตามฉันไม่ทันเหรอ”
“ใช่…” อันซย่าซย่าพยักหน้ายอมรับ เธอกลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะเธอ
“ไม่เป็นไร” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มอ่อน “คนหาเลี้ยงครอบครัวมีคนเดียวก็พอ ฉันจะหาเงินมาให้เรา ส่วนเธอก็กินได้ตามใจชอบเลย ตกลงไหม”
ซย่าจอมตะกละตกลงทันที เธอพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและหัวเราะ
“หึ ทั้งสองคนทำตัวดีๆ หน่อย!” อันอี้เป่ยเดินผ่านพวกเขาพร้อมพ่นลมหายใจ เขาโยนถุงมันฝรั่งให้อันซย่าซย่า “กินได้ตามใจ ดูอาหารทั้งหมดที่เธอมีสิ!”
เขาเลี้ยงเธอจนโตมาเป็นสาวสวยขนาดนี้ แล้วเธอก็กลายเป็นแฟนของเซิ่งอี่เจ๋อไปซะได้ บ้าจริง!
อันซย่าซย่ากินมันฝรั่งของเธออย่างมีความสุข เซิ่งอี่เจ๋อลูบผมของเธอ เขาลุกขึ้นยืนและกล่าวอย่างจริงจัง “พี่อัน ขอบคุณสำหรับสัญญานะครับ…”
อันซย่าซย่าเลียนิ้วของเธอ ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะเต็มไปด้วยความฉงน
สัญญา? สัญญาอะไร
