หลังจากที่แบล็คไนฟ์เปิด ชาร์คและคนอื่นๆ ก็หัวเราะขึ้น พ่อฉินฟังภาษาอังกฤษไม่เข้าใจจึงถามแปลกๆ ว่า “นี่มันเพลงอะไร? ฟังแล้วดูคล้องจองกันมากเลย”
ฉินสือโอวหัวเราะเจื่อนและพูดว่า “น่าจะเป็นเพลงพื้นบ้านของแคนาดา”
ชาร์คไม่เคยถูกดูถูกแบบนี้จึงส่ายหัวและพูดว่า “มันไม่ใช่เพลงพื้นบ้านของแคนาดา ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเคยฟัง”
แบล็คไนฟ์ว่า “นี่คือเพลงพื้นบ้านของคนผิวดำ เมื่อก่อนเคยร้องโดยทาสผิวดำ พวกคุณไม่รู้สึกเหรอว่าจังหวะมันร่าเริงมาก? อย่าให้เขามองฉันด้วยหน้าตาแบบนี้ เพลงนี้เป็นเพลงที่ดีจริงๆ!”
“มาร้องเพลงกับฉัน! ลูกสาวตัวน้อยคนสวยมาเป็นเพื่อนกัน ปอกข้าวโพดแล้วป้อนให้ชายรูปร่างสูงใหญ่กิน อร่อยที่สุดในสามโลก แบ่งข้าวโพดก็มาป้อนให้ชายรูปร่างสูงใหญ่กิน ลูกสาวตัวน้อยคนสวยมาเป็นเพื่อนกัน ไวน์ที่กลั่นมีรสหวานมาก…” แบล็คไนฟ์ฮัมเพลงในลำคอ
เพลงประเภทนี้ร้องกันอย่างแพร่หลายในสหรัฐอเมริกา บีบีซวง ทริกเกอร์และออสเปรก็ร้องตามเพลงนี้ได้
เนื้อเพลงนั้นง่ายมาก เพียงแค่ร้องสี่หรือห้าประโยคซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากนั้นไม่นานคนอื่นๆ ก็เห็นพวกทหารกำลังร้องเพลงกันอย่างร่าเริง พวกเขาจึงเริ่มร้องตาม
ฉินสือโอวส่ายหัวพร้อมกับมองไปที่พวกเขาและถอนหายใจแล้วพูดว่า “กลุ่มอันธพาลกันทั้งนั้น เพลงที่ร้องเพลงมันคือเพลงอะไร? ฉันแค่เคยพูดเรื่องตลกเท่านั้นเอง…ลูกสาวตัวน้อยคนสวยมาเป็นเพื่อนกัน ปอกข้าวโพดแล้วป้อนให้ชายรูปร่างสูงใหญ่กิน…”
คนกลุ่มหนึ่งร้องเพลงอย่างมีความสุขและก็ทำให้การทำงานมีความสุขและผ่อนคลายมากขึ้นจริงๆ แน่นอนว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับข้าวโพดเป็นอย่างมาก
ในช่วงบ่ายการเก็บเกี่ยวถั่วลิสงและถั่วอื่นๆ ฉินสือโอวจะรอจนกว่าพวกเด็กๆ จะเลิกเรียนแล้วค่อยมาทำ พร้อมกับประกาศเงินรางวัลให้พวกเขา เหล่านักล่าเงินรางวัลจะเริ่มปฏิบัติการอีกครั้ง
ในเมื่อยังไม่มีเครื่องจักร ข้างหน้าก็คือฉินสือโอวและอีกสองสามคนถือจอบตามา และมีพวกเด็กๆ นั่งยองๆ อยู่ข้างหลังกำลังก้านข้าวโพดออกมาใส่ในตะกร้า
ลอเรนซ์ลูกสาวของแลนซ์ที่ทำอยู่สักพักก็ร้องขึ้นอย่างประหลาดใจพร้อมกับถือไข่สีเหลืองสลับสีขาวสองสามฟองไว้ในมือและตะโกนว่า “มาดูเร็ว นี่มันไข่อะไร?”
เมื่อก่อนไร่ถั่วลิสงที่บ้านของฉินสือโอว มักจะมีงูเคลื่อนไหวไปมาและที่นั่นก็จะมีไข่งูอยู่ แต่ไข่จะมีขนาดใหญ่ไปหน่อย จึงดูไม่เหมือนกับไข่งู แน่นอนว่าเกาะแฟร์เวลก็ดูเหมือนจะไม่มีงู
แต่เขาจึงเตือนว่า “ระวังหน่อยนะ มันอาจจะเป็นไข่งู”
หลังจากได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เด็กวัยรุ่นที่เดิมทีไม่ได้สนใจในอะไรก็เข้ามารวมตัวกัน “นี่มันคือไข่งูเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นไข่งูมาก่อนเลย”
“เอากลับไปฟักไข่กันเถอะ เราจะได้เห็นว่างูน้อยหน้าตาเป็นอย่างไร”
ฉินสือโอวรู้สึกอึดอัดมาก จึงพูดว่า “พวกนายกำลังรนหาที่ตายเหรอไง? เคยได้ยินเรื่องการเพาะพันธุ์งูเป็นโรคไหม?”
กอร์ดอนพูดอย่างไม่สนใจว่า “มีอะไรเหรอ เมื่อก่อนเราก็เคยกินงูมาแล้ว ตัดหัวลอกหนังแล้วก็ตุ๋นกับน้ำซุป อร่อยมากเลยนะ หลังดื่มแล้วจะทำให้ร่างกายอุ่น”
ชาร์คแสดงความเลื่อมใสออกมาและพูดว่า “นี่นาย นายแข็งแกร่งกว่าฉันอีกนะ!”
ไวส์ถามอย่างรีบร้อนว่า “น้ำดีงูล่ะ น้ำดีงูล่ะ? ใครจะกิน? มันสามารถเพิ่มกำลังภายในได้!”
“ของแบบนั้นจะกินได้อย่างไร? โยนทิ้งไปเลย” กอร์ดอนกล่าว
ไวส์พูดอย่างเสียดายว่า “แย่มาก นายนี่ไม่มีวัฒนธรรมเลย กอร์ดอน ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกว่านายโง่มากที่ทิ้งน้ำดีงูที่มีประโยชน์ไปและเลือกที่จะกินแต่เนื้องู…”
“นายพูดว่าใครโง่นะ?” กอร์ดอนถามด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
ไวส์มองไปที่เขาพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “กอร์ดอน ทำไมนายต้องจริงจังขนาดนี้ด้วย? ฉันก็แค่ถามไปงั้นๆ เอง…”
“นายพูดว่าใครโง่นะ? ฉันก็แค่ถามนาย” กอร์ดอนยังคงถามอย่างต่อเนื่อง
ไวส์โยนตะกร้าในมือลงแล้วพุ่งไปข้างหน้าและชนกอร์ดอนล้มลงไปในไร่ถั่วลิสงและชกเข้าไปที่ขุมตาเขาก่อน จากนั้นกอร์ดอนโต้กลับ ทั้งสองจึงเริ่มกลิ้งไปมาบนพื้น
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ฉินสือโอวที่ทำงานอยู่ข้างหน้าก็กังวลและด่าว่า “ให้ตายเถอะ จะชกกันไปทำไม? พวกนายกำลังทำอะไร? พวกนายดูคนรอบๆ สิ?”
ชาร์คน้อยและซีมอนสเตอร์น้อยมองหน้ากัน จากนั้นก็วิ่งเข้าไปและตะโกนว่า “ไวส์สู้ๆ! เตะเขาเลย!” “กอร์ดอนนายเก่งที่สุด รวบพลังความแข็งแกร่งของนายออกมาสิ!”
ฉินสือโอว “…”
เมื่อดึงทั้งสองคนแยกออกจากกัน กอร์ดอนยังต้องการที่จะพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้ ฉินสือโอวจึงพูดว่า “ใครยังคิดจะลงมืออีก ต่อไปนี้อย่าคิดจะมาเป็นนักล่ารางวัล ฉันจะไม่ให้พวกนายทำงานอีกแล้ว!”
หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้น กอร์ดอนและไวส์ก็หยุดลงมืออย่างไม่เต็มใจ เชอร์ลี่ย์มองไปที่กอร์ดอนด้วยความสงสารและพูดว่า “ตาซ้ายนายเขียวหมดแล้ว หมัดของไวส์นี่หนักจริงๆ เลย”
ประโยคนี้เกือบจะจุดชนวนให้เกิดสงครามอีกครั้ง
ฉินสือโอวเช็ดหน้าให้กอร์ดอน หมัดแรกของไวส์นั้นแข็งแกร่งจริงๆ จนทำให้ดวงตาของกอร์ดอนเขียวช้ำเป็นวง กอร์ดอนหยิบโทรศัพท์ออกมาดูและตะโกนว่า “ฉิน นี่จะทำอย่างไร? พรุ่งนี้ผมไม่มีหน้าไปโรงเรียนแล้ว ผมต้องแก้แค้น”
ฉินสือโอวจ้องมองเขาและพูดว่า “แก้แค้นอะไร? ตอนเย็นให้วินนี่ม้วนไข่ให้นายแล้วกัน เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
หลังจากทำงานต่อไปเรื่อยๆ ก็พบไข่นกเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาต่อมา นอกเหนือจากไข่นกจมูกหลอดหางสั้นที่คุ้นเคยแล้วยังมีไข่นกอื่นๆ อีก ดูเหมือนว่าจะมีนกหลายตัวบินมาหาอาหารที่ไร่
ไข่สีสวยที่สุดในไข่นกคือไข่เป็ดป่า ซึ่งมีสีเขียวอ่อนและมีลวดลายสวยงาม แน่นอนว่าสิ่งนี้ยังมีรสชาติอร่อยที่สุดด้วย…
วินนี่กลับมาในตอนเย็นและวางรองเท้าส้นสูงลง เท้าบอบบางก้าวลงบนพรมจึงทำให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย เธอจึงอุทานอย่างสบายอกสบายใจว่า “การจัดกิจกรรมนี่เหนื่อยมากจริงๆ พระเจ้า คุณกำลังทำร้ายฉันที่รัก”
ฉินสือโอวกอดเธอบนโซฟาพร้อมกับช่วยนวดเท้าให้เธอแล้วถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? ผมไปทำร้ายคุณได้อย่างไร?”
วินนี่ทำเสียงสบายๆ พ่อฉินจึงกระแอมอยู่ข้างๆ วินนี่ปิดปากทันทีและทำหน้าตลกใส่ฉินสือโอว
“เป็นอะไรกันแน่?” ฉินสือโอวถาม
วินนี่กล่าว “เงินรางวัลของเราสูงไปหน่อยนะ มีผู้สนใจสมัครเข้าร่วมเป็นจำนวนมาก มีผู้ลงชื่อสมัครมากกว่าสองร้อยคนแล้ว นี่เป็นกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่มากเลยนะคะ!”
ฉินสือโอวพูดอย่างประหลาดใจว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณควรขอบคุณผมนะ กิจกรรมที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ก็ยิ่งมีอิทธิพล และยิ่งมีผู้เข้าร่วมเป็นจำนวนมากเท่าไร เมืองก็จะยิ่งได้กำไรมากขึ้นเท่านั้น ถึงเวลาก็สามารถสร้างรายได้ด้วยการตั้งแผงขายสินค้าได้”
วินนี่นั่งลงพร้อมกับจูบเขาและพูดว่า “จากมุมมองของนายกเทศมนตรี ฉันควรจะขอบคุณคุณ แต่กลับมาบ้านแล้วฉันเป็นภรรยาของคุณ ภรรยาของคุณถูกความคิดของคุณครอบงำเกินไปแล้ว”
ทั้งสองกำลังกะหนุงกะหนิงกันอยู่ คนที่มีความฉลาดทางอารมณ์อยู่บ้างจะไม่รำคาญ แต่กอร์ดอนจงใจโน้มตัวเข้าไปใกล้
เมื่อเห็นวงกลมตาซ้ายม่วงช้ำเป็นวงของกอร์ดอน วินนี่ก็สะดุ้งก่อน จากนั้นลากเสียงยาวแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “กอร์ดอน นายมีเรื่องที่โรงเรียนอีกแล้วใช่ไหม?!”
ไวส์ที่อยู่ข้างหลังก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่ครับ เขาแค่ถูกพิษ!”
วินนี่จ้องมองพวกเขาแต่ละคนและรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับไวส์ จึงให้เขาต้มไข่และเตรียมน้ำร้อน ดวงตาเป็นสิ่งที่อ่อนไหวง่ายมาก ไม่สามารถใช้น้ำยาฉีดพ่นลดอาการบวมได้ จึงทำได้เพียงใช้วิธีดั้งเดิมเท่านั้น
ไวส์ยิ้มเยาะและพูดว่า “เตรียมเรียบร้อยแล้ว ไข่อยู่ตรงนี้ น้ำร้อนก็อยู่ตรงนั้น”
เขาช่วยกอร์ดอนอย่างกระตือรือร้น กอร์ดอนจึงกัดฟันและพูดว่า “อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะยกโทษให้คุณนะ!”
วินนี่มองทั้งสองคนอย่างจริงจังและพูดว่า “เพื่อนแท้จะไม่เกลียดกันเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้! ความรู้สึกที่แท้จริง จะไม่แตกหักเพราะการทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ!”
กอร์ดอนพูดอย่างไม่ยอมว่า “แต่…”
ไวส์เข้าไปกอดเขาแล้วพูดว่า “ขอโทษนะกอร์ดอน ฉันไม่น่าลงมือก่อนเลย”
กอร์ดอนถึงกับตกตะลึง จากนั้นก็กอดเขากลับและพูดด้วยความคับแค้นใจว่า “โอเค ฉันก็ผิดเหมือนกัน ฉันไม่ควร…โธ่เอ๊ย เรื่องนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันผิดตรงไหน?”
…………………………………
