ได้ยินราคาที่ซูลาเสนอ ฉินสือโอวก็นึกว่าตัวเองฟังผิดไป เขาทำท่าขออภัยแล้วถามด้วยความสับสนงงงวยว่า “เท่าไรนะครับ?”
“50 ล้าน!” พี่ชายคามาลพูดด้วยเสียงดังฟังชัดกว่า
ฉินสือโอวยิ้มออกมาแล้วถามว่า “50 ล้านหยวนเหรอครับ? หรือว่าเป็นสกุลเงินอื่นๆ?”
ซูลากลอกตาแล้วพูดว่า “อย่าล้อเล่นสิครับ เพื่อน นี่มันเป็นสถานการณ์ที่จริงจังมากไม่ใช่เหรอ? ห้าสิบล้านที่พวกเราพูดถึงไม่ใช่หยวน แล้วก็ไม่ใช่ดอลลาร์สหรัฐ ดอลลาร์แคนาดานี่แหละ 50 ล้านดอลลาร์แคนาดา!”
ฉินสือโอวยิ้มออกมาแล้วบอกว่า “ผมไม่ได้ล้อเล่น พวกคุณหรือเปล่าที่กำลังล้อเล่นกับผม? ฟาร์มปลานี้ขาย 50 ล้าน? ขายตารางกิโลเมตรละแสน? น่าตลกไปหน่อยแล้วนะเพื่อน ผมกล้าพนัน ราคาที่ดินในแมรีส์ทาวน์ไม่ได้แพงขนาดนี้!”
นี่มันเหลวไหลทั้งเพ ยังไม่ต้องพูดถึงข้อบกพร่องทางตำแหน่งภูมิศาสตร์ของฟาร์มปลาโทรมๆ นี้ ต่อให้มันตั้งอยู่ในทำเลทองก็ขายราคาไม่สูงขนาด 50 ล้าน
เนื้อที่ฟาร์มปลาแกธเธอริงใหญ่กว่าฟาร์มนี้สี่เท่า แต่ราคาก็แค่ 35 ล้านดอลลาร์แคนาดา แล้วยังเป็นราคาประมูลด้วย แน่นอนว่าราคานี้ค่อนข้างต่ำ เพราะตอนนั้นกรมประมงขอให้เจ้าของฟาร์มปลาลงทุนด้านการประมงภายในสามปีหลังจากซื้อฟาร์มปลาแกธเธอริง
ที่จริงที่มันได้ราคาดีก็เพราะรากฐานวิลล่าและวัสดุก่อสร้างต่างๆ ในฟาร์ม แค่ของพวกนี้ก็เกินสิบล้านดอลลาร์แคนาดาแล้ว
ถ้าให้พูดถึงแก่น ถ้าฟาร์มปลาแกธเธอริงขายแค่ฟาร์ม มูลค่าอย่างมากก็ 40 ล้าน
และฟาร์มปลาแกธเธอริงไม่ใช่แค่เนื้อที่ใหญ่กว่าฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์เท่านั้น ทำเลก็ดีกว่าด้วย นั่นน่ะมันทำเลทองของฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์เชียวนะ เหมือนฟาร์มปลานี้ที่ไหน ตั้งอยู่ในอ่าว
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพี่น้องคู่นี้หลอกเขาเป็นคนโง่ พวกเขาคงรู้ชื่อเสียงความรวยของเขา เจ้าของฟาร์มปลาทั้งนิวฟันด์แลนด์รู้กันทั่วว่าเขารวยตามชื่อเสียงยี่ห้ออาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินที่ดังขจรในอเมริกาเหนือ
เห็นได้ชัดว่าพี่น้องมินสกี้ก็รู้ถึงข้อนี้ดี พวกเขายังรู้ด้วยว่าฉินสือโอวรีบอยากซื้อฟาร์มปลาอีกที่หนึ่ง ฉะนั้นถึงกล้าเสนอราคาสูงๆ
แบบนี้เจรจาไม่รู้เรื่องแน่ๆ ฉินสือโอวส่ายหน้าไม่อยากคุยแล้ว โกลเด้นเบย์ไม่เลว แต่เขาก็ไม่เป็นคนโง่ให้หลอกหรอก
เห็นเขาจะไป พี่น้องมินสกี้ก็ร้อนใจเล็กน้อย ทั้งสองคนมองตากันเอง จากนั้นก็พยักหน้าอย่างรู้กัน พี่ชายคามาลพูดว่า “เฮ้ ซูลา ฉันไม่อยากเลี้ยงปลาร่วมกับแกอีกแล้ว ฟาร์มปลาต้องขายทิ้งเดี๋ยวนี้!”
ซูลาถือโอกาสดึงมือฉินสือโอวไว้แล้วพูดขึ้นว่า “คุณฉิน อย่าเพิ่งรีบไปเลยครับ คุณก็ได้ยินแล้ว พวกเราขายฟาร์มปลานี้ด้วยความซื่อตรง แม้ว่าเราจะเสียดายก็ตาม งั้นคุณเสนอราคามาเถอะครับ ราคาไหนที่คุณรับได้?”
ฉินสือโอวแค่นหัวเราะในใจ สองพี่น้องนี่ช่างเข้าใจทำจริงๆ นึกว่าเขาโง่หรือไงถึงได้ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับเขาซึ่งๆ หน้าแบบนี้? เขาบอกราคาที่คิดไว้ในใจออกมา “5 ล้านดอลลาร์แคนาดา พวกคุณลองพิจารณาดูก็แล้วกัน”
พอได้ยินราคาที่เสนอมานั้น สองพี่น้องเกือบจะหลุดโมโห “นี่มันปล้นกันชัดๆ ทำไมคุณไม่ให้เราห้าแสนเลยล่ะ?”
ฉินสือโอวยักไหล่ “ห้าแสนพวกคุณยินดีขายไหมล่ะ? ผมให้พวกคุณได้ห้าแสนยูโร”
เบิร์ดกับชาร์คที่ยืนอยู่ด้วยข้างๆ หัวเราะฮ่าๆ ออกมา ทำเอาพี่น้องมินสกี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ทั้งสองฝ่ายเจรจากันไม่ลงตัว สองพี่น้องอยากโก่งราคาเขา อย่างน้อยก็อยากได้สักสามสิบล้าน แต่ฉินสือโอวก็ไม่ได้โง่ จะจ่ายสามสิบล้านซื้อฟาร์มปลาโทรมๆ ได้อย่างไร?
ซูลาพยายามพูดหว่านล้อมปากเปียกปากแฉะ “ราคานี้ต่ำไปแล้วนะครับ ไม่ค่อยจริงใจเลย ไม่ต้องพูดถึงฟาร์มปลา คุณรู้หรือเปล่าว่าที่นี่มีปลาเท่าไร? ฟาร์มปลาเรามีพื้นที่เพาะพันธุ์ถึงยี่สิบห้าจุด คุณอาจไม่รู้ ราคาที่ผมเสนอไปเมื่อครู่รวมปลาในพื้นที่เพาะพันธุ์ไปด้วย”
ฉินสือโอวเข้าใจแล้วว่าทำไมฟาร์มปลาต้องติดตั้งตาข่ายเปล่าๆ ไว้มากมายขนาดนี้ ที่แท้ก็ย้อมแมวนี่เอง ต้องการจะหลอกเขาเชียวหรือ
ไม่ต้องคุยธุรกิจกันแล้ว คนแบบนี้ไร้คุณธรรมเกินไป ฉินสือโอวยักไหล่แล้วพูดว่า “ห้าล้านเป็นราคาที่สมเหตุสมผลแล้ว ผมไม่เอาปลาในฟาร์มของพวกคุณ พวกคุณเอาปลาในนี้ไปได้ทุกตัว ลองคิดดูดีๆ แล้วกัน ผมไม่มีเวลามาต่อรองราคากับพวกคุณ ห้าล้าน ไม่เกินกว่านี้สักแดงเดียว คิดดีแล้วก็ค่อยโทรมาหาผม!”
สองพี่น้องร้อนใจขึ้นมา ฉินสือโอวตัดสินใจแน่วแน่แล้วก็เดินจากไปไม่แม้แต่หันกลับมามอง
ทั้งสองคนยังอยากรั้งเขาไว้ เบิร์ดจึงยื่นมือมาขวางพวกเขา จากนั้นก็พูดเสียงเย็น “บอสของพวกเราพูดชัดเจนพอแล้ว ถ้าพวกคุณยังไม่เข้าใจ ผมอธิบายให้เอง”
ในที่สุดซูลาก็ออกปากด่าไม่เกรงใจกันอีกต่อไป “ฟัค แกมันก็แค่มาปั่นหัวเราสองพี่น้อง! ไอ้เศรษฐี กอดเงินแกลงนรกไปเถอะ! พวกเราปล่อยฟาร์มนี้ทิ้งร้างก็ไม่มีทางขายให้ผีดูดเลือดอย่างแก…”
ระหว่างทางแอนดรูว์ขอโทษเขาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนและบอกว่านึกไม่ถึงว่าพี่น้องมินสกี้จะเห็นแก่ตัวแบบนี้ เขาเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ อีกอย่างต่อให้เป็นคนท้องถิ่นก็รู้ดีถึงราคาฟาร์มปลานี้ ห้าล้านของฉินสือโอวต่ำไปหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่สมเหตุสมผล
ฉินสือโอวยิ้มพลางปลอบใจเขาว่าไม่เป็นไร อย่างไรเสียแคนาดาก็มีฟาร์มปลาเยอะแยะ เดี๋ยวเขาค่อยไปหาดู
หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ไปดูฟาร์มปลาสองสามที่ แต่ก็ไม่มีที่เหมาะๆ เลย เขาไปถึงแหลมเซนต์ชาร์ลส์ด้วยซ้ำ ที่นั่นมีฟาร์มปลาที่หนึ่งกำลังประกาศขาย เนื้อที่ประมาณหนึ่งพันตารางกิโลเมตร ชายฝั่งยาวสิบกิโลเมตร ยื่นออกไปในทะเลหนึ่งร้อยกิโลเมตร
ฟาร์มปลานี้เป็นของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง บริษัทนั้นเคยไปหาเขามาแล้ว อยากใช้ฟาร์มปลานี้กับเงินก้อนหนึ่งมาแลกกับฟาร์มปลาแกธเธอริง แต่เขาปฏิเสธไป
อุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์นิวฟันด์แลนด์ในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร บริษัทนี้จึงแขวนป้ายประกาศขายฟาร์มปลานี้
ราคา เนื้อที่ของฟาร์มปลานี้ล้วนไม่เลว แต่ฉินสือโอวไม่ค่อยชอบทำเลของมัน
แหลมเซนต์ชาร์ลส์ อยู่ในเขตคาบสมุทรแลบราดอร์ มีสภาพอากาศหนาวเย็น อย่ามองแค่ว่ามันห่างเซนต์จอห์นแค่ระยะของเกาะนิวฟันด์แลนด์ แต่น้ำทะเลที่นั่นเย็นมาก มีแต่กระแสน้ำเย็นแอตแลนติก ไม่มีกระแสน้ำกัลฟ์สตรีม สาหร่ายทะเลอาศัยที่นี่จะโตค่อนข้างช้า
เมล็ดสาหร่ายสีเขียวของกรมประมงส่งมาแล้ว ทางบริษัท ดิค พันธุ์พืชน้ำทะเล บิล ซาทชี่ก็เตรียมเมล็ดสาหร่ายทะเลต่างๆ ไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็รอแค่หว่านเมล็ด
ฉินสือโอวกำลังลังเลว่าจะซื้อฟาร์มปลาแหลมเซนต์ชาร์ลส์นี่ดีไหม ในตอนนั้นเองแมทธิว จินก็โทรมาหาเขาแล้วถามว่า “ผมได้ข่าวมาว่าคุณจะซื้อฟาร์มปลาเหรอ?”
พอได้รับโทรศัพท์ ฉินสือโอวก็ดีใจขึ้นมา เขามีลางสังหรณ์ ท่านรัฐมนตรีมีคอนเนคชั่นและอย่างที่คิดไว้ หลังจากเขาตอบรับไป แมทธิว จินก็พูดขึ้น “ผมรู้จักฟาร์มปลาที่สุดยอดมากที่หนึ่ง เนื้อที่กว้างขวาง ทรัพยากรก็เยอะ การจัดการเข้มงวด สนใจไหม?”
ฉินสือโอวถามอย่างประหลาดใจ “แน่นอนว่าสนใจ แต่ตามที่คุณบอกมา มันเป็นฟาร์มปลาคุณภาพเหรอครับ? ทำไมถึงมีคนอยากขายฟาร์มปลาคุณภาพทิ้ง?”
“เพราะเขาจำเป็นต้องขาย วางใจเถอะ ผมหรือจะหลอกคุณ?” ท่านรัฐมนตรีหยอกเขามาประโยคหนึ่ง
ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้พูดต่อ เขาถามว่า “ฟาร์มปลาไหน? ตั้งอยู่ที่ไหน? ผมจะไปดูเดี๋ยวนี้เลย”
ท่านรัฐมนตรียักยิ้มอย่างมีเลศนัย “ที่จริง คุณก็ไม่จำเป็นต้องไปดู เพราะคุณเคยดูมาแล้ว ฟาร์มปลานี้ตั้งอยู่ที่ชายทะเลเคจิมกูจิกในแถบรัฐโนวาสโกเชีย…”
“เฮ้ย ฟาร์มปลาของคาร์เตอร์!”
……………………………
