“หุบปาก ไอ้โง่! ฉันทนแกมาพอแล้ว แกมันคิดว่าตัวเองเก่ง! แกคิดว่าตัวเองฉลาดมาตลอด แต่ความผิดพลาดทั้งหมดนี้แกก็เป็นคนทำทั้งนั้น แกเป็นคนทำรู้บ้างไหม?!” จู่ๆ คามาลก็พูดคำหยาบใส่ซูลา
ฉินสือโอวถอยหลังไปสองก้าวอย่างเงียบๆ จากนั้นก็รอดูเรื่องสนุก เขาไม่รู้ว่านี่เป็นกลลวงของสองพี่น้องหรือเปล่า แต่ก็ไม่เป็นไร ใครจะทำอะไรก็ปล่อยไป ฉันจะรอดู อยากทำอะไรก็ทำ ฉันก็ดูอยู่ดี
หู่จือเป้าจือที่นั่งหมอบบนพื้นก็ยืนขึ้นมาแล้วถอยหลังสองก้าว แต่ข้างหลังพวกมันเป็นท่าเรือ พอก้าวถอยหลังไปก็ร้องเสียงหลง ร่วงลงน้ำดังตูม…
ฉินสือโอวหันมองด้วยความอับจนคำจะพูด ทึ่มจริงๆ เลย!
แต่สองพี่น้องกลับไม่เห็นฉากนั้น ซูลามองพี่ชายอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “หมายความว่าไง? บ้าไปแล้วเหรอ คามาล?”
คามาลถลึงตามองน้องอย่างเกรี้ยวกราดพลางพูดต่อ “ยังจะถามอีกเหรอว่าหมายความว่าไง? แกว่าหมายความว่าไง? ความหมายของฉันก็คือแกมันโง่! ฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์ก็แกเป็นคนอยากจะซื้อ! ตอนซื้อแกบอกว่าไงนะ? แค่เลี้ยงปลาไปก็หาเงินได้แล้วใช่ไหม? แล้วผลเป็นไง? ได้เงินเสียที่ไหน แถมยังต้องขายขาดทุน ไม่ แกมันไอ้หน้าโง่สมควรตาย ตอนนี้ขายขาดทุนก็ขายไม่ออก!”
บลาๆๆ สองพี่น้องเริ่มสงครามน้ำลายกัน ฉินสือโอวมองดูอยู่นิ่งๆ แม้แต่ความคิดจะห้ามก็ไม่มี
หลังจากโทษกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง คามาลก็พูดกับฉินสือโอวว่า “คุณฉิน ผมพูดจริงๆ นะครับ พวกเราอยากขายฟาร์มปลามากจริงๆ เอาตามราคาที่คุณให้ก่อนหน้านี้ได้ไหมครับ ห้าล้าน? ผมไม่อยากจะทำงานร่วมกับไอ้โง่แบบนี้อีกแล้วจริงๆ”
ฉินสือโอวยักไหล่แล้วพูดว่า “ผมก็พูดจริงๆ เหมือนกัน คุณทั้งสอง ผมจะซื้อฟาร์มปลาคาร์เตอร์แล้วจริงๆ”
ชั่วขณะนั้นคามาลกับซูลาผิดหวังอย่างมาก ฉินสือโอวสะเทือนใจจึงเปลี่ยนคำ “แต่ว่า ถ้าพวกคุณอยากขายจริงๆ ผมจะซื้อก็ได้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ห้าล้าน เป็นสี่ล้านห้า!”
“ไม่!” ซูลาใช้เสียงราว**พูดด้วยความเจ็บปวด
คามาลก็ส่ายหน้า “ห้าล้านเราก็ขาดทุนแล้ว! คุณฉิน คุณไปหาดูก็ได้ ฟาร์มนั้นเราซื้อมาในราคาหกล้าน อีกอย่างหลายปีมานี้เราก็ลงเงินไปกับการเพาะเลี้ยงอยู่มาก!”
ฉินสือโอวพูดนิ่งๆ “ผมเชื่อว่าพวกคุณซื้อฟาร์มด้วยราคาหกล้าน แต่ก็พูดได้แค่ว่าพวกคุณโง่เอง ที่แบบนั้นไม่เหมาะจะเลี้ยงสัตว์ทะเลอะไรทั้งนั้น! อย่างมากมันก็แค่ห้าล้าน และผมยินดีให้แค่สี่ล้านห้า”
ซูลาพูดอย่างไม่พออกพอใจ “คุณอยากฉวยโอกาสกดราคาตอนเราลำบากเหรอ?”
ฉินสือโอวตบบ่าเขาแล้วพูดขึ้น “อย่าพูดแบบนั้นเลยเพื่อน ถ้าผมฉวยโอกาสเอาเปรียบจริงก็ไม่เสนอราคาสี่ล้านห้าออกมาหรอก พวกคุณอาจต้องกลับไปคิด สี่ล้านห้า ถ้าขายค่อยมาหาผม”
คามาลเงียบไป ฉินสือโอวบอกว่าจะเชิญพวกเขาไปดื่มชา คามาลส่ายหน้าแล้วเผยสีหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนจะพูดขึ้น “ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณน้ำใจคุณมาก คุณฉิน สี่ล้านห้า พวกเราขาย!”
ซูลาคว้ามือเขาเขย่าไปมาพลางพูดว่า “พี่ชายที่แสนดี ฟาร์มปลานั่นสี่ล้านห้าพี่ก็ยอมขายแล้วเหรอ? พี่บ้าไปแล้วเหรอ? ไม่ แบบนี้ผมเอาไว้ใช้เองยังดีกว่า!”
คามาลพูดเสียงเย็น “ฉันทนแกมามากแล้ว น้องชายของฉัน แกดูเอาเองเถอะ ถ้าแกอยากจะเลี้ยง งั้นต่อไปแกก็ลงทุนเอง ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว ฉันแค่อยากจะขายมันทิ้งแล้วก็กลับไปทำธุรกิจของฉัน”
ซูลาเศร้าสร้อยขึ้นมา เขานั่งยองลงไปจุดบุหรี่หนึ่งมวน พอสูบอย่างหงุดหงิดใจเสร็จก็ยืนขึ้นมา “ก็ได้ๆ สี่ล้านห้า ฮ่ะๆ ในเมื่อพี่ยินดีงั้นก็ขายทิ้งเถอะ”
แบบนี้ฉินสือโอวก็ปวดตับขึ้นมา เขาไม่อยากซื้อฟาร์มปลานี้แล้วจริงๆ มีฟาร์มปลาคาร์เตอร์แล้ว จะเอาฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์ไปทำไม? จากห้าล้านเสนอเหลือแค่สี่ล้านห้า ที่จริงก็คือเขาอยากจะยั่วโมโหทั้งสองคน
ปรากฏว่าสองพี่น้องยังยินดีขายฟาร์มปลาแบบขาดทุนอีก
จากราคาเดิมห้าสิบล้านมาจนถึงราคาสี่ล้านห้าที่ตกลงกัน ฉินสือโอวรู้สึกว่าตัวเขานี่สาวๆ ยังอาย มีใครต่อราคาได้มากไปกว่าเขาอีกไหม?
ฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์สำหรับเขาในตอนนี้ก็คือซี่โครงไก่ แต่ว่าซื้อซี่โครงไก่มาได้ด้วยราคาแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ซี่โครงไก่อาจเป็นของที่กินก็ไม่อร่อยจะทิ้งก็เสียดาย แต่ก็ต้องดูว่าอยู่ในมือใคร ถ้าอยู่ในมือพ่อครัวหัวป่าอย่างท่านชายฉิน จะใช้กะปิหมักสักหน่อยแล้วเอามาย่างกินก็เป็นกับแกล้มที่เลิศรสได้
สองพี่น้องเอาเอกสารฟาร์มปลามาด้วย เจ้าของคือพวกเขาทั้งสองคน เออร์บักทำสัญญาขึ้นมา ทั้งสองคนลงนาม เสร็จแล้วรอวันจันทร์ที่เป็นวันทำการไปทำเรื่องส่งมอบเอกสารรับรองที่เซนต์จอห์นก็เป็นอันเรียบร้อย
สี่ล้านห้า ฉินสือโอวทำเรื่องผ่านธนาคาร พอชำระเงินครั้งสุดท้ายเสร็จใต้ชื่อเขาก็มีฟาร์มปลาเพิ่มมาอีกหนึ่ง
ใช้เวลาอีกสองวันในการยื่นเรื่องขั้นตอนสุดท้าย ดูท่าพี่น้องมินสกี้จะแน่วแน่ในการขายฟาร์มปลามาก นอกจากเรือประมง อย่างอื่นทั้งตึก พวกอวนจับปลา อุปกรณ์ล้วนเอาให้ฉินสือโอวทั้งหมด
แน่นอนสองคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าเพราะใจกว้าง กฎที่ไม่ได้พูดของการซื้อขายฟาร์มปลาแคนาดาก็เป็นแบบนี้ พวกเขาทั้งสองคนเอาของที่เอาไปได้ทั้งหมด อย่างเช่นเครื่องเรือน เครื่องใช้ไฟฟ้า…
ฉินสือโอวพาพวกผู้ช่วยมือดีอย่างชาร์ค เบิร์ดมาลงหลักปักฐานที่ฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์อย่างเป็นทางการ หลายวันมานี้เขาสำรวจฟาร์มปลานี้มาจนทั่ว พูดถึงแล้วสี่ล้านห้าของเขาก็จ่ายไปอย่างคุ้มค่า
พี่น้องมินสกี้อาจดูเหมือนฉลาด แต่ที่จริงออกทึ่มนิดหน่อย ฟาร์มปลานี้ตั้งอยู่ในอ่าวทะเลจึงไม่เหมาะกับการเพาะเลี้ยงทางประมง เจ้าของฟาร์มปลาคนก่อนเป็นนายธนาคารที่เกษียณแล้วมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ ทำเป็นฟาร์มปลาพักผ่อน
หลังจากนั้นนายธนาคารก็จากไป ลูกชายเขาก็ไม่ได้ใช้ฟาร์มปลานี้จึงขายเปลี่ยนมือให้พี่น้องมินสกี้ด้วยราคาหกล้าน พี่คนโตในสองพี่น้องทำอุตสาหกรรมไม้ คนน้องทำโรงแรม ต่างก็ไม่มีความรู้ด้านฟาร์มปลา พวกเขาเห็นว่ามันถูกดีจึงซื้อด้วยความโลภ
ตอนนั้นซูลาคิดไว้ดิบดี ต่อให้เพาะเลี้ยงปลาไม่ได้ก็เอามาพัฒนาเป็นสถานที่ท่องเที่ยว อย่างไรเขาก็ทำโรงแรมอยู่แล้ว มีทรัพยากรด้านนี้ พูดต่อไปอีก ต่อให้ทำสถานที่ท่องเที่ยวไม่ได้ ฟาร์มปลานี้ก็มีป่าผืนหนึ่ง คนพี่ทำธุรกิจค้าไม้ ตรงนี้ก็เขามีทรัพยากรอีกแล้ว
ปรากฏว่าหลังจากที่ได้ฟาร์มปลามาพวกเขาก็คว้าน้ำเหลว ที่นี่เพาะเลี้ยงปลาไม่ได้จริงๆ แต่ก็ทำเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไม่ได้เหมือนกัน ต้องลงทุนมากเกินไปทั้งสองคนมีเงินไม่พอ
ส่วนต้นไม้สูงๆ พวกนั้น? สองพี่น้องค้บพบอย่างแสนเศร้าว่าทำอะไรกับมันไม่ได้ เพราะในเขตแมรีส์ทาวน์มีกฎว่าเพื่อปกป้องพื้นดิน ต้นไม้ในรัศมีชายฝั่งสิบกิโลเมตรห้ามให้มีการตัดไม้เชิงพาณิชย์!
พอเป็นแบบนี้ ฟาร์มปลานี้จึงอยู่ในมือของทั้งสองคนแบบเปล่าๆ หลายปี สุดท้ายก็ขายให้ฉินสือโอวในราคาขาดทุน
ท่าเรือของฟาร์มปลาก็เสื่อมโทรม ถ้าฉินสือโอวขับเรือปริ้นเซสเมล่อนมาก็คงจอดไม่ได้ด้วยซ้ำ ต่อไปต้องสร้างใหม่
เขายืนอยู่บนท่าเรือพลางกวาดตามองรอบทิศ ฟาร์มปลานี้ลมแผ่วคลื่นสงบ บนบกก็เขียวขจี ดูไกลๆ ก็ดูดีน่าซื้อ มิน่าถึงหลอกพี่น้องมินสกี้ที่ดูจะฉลาดได้
แต่พอมาดูใกล้ๆ ก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร
……………………………
