“รู้หรือยังว่าตัวเองผิดตรงไหน?”
“รู้แล้วครับ”
“วันหลังยังกล้าจะทำแบบนี้ไหม? ทุกเรื่องที่ผิกกฎหมาย!”
“ไม่กล้าแล้วครับ!”
วินนี่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ นั่งสบายๆ อยู่บนโซฟาไขว่ห้างขายาวเรียวสวย แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะลงโทษนาย นายจะยอมรับไหม?”
กอร์ดอนพยักหน้าด้วยความสุภาพสุดๆ พยายามประจบ “ยอมรับครับ พี่วินนี่ พี่ทำโทษอะไรผมก็ยอมครับ”
“ดีมาก เรื่องทำความสะอาดที่ฟาร์มปลาในฤดูร้อนนี้ให้นายเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ไม่มีค่าจ้างนะ”
“ไม่นะ พี่วินนี่!” กอร์ดอนคร่ำครวญ “นี่เป็นการแสวงหาประโยชน์จากการใช้แรงงานเด็กและยังผิดกฎหมายด้วย”
วินนี่ยักไหล่ “ถ้าอย่างนั้นนายก็ไม่ยอมรับแล้วใช่ไหม?”
กอร์ดอนกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น สีหน้าโศกเศร้า พูดว่า “ไม่ครับ ไม่กล้า พี่วินนี่ ผมยอมรับ ผมยอมแล้วยังไม่พอหรือไงครับ?”
ดังนั้นเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ทิญาก็พบว่ากอร์ดอนมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เหมือนมองศัตรูอยู่ตลอดเวลา เธอลูบหน้าสวยของเธอด้วยความฉงนสงสัย “เฮ้ หนุ่มน้อย นายกำลังมองอะไรอยู่? บนตัวฉันมีอะไรผิดปกติเหรอ?”
เชอร์ลี่ย์และกลุ่มของเธอหัวเราะอย่างเงียบๆ เมื่อก่อนตอนฉินสือโอวและวินนี่สามีภรรยาทะเลาะกันอย่างรุนแรง พวกเขาก็ต่างหลบและแอบดูอยู่แถวนั้น
กอร์ดอนกลอกตามองบนเหมือนอยากพูดอะไร วินนี่กระแอมออกมาเบาๆ กอร์ดอนรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที พูดด้วยรอยยิ้มและเป็นกันเอง “ไม่มีครับ ไม่มีอะไร พี่ทิญา กินกุ้งตัวใหญ่ตัวนี้ดูครับ รสชาติดีมากๆ”
ช่วงพลบค่ำฉินสือโอวไปจับกุ้งกุลาดำเหล่านี้มา จากนั้นใช้วิธีปรุงโดยการนึ่งและจิ้มกับน้ำจิ้มเพื่อให้ได้รสชาติที่ดีขึ้น
ระยะเวลาการเจริญเติบโตของกุ้งกุลาดำนั้นสั้นมาก มีผลผลิตสองรอบต่อปี ฉินสือโอวใช้เวลาเลี้ยงค่อนข้างนาน หลักๆ ก็คือให้พวกมันสามารถวางไข่และฟักตัวได้ ไม่เช่นนั้น ครึ่งปีก่อนหน้านั้นเขาก็จับขึ้นมาแล้ว
กุ้งกุลาดำวางไข่ในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคมของทุกปี พวกมันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นาน ภายในเวลาสองปีหากไม่จับพวกมันขึ้นมา พวกมันก็จะตาย เป็นสิ่งมีชีวิตในมหาสมุทรที่มีระยะเวลาของชีวิตค่อนข้างสั้น
ฉินสือโอวอาศัยพวกมันในการวางไข่เพื่อขยายพันธุ์ประเภทนี้ และตอนนี้เข้าสู่เดือนสิงหาคม พวกมันสามารถออกลูกได้แล้ว
กุ้งชนิดนี้สามารถโตได้ตามขนาดเท่าฝ่ามือของคน อันที่จริงรสชาติก็ธรรมดาไม่ดีเท่ากุ้งหวานอาร์กติกที่ราคาต่ำกว่ามาก แต่ทว่ากุ้งกุลาดำสามารถเจริญเติบโตจนมีขนาดใหญ่มาก คนผิวขาวเวลากินอาหารทะเลไม่เพียงแค่ชิมรสชาติของมัน แต่ยังกินที่ขนาดด้วย เนื้อเยอะหนามน้อย รสชาติอร่อยก็เพียงพอแล้ว
กุ้งหวานอาร์กติกมีมูลค่าหลังจากเข้าสู่ตลาดเอเชีย โดยเฉพาะชาวญี่ปุ่นและชาวจีนที่ไม่เห็นว่าการปอกกุ้งหวานยุ่งยากอะไร และหลายๆ คนก็ชอบที่จะกินมันทั้งเปลือกด้วย
แต่คนผิวขาวทำแบบนั้นไม่ได้ คอของพวกเขาสูงส่ง เป็นหมีขั้วโลกที่ไม่กินอาหารที่มีเปลือก แต่เวลาที่พวกเขากินอาหารมักจะใช้ส้อมและมีด ซึ่งพอเป็นแบบนี้ก็ไม่สะดวกในการแกะเปลือกกุ้งหวานตัวน้อยๆ ดังนั้นจึงมีคนรับประทานไม่เยอะ
กุ้งเป็นที่ต้องการของตลาดมากที่นี่ เจ้านี่ตัวหนึ่งมีน้ำหนักครึ่งปอนด์ ตัวใหญ่และปอกง่าย เป็นที่ชื่นชอบของชาวอเมริกันและชาวแคนาดามากที่สุด
พลังโพไซดอนช่วยปรับปรุงคุณภาพของกุ้ง กุ้งกุลาดำที่ผลิตในฟาร์มปลาต้าฉินมีเนื้อสดอร่อย หลังจากนึ่งแล้วใช้มือแกะเปลือกออก เผยให้เห็นเนื้อนุ่มสีแดงที่มีความยืดหยุ่นซึ่งพอใช้มือบีบลงไปหนักๆ ก็จะมีน้ำพ่นออกมา
กุ้งกุลาดำธรรมดาไม่ได้มีรสชาติดีแบบนี้ เมื่อกินเข้าไปก็รู้สึกธรรมดามาก ฉินสือโอวเคยกิน มันให้ความรู้สึกเหมือนเคี้ยวไก่ที่ผ่านการคั้นน้ำออกแล้วแบบนั้น นุ่มก็นุ่มอยู่แต่ไม่มีกลิ่นหอม ไม่ใช่อาหารโปรดของเขาเลย
ทิญาก็เคยกินแล้วแน่นอน มีฟาร์มกุ้งหลายแห่งในกลุ่มพันธมิตรการประมง เมื่อมีการรวบรวมข้อมูลสถิติขนาดใหญ่จำเป็นต้องสื่อสารกับเจ้าของฟาร์มปลา จึงมักจะมีผู้คนส่งอาหารทะเลบางส่วนมาเพื่อให้ทดลอง
เธอใช้มีดหั่นกุ้งมังกรที่แกะเปลือกแล้วออกเป็นชิ้นๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มจุ่มมันลงไปในวาซาบิ กินหนึ่งคำก็เอ่ยปากชมหนึ่งที “อร่อยมาก! รสชาติดีเหลือเกิน! ไม่เคยกินกุ้งที่มีรสชาติดีแบบนี้มาก่อนเลย!”
วินนี่แกะเปลือกกุ้งไปก็ยิ้มไป คอยเติมเข้าไปในจานทิญาอยู่ตลอด พูดอย่างอ่อนโยนว่า “กินเยอะๆ หน่อย ชอบกินก็กินเยอะๆ เลย”
ทิญารู้สึกประหลาดใจหน่อยเมื่อได้รับการเอาใจ มาหนึ่งตัวเธอก็กินเข้าไปหนึ่งคำ ฉินสือโอวอยากจะหยิบไปกินหนึ่งตัว วินนี่ใช้สายตาดุๆ ปรามเขาไว้ “คุณแกะเองไม่เป็นหรือไง?”
ฉินสือโอวนายใหญ่รู้สึกเหมือนโดนแกล้ง พูดขึ้นว่า “คุณแกะให้ทิญาเยอะขนาดนี้ เธอก็กินไม่หมดหรอก”
วินนี่ยิ้มสวยแล้วพูดขึ้น “ไม่หรอกมั้ง? ทิญาชอบกินขนาดนี้ เธอต้องกินหมดอยู่แล้ว จริงไหมคะ?”
พวกเออร์บัก แซนเดอร์ส และอันเดร์มองไปที่วินนี่และทิญาด้วยสายตาแปลกๆ สายตาดูแปลกมากกว่าเดิม
ทิญาไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจที่วินนี่มีให้ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อปลา เนื้อกุ้งพออยู่ที่จาน เธอก็จัดการเรียบ จนท้ายสุดกินจนหน้าสวยๆ ของเธอเริ่มซีดขาว ส่ายศีรษะอย่างแรง “กินไม่ไหวแล้ว กินไม่ลงแล้วจริงๆ ค่ะ”
วินนี่พูดโน้มน้าว “แต่ก็ต้องกินเยอะหน่อยนะ เธอเป็นหญิงสาวทำงานในเมืองเซนต์จอห์นคนเดียว ฉินก็ขี้เกียจ ความรับผิดชอบอันหนักอึ้งของพันธมิตรก็ตกมาอยู่ที่คุณใช่ไหมละคะ? ดังนั้นต้องกินเสริมเยอะๆ”
ขณะที่พูดไป เธอก็พูดกับฉินสือโอวว่า “วันหลังจำไว้ด้วยว่าต้องเตือนฉันให้ส่งอาหารดีๆ ไปให้ทิญาอาทิตย์ละครั้ง พวกเราต้องปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน”
ฉินสือโอวรู้สึกชื่นชมและภาคภูมิใจในความรู้สึกอันสูงส่งของวินนี่ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ คอยให้หน้ากับสามีของเธอในที่สาธารณะแบบนี้
หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉินสือโอวขับรถส่งทิญาไปโรงแรมในเมือง ระหว่างทางพูดอย่างพึงพอใจว่า “เป็นอย่างไรบ้าง พี่วินนี่ของเธอเป็นคนดีมากใช่ไหม?”
เดิมทีสีหน้าของทิญาที่ดีๆ อยู่พลันเปลี่ยน ‘พั่บ’ เป็นบึ้งตึง เธอพูดว่า “คุณคิดว่าทำไมพี่วินนี่ต้องดีกับฉันขนาดนี้ด้วย?”
ฉินสือโอวยักไหล่ พูดอย่างมีความสุขว่า “รักในสิ่งที่คนรักของเขารักด้วยล่ะมั้ง เธอเป็นผู้ช่วยฉัน ช่วยแบ่งเบาภาระให้ฉันได้เยอะขนาดนั้น ก็เลยต้องดีกับเธอหน่อย”
ทิญาหัวเราะออกมา ท่าทางงดงาม “บอส คุณนี่ไร้เดียงสาจริงๆ โอเค ฉันเตือนคุณหน่อยละกัน เพียงแค่จัดอาหารให้ฉันตามที่นายหญิงบอก อย่างมากสักครึ่งปีฉันก็กลายเป็นสาวอ้วนแล้ว!”
ฉินสือโอวเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรและพูดอย่างไม่พอใจ “เธอพูดแบบนี้ก็หมายถึงเป็นคนไร้คุณธรรมแล้ว วินนี่คิดถึงสุขภาพของเธอต่างหาก”
ทิญาไม่โต้ตอบ กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันเชื่อเลย ฉันเชื่อมากๆ!”
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นเฮลิคอปเตอร์สองลำที่เขาสั่งก็มาถึง ดอลฟินลำเล็กอยู่หน้า ลำใหญ่อยู่หลัง เฮลิคอปเตอร์สองลำที่หรูหราบินมาที่ฟาร์มปลาโดยตรง
จริงๆ แล้วเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำมาถึงเมืองเซนต์จอห์นตั้งแต่เมื่อวานนี้ แต่ถูกส่งไปที่สนามบินเพื่อประกอบก่อน วันนี้ส่งไปถึงฟาร์มปลาโดยมีฉินสือโอวเป็นคนรับของ
เมื่อประตูดอลฟิน AS365 เปิดออก การตกแต่งที่หรูหราปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขานั่งอยู่ตรงส่วนคนขับเพื่อสัมผัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสักหน่อย ด้านหน้าของเขาคือแผงหน้าปัดที่วิจิตรงดงามที่ทำให้คนตาลายได้ ห้องคนขับมีขนาดค่อนข้างใหญ่ แสดงให้เห็นถึงความหรูหราของเฮลิคอปเตอร์ธุรกิจชั้นนำ
พอกระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์ ฉินสือโอวก็สั่งให้เบิร์ดขับตาม ให้นักบินกลุ่มบริษัท ยูโร ส่งทิญากลับสำนักงานใหญ่ CBD ที่เมืองเซนต์จอห์น
ทิญามีความสุขมากที่ได้มีโอกาสทดสอบเที่ยวบินของเฮลิคอปเตอร์สุดหรูเช่นนี้ แต่คำกำชับครั้งสุดท้ายของฉินสือโอวก็ทำให้เธอไม่มีความสุขขึ้นมา “ฟังฉันนะทิญา ตอนเธออยู่บนเครื่องก็ระวังหน่อย นี่เป็นเที่ยวบินทดสอบ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ว่ารายละเอียดเป็นอย่างไรบ้าง หากพบว่าสถานการณ์ไม่ดี ก็ให้โดดลงจากเครื่องบิน เข้าใจไหม? ฉันเตรียมร่มชูชีพไว้ให้เธอแล้ว เธอไปอย่างสบายใจเถอะ”
…………………………….
