เบิร์ดนั่งในห้องนักบิน เขาพิงลงบนเก้าอี้ใหญ่กว้างนุ่มนิ่มแล้วถอนหายใจอย่างสบายอารมณ์ “พับผ่าสิ สบายสุดๆ เลย ผมชอบขับเฮลิคอปเตอร์มาก ผมรักเฮลิคอปเตอร์บ้านี่ที่สุดเลย!”
ฉินสือโอวชะโงกไปด้านหน้าตบบนพนักเก้าอี้ของเขาแล้วพูดแบบไม่พอใจ “ลูกสาวฉันนั่งอยู่ข้างหลังนายนะ ให้ตายเถอะ อย่าพูดคำหยาบได้ไหมไอ้บ้า เข้าใจไหม?”
เขายังพูดไม่จบวินนี่ก็หยิกเขาแรงๆ ทีหนึ่ง ท่านชายฉินเลยได้แต่กัดฟันหันไปก็เจอกับภรรยาคนงานที่จ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองจริงจัง “สรุปว่าใครกำลังพูดคำหยาบกันแน่? อย่าเล่นไร้สาระแบบนี้ โอเค? ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่พวกคุณสองคนลงไปด้วยกันเลย!”
ท่านชายฉินยื่นมือไปดึงตัววินนี่พร้อมรอยยิ้มร่า ตอนนั้นเองนอกเฮลิคอปเตอร์ก็มีเสียงตบประตูดังขึ้น “ปังๆๆ!”
วินนี่ตบมือปลาหมึกของเขาออกไปก่อนจะกดลงบนแผงควบคุม ประตูโดยสารเครื่องบินค่อยๆ เปิดออก
นอกประตูโดยสารมีเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ซึ่งก็คือฮิลตันที่ตามเบิร์ดมา ฉินสือโอวแปลกใจที่เห็นเธอเลยเอ่ยถาม “เฮ้ นิกิ มีอะไรหรือเปล่า? จะไปโทรอนโตด้วยเหรอ?”
ฮิลตันมองเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์เงียบๆ สีหน้าดูเหมือนจะเศร้าๆ แล้วพูดขึ้น “ฉิน ฉันขอคุยกับคุณหน่อยสิ คุณลงมาได้ไหม? อาจจะกินเวลาคุณนิดหน่อย…”
ฉินสือโอวพูดขัดเธอ “แน่นอนว่าไม่มีปัญหา…”
เขาพูดไปได้ครึ่งเดียวก็โดนขัด เบิร์ดกระโดดออกมาจากห้องนักบินแล้วเอ่ยหน้านิ่วคิ้วขมวด “คุณมาที่นี่ทำไม? ฉินไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกเรา ผมรู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร…”
วินนี่วางเถียนกวาที่กอดอยู่ในอกลงบนเก้าอี้แล้วพูดอย่างอ่อนโยนแต่แน่วแน่ “เบิร์ด กลับไปนั่งที่เถอะ เรื่องนี้ให้ฉินจัดการ นิกิมาหาฉินไม่ใช่นาย!”
ทีตั้งหลายคนพูดก็ไม่โดนขัด ฉินสือโอวจนใจจริงๆ อะไรกันเนี่ย? เขามองดูสีหน้าของเบิร์ดกับฮิลตัน ระหว่างทั้งสองคนไม่ได้มีความหยาดเยิ้มเหมือนก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าต้องมีปัญหากัน แบบนี้เขาจะต้องไปคุยกับฮิลตันสักหน่อยดังนั้นจึงกระโดดลงเครื่องทันที
เบิร์ดพยักหน้าเงียบๆ กำลังจะเดินจากไป วินนี่ก็พูดขึ้นอีก “นายมานั่งตรงข้ามฉันนี่ นีลเซ็น นายลงไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนรักนายหน่อย”
นีลเซ็นที่นั่งอยู่บนที่นั่งผู้ช่วยนักบินกำลังหันมามองอย่างสนใจใคร่รู้พอดี ได้ยินคำของวินนี่ เขาก็หัวเราะแหะๆ แล้วกระโดดลงเฮลิคอปเตอร์ไป สุดท้ายก็ตบไหล่ของเบิร์ดแล้วพูดว่า “นี่เพื่อน ชีวิตกับเรื่องความรักน่ะ ต้องคิดให้ดีก่อนจะตัดสินใจ แต่ฉันสนับสนุนนายเสมอ”
ในที่สุดเบิร์ดก็ไม่ได้ทำสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกอีกต่อไป ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มซาบซึ้งออกมา ส่วนสีหน้าของฮิลตันที่อยู่ข้างๆ กลับหม่นหมองลงไปอีก
ฉินสือโอวกับฮิลตันไปที่สนามหญ้าข้างสนามบิน ฮิลตันเดินก้มหน้าก้มตา ผมสลวยปรกลงมาแลดูยุ่ง เธอไม่ได้สนใจ เพียงแค่เดินไปช้าๆ เงียบๆ
“สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? นิกิ คุณก็รู้ แม้ว่าเบิร์ดจะอยู่ในฐานะลูกน้องของผม แต่ผมมองเขาเป็นเพื่อนรัก เรื่องของเขาก็คือเรื่องของผม ถ้าเขาทำอะไรคุณ ผมจะไปสั่งสอนเขาเอง!” สุดท้ายก็เป็นท่านชายฉินที่ทำลายความเงียบลงก่อน
แววตาของฮิลตันมองไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่เบื้องหน้า สีหน้าของเธอดูคิดหนัก ฉินสือโอวรออย่างใจเย็น ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก
ดูจากสีหน้าของเบิร์ดกับฮิลตันเมื่อกี้ เขาก็ดูออกว่าระหว่างสองคนต้องมีปัญหากัน ที่จริงแล้วตอนที่สองคนเพิ่งเริ่มคบกันเขาก็ไม่คิดว่ามันจะยืด
ฮิลตันอาจไม่ได้มีผู้ชายเยอะอย่างพี่สาว แต่เธอก็เป็นสาวไฮโซ แฟนที่คบไม่ห้าก็เป็นสิบ สำหรับเธอแล้ว ความสัมพันธ์กับเรื่องบนเตียงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มีความสุขกับมันได้ หรือกระทั่งดื่มด่ำไปกับมัน
จุดที่เบิร์ดดึงดูดเธอก็คือความแมนแบบผู้ชาย ฉินสือโอวคิดว่าความรู้สึกที่ฮิลตันมีให้เบิร์ดเป็นแค่ความชอบชั่วครู่ เป็นความดึงดูดทางเพศชั่วคราว นานวันไปความรู้สึกก็จะจางลงจนหายไป ถึงตอนนั้นเธอก็จะเลิกกับเบิร์ด
แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่าเป็นปัญหา เบิร์ดไม่ใช่ผู้ชายที่เหมาะกับฮิลตัน ในขณะเดียวกันฮิลตันก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมกับเบิร์ด สองคนช่วยคลายเหงาให้กันก็ดี เบิร์ดเป็นผู้ชายทั่วไป เขาอยู่บนเกาะไม่มีแฟน ปกติพอมีความต้องการก็ไปผับบาร์ในเซนต์จอห์น ไม่สู้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนดีกว่า
ผ่านไปไม่กี่นาที จู่ๆ ฮิลตันก็ยื่นมือมารวบผมสลวยที่ปล่อยกระจัดกระจายแล้วพูดเสียงเนือย “ฉันว่าคุณคงจะมองออกแล้ว ฉิน ระหว่างฉันกับเบิร์ดมีปัญหากันนิดหน่อย แต่ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอก ไม่ใช่ว่าเขารังแกฉันหรือฉันเบื่อเขา ที่จริงฉันอยากแต่งงานกับเขา!”
ท่านชายฉินยังคงจมดิ่งอยู่ในจินตนาการของตัวเอง ได้ยินคำของฮิลตันเขาก็พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “ฟังนะ นิกิ ผมเข้าใจความสัมพันธ์พวกคุณ รักง่ายเบื่อง่าย พวกคุณยังเป็น อะไรนะ คุณอยากแต่งงานกับเขา?”
ตอนนั้นเขาก็ได้สติกลับมา เบิกตาโตกว้าง เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เขาเข้าใจเจตนาของฮิลตันผิด
ฮิลตันไม่ได้สนใจถามว่าคำพูดครึ่งแรกของเขาหมายความว่าไง แต่พูดต่อ “ใช่ ฉิน ฉันอยากแต่งงานกับเบิร์ด เขาก็ยินดีแต่งกับฉัน แต่ฉันไม่อยากให้สามีของฉันเป็นแค่ชาวประมง ฉันอยากให้เขาเป็นวีรบุรุษ!”
ฉินสือโอวไม่ได้ฟังต่อไป เขาพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน คุณเด็กสาวผู้น่ารัก ให้ผมเรียบเรียงก่อน คุณอยากแต่งกับเขา เขาก็อยากแต่งกับคุณ? ต้องบอกเลยว่า นี่เป็นเรื่องดี แต่พระเจ้า พวกคุณเพิ่งรู้จักกันนานแค่ไหนเอง? สองเดือน? สี่เดือน? แล้วก็อยากแต่งงาน? คาดไม่ถึงจริงๆ”
ฮิลตันพูดเรียบๆ “ก็ไม่แปลกอะไร อาจจะรู้จักกันไม่นาน แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าเบิร์ดเป็นผู้ชายที่จะพึ่งพาได้ชั่วชีวิต เทียบกับผู้ชายที่ฉันเคยคบแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่มีค่าพอให้ผู้หญิงทุกคนรักษาไว้”
ฉินสือโอวหัวเราะ “ไม่หรอก อย่างน้อยๆ เขาไม่คุ้มให้วินนี่รักษา…”
ฮิลตันหันไปมองเขาด้วยแววตาเคืองๆ “ไอ้บ้า บอสอย่างคุณมันเป็นตัวตลกหรือไง? ฉันหมายความแบบนั้นเหรอ? คุณกับฉันมาเถียงกันเรื่องนี้มีประโยชน์ไหม?”
ฉินสือโอวก็ล้อเล่นจริงๆ นั่นแหละ เพราะเขาไม่คิดว่าเรื่องที่ฮิลตันพูดน่าเชื่อ ล้อเล่นเหรอ ให้เบิร์ดแต่งกับผู้หญิงตระกูลฮิลตัน?! ให้ตายสิ ต่อไปเบิร์ดไม่มีที่ยืนในตระกูลแน่!
เทียบกับเขา อีคิวของฮิลตันสูงกว่า เธอโตมาในตระกูลใหญ่ เห็นโลกมาเยอะ สมัยมหาวิทยาลัยก็เริ่มก้าวเข้ามาในวงการธุรกิจ ชำนาญเรื่องจิตใจคน เห็นสีหน้าของฉินสือโอวบวกกับคำพูดของเขาเธอก็เดาออกแล้วว่าเขาหมายถึงอะไร
“คุณรู้จักเบิร์ดดี รู้ว่าเขายอดเยี่ยมแค่ไหน คุณดูออก ถ้าเบิร์ดเป็นเศรษฐีหนุ่มหรือไม่ก็คนจากตระกูลร่ำรวย เขากับฉันต้องเหมาะสมกันมาก ใช่ไหม?” ฮิลตันถาม
ฉินสือโอวเลี่ยงที่จะพยักหน้าไม่ได้ ช่องว่างระหว่างทั้งสอง ก็คือฐานะและสถานะสังคม
………………………
