นิ่งจองเต้ายืนอยู่ห้องใต้หลังคือทำจากไม้แดงแบบโบราณ สวนดอกไม้แห่งนี้มีชายชุดจีนโบราณสีหน้าเย็นชายืนเรียงกันเป็นจุด
พวกนี้เป็นทหารลับของตระกูลนิ่งที่คัดมาโดยเฉพาะ ประมาณร้อยกว่านาย ล้วนเป็นที่ไว้ใจของนิ่งจองเต้า ให้ประจำอยู่ที่นี่ ล้อมสวนแห่งนี้ไว ไม่ให้คนเข้าออก
ที่แห่งนี้ ก็คือสถานที่กักตัวนิ่งไท่จี๋ของนิ่งจองเต้า
นิ่งจองเต้าเดินเข้าไปในเรือนช้าๆ นั่งลงไปที่เก้าอี้จีนชิงชัง มีมู่ลี่กั้น สามารถมองเห็นเตียงใหญ่ที่อยู่ในห้อง มีคนแก่ผมขาวท่านหนึ่งกำลังพักผ่อน
“พ่อ ลูกศิษย์ของคนในตำนานคนนั้นมาตี้จิงแล้ว ก็คือหลินอิ่งที่พ่อคาดหวัง” นิ่งจองเต้ายกชาขึ้น มองไปด้านมูลี่ พูดอย่างเชื่องช้า
นิ่งไท่จี๋เหมือนไม่ได้ยิน หรืออาจจะไม่อยากสนใจ นอนหลับตาพักผ่อนบนเตียง
นิ่งจองเต้าสายตาเย็นชา พูดว่า “หลินอิ่งคนนี้ มาถึงตี้จิงก็สร้างเรื่องทุกที่ คนของตระกูลนิ่งหลายคนก็ถูกเขาเสียทีโดนเขาทำร้าย เมื่อวาน เขาเกือบฆ่าเซวียนเอ๋อแล้ว ทำร้ายเซวียนเอ๋อให้คุกเข่าขอโทษเขา วันนี้ ยังจะมาวางมาดถึงตระกูลนิ่ง ให้ผู้นำระดับสูงทุกคนต้อนรับเขา”
พูดถึงตรงนี้ แรงอาฆาตในสายตานิ่งจองเต้ายิ่งรุนแรงขึ้น “นายคนนี้อวดดีขนาดนี้ ฉันจะให้มันชดใช้อย่างสาสม”
“เซวียนเอ๋อคุกเข่าให้หลินอิ่ง นั่นมันก็สมควรแล้ว ทุกคนในตระกูลนิ่งไปต้อนรับหลินอิ่งก็ถูกแล้ว มันก็เป็นเรื่องสมควร” ในห้อง เป็นเสียงของนิ่งไท่จี๋ที่แหบแห้ง
นิ่งจองเต้าหัวเราะเย็นชา ไม่ใส่ใจ
“เป็นเรื่องสมควร? เหอะ เขามีสิทธิ์อะไร? เขาแค่ลูกเขยไร้น้ำยาจากเมืองตงไห่คนหนึ่งเท่านั้น พอถึงตี้จิง ก็กลายเป็นผู้อาวุโสตระกูลนิ่งเหรอ?” นิ่งจองเต้าหัวเราะพูดอย่างเย็นชา “ผมไม่พยักหน้า อำนาจตระกูลนิ่งไม่สนับสนุนเขา เขาจะทำอะไรได้? กับแค่กังฟูที่เขาฝึกเท่านั้นเหรอ?”
นิ่งจองเต้ารู้สึกคำพูดของนิ่งไท่จี๋น่าหัวเราะ คุณชายใหญ่ตระกูลนิ่งทั้งคนต้องคุกเข่าขอโทษเขา เป็นเรื่องสมควร?
แก่เลาะเลือนแล้ว ไม่เข้าใจสถานการณ์โลกภายนอกแล้ว
“จองเต้า เกี่ยวกับเรื่องของหลินอิ่ง แกไม่มีวันเข้าใจหรอก” นิ่งไท่จี๋พูด
“ผมไม่เข้าใจจริงๆ พ่อเคารพผู้อาวุโสคนนั้นยกย่องเหมือนพระเจ้า แต่ว่า คนนั้นในอดีตมีที่มายังไงก็ไม่รู้ ไม่มีข่าวคราวตั้งนานแล้ว” นิ่งจองเต้าพูดเสียงเรียบ “ตอนนี้เป็นเพียงแค่ทายาทเขาคนหนึ่งเท่านั้น หรืออาจจะเป็นแค่คนรุ่นหลังที่ให้ความช่วยเหลือเท่านั้น ตระกูลนิ่งของเราจะเคารพบูชาเหมือนบรรพบุรุษหรือไง?”
“โลกกำลังเปลี่ยนแปลง ยุคสมัยไม่เหมือนเดิม วันนี้ ตระกูลนิ่งของเราไม่เหมือนในอดีตแล้ว ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสในอดีตคนนั้นจะมาตี้จิงด้วยตัวเอง จะทำอะไรได้?” นิ่งจองเต้าพูดอย่างมั่นใจ
เขาก็รู้ว่า อาจารย์ของหลินอิ่งใช้ความสามารถของตัวเองช่วยตระกูลนิ่งจนอยู่รอดได้
แต่ว่า รายละเอียดเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาไม่รู้
“จองเต้า ฉันเคยสอนแกตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นคนอย่าลืมกำพืด” นิ่งไท่จี่พูดสีหน้าจริงจัง “ถ้าไม่ท่านนั้นในอดีต ก็ไม่มีตระกูลนิ่งในวันนี้”
“ถึงแกจะไม่คิดถึงบุญคุณล้นฟ้านี้ ก็ต้องคิดถึงความสามารถของเขา ตระกูลนิ่งสำหรับหลินอิ่งแล้ว ก็เล็กน้อยเหมือนกับมด แกเข้าใจไหม?”
“พ่อยังไม่เคยเห็นหลินอิ่งเลย จะตัดสินใจได้ยังไง เด็กหนุ่มอายุแค่ยี่สิบต้นๆ จะบีบตระกูลนิ่งเราให้ตายอย่างมดได้?” นิ่งจองเต้าพูดอย่างไม่พอใจ
“เหอะ จองเต้า แกคิดไม่ถึงแน่ หลินอิ่งเป็นคนยังไง เพราะคำสาบานในอดีตของฉัน ฉันบอกแกไม่ได้” นิ่งไท่จี๋พูดอย่างเชื่องช้า
นิ่งจองเต้าหัวเราะ ไม่ได้ใส่ใจ พูดว่า “พ่อ พ่อแก่แล้วจริงๆ ไม่เข้าใจอะไรเลย ทุกวันนี้ตระกูลนิ่งพัฒนามาก้าวไกลขนาดนี้ ควบคุมทั่วประเทศหลุง จะมีใครล้มตระกูลนิ่งได้ง่ายๆ?
เขาไม่มีวันเชื่อ หลินอิ่งจะมีความสามารถกดทับตระกูลนิ่งได้ เหยียบตระกูลนิ่งอย่างมดได้
นายท่านนิ่งไท่จี๋ถึงจะเคยมีชื่อเสียงโด่งดังมีครึ่งค่อนชีวิต แต่อายุมากแล้ว สมองก็ไม่ค่อยดี มีแต่ความงมงาย
ชายหนุ่มอายุเพียงยี่สิบต้นๆ พูดไปแล้วจะมีความสามารถอะไร? ยังเหยียบตระกูลนิ่ง?
“พ่อ ตอนนี้พ่อสมองเลาะเลือนไปหมดแล้ว เรื่องของตระกูลนิ่ง พ่อไม่ต้องยุ่งแล้ว จากการดูแลของผม ตระกูลนิ่งเติบโตขึ้นทุกวัน เพราะฉะนั้น ผมขอให้พ่อส่งมอบอำนาจในมือที่พ่อกำไว้ ให้กับผมเถอะ” นิ่งจองเต้าพูดอย่างจริงจัง
“ไอ้ลูกทรยศ ยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก แครกแครก……”
พอพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของนิ่งไท่จี๋ก็เริ่มโมโห ยังไอแห้งไปสองที
“แก ยังมาหวังอำนาจในมือฉันอีก? แกยังทำเรื่องโครงการทำลายชาติทำลายมนุษย์นั่นอยู่ใช่ไหม? แกยังให้ฉันตายใช่ไหม?” นิ่งไท่จี๋ถามด้วยความโมโห
“พ่อ อะไรคือทำลายชาติทำลายมนุษย์?” นิ่งจองเต้าพูดเหมือนไม่มีอะไร “นั่นมันเรื่องดี ผมไปทำเรื่องนั้น จะทำให้ตระกูลนิ่งของเรายิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่ง รากฐานยิ่งอยู่ยิ่งมั่นคง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงตายก็จะขัดขวางผม? อย่าว่าเรื่องที่ผมทำ จะทำร้ายคนไร้เดียงสาบ้าง ถึงจะทำให้คนประเทศหลุงทั้งประเทศต้องตาย จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลนิ่งของเรา? ตระกูลนิ่งของเรายังคงยืนอยู่จุดสูงสุดของประเทศหลุง”
นิ่งจองเต้าคิดว่าความคิดของนิ่งไท่จี๋โบราณ คิดถึงแต่ประเทศชาติและผู้คน แล้วมันมีประโยชน์อะไร? แม้แค่พื้นฐานของทุนนิยมก็ไม่เข้าใจเหรอ?
ขอแค่ตระกูลนิ่งเจริญยิ่งใหญ่ ประเทศหลุงจะมีภัยพิบัติอะไรก็ช่าง?
“แกมันจิตใจชั่วร้าย ฉันไม่มีวันยกศูนย์กลางอำนาจของตระกูลนิ่งให้กับแกแน่” นิ่งไท่จี๋พูดอย่างเด็ดขาด พูดไปด้วยไอไปด้วย เกลียดตัวเองที่สั่งสอนลูกไม่ดี
“เหอะ” นิ่งจองเต้าพูดด้วยแววตาเย็นชา “งั้นพ่อก็เก็บไว้เองเถอะ อยู่รักษาตัวที่บ้านไป พ่อคงไม่ได้คาดหลังในตัว ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นหรอกนะ จะช่วยพ่อได้เหรอ?”
นิ่งจองเต้าเพราะกำลังทำเรื่องที่มีผลกระทบร้ายแรง เพื่อแลกกับผลประโยชน์อันมหาศาล
แต่กลับโดนนิ่งไท่จี๋ต่อว่าอย่างโมโห และขัดขวางเขา “เรื่องดี”
ปรากฏว่า เขาตัดสินใจสร้างการเปลี่ยนแปลงภายในตระกูล กักขังนายท่านนิ่งไท่จี๋
ดังนั้นจึงมีเสียงต่อต้านภายในตระกูลมากมาย ล้วนถูกเขาจัดการอย่างสะอาดเรียบร้อย ยึดอำนาจเอง
น่าเสียดาย ตระกูลนิ่งเป็นตระกูลมหาอำนาจที่ใหญ่ที่สุดในตี้จิง ศูนย์กลางคือไพ่ใบสุดท้าย อยู่ในมือของนิ่งไท่จี๋
ไม่มีนิ่งไท่จี๋ออกหน้าเอง คนใหญ่คนโตที่มีอำนาจซึ่งเป็นความสัมพันธ์เก่าแก่ในตี้จิง ความสัมพันธ์ที่สร้างไว้ในที่ลับ คนเหล่านั้น ไม่มีวันช่วยเหลือนิ่งจองเต้า
แค่คิดถึงจุดนี้ สีหน้านิ่งจองเต้าก็เย็นชาโหดเหี้ยม
“ตอนแรกพ่อยังอยากให้คนไปเชิญหลินอิ่งมาจากตงไห่เพื่อควบคุมงานใหญ่ มอบกิจการของตระกูลนิ่งให้กับคนนอกแบบนี้” นิ่งจองเต้าพูดด้วยสายตาอิจฉา “พ่อยอมเอาทุกอย่างของตระกูลให้กับหลินอิ่ง ก็ไม่ยอมให้ผม?”
“ผมจะฆ่าไอ้หลินอิ่งคนนี้ ดูว่า เขาเป็นตัวอะไรกันแน่”
“ไม่นาน ผมจะหิ้วหัวของหลินอิ่งมาเยี่ยมพ่อ ถึงเวลา ผมจะดูว่าพ่อจะตายใจไหม”
“ถ้าแกคิดจะฆ่าหลินอิ่ง จะนำภัยพิบัติมาสู่ตระกูลนิ่ง”
“ผมฆ่าเขาแน่” นิ่งจองเต้าพูดเสียงต่ำ
“ลูกทรยศ ตระกูลนิ่งจะพังในมือแก”
นิ่งไท่จี๋ไอหนัก พูดด้วยน้ำเสียงโมโห
นิ่งจองเต้าหัวเราะไม่ใส่ใจ ไม่สนใจคำสั่งของนิ่งไท่จี๋ ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
