ตอนที่ 344 ใจร้ายเกินไปแล้ว
ซูเตอร์สบกับดวงตาสีดำขลับของซือเหยี่ยน ทุกย่างก้าวที่เดินไป หัวใจก็บีบรัดตัวแน่นโดยไม่ตั้งใจ ก้าวสั้นๆ ไม่กี่ก้าวใช้เวลานานเหลือเกิน
เขาเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้าซือเหยี่ยน ยกมือโอบรอบคอของซือเหยี่ยน โน้มตัวเข้าไปใกล้อยากจะจูบซือเหยี่ยน
หัวของซือเหยี่ยนแนบอยู่ข้างหูเขา “ไปข้างใน”
นัยน์ตาซูเตอร์ประกายความดีใจแทบคลั่ง เดินเข้าไปข้างในกันด้วยท่านี้
เขาเงยหน้ามองซือเหยี่ยนแวบหนึ่ง ชักมือที่โอบรอบคออีกฝ่ายกลับมา แล้วยื่นมือไปช่วยเขาถอดเสื้อสูทออก
ซือเหยี่ยนให้ความร่วมมือกับการกระทำของซูเตอร์เป็นอย่างดี ตอนซูเตอร์ช่วยเขาถอดเสื้อสูทข้างนอกออก ยังเป็นฝ่ายยื่นมือไปเองด้วย
ซูเตอร์เห็นซือเหยี่ยนที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ต ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว นิ้วมือเขาสั่นเล็กน้อย วางอยู่บนกระดุมเสื้อเชิ้ตของซือเหยี่ยน
เขายื่นมือไปปลดกระดุมออกสองเม็ด ถึงพร่ามัวแต่มองเห็นผิวกายสีน้ำผึ้งของซือเหยี่ยนได้
ซูเตอร์อยากจะยื่นมือไปปลดกระดุมที่เหลือออกให้หมด แต่กลับโดนซือเหยี่ยนคว้ามือเอาไว้
ซือเหยี่ยนเอ่ยเสียงต่ำ “โอเคแล้ว ปลดถึงแค่ตรงนี้ก่อน”
ขณะที่พูดอยู่ ซือเหยี่ยนยื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าของซูเตอร์
นาทีนั้นหัวใจของซูเตอร์ใกล้จนกระโดดออกมาแล้ว เวลาที่ใฝ่ฝันหาแม้แต่ในฝันในที่สุดก็จะเป็นจริงแล้ว
ซือเหยี่ยนมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ค่อยๆ ก้มหน้าลงอย่างช้าๆ ราวกับต้องการจะจูบเขา ซูเตอร์หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว
เขารอรอยจูบจากซือเหยี่ยนทั้งใจ
กลับคิดไม่ถึงว่า รอยจูบยังไม่ทันได้ประทับลงมา ตรงกันข้ามกลับเป็นความเจ็บปวดอย่างรุนแรงฉับพลัน
ซูเตอร์ร้องโอดครวญ มองซือเหยี่ยนอย่างไม่กล้าจะเชื่อได้ “นาย!”
มือของซือเหยี่ยนวางอยู่บนข้อมือของเขา เมื่อครู่ที่ซูเตอร์หลับตาลง เขาก็หักกดข้อต่อกระดูกของเขา
“อะไรกัน อยากจะคบกับผมมากไม่ใช่หรือไง หักแขนคุณข้างนึงก็ไม่ให้เหรอ”
ซูเตอร์เจ็บปวดจนเหงื่อออกท่วมหัว มือเขาปล่อยลงตามธรรมชาติไม่ได้แล้ว
“นายมันจงใจ!” ซูเตอร์เห็นดวงตาซือเหยี่ยนที่แต่เดิมอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาในพริบตา
ซือเหยี่ยนหัวเราะเสียงเย็นยะเยือก ส่งมือไปจัดการหักกดข้อต่อกระดูกของเขาอีกข้าง
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานของซูเตอร์เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา “คุณฟาดแส้ใส่เจียงมู่เฉินไปสามที ผมหักแขนคุณไปสองข้างไม่นับว่าเกินไปหรอกใช่ไหม”
ซูเตอร์ถลึงตาโตใส่ “นาย…นายมันจงใจ!”
‘จงใจเลิกกับเจียงมู่เฉิน จงใจกลับมากับเขา จงใจปล่อยผ่านเรื่องเขาทำร้ายเจียงมู่เฉิน…’
ซือเหยี่ยนยิ้มหัวเราะ “ใช่แล้ว ผมจงใจ”
“ทำไมนายถึงทำแบบนี้ ซือเหยี่ยน ฉันมีความรู้สึกกับลึกซึ้งให้นาย ไม่เคยทำร้ายนาย แล้วทำไมนายถึงทำแบบนี้กับฉันได้!”
ซือเหยี่ยนมองดูใบหน้าถอดสีด้วยเจ็บปวดของซูเตอร์ ก็อดจะถอนหายใจไม่ได้ “ผมเคยบอกคุณแต่แรกแล้ว ผมไม่ได้สนใจคุณ เป็นคุณเองที่มาหาเรื่องผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
…ถ้าหากคุณหาเรื่องแค่ผมคนเดียวก็ไม่เป็นไรหรอก คุณจะผิดก็ผิดที่ไปหาเรื่องเจียงมู่เฉิน”
ทันทีที่คิดถึงวันนั้นที่เจียงมู่เฉินทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด
ความโกรธาในแววตาของซือเหยี่ยนก็ยิ่งเพิ่มพูนทวี เขากำหมัดแน่นแทบอยากจะบดกระดูกซูเตอร์ให้ผุยผง
“เพราะนายกลัวว่าฉันจะทำร้ายเจียงมู่เฉิน เลยจงใจอยู่ข้างฉัน เพื่อจะได้จับตาดูฉันง่ายขึ้น จะได้ป้องกันไม่ให้ฉันลงมือทำอะไรกับเจียงมู่เฉิน ใช่ไหม”
“ใช่!”
ดวงตาคู่นี้ของซูเตอร์แดงก่ำ “ซือเหยี่ยน นายใจร้ายมากเลยนะ”
“คนใจร้ายคือคุณต่างหาก ถ้าคุณไม่เอาแต่หยั่งเชิงทดสอบเส้นตายของผม ยั่วยุไม่หยุดหย่อน แล้วยังเกือบจะฆ่าเขาอีก ผมก็จะไม่ลงไม้ลงมือกับคุณเร็วขนาดนี้หรอก”
ซูเตอร์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ที่ซือเหยี่ยนพูดมา ในที่สุดทุกอย่างก็กระจ่างชัดเจนทั้งหมด
เขาคิดว่าในที่สุดตัวเองก็จัดการเจียงมู่เฉินได้แล้ว ได้ตัวซือเหยี่ยนมาแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าซือเหยี่ยนกลับวางกับดักใหญ่ขนาดนี้ไว้ให้เขา
‘ใจร้าย!’
‘ใจร้ายเกินไปแล้วจริงๆ ใจร้ายกว่าที่เขาซูเตอร์ทำซะอีก!’
“ซือเหยี่ยน นายคิดว่านายทำแบบนี้ แล้วช่วยเจียงมู่เฉินแก้แค้นได้เหรอ” ซูเตอร์ยิ้มเยาะ “ต่อให้นายฆ่าฉัน เบื้องหลังฉันยังมีแก๊งมังกรคราม นายคิดว่าพวกเขาจะปล่อยนายไปง่ายๆ ได้เหรอ!”
ตอนที่ 345 อัดใส่ซูเตอร์ไม่ยั้ง
ซือเหยี่ยนยกมุมปากขึ้นอย่างตามใจ รู้สึกน่าขำไม่เบา “ซูเตอร์ ถ้าผมเป็นคุณ จะห่วงสถานการณ์ของคุณในตอนนี้ดีกว่านะ”
“นายคิดจะฆ่าฉันเหรอ”
ซือเหยี่ยนส่ายหน้าด้วยท่าทีเรียบเฉย ดวงตาสีดำขลับเยือกเย็นเป็นพิเศษ ทั้งยังเจือความเย็นชา
“ฆ่าคนผิดกฎหมาย เรื่องผิดกฎหมาย ผมทำไม่ได้หรอก”
ซูเตอร์ฟังคำพูดของเขา ก็ทนหรี่ตาลงมองไม่ไหว “งั้นนายหมายความว่าไง”
มีคนเคาะประตูห้องสามครั้งพอดี ซือเหยี่ยนนัยน์ตาประกายวาบ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “เดี๋ยวคุณก็จะรู้ได้เองว่าผมอยากทำอะไร”
เขาพูดจบก็ไม่สนใจซูเตอร์ที่อยู่บนเตียง เดินตรงไปยังทางเข้าเปิดประตูทันที
ท่านเชนยืนอยู่ข้างนอก เขามองซือเหยี่ยนแวบหนึ่ง ซือเหยี่ยนพยักหน้า ยื่นมือดึงประตูเปิดออก
ท่านเชนเห็นสถานการณ์แล้วก็พาคนบุกเข้าไป
ซูเตอร์เห็นท่านเชนนำกำลังคนบุกเข้ามา มองซือเหยี่ยนอย่างไม่กล้าจะเชื่อได้ ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่ตั้งใจ
บุกมาจับเขาถึงที่นี่ได้…
ดูท่าว่าคนของแก๊งมังกรครามทั้งหมดบนเรือนี้จะตกอยู่ในกำมือของพวกเขาแล้ว
“ซือเหยี่ยน ไม่นึกเลยว่านายจะทำกับฉันแบบนี้!…
…คนระยำอย่างนาย ฉันทุ่มเทให้นายทั้งกายทั้งใจ นายกลับทำกับฉันแบบนี้!…
…นายคิดว่านายจับฉันแล้ว เจียงมู่เฉินจะได้อยู่กับนายเหรอ” ซูเตอร์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เจียงมู่เฉิน…เหอะ…ไม่แน่ว่าคงจะโดนคนเล่นจนตายไปแล้ว”
ซือเหยี่ยนเดิมทีที่สีหน้าเย็นชา แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของซูเตอร์ ก็เยือกเย็นจนน่าตกใจกลัว
เขาจ้องมองซูเตอร์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เอ่ยถามคำต่อคำ “เมื่อกี้คุณพูดอะไรของคุณ!”
ซูเตอร์ยิ้มเยาะมองเขา “ฉันไม่บอกนายหรอก ฉันอยากจะให้นายเสียใจไปตลอดชีวิต เมื่อฉันไม่ได้ เจียงมู่เฉินก็อย่าคิดจะได้เลย”
อารมณ์ของซือเหยี่ยนยิ่งคุกรุ่นระอุขึ้นเรื่อยๆ เขาเดินผ่านท่านเชนไป กระชากตัวซูเตอร์มา เสียงต่ำตวาดใส่ “ตกลงคุณทำอะไรเจียงมู่เฉิน”
ซูเตอร์ยิ้มเยาะ “ซือเหยี่ยน นายอยากรู้มากนักใช่ไหม แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่อยากบอกให้นายรู้”
ซือเหยี่ยนอดรนทนไม่ได้ ต่อยหน้าเขาไปหนึ่งหมัดเต็มๆ “ผมจะถามคุณอีกเป็นครั้งสุดท้าย คุณทำอะไรเขา!”
ใบหน้าซูเตอร์โดนแรงปะทะจนมุมปากมีเลือดเอ่อไหลออกมา
สายตาดุร้ายจ้องมองซือเหยี่ยน ความอำมหิตที่ไม่อาจบรรยายได้ปรากฏอยู่ในนั้นเช่นกัน
“เจียงมู่เฉินก็คือเจียงเฉินในตอนนั้นใช่ไหมล่ะ…
…ฉันก็แค่แจ้งข่าวกับคนรักเก่าของเขาก็เท่านั้นเอง”
ซือเหยี่ยนกำหมัดแน่นด้วยแรงอารมณ์ เสียงกระดูกข้อต่อนิ้วมือลั่น
ท่านเชนเห็นดวงตาเขาแดงก่ำ อารมณ์ไม่ค่อยจะปกติแล้ว รีบดึงตัวเขาไว้
“ซือเหยี่ยน อย่าทำแบบนี้ เจียงมู่เฉินต้องไม่เป็นไรแน่”
ซูเตอร์ได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกน่าขำจนไม่ไหว “ไม่เป็นไร? พวกนายนี่ปลอบใจตัวเองแบบเข้าข้างตัวเองเป็นจริงๆ…
…ตอนนั้นเขาตายได้ นายคิดว่าหลายปีมานี้โดนคนคนนั้นจับไปอีกครั้ง จะไม่ตายอีกครั้งได้เหรอ”
“คุณรู้เรื่องของเจียงมู่เฉินได้ยังไง”
ซูเตอร์ยิ้มเยาะ “ทีนายยังสืบเรื่องฉันได้ แล้วฉันจะสืบเรื่องเจียงมู่เฉินไม่ได้เชียวเหรอ…
…ฉันรักนายตั้งมากมาย รักจนยอมเชื่อใจนาย แล้วนายล่ะ หลอกฉันมาตั้งแต่ต้นจนจบ!”
ซือเหยี่ยนกัดฟัน กำหมัดแน่นสนิท
เขาแทบอยากจะจัดการซูเตอร์ให้มันรู้แล้วรู้รอดด้วยมือของเขาเอง
“อยากฆ่าฉันใช่ไหม” ซูเตอร์แสยะยิ้ม เลือดแดงฉานเปรอะริมฝีปาก ดูโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างไม่ธรรมดา
เขาตวาดลั่น “ต่อให้นายฆ่าฉัน เจียงมู่เฉินก็ไม่มีชีวิตกลับมาหรอก!”
เส้นความอดทนในหัวของซือเหยี่ยนขาดผึงลงในทันใด เขาพุ่งตัวเข้าไปรัวหมัดใส่ซูเตอร์ไม่ยั้ง รุนแรงหนักหน่วงทารุณ ราวกับอยากจะฆ่าซูเตอร์อย่างไรอย่างนั้น
ท่านเชนเห็นเขาทำแบบนี้ ก็กลัวเขาจะเกิดเรื่อง รีบยื่นมือมาปรามซือเหยี่ยนไว้ “ซือเหยี่ยน นายใจเย็นหน่อย ทำแบบนี้ก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้นะ”
ซูเตอร์หมดสติไปเรียบร้อยแล้ว ซือเหยี่ยนเห็นซูเตอร์ที่ไม่รับรู้อะไรแล้ว ก็ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง
เขาผ่อนคลายร่างกายที่แข็งทื่อลงช้าๆ ให้ตัวเองได้ใจเย็นลง
ผ่านไปไม่กี่นาที ซือเหยี่ยนถึงได้เอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ที่นี่ฝากอาจารย์จัดการด้วยนะครับ ผมจะหลบไปสักพัก”
