“เคร้ง…”
เสียงนั้นเบามาก บวกกับทางเชื่อมยังเป็นสถานที่ที่เสียงเดินทางได้ดีและชัดเจนมาก ดังนั้นหลิงม่อจึงลอบตัดสินขั้นแรกในใจว่า แหล่งกำเนิดเสียงอยู่ห่างจากพวกเขาไปไกลพอสมควร…
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเร่งความเร็ว เสียง “เคร้งๆ” ก็ดังติดต่อกันอีกสองครั้ง ฟังแวบแรกเหมือนมีคำกำลังเคาะท่อที่อยู่บนหัวอย่างไรอย่างนั้น…
“ถ้าหากมีคนกำลังเคาะจริงๆ ล่ะก็ ต้องเป็นซย่าน่าแน่ๆ…” หลิงม่อลอบคิดในใจ
ทั้งสองต่างพร้อมใจกันเงียบโดยไม่ต้องนัดหมาย เพราะกลัวว่าเสียงของพวกเขาจะกลบเสียงที่ดังขึ้นนั้น
ความจริงแล้ว เขาวงกตที่เต็มไปด้วยท่อเส้นนี้มีทางแยกอยู่มากมายนับไม่ถ้วน บ้างก็ขึ้น บ้างก็ลง หากฟังผิดไปนิดเดียว ก็อาจจะเลี้ยวพลาด และคลาดกับเสียงนั้นไปได้
และดูจากท่าทีไร้ความลังเลของหลี่ย่าหลินแล้ว ทิศที่เสียงนั้นดังมา เป็นทิศเดียวกับที่ซย่าน่าเคยผ่านอย่างแน่นอน ดังนั้นหลิงม่อจึงได้คิดอย่างนั้น
“เร็วเข้า เร็วอีกหน่อย…”
หลิงม่อตะกุยมือไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ในใจพลางคำรามอย่างร้อนรน
เดิมอาศัยเพียงร่างกายของหุ่นซอมบี้ตัวนี้ เขาไม่มีทางปีนป่ายได้เร็วขนาดนี้…แต่เวลานี้ ภายใต้การเร่งความเร็วสุดความสามารถของเขา หุ่นซอมบี้ตัวนี้ก็คล้ายกับได้ระเบิดพลังออกมา…
“ฮู่ว…”
เพิ่งจะระเบิดพลังได้ยี่สิบวินาทีกว่า อยู่ๆ หลิงม่อก็หยุดชะงักตรงหน้าหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง
เขานอนหมอบหายใจถี่อยู่บนนั้น ขณะที่ด้านล่างมีเสียงหลี่ย่าหลินกระโดดลงพื้นดังขึ้นมาเบาๆ
“รุ่นพี่ เห็นอะไรไหม?” หลิงม่อถามเสียงเบา
“ที่นี่กว้างมาก” หลี่ย่าหลินตอบกลับเสียงเบา
ทว่าถึงแม้ว่าเธอจะลดเสียงจนเบามาก แต่หลิงม่อกลับสัมผัสได้ถึงเสียงสะท้อนในที่กว้าง นั่นแสดงว่ารุ่นพี่พูดถูก ข้างล่างนี้มีพื้นที่ว่างขนาดใหญ่อยู่…
“ที่นี่ที่ไหน?” หลิงม่อครุ่นคิด พลางขมวดคิ้วแน่น
ปกติแล้ว ภายในตึกทั่วไปไม่มีทางมีพื้นที่ว่างอย่างนี้แน่ๆ แต่ในบริษัทลอว์สันยังมีโกดังซ่อนอยู่ โครงสร้างจึงค่อนข้างซับซ้อน ทว่าถึงจะเป็นอย่างนั้น พื้นที่กว้างอย่างนี้ก็น่าจะปรากฏอยู่แค่ชั้นบน หรือไม่ก็…”
อยู่ๆ หลิงม่อก็ก้มหน้าพูดว่า “ที่นี่เป็นชั้นใต้ดินของตึก!”
“อะไรนะ?” หลี่ย่าหลินเหมือนกำลังสำรวจข้างล่าง เสียงของเธอไกลออกไปเล็กน้อย “เสียงหายไปแล้ว…”
หลิงม่อที่พักหายใจเสร็จรีบเกาะขอบหลุมแล้วกระโดดลงไป พอเท้าแตะพื้น เขาก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ต่างออกไปตามคาด
พื้นที่เขากำลังเหยียบ…มีสัมผัสนิ่มๆ เล็กน้อย…
“เป็นชั้นของเหลวหนืดตามคาด…” หลิงม่อก้มหน้ากวาดมอง พลางลอบคิด
บนพื้นมีวัตถุคล้ายวุ้นสะท้อนแสง ข้างในมีเศษกระดูกและเศษเสื้อผ้าผสมอยู่ไม่น้อย เมื่อมีของพวกนี้อยู่ บรรยากาศรอบด้านจึงแย่ลง โดยเฉพาะสำหรับหลิงม่อที่เป็น “ซอมบี้ระดับต่ำ” แม้แต่ประสาทรับกลิ่นก็แทบจะใช้การไม่ได้แล้ว…
“เรียกว่าชั้นของเหลวหนืดไม่ค่อยเหมาะ เพราะมีเนื้อเน่าๆ อยู่ไม่น้อยเลย…” หลิงม่อคิดขณะพยายามอดทนต่อความขยะแขยง
“แต่ว่าโครงสร้างนี้…” หลิงม่อเงยหน้ามอง แล้วก็เห็นท่อมากมายอย่างที่คิดไว้ ความจริงที่นี่สูงประมาณครึ่งเมตรเท่านั้น แต่อย่างไรก็ถือว่าสะดวกสบายกว่าทางเชื่อมเมื่อกี้มากทีเดียว แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่ควรใส่ใจจริงๆ ก็คือพื้นที่ข้างในนี้…
รอบด้านมีแต่ความมืดสลัว นอกจากจุดที่ถูกท่อพวกนั้นบดบัง จุดอื่นๆ แทบมองไม่เห็นปลายทาง…
“ไม่ผิดแน่ ถึงชั้นใต้ดินแล้ว” หลิงม่อมั่นใจขึ้นอีกขั้น “รุ่นพี่ เมื่อกี้ผมบอกแล้วใช่ไหม อาคารที่ร่างจริงของผมอยู่ ก็มีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาจากใต้พื้นเหมือนกัน จากที่ผมดู อาคารหลังนี่เป็นรังแห่งแรกของพวกมันแน่ๆ และก็เป็นจุดที่พวกมันออกมากินอาหารด้วย แต่ฐานที่มั่นจริงๆ ของพวกมัน ที่จริงแล้วอยู่ใต้กิน…”
“เอ๋ ก็ไม่แน่นะ…” หลี่ย่าหลินกลับบอกว่า “บางทีพวกมันอาจอยู่ใต้ดินมาก่อน แล้วค่อยขุดขึ้นไปข้างบนก็ได้นี่นา”
หลิงม่อค่อยๆ คลานไปใกล้จุดที่หลี่ย่าหลินอยู่ พลางพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “ก็เป็นไปได้เหมือนกัน ปัญหาคือทำไมพวกมันต้องขุดมาที่บริษัทลอว์สันก่อนล่ะ?”
“เพราะที่นี่ดึงดูดพวกเดียวกันมากกว่าไง” หลี่ย่าหลินตอบโดยไม่คิด “รังสีอำมหิตที่สัมผัสได้เกิดจากเจ้าพวกที่อยู่ในบริษัทแห่งนี้นี่แหละ ถ้าหากไม่นับรวมพวกมันด้วย แต่ไหนแต่ไรที่นี่ก็เป็นสนามล่าสัตว์ที่น่าดึงดูดมากอยู่แล้ว”
“ใช่แล้ว! และพอคิดดูดีๆ ตอนที่พวกมันตัดสินใจขุดรู ฟางอิ๋งยังไม่ได้เป็นซอมบี้ร่างแม่แน่ๆ! สถานที่ที่ไม่อันตรายเท่าไหร่ และมีอาหารรวมตัวกันอยู่มากมาย! ไม่น่าล่ะ…” หลิงม่อฉุกคิดได้
พูดถึงความเข้าใจที่มีต่อซอมบี้ ก็ต้องฟังรุ่นพี่ที่เป็นซอมบี้ตัวจริงตามคาด…
“อืม…อีกอย่างรูปแบบพฤติกรรมของพวกมัน ก็ไม่ต่างจากซอมบี้มากนัก”
สะโพกของหลี่ย่าหลินปรากฏในครรลองสายตาของหลิงม่อ เธอพูดโดยไม่หันมามองว่า “แต่พวกมันกลับไม่ได้ฆ่าให้หมด”
“อ้าว?”
“หลิงม่อเองก็รู้ใช่ไหมล่ะ?” หลี่ย่าหลินบอก “สัญชาตญาณของพวกฉัน ขอเพียงเติมเต็มความต้องการในการมีชีวิตรอด พวกฉันก็จะไม่ออกล่าอีก การล่าของซอมบี้ระดับสูงน่าจะเป็นข้อยกเว้นนะ เพราะนั่นมันเพื่อวิวัฒนาการ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะอยู่กับนาย บางทีป่านนี้ฉันอาจออกตามหาซอมบี้ระดับสูงไปทั่วโลกแล้ว…อ๊ะ ใช่แล้ว แม้แต่กับมนุษย์ พวกฉันก็ไม่ได้คิดจะฆ่าให้หมดเหมือนกัน”
“ความจริงไม่ว่ามนุษย์จะพยายามซ่อนตัวอีกแค่ไหน ซอมบี้ระดับสูงก็ยังหาเจอใช่ไหมล่ะ? แต่ไม่มีซอมบี้ระดับสูงตัวไหนที่จงใจตามหามนุษย์ก่อน อย่างน้อยในความเข้าใจของฉัน พวกเราไม่ได้มีนิสัยนั้นแน่ ทว่าซอมบี้ระดับสูงแต่ละตัวก็มีนิสัยแตกต่างกันไป บางทีอาจจะมีซอมบี้ระดับสูงที่ชอบกินแต่มนุษย์อยู่ด้วยก็ได้”
อยู่ๆ หลี่ย่าหลินก็หันหน้ามาแล้วพูดว่า “แต่ว่านี่ไม่ใช่ความใจดีอย่างที่มนุษย์พูดกันหรอกนะ ต้องบอกว่าเป็น…การเลี้ยงแบบขังคอก? อ๊ะ ไม่สิ…อืมม…ทรัพยากรแทนที่…”
“ถึงพี่จะใช้ศัพท์สูงอีกแค่ไหน ก็เปลี่ยนความหมายของคำว่าเลี้ยงแบบขังคอกไม่ได้หรอก แถมพี่ยังพูดผิดไปนิดหนึ่งด้วย…” หลิงม่อพูดอย่างเอือมๆ แต่ในใจกลับลอบตกตะลึง เดิมทีเขานึกว่าบริษัทลอว์สันเป็นฟาร์มเลี้ยงสัตว์ของฟางอิ๋ง แต่กลับไม่คิดว่า ทั้งตัวฟางอิ๋ง และบริษัททั้งหลัง กระทั่งย่านนี้ทั้งย่าน ล้วนเป็นฟาร์มเลี้ยงสัตว์ของสัตว์ประหลาดใต้ดินพวกนี้…
หลี่ย่าหลินหัวเราะคิกคัก ตอบว่า “ดังนั้น พวกมันกำลังเลี้ยงซอมบี้ในบริษัทหลังไว้ อีกอย่างดูแล้ว พวกมันก็ยังประหยัดมากอีกด้วย…แต่ก่อนที่พวกเราจะเข้ามา เราก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างแล้วไม่ใช่หรอ?”
“อืม ใช่…”
ความเปลี่ยนแปลงที่ว่า ก็คือตึกนี้ให้ความรู้สึกอันตรายยิ่งกว่าเดิม…
“ก็นายทำจานข้าวของพวกมันแตกนี่นา” หลี่ย่าหลินพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“ฉิบ…”
นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะซักหน่อยนะ!
หลังตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ หลิงม่อก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“งะ…เงานั้น…”
หลี่ย่าหลินพูดอย่างมั่นใจ “อื่ม น่าจะตั้งใจให้นายเห็นเพื่อจะได้ล่อฆาตกรอย่างนายออกมา แต่สำหรับฉันกับซย่าน่าที่เป็นคนนอก พวกมันคงไม่มีทางออมมือให้เหมือนกัน…”
ในตอนนั้นเอง อยู่เสียง “เคร้ง” ก็ดังมาจากความมืด
เมื่อสายตาของทั้งสองตวัดไปพร้อมกัน ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งก็ปรากฏ
ไม่นาน ดวงตาสีแดงอีกหลายคู่ก็ค่อยๆ ผุดขึ้นในความมืด…
“อ๊ะ พวกมันจะเริ่มมื้ออาหารแล้ว” หลี่ย่าหลินไหวร่าง ถอยกลับมาอยู่ข้างหลิงม่ออย่างรวดเร็ว
—————————————————————————–
