บทที่ 26 ฟรี
“นี่มันจะล้อเล่นเกินไปหน่อยแล้วนะ！” หลี่เหยนถลึงตา
เมื่อได้ยินเว่ยเทียนหมิงอธิบาย และเห็นสีหน้าที่ย่ำแย่ของเว่ยเทียนหมิง หวางเสี่ยวซีกับจ้าวกางก็เริ่มหน้าถอดสีใบหน้าที่เย็นชาของอีหลิงก็แสดงให้เห็นถึงความตกใจ หลินหยุนที่ดูธรรมดาๆ ที่แท้มีเบื้องหลังแบบนี้ด้วย
ตอนที่เซี่ยหยู่เวยเห็นบัตรใบนี้ครั้งแรกที่ร้านไห่หลาน ยังคิดว่าเลขาหยางคนนั้นปฏิบัติต่อบัตรใบนี้โอเว่อร์เกินไป
วันนี้ เธอเห็นว่าแม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็มีสีหน้าจริงจังขนาดนั้น เธอจึงได้รู้ว่าบัตรทองม่วงใบนั้นมีค่าขนาดไหน
แต่แค่ เธอคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ หลินหยุนมีดีอะไร ถึงทำให้จินซื่อหรงมอบบัตรที่มีค่านี้ให้กับเขา
“หลินหยุน ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้ว！ไม่น่าล่ะตั้งแต่นายกลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลจิน ก็เอาแต่ทำท่าหยิ่งผยอง ที่แท้ก็เป็นเพราะบัตรใบนี้！” เซี่ยหยู่เวยมองไปทางหลินหยุน แล้วพูดอย่างเย็นชา คิดว่าตัวเองมองหลินหยุนออก
“แต่ว่าฉันก็ยังพูดคำเดิม ของของคนอื่นยังไงมันก็เป็นของคนอื่น มีแต่ความสามารถของตัวเองที่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งได้จริงๆ ตระกูลจินช่วยนายได้แค่ระยะนึง แต่ไม่ได้ช่วยนายไปทั้งชีวิต！”
“เพราะงั้น ฉันอยากจะให้นายสำเหนียกตัวเอง อย่าเอาแต่พึ่งตระกูลจิน แล้วไปทำให้คนที่ไม่ควรยุ่งไม่พอใจ！”
หลี่เหยนกับจ้าวกางและคนอื่นเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ที่จริงพวกเขาโดนบัตรทองม่วงใบนั้นของหลินหยุนทำให้ตกใจ แต่เมื่อได้ฟังคำของเซี่ยหยู่เวยแล้ว พวกเขาก็ดึงสติกลับมาได้ในทันที
ถ้าหากไม่มีตระกูลจินคอยช่วย หลินหยุนก็แค่ไอ้ไร้ประโยชน์คนนึง ถึงแม้จะมีบัตรใบนี้ ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ นอกจากว่าจินซื่อหรงจะออกหน้าแทนเขาได้ทุกครั้ง
จินหยวนเป่าทนดูสิ่งที่เซี่ยหยู่เวยกำลังทำอยู่ต่อไปไม่ไหว จึงหัวเราะออกมา： “ผู้หญิงอย่างเธอนี่น่าสนใจนะ เอาแต่ช่วยพูดแทนคนนอกเพื่อที่จะว่าสามีตัวเอง！”
“เธอแค่อยากจะพูดว่าหลินหยุนยั่วยุคุณชายเว่ยไม่ได้ใช่มั้ย? ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม พูดไปตรงๆ ก็จบแล้วไม่ใช่ไง?”
เซี่ยหยู่เวยหน้าซีด แต่ก็ไม่ได้สนใจจินหยวนเป่า แค่มองหลินหยุนอย่างเย็นชา
หลินหยุนมองเธออย่างเย็นชา และไม่ได้อธิบายอะไร เขามองเธอราวกับยักษ์ที่มองมด： “สิ่งที่ฉันพึ่งพา ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดคิดได้”
พูดจบ หลินหยุนก็ไม่ได้สนใจเธอ แล้วพูดกับผู้จัดการคนนั้นอย่างเย็นชา： “คิดเงินเสร็จแล้วใช่มั้ย?”
“เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว” ผู้จัดการคนนั้นรีบก้มหัวโค้งตัวใส่หลินหยุน ด้วยท่าทีเคารพมากกว่าเว่ยเทียนหมิงสิบเท่า
“ไม่ใช่สิ ไม่ครับ ยังไม่เสร็จครับ คุณผู้ชายท่านนี้กรุณารอสักครู่ครับ！”
รีบพูดจนจบ ผู้จัดการก็รีบใช้สองมือหยิบบัตรทองม่วงขึ้นมา แล้วไปจัดการที่ด้านหลังคอมพิวเตอร์
“คุณผู้ชาย ท่านคือแขกผู้สูงศักดิ์ที่สุดของท่านประธานจินของพวกเรา ต่อไปขอแค่ท่านถือบัตรใบนี้ ท่านสามารถใช้บริการในเครือของบริษัทชิรงกรุ๊ปได้ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าหรือว่าโรงแรม ได้ฟรีทั้งหมดนะครับ！”
“เงินของท่านผมคืนเข้าบัญชีท่านไม่ขาดไปสักบาทเรียบร้อยแล้วครับ การเข้าใจผิดเมื่อครู่หวังว่าคุณผู้ชายจะให้อภัยนะครับ！” ผู้จัดการทำสีหน้าประจบมองไปทางหลินหยุน ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขากำลังขอให้หลินหยุนให้อภัย
หลินหยุนไม่ได้สนใจเขา ถ้าหากที่นี่ไม่ใช่ร้านในเครือบริษัทของจินซื่อหรง ถ้าหากว่าเขาไม่ได้บังเอิญมีบัตรใบนี้ งั้นวันนี้เขาก็ต้องโดนพวกนั้นแกล้ง
เพราะงั้น ผู้จัดการคนนี้ไม่มีค่าพอที่จะเห็นใจ หลินหยุนไม่ได้คิดบัญชีกับเขา ก็ถือว่าเป็นการให้อภัยของเขา
หลินหยุนเก็บบัตรทองม่วงกลับคืนมา คิดไม่ถึงว่าบัตรใบนี้จะใช้ได้ดี
เขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มแล้วมองไปทางพวกของเว่ยเทียนหมิง สุดท้ายก็มองไปทางเซี่ยหยู่เวย แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์： “ไปได้แล้วใช่มั้ย”
“ไปเถอะๆ แค่ซื้อเสื้อผ้าต้องโวยวายอะไรใหญ่โต เสียอารมณ์จริงๆ ！” หวางเสี่ยวซีบ่นมานึงประโยค ก่อนจะลากจ้าวกางไปคิดเงิน
พวกเขาอยากจะทำให้หลินหยุนอาย สุดท้ายทำไม่สำเร็จ แต่กลับทำให้หลินหยุนได้หน้า แถมตอนนี้ยังมีหลินหยวนเป่างานยากโผล่มาอีก
คิดเงินเสร็จ หลี่เหยนเห็นเว่ยเทียนหมิงสีหน้าไม่แฮปปี้ จู่ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่หอเฟยชุ่ยเปิด พวกเราไปหาอะไรตื่นเต้นๆ เล่นกันหน่อยมั้ย?”
“หลินหยุน นายมีเงินแล้วจะขึ้นไปเล่นด้วยกันมั้ย?” หลี่เหยนมองหลินหยุน แล้วพูดอย่างไม่ดีไม่ร้าย
ทันใดนั้นหวางเสี่ยวซีก็จับมือเซี่ยหยู่เวย แล้วพูด： “ใช่แล้วหยู่เวย ฉันได้ยินชื่อเสียงของหอเฟยชุ่ยมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ไปเลย พอดีเลยวันนี้พวกเราไปลองดูกัน！”
“เสี่ยวหลิงหลิงด้วย ห้ามปฏิเสธ！”
นี่ก็เป็นแผนจัดการหลินหยุนแผนต่อไป
เมื่อเห็นหลินหยุนไม่ได้พูดอะไร หลี่เหยนก็ทำสีหน้าดูถูกพลางพูด： “ทำไม? ไม่กล้าไปหรือว่าเล่นไม่ได้กัน?”
จินหยวนเป่าจู่ๆ ก็หัวเราะเสียงลั่น แล้วเดินไปตบที่บ่าของหลินหยุน พูด： “ไป ค่าใช้จ่ายในวันนี้ของนายฉันจ่ายเอง กล้าๆ ไปเล่นกับพวกมันเลย กลัวอะไร！”
เซี่ยหยู่เวยกับผู้หญิงทั้งสามคนถึงกับมองบน พวกเธอไม่เคยเจอชนชั้นสูงที่หยาบคายแบบนี้มาก่อน！
“ได้ คุณชายจินถึงกับอยากออกเงินให้พวกเรา งั้นพวกเราก็คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้ว！” หลี่เหยนยิ้มอย่างภูมิใจ
จินหยวนเป่าเป็นคนโง่แต่รวย พนันสิบครั้งแพ้เก้าครั้ง ที่จริงหลี่เหยนแค่อยากหาโอกาสทำให้หลินหยุนอับอาย ให้เว่ยเทียนหมิงแฮปปี้ คิดไม่ถึงว่าจินหยวนเป่าจะเอาด้วย
ถ้าทำให้หลินหยุนอับอายได้ และยังได้เงินจากจินหยวนเป่าอีก นั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดทั้งสองอย่างหรอกเหรอ?
หลินหยุนถูกจินหยวนเป่าลากมายันชั้นบนสุดของเมืองศตวรรษต้าฮัว
หอเฟยชุ่ยคือที่พนันหินอัญมณี แต่ว่าด้านในก็ยังมีอย่างอื่นให้เล่น หากให้พูดตามจริงมันก็คือแหล่งพนันที่มีแบนเนอร์คือที่พนันหินอัญมณี
แต่ว่าที่นี่เป็นแหล่งที่ระดับสูงที่สุด มีการตั้งเกณฑ์ไว้อยู่ คนที่สามารถเข้ามาเล่นได้จะต้องมีเงินติดตัวอย่างต่ำสิบล้าน
เพราะงั้น ที่นี่ไม่ได้เละเทะอย่างที่เคยเห็นกันในละคร และไม่มีพวกชายเปลือยท่อนบนตะโกนว่าออกอะไร คนที่เข้ามาเล่นในนี้ ล้วนแต่เป็นผู้ดีสวมชุดหรูทั้งนั้น
ด้านในหอเฟยชุ่ยนั้นคึกคัก แต่ว่าเป็นระเบียบ มีทุกสิ่งทุกอย่างด้านในนั้น ว่ากันว่าสร้างตามแบบฉบับของลาสเวกัส
หลี่เหยนมองหลินหยุน แล้วถามขึ้นพลางยิ้มเยาะ： “เล่นมั้ย?”
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร จินหยวนเป่าพูด： “เล่น ใครไม่เล่นอ่อน！”
หลินหยุน： “……”
เซี่ยหยู่เวยผู้หญิงทั้งสามเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก สำหรับสิ่งของที่นี่จึงเต็มไปด้วยความสงสัย
หลี่เหยนและคนอื่นๆ ไปที่จุดบริการเพื่อแลกชิป
พนักงานที่สวมเสื้อเชิ้ตขาวชุดขึ้นอย่างเคารพ： “คุณชายหลี่ ท่านมาแล้ว！”
เห็นที่หลี่เหยนจะเป็นขาประจำของที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มั่นใจที่จะเรียกหลินหยุนมาที่นี่
“แลกชิปให้พวกเราหน่อยคนละห้าแสน！” หลี่เหยนชี้ไปทางเว่ยเทียนหมิงกับจ้าวกางแล้วพูด
“ครับผม กรุณารอสักครู่！”
หลี่เหยนแลกชิปเสร็จ ก็ถึงตาจินหยวนเป่า
ไอ้คนนี้ยกเท้าขึ้นมาพาดไว้บนเก้าอี้ข้างนึง แล้วพูดออกมาเสียงดัง： “พวกเราสองคน คนละหนึ่งล้าน เซ็นต์บิลไว้！”
พวกหลี่เหยนสามคนนั้นถึงกับเอ๋อ มาที่กาสิโนแล้วเซ็นต์บิล เกรงว่าจะมีจินหยวนเป่าเป็นคนแรก
แต่ว่า พนักงานคนนั้นราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว เลยแบ่งชิปสองล้านนั้นแยกออกมา กองไว้ข้างหน้าจินหยวนเป่า
“นอกจากชิปสองล้านนี้แล้ว คุณชายจินยังมีชิปสะสมอีกยี่สิบแปดล้านครับ！”
“……”
ครั้งนี้กลายเป็นพวกหลี่เหยนทั้งสามคนที่พูดไม่ออก
ไอ้คนมือเติบ คิดว่ากาสิโนเป็นธนาคารหรือไงเหนี่ย?
จินหยวนเป่าทำหน้านิ่ง ราวกับทุกอย่างควรจะเป็นแบบนี้ ให้ได้ชัดว่าไอ้คนนี้เคยชินนานแล้ว
จินหยวนเป่าเอาชิปจำนวนหนึ่งล้านกองตรงหน้าหลินหยุน แล้วควักซิการ์ขึ้นมาหนึ่งมวน ทันใดนั้นพนักงานก็รีบใช้สองมือช่วยเขาจุดไฟ
จินหยวนเป่าสูดเข้าไป แล้วพ่นควันออกมาเป็นวงกลม และพูดอย่างกล้าหาญ： “หลินหยุน ไม่ต้องกังวล ชนะเป็นของนาย ถ้าแพ้ฉันจัดการเอง！”
