บทที่ 41 ผู้รับใช้ทั้งสิบสอง
หลินหยุนรู้ว่าข้างในนั้นเป็นเพียงปืนพกอัตโนมัติกระบอกหนึ่ง
แม้ว่าสภาพร่างกายตอนนี้ของหลินหยุนจะไม่สามารถต้านกระสุนได้ แต่เรื่องหลบกระสุนนั้นไม่ใช่ปัญหา
“นายสามารถหยิบปืนกระบอกนั้นออกมาทดลองดูก็ได้”
“นายนึกว่าฉันโตมาได้เพราะความตกใจเหรอ!” เจี่ยงสงหัวเราะเย็นชา ล้วนปืนออกมาอย่างรวดเร็ว
“ห๊า! เขามีปืนด้วย! หวางเสี่ยวซีตกใจจนอุทานออกมา อยู่ในจีนปืนถือว่าเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย
“หลินหยุน นายรีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกเรา!” อีหลิงตะโกนด้วยความเป็นห่วง
“หลินหยุนหันไปพูดกับอีหลิงด้วยความอ่อนโยน: “วางใจเถอะ เขาทำร้ายฉันไม่ได้หรอก”
มองไปปากกระบอกปืนที่มืดมิด สีหน้าของหลินหยุนยังคงเรียบเฉย เพียงแต่สายตาที่มองเจี่ยงสงนั้นเย็นชายเล็กน้อย
“ลั่นไกรเลย!”
“หลินหยุน นายเป็นบ้าแล้วเหรอ?” เซี่ยหยู่เวยตะโกนด้วยความโกรธ: “เพื่อความกล้าหาญ นายไม่เอาแม้แต่ชีวิตเลยเหรอ?”
หลินหยุนไม่ได้ตอบเธอ จ้องมองเจี่ยงสงด้วยสายตาที่เรียบเฉย
ก็เป็นเพราะสายตาที่เรียบเฉยนี้ กลับทำให้เจี่ยงสงรู้สึกกดดันอย่างมาก
“น่าแปลกจริงๆ ทำไมฉันอยู่ต่อหน้าไอ้หมอนี่แล้วฉันกลับมีความรู้สึกกลัว!”
เจี่ยงสงไม่กล้ายิง เขามีความรู้สึกว่า หากเขายิง คนแรกที่ตายก็จะเป็นตัวเขาเอง
แต่ว่าเรื่องก็มาถึงตอนนี้ เจี่ยงสงจะวางปืนไม่ได้ หากวางปืนก็เท่ากับว่ายอมรับความขี้ขลาดต่อหน้าหลินหยุน
ท่านเจี่ยงผู้มีอิทธิพลอำนาจแสดงความขี้ขลาดต่อหน้าคนต๊อกต๋อย หากถูกแพร่งพรายออกไปก็จะกลายเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของเจี่ยงสง
เวลาสั้นๆ หน้าผากของเจี่ยงสงกลับมีเหงื่อไหลออกมา
ในขณะที่เจี่ยงสงสองจิตสองใจนั้น บนเก้าอี้ในห้องพักผ่อน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของหลินหยุนดังขึ้น
หลินหยุนเดินไปเหมือนไม่มีคน ทำเหมือนมองไม่เห็นปากกระบอกปืนของเจี่ยงสงที่เล็งตรงมาที่เขา
เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย หลินหยุนรับสาย เสียงที่สุภาพของหยุนเยว่ก็ถูกส่งเข้ามา
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณหมอเทพหลินหรือเปล่าคะ?”
“ใช่ครับ” หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย
“คืออย่างนี้ค่ะ ฉันได้หาสมุนไพรที่คุณต้องการครบแล้วนะคะ ตอนนี้คุณมีเวลาว่างหรือเปล่า จะรบกวนคุณมาหน่อย ตอนนี้อาการของเจ้านายฉันกำเริบแล้วค่ะ” น้ำเสียงของหยุนเยว่ ในความสุภาพก็มีความร้อนใจแฝงอยู่
หลินหยุนรู้สึกทึ่งในอำนาจบารมีของควีนจิน แค่เวลาหนึ่งวัน ก็สามารถหาสมุนไพรจนครบ ดูแล้วอำนาจบารมีในโลกนี้มีประโยชน์ไม่น้อยเลย
“ตอนนี้ผมเจอเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย ยังไปตอนนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ละกัน!” หลินหยุนมองเจี่ยงสงไปแวบหนึ่ง น้ำเสียงค่อนข้างจะเย็นชา
หยุนเยว่ที่เป็นคนใกล้ชิดของควีนจิน ความสามารถในการสังเกตคำพูดและสีหน้าของคนอื่นนั้นไม่มีใครเทียบได้ จากน้ำเสียงประโยคสุดท้ายของหลินหยุน เขาฟังออกว่าหลินหยุนเหมือนกำลังเผชิญกับความยุ่งยากอยู่
แม้ว่าจากน้ำเสียงที่ไม่ค่อยแยแสของหลินหยุน รู้ว่าหลินหยุนนั้นสามารถจัดการเองได้ แต่หากสามารถซื้อใจหลินหยุน อีกทั้งยังสามารถมารักษาอาการป่วยของควีนจินได้เร็วขึ้น ไม่เท่ากับดีต่อทั้งสองฝ่ายเหรอ?
“หมอเทพหลิน ขอเสียมารยาทถามหน่อยนะคะ คุณประสบกับปัญหาอะไรคะ? บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้ หวังเพียงว่าคุณจะสามารถมาช่วยรักษาอาการของเจ้านายฉันโดยเร็ว” หยุนเย่วพูดอย่างระมัดระวัง
คิดถึงอำนาจบารมีของควีนจินในมณฑลหลิงหนาน บางทีอาจจะสามารถเอาเจี่ยงสงอยู่ แบบนี้หลินหยุนก็ไม่ต้องแสดงความสามารถที่แท้จริงของตัวเองออกมา เพื่อไม่ดึงดูดความสนใจของผู้อื่น
“คนที่ผมกำลังเผชิญอยู่ เกรงว่าจะมีความยุ่งยากเล็กน้อย เขาเป็นผู้มีอิทธิพลอำนาจของเมืองหลินโจว เจี่ยงสง”
“เจี่ยงสง!” น้ำเสียงของหยุนเยว่ค่อนข้างที่จะเย็นชา: “หมอเทพหลิน รบกวนคุณเอาโทรศัพท์ให้เจี่ยงสง ให้เขารับโทรศัพท์!”
“ได้เลย!” หลินหยุนรู้สึกว่าเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูแล้ว
“เจี่ยงสง มีคนอยากจะคุยกับนาย!” หลินหยุนขยับแขนชูโทรศัพท์ขึ้นมา
เจี่ยงสงหัวเราะแล้วกล่าว: “ทำไม? หาคนมาช่วยเหรอ? แต่วันนี้ต่อให้นายให้ผู้ว่าหลินโจวมาช่วยก็ไม่มีประโยชน์ อยู่ในหลินโจว ฉันเจี่ยงสงพูดคำไหนก็คือคำนั้น”
หลินหยุนพูดเร่งอย่างเบื่อหน่าย: “รับโทรศัพท์ก่อน แล้วค่อยโม้”
สีหน้าของเจี่ยงมืดมนลง: “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าใครที่กล้ามาขอร้องแทนนาย!”
พูดจบ เจี่ยงที่มือข้างหนึ่งถือปืนพกไว้ เดินเข้าไป รับโทรศัพท์จากมองของหลินหยุน
“แกเป็นใคร?” น้ำเสียงของเจี่ยงสงหยิ่งผยอง
“เจี่ยงสง นายมันกินดีหมีดีเสือเข้าไปใช่มั้ย? แขกของควีนจินนายก็ยังกล้าล่วงเกิน!” หยุนเยว่ที่อยู่ฝั่งโน้นก็โมโหด่าขึ้นมาโดยตรง
เจี่ยงสงตกใจจนมือสั่น เกือบทำให้โทรศัพท์หล่นลงพื้นเสียแล้ว
“หยุน คุณหยุนเยว่ ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ!” สีหน้าที่หยิ่งผยองของเจี่ยงสง ทันใดนั้นกลายเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ใช่แล้ว เมื่อกี้คุณพูดอะไร? อะไรคือแขกของควีนจิน? ใครเป็นแขกของควีนจิน?” รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยงสงเริ่มแข็งตัวแล้ว เขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองนั้นเตะโดนแผ่นเหล็กเสียแล้ว
“อยากแกล้งโง่หน่อยเลยน่ะ คุณหลินที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนายก็คือแขกของเจ้านาย ฉันจะบอกนายนะ หากนายไม่สามารถทำให้คุณหลินอภัยให้นายได้ นายก็มารับโทษตามกฎของบ้านโดนตรง!” น้ำเสียงของหยุนเยว่เย็นชาและแน่วแน่ ไม่เหลือช่องว่างให้ต่อรองได้เลย
“กฎของบ้าน!” เจี่ยงสงสั่นสะท้านไปทั้งตัว ผู้มีอิทธิพลอำนาจของหลินโจว เจี่ยงสงผู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ กลับถูกอักษรสามตัวนี้ทำให้ตกใจจนกลัว
“คุณหยุนเยว่วางใจเถอะ ผมจะทำให้คุณหลินพอใจ คุณยังมีอะไรจะสั่งอีกไหมครับ?” เจี่ยงสงเช็ดเหงื่ออย่างต่อเนื่อง เช็ดแล้วเช็ดอีก
“รอให้คุณหลินอภัยให้นายแล้ว นายก็ขับรถส่งเขามาที่บ้านเจ้านายโดยตรง” หยุนเยว่สั่งการ
“ได้ ได้!” เจี่ยงสงพยักหน้ารับทันทีและเห็นด้วย
เจี่ยงสงรีบเก็บปืนพก ใช้สองมือชูโทรศัพท์ขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้าไปหาหลินหยุน คืนโทรศัพท์ให้กับหลินหยุน
เพียงแต่ว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยงสง น่าเกลียดกว่าใบหน้าที่ร้องไห้เสียอีก
หลินหยุนรับโทรศัพท์อีกครั้ง หยุนเยว่ที่อยู่อีกฝั่งกล่าวอย่างสุภาพ: “หมอเทพหลิน เจี่ยงสงนั้นแท้จริงแล้วเป็นหนึ่งในผู้รับใช้ทั้งสิบสองของเจ้านายของฉัน ขอให้คุณโปรดอภัยให้ด้วย!”
หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย: “งั้นก็ต้องดูว่าผู้มีอิทธิพลจากจะทำยังไง”
หยุนเยว่กล่าว: “วางใจเถอะ ถ้าหากเขาไม่สามารถทำให้คุณพอใจ ให้คุณลงโทษตามใจชอบได้เลย!”
เมื่อเห็นหลินหยุนวางสาย เจี่ยงสงรีบโค้งตัวแล้วกล่าว: “คุณหลิน ผมมีตาแต่ไร้แวว ไม่รู้ว่าคุณนั้นเป็นแขกของคุณจิน ใคร่ขอให้คุณอภัยกับพฤติกรรมที่ไม่ดีของผมเมื่อกี้ด้วย!”
ด้านหลังของหลินหยุน จ้าวกางและพวกอึ้งทึ่งไปทันที
“นี่มันอะไรกัน ผู้มีอิทธิพลอำนาจอย่างเจี่ยงสงกล่าวขอโทษหลินหยุน!” สีหน้าท่าทางของจ้าวกาง ต่อให้ใช้อิโมจิทั้งหมดก็ยังไม่สามารถมาแสดงความรู้สึกที่มีได้
“เขาเป็นถึงเจี่ยงสงผู้มีอิทธิพลอำนาจนะ! แม้กระทั่งเว่ยเทียนหมิงยังกลัวจนหนี แม้แต่หน้าของรองผู้ว่าเว่ยยังไม่ไว้เลย ตอนนี้กลับมาทำหน้าตาละห้อยเพื่อขอโทษหลินหยุน!”
ในใจของจ้าวกางเต็มไปด้วยความคำเหี้ย ราวกับว่ามีขีปนาวุธข้ามทวีปเกือบหนึ่งหมื่นลูกยิงเข้ามา
ใบหน้าของอีหลิงก็ตกใจเช่นกัน เธอรู้สึกว่าบนตัวของหลินหยุนมีความลับซ่อนอยู่มากมาย แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ หลินหยุนกลับมีบารมีที่ใหญ่ขนาดนี้ คนใหญ่คนโตอย่างเจี่ยงสงอยู่ต่อหน้าเขายังต้องก้มหัวที่สูงส่งลง
ความรู้สึกตอนนี้ของเซี่ยหยู่เวย เมื่อเทียบกับคนอื่นๆนั้นยิ่งสับสนมากกว่า เพราะว่าหลินหยุนนั้นเป็นสามีในนามของเธอ!
“มันเป็นไปได้ยังไง เขาทำได้ยังไงกัน? สองสามวันมานี้ในร่างกายของเขา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ในหัวสมองของเซี่ยหยู่เวยเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม และความจริงที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนเครื่องหมายตกใจ
ตอนแรกเพื่อคนที่ชื่อจินซื่อหรง เซี่ยหยู่เวยและเซี่ยเจี้ยนโก๋เกือบจะผิดใจกับหลินหยุนแล้ว
ตอนนี้เห็นเจี่ยงสงถึงกลับก้มหัวยอมรับผิดต่อหน้าหลินหยุน ความตกใจนี้ราวกับน้ำเชี่ยวที่ไหลแรงกระทบเข้ามาที่หัวใจของเชี่ยหยู่เวย
ความรู้สึกตอนนี้ในใจของเชี่ยหยู่เวยไม่รู้จะใช้คำอะไรมาเปรียบเปรยดี!
ช่างตลกสิ้นดี เมื่อกี้ฉันยังหัวเราะเขาไม่รู้จะที่เป็นที่ตาย สุดท้ายกลับโดนเขาตบหน้าด้วยภาพนี้จริงๆ
“หลินหยุน นายยังมีเรื่องอีกมากมายเท่าไหร่ที่ยังปิดบังฉันอยู่?”
