บทที่ 42 โฉมหน้าที่แท้จริงของควีน
หลินหยุนมองดูท่าทีที่โค้งคำนับเจี่ยงสง สีหน้าไร้ความรู้สึก
วินาทีที่เจี่ยงสงล้วงปืนพกออกมาเล็งที่เขา เจี่ยงสงก็ได้กลายเป็นหนึ่งในรายชื่อบัญชีดำของหลินหยุน หลินหยุนมีวิธีตั้งมากมาย ที่จะสามารถทำให้เจี่ยงสงตายอย่างไร้ร่องรอย แม้กระทั่งนิติเวชก็ไม่สามารถตรวจหาสาเหตุการตายได้
เพียงแต่ ในเมื่อเขาเป็นผู้รับใช้หนึ่งในสิบสองของควีนจิน หลินหยุนตัดสินใจไว้ชีวิตเจี่ยงสง
เจี่ยงสงคงไม่รู้อย่างแน่นอน จริงๆแล้วเขาได้เล็ดลอดเข้าไปประตูยมโลกมาแล้วหนึ่งรอบ
แต่ว่าโทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นละเว้นไม่ได้ หลินหยุนไม่มีทางที่จะอภัยให้เขาง่ายๆ
“ขอโทษฉันเหรอ นายไม่เหมาะสม!”
หลินหยุนพูดช้าๆ ค่อยๆเงยหน้าขึ้น เหมือนจักรพรรดิแห่งท้องฟ้าที่ครอบงำโลก แม้ว่าจะมีให้ความรู้สึกเพียงเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้คนธรรมดาอย่างเจี่ยงสงยอมจำนน
“ไม่ใช่มั้ง เขาปฏิเสธคำขอโทษของเจี่ยงสง!” จู่ๆจ้าวกางก็พบว่าทัศนคติที่เขามีต่อตัวของหลินหยุนเมื่อก่อนนั้น กลับกันโดยสิ้นเชิง
“หลินหยุนปฏิเสธคำขอโทษของผู้มีอิทธิพลอำนาจอย่างคุณเจี่ยง!” หวางเสี่ยวซีเหมือนเครื่องจักรที่พูดซ้ำความพูดของจ้าวกาง สมองของเธอว่างเปล่าไปแล้ว แม้กระทั่งเชี่ยหยู่เวยที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่แข็งแกร่งจู่ๆก็รู้สึกพลังไม่พอใช้ พริบตาเดียวไม่สามารถรับกับเรื่องที่ใหญ่มหาศาลแบบนี้
มีเพียงอีหลิง แววตาเปล่งประกายแวววาว
เจี่ยงสงมองหลินหยุน ลึกๆในแววตาข้างในแฝงด้วยความตกใจ
ในสายตาเขา ตอนนี้หลินหยุนเหมือนยักษ์ที่ยืนตัวตรง สูงแต่ปีนไม่ได้ ทำให้คนไม่กล้าสบตาโดยตรง
เขานั้นเป็นเหมือนมดตัวเล็กตัวหนึ่ง ทำได้เพียงยอมจำนน!
ได้ยินหลินหยุนพูดว่าเขาไม่เหมาะแม้กระทั่งจะขอโทษ ผู้มีอิทธิพลอำนาจอย่างเขากลับไม่รู้สึกโกรธ แต่เขากลับโค้งคำนับอีกครั้งด้วยใบหน้าตึงเครียด
“ผมรู้ว่าฐานะตัวเองต่ำต้อย ไม่ว่ายังไงก็ขอให้คุณหลินอภัยให้ผมด้วย ผมยินดีที่จะมอบเงินหนึ่งพันล้าน เพื่อเป็นชดเชยให้กับคุณหลิน!”
หนึ่งพันล้าน!
จ้าวกางมองบน เกือบจะเป็นลม
หวางเสี่ยวซีอ้าปากกว้างทันทีโดยไม่รักษาภาพพจน์ แม้กระทั่งอีหลิงกับเชี่ยหยู่เวย ก็ตกใจจนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากเหมือนกัน!
หลินหยุนมองเจี่ยงสงอย่างเรียบเฉย แล้วกล่าว: “สามพันล้าน!”
อะไรนะ!
จ้าวกางและพวกเกลียดจนอยากจะเอาหัวไปชนฝาให้ตาย พวกเขารู้สึกว่าความสามารถด้านการจินตนาการของพวกเขานั้นแคบมาก หนึ่งพันล้านหลินหยุนยังรู้สึกว่าน้อย อ้าปากก็ของสามพันล้านเลย!
ครั้งนี้เจี่ยงสงต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน! ต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน!
แต่ว่า อีกครั้งที่ทำให้จ้าวกางและพวกตกตะลึง ผู้มีอิทธิพลอำนาจอย่างเจี่ยงสงไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับมีสีหน้าที่เบิกบานใจ ราวกับว่าเก็บหวยรางวัลที่หนึ่งได้ยังไงอย่างนั้น!
“ได้ ผมจะให้คนรีบโอนเข้าบัญชีของคุณหลิน!” เจี่ยงสงตกลงโดยไม่มีความรังเลแม้แต่นิดเดียว
จากนั้น เจี่ยงสงก็นึกถึงคำสั่งของหยุนเยว่ พูดด้วยหน้าตาที่เคร่งขรึม: “คุณหลิน ในเมื่อเรื่องนี้จบแล้ว งั้นตอนนี้ผมจะส่งคุณไปที่หนันหลินเพื่อไปพบคุณจิน!”
“ได้” หลินหยุนพยักหน้า จากนั้นก็ยังไม่ค่อยจะวางใจ มองดูพวกเชี่ยหยู่เวยและคืนอื่นๆที่ตกตะลึงกันอยู่แวบหนึ่ง
“ส่งพวกเขากลับไปด้วย หากเกินความผิดพลาดอะไรก็แล้วแต่ นายต้องรับผิดชอบ!” หลินหยุนกล่าวอย่างเย็นชา
“คุณหลินวางใจเถอะ หากใครกล้ารบกวนเพื่อนๆของคุณ ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับเจี่ยงสูง ผมรับประกันว่าพวกมันจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้!” เจี่ยงสงก็ได้กลับมาในมาดของผู้มีอิทธิพลอำนาจอีกครั้ง
“ไปเถอะ!” หลินหยุนพูดจบ ก็ไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนชุด
เจี่ยงสงจ้องมองไปที่ลูกน้องสิบกว่าคนแล้วตะโกนพูด: “ยังยืนซื่อบื้อกันอยู่ทำไม! รีบส่งเพื่อนๆของคุณหลินกลับไปสิ!”
“หากขนหน้าแข้งร่วงแม้แต่เส้นเดียว ผลลัพธ์พวกนายรู้ดี!”
ชายหนุ่มสิบกว่าคนตกใจจนรีบพยักหน้า: “ครับ ครับ ท่านเจี่ยงโปรดวางใจ พวกเรารับประกันว่าเพื่อนๆคุณหลินจะปลอดภัยอย่างแน่นอน!”
……
……
เมืองหนันหลิน คฤหาสน์ของควีนจิน
เจี่ยงสงเป็นสารถีให้กับหลินหยุนด้วยตัวเอง ได้ส่งหลินหยุนมาถึงบ้านของควีนจิน
หยุนเยว่เปิดประตูให้กับเจี่ยงสงด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“คุณหยุนเยว่ ผมได้ขอร้องให้คุณหลินอภัยให้ผมแล้ว คุณก็อยากโกรธอีกเลย!” เจี่ยงสงพูดประจบด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า
ต่อหน้าคนเหล่านี้ ผู้มีอิทธิพลอำนาจอย่างเจี่ยงสงในเมืองหลินโจว กลับต้องกลายเป็นคนที่รองรับอารมณ์คนอื่น
หากถูกคนหลินโจวเห็นภาพนี้เข้า คงถูกหัวเราะจนฟันร่วงอย่างแน่นอน!
หยุนเยว่จ้องมองเจี่ยงสง ทำเสียงฮึ่มใส่: “เจี่ยงสง นายโชคดีแล้วที่คุณหลินยอมปล่อยนาย แขกของเจ้านายยังกล้าล่วงเกิน นายมันยิ่งอยู่ยิ่งเลอะเลือนแล้ว!”
“คุณหลิน เชิญ!” ท่าทีของหยุนเยว่ที่เจอหลินหยุนครั้งที่แล้ว ช่างต่างกันเสียเหลือเกิน สุภาพไปเสียทุกอย่าง
“อาการป่วยของควีนจินดีขึ้นบ้างมั้ย?” หลินหยุนได้ถามขึ้น
“เพิ่มจะกำเริบเสร็จ ตอนนี้เจ้านายกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องนอน!” หยุนเยว่ตอบ
“ผมไปดูหน่อย” หลินหยุนกล่าว
“เชิญค่ะ!” หยุนเยว่รีบนำทาง
เจี่ยงสงถามอย่างระมัดระวัง: “คุณหยุนเยว่ ผมไปได้หรือยัง?”
หยุนเยว่ตอบอย่างเย็นชา: “รออยู่ข้างนอกแหละ อีกเดียวยังต้องส่งคุณหลินกลับไปอีก!”
เจี่ยงสงไม่เต็มใจเลย แต่ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ: “ได้ๆ ผมจะรออยู่ข้างนอก!”
ในห้องนอน ผ้าปูที่นอนสีขาว สีหน้าของควีนจินซีดเซียว นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง
ครั้งนี้เธอไม่ได้ใส่ผ้าคลุมหน้า ในที่สุดหลินหยุนก็ได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเธอ
ควีนจินอายุราวๆสี่สิบกว่าปี แต่รักษาผิวพรรณได้เป็นอย่างดี อายุที่แท้จริงแม้กระทั่งหลินหยุนยังดูไม่ออก
เดิมนึกว่าที่เธอใส่ผ้าคลุมหน้าเป็นประจำ สาเหตุเพราะหน้าตาน่าเกลียด แต่ในความเป็นจริงนั้นกลับกัน ควีนจินนั้นหน้าตาดีมาก
สวยไม่แพ้อีหลิงและเชี่ยหยู่เวย อีกอย่างเป็นเพราะอายุที่มากกว่า ควีนจินกลับดูมีสง่าราศีมากกว่าเชี่ยหยู่เวยและอีหลิง
หยุนเยว่เรียกเบาๆ: “เจ้านาย หมอเทพหลินมาแล้ว!”
ควีนจินลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหลินหยุน พยายามฝืนยิ้มออกมาจนได้ กล่าวด้วยความอ่อนแรง: “ขออภัยหมอเทพหลินด้วย ฉันไม่สามารถลุกขึ้นมาต้อนรับ!”
“ไม่ต้องเกรงใจ!” หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย
“ตอนนี้อาการกำเริบของคุณกำเริบแต่ละครั้งจะนานขึ้นเรื่อยๆ และจะเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ ต้องทำการรักษาโดยเร็ว”
หยุนเยว่กล่าวอย่างตกใจ: “หมอเทพหลินพูดได้ไม่ผิดเลย ทุกครั้งที่อาการเจ้านายกำเริบ ฉันได้บันทึกไว้ในสมุดทุกครั้ง หวังว่าอนาคตจะได้ให้คุณหมอไว้ประกอบในการรักษา เวลากำเริ่มยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มขึ้น อีกอย่างยิ่งอยู่ยิ่งเจ็บปวด”
“รบกวนหมอเทพหลินแล้ว ช่วยรักษาเจ้านายโดยเร็วเถอะ!” หยุนเยว่โค้งคำนับ
“สมุนไพรของผมละ?” หลินหยุนถาม
“ทางนี้!” หยุนเยว่นำทาง
ห้องอีกห้องหนึ่ง สมุนไพรถูกว่าเต็มโต๊ะ
หยุนเยว่กล่าว: “สมุนไพรที่อายุห้าร้อยปีนั้นหาไม่ได้เลยจริงๆ มากสุดเป็นต้นที่มีอายุสามร้อยห้าสิบปี นอกจากนั้นก็อายุราวๆร้อยปี!”
“ได้ คุณออกไปก่อน ผมจะเริ่มกลั่นยาเลย!”
หยุนเยว่ไม่ได้ออกไป แต่ได้ถามกลับไปอย่างสงสัย: “หมอเทพหลิน ฉันได้เตรียมห้องกลั่นยาเฉพาะให้กับคุณแล้ว!”
“ไม่จำเป็น นักกลั่นยาที่แท้จริง ไม่เคยต้องใช้เตาในการกลั่นยา”
หลินหยุนโบกมือไล่ หยุนเยว่ถอยออกไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ
เตา เป็นเพียงอุปกรณ์ที่มาเพิ่มความร้อนชนิดหนึ่ง ใช้เพียงฝ่ามือในการควบคุมเปลวไฟ ก็สามารถแทนประโยชน์ของเตาได้แล้ว
สำหรับเปลวไฟ สำหรับผู้บำเพ็ญเซียนแล้ว มันเป็นเพียงพลังชนิดหนึ่งที่สามารถถ่ายทอดออกมาได้
มองดูสมุนไพรเหล่านี้ หลินหยุนรู้สึกอย่างลึกซึ้งถึงความแห้งแล้งของพลังชี่ทิพย์ของโลก
ไม่มีใครในแดนบำเพ็ญเซียนโลกเซียนที่จะมองดูสมุนไพรเหล่านี้ แต่ว่าในโลกมนุษย์นั้นเห็นได้น้อยมาก
เดิมหลินหยุนต้องการสมุนไพรที่มีอายุห้าร้อยปี แบบนี้แล้วยาปฐมภูมิที่กลั่นออกมา จะสามารถทำให้ควีนจินกระโดดโลดเต้นได้ทันที
ตอนนี้สมุนไพรเหล่านี้ แม้ว่าจะสามารถรักษาอาการของควีนจิน แต่ก็ต้องให้หลินหยุนฝังเข็มช่วย อีกอย่างยังต้องบำรุงรักษากันต่อไปถึงจะหายขาด
