เห็นว่าทิศทางการเดินของอีหลิงเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน หวางหยู่หันแอบก่นด่าในใจ จากนั้นก็รีบเดินมายังด้านหน้าของอีหลิง
แกล้งทำเป็นจูงมืออีหลิงโดยไม่ตั้งใจ หวางหยู่หันพูดด้วยเสียงอบอุ่นว่า “อีหลิง กระโปรงของคุณยาวมาก เดี๋ยวฉันจะช่วยประคองคุณเดินต่อไปด้วยกัน! ”
อีหลิงไม่ได้คลางแคลงใจใด ๆ พูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณ! ”
หวางหยู่หันจูงมืออีหลิง โดยเดินมุ่งไปยังทิศทางที่หลินหยุนอยู่
อีหลิงรู้สึกว่าหวางหยู่หันเหมือนกับตั้งใจที่จะพาเธอเดินไปยังที่ไหนสักแห่ง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
เธอคิดว่าหวางหยู่หันไม่ได้จงใจที่จะกระทำการเช่นนี้
ด้านล่างเวที จางซือจู่เห็นอีหลิงกำลังค่อย ๆ เดินเข้ามา ตื่นเต้นแล้วก็จับไปที่แขนของหลินหยุน “หลินหยุน นายดูนั่น รีบดูสิ นางฟังกำลังเดินมุ่งมาหาข้าแล้ว! ”
“นายดูสิ นางฟ้ากำลังยิ้มให้ข้า! ฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงว่านางฟ้าจะยิ้มให้ข้าด้วย! ” จางซือจู่แกล้งทำเป็นบ้าบอ
หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่หวางหยู่หัน การกระทำของหวางหยู่หันสามารถปกปิดไม่ให้ อีหลิงล่วงรู้ แต่ กลับปกปิดต่อเขาไม่ได้
แม้ว่าหลินหยุนจะไม่ทราบแน่ชัดว่าเธอมีแผนการอะไร แต่ ในเมื่อเธอตั้งใจที่จะพาอีหลิงเดินมุ่งมาทางตนเอง อย่างนั้นแล้วหลินหยุนก็จะทำไม่ให้เธอได้สมดั่งที่หวัง
“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” หลินหยุนพูดขึ้น แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไป
จางซือจู่เหมือนว่ากำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในความฝันอันงดงามของตนอยู่ ก็ได้จับหลินหยุนไว้และพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจว่า “ห้ามไปก่อน เดี๋ยวค่อยไป! นางฟ้าจะต้องมาเลือกข้าให้เป็นตัวแทนแน่เลย นายรอข้าถามคำถามกับนางฟ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป! ”
“หากนายพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ต่อไปคงจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดสัมผัสกับนางฟ้าแบบนี้อีกแล้ว”
“แต่ถ้าหากข้าอยู่ที่นี่ แล้วนางฟ้าของนายเลือกข้าจะทำอย่างไร? นายปล่อยข้าไปเถอะ! ” หลินหยุนพูดขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง
จาซือจู่รีบปล่อยมือทันที “ก็ใช่ งั้นนายก็ไปห้องน้ำแล้วกัน รีบไปเดี๋ยวนี้! ”
……เป็นเพื่อนที่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่ามิตรภาพกับเพื่อนจริง ๆ ไอ้คนนี้
หลินหยุนกำลังจะเดินจากไป หวางหยู่หันที่จดจ้องเขาอยู่ตลอดจะปล่อยให้เขาเดินหนีไปได้อย่างไรกัน?
“หลินหยุน ทำไมเห็นพวกเราเดินมาแล้วจะต้องรีบเดินหนีจากไปด้วยหละ? หรือว่าคุณเกลียดชังไม่ให้ความสำคัญกับอีหลิงดาวมหาวิทยาลัยอย่างงั้นเหรอ? ”
ขณะนี้ หลินหยุนทราบดีว่าตนเองอยากจะเดินจากไปแต่ก็คงไม่มีทางสำเร็จแล้ว
อีหลิงมีแววตาเป็นประกายขึ้น หลินหยุน ใช่หลินหยุนจริง ๆ ด้วย!
อีหลิงตื่นเต้นดีใจราวกับว่าได้พบเจอเพื่อนเก่าในต่างถิ่น กำลังจะเดินเข้าไปพุดคุยกับหลินหยุน แต่นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นที่สาธารณะ หากเธอพุ่งเข้าไปหาแบบนี้จะทำให้คนอื่นเกิดการเข้าใจผิดขึ้นอย่างแน่นอน
ครั้นแล้ว อีหลิงทำได้เพียงอดทนเอาไว้ก่อน
ในเมื่อเดินจากไปไม่ได้ หลินหยุนก็กลับมานั่งลงอย่างสง่าผ่าเผย พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อีหลิงดาวประจำมหาวิทยาลัยเป็นคนที่สวยงามและจิตใจดี เป็นเกียรติอย่างมากที่ฉันได้รู้จักกับเธอ ฉันจะเกลียดชังไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไรกัน? ”
จางซือจู่ตบไปที่บ่าของหลินหยุน ยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ “สายตาแหลมคม! ”
จากนั้น จางซือจู่ก็บากหน้า มองไปที่อีหลิงด้วยความเขินอาย พูดขึ้นอย่างกระมิดกระเมี้ยนว่า “อีหลิง คุณคือนางฟ้าของฉัน สามารถเลือกฉันให้เป็นตัวแทนได้หรือไม่? ”
“ออกไป อีหลิงคือนางฟ้าของฉันต่างหาก! หากจะเลือกก็ควรที่จะเลือกข้า! ” สิบแปดมงกุฎถีบจางซือจู่กระเด็นออกไป แล้วแย่งยืนในตำแหน่งของจางซือจู่
สามารถทำให้หลินหยุนอยู่กับที่ไม่ไปไหน เป้าหมายของหวางหยู่หันก็ถือว่าสำเร็จแล้ว มองไปที่อีหลิง และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อีหลิง คัดเลือกตั้งนานแล้ว เวลามีจำกัด คุณคงต้องเลือกใครสักคนออกมาได้แล้ว! ”
เวลานี้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่อีหลิง สายตาของแต่ละคนร้อนผ่าวผิดปกติ
อีหลิงคิดที่จะส่งไมโครโฟนไปให้กับหลินหยุน แต่คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม ถ้าหากหลินหยุนถามคำถามอะไรที่เธอไม่ต้องการจะตอบออกไปหละ?
อีหลิงคิดในใจว่า เธอไม่ต้องการที่จะโกหกต่อหลินหยุน
จากนั้น อีหลิงก็เห็นจางซือจู่ที่กำลังโมโหอย่างหนักและจะเข้าไปทำร้ายสิบแปดมงกุฎ จึงชี้ไปที่เขาทันที “งั้นก็เพื่อนนักเรียนคนนี้แล้วกัน! ”
จางซือจู่ตกตะลึงค้างอยู่กับที่!
เอ่อ ความสุขพุ่งเข้ามาหาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว! ฉันยังไม่ทันได้เตรียมคำถามเลย!
“แม่ง น่าโมโหจริง ไอ้คนนี้มันช่างโชคดีเสียจริง! ”
“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นจางซือจู่ไอ้คนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว สวรรค์ไม่มีตาจริง ๆ ! ”
นักเรียนชายจำนวนมากต่างทยอยอิจฉาริษยาไปตาม ๆ กัน
หยางเทียนโย่วโกรธจนหน้าเขียว มีท่าทีที่จะเลิกคบเป็นเพื่อนกับจางซือจู่
จางซือจู่ตกตะลึงค้างอยู่กับที่ แทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่มันคือเรื่องจริง
จนหวางหยู่หันที่อยู่ด้านข้างได้พูดเตือนขึ้น “เพื่อนนักเรียนจางซือจู่ โอกาสมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นนะ คุณต้องรีบถามคำถาม ทุกคนต่างก็กำลังรอคุณอยู่? ”
พูดจบ หวางหยู่หันมีสีหน้าที่เหยียดหยาม แอบก่นด่าในใจว่า “อีหลิงนางสุนัขจิ้งจอกนี้ไม่รู้ว่าคิดอะไร นึกไม่ถึงว่าจะมอบโอกาสนี้ให้กับคนไร้ความสามารถไม่ได้เรื่องอย่างจางซือจู่! ไม่มอบโอกาสให้คุณชายกู้ที่อยู่ด้านข้าง ตาบอดเสียจริงเชียว! ”
“แต่ว่า สถานการณ์ก็ยังคงอยู่ในการควบคุมของฉัน หลินหยุน จากนี้นายก็รอที่จะได้รับการดูถูกดูแคลนได้เลย! ”
จางซือจู่ได้ยินคำพูดเตือนของหวางหยู่หัน จึงได้สติกลับคืนมา แล้วรีบถามคำถามออกไปว่า “ใช่แล้วนางฟ้า ทุกคนต่างก็อยากถามว่าคุณชื่นชอบผู้ชายลักษณะแบบไหน? ”
คำถามนี้เกิดจากการพูดคุยปรึกษากันของเพื่อนนักเรียนชายส่วนใหญ่ ตอนแรกอยากจะถามว่า อีหลิงมีแฟนแล้วหรือยัง แต่คำถามนี้มันตอบง่ายเกินไป
ดังนั้น ทุกคนครุ่นคิดไปมา จึงได้เปลี่ยนเป็นคำถามเมื่อครู่นี้
ให้อีหลิงพูดออกมาเองว่าเธอชื่นชอบผู้ชายลักษณะแบบไหน แบบนี้ทุกคนก็สามารถที่จะพยายามเปลี่ยนแปลงให้เป็นผู้ชายในแบบที่เธอต้องการได้
พวกเพื่อนหมาป่าเหล่านี้ช่างคิดหนักตั้งใจคิดคำถามกันเสียจริง!
อีหลิงรับไมโครโฟนมา ใบหน้าอันงดงามแดงก่ำขึ้น เธอนึกว่าทุกคนจะถามว่าเธอมีแฟนแล้วหรือยังประมาณนี้ คิดไม่ถึงว่าทุกคนจะถามคำถามที่ค่อนข้างจะส่วนตัวขนาดนี้
ถ้าหากถามว่าเธอมีแฟนแล้วหรือยัง อีหลิงเพียงเพียงตอบว่ามีหรือไม่มีแค่นั้นก็จบ แต่ คำถามนี้นั้นอีหลิงจะต้องกล่าวถึงลักษณะของชายที่ตนเองชื่นชอบออกมา
หากว่าลักษณะตรงกับเพื่อนนักเรียนชายคนใดคนหนึ่งพอดี ก็คงจะเป็นที่โจษจันกันไปทั่ว!
หากก่อนหน้านี้ อีหลิงไม่มีทางที่จะยินยอมตอบคำถามประเภทนี้ แต่ตอนนี้ ในใจของอีหลิงไม่ได้ปฏิเสธที่จะตอบคำถามนี้
โดยเฉพาะการตอบคำถามต่อหน้าหลินหยุน เธอกลับมีแรงกระตุ้นที่อยากจะตอบ ต่อให้ทุกคนไม่ถาม เธอเองก็ต้องการที่จะพูดออกมา
ตั้งแต่ที่จางซือจู่ถามคำถามนี้ขึ้น ทั้งที่จัดงานก็เงียบสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ
ทุกคนต่างก็กลั้นลมหายใจ เกรงว่าจะพลาดได้ยินแม้เพียงหนึ่งคำ ก็จะเสียใจไปตลอดชีวิต
จางซือจู่กับหยางเทียนโย่วแอบกำหมัดอย่างแน่น ดวงตาสองข้างแดงก่ำจ้องมองไปที่อีหลิน ซึ่งพละกำลังนั้นเสมือนกับนักรบที่กำลังเตรียมสู้รบอย่างหลังพิงฝา
นักเรียนคนอื่นส่วนใหญ่ก็มีสภาพที่ใกล้เคียงกันกับจางซือจู่และหยางเทียนโย่ว
แม้แต่เสิ่นหย่ง หลี่หงถู เหยียนเสวเหวิน รวมถึงกู้ซิวหรั่น ต่างก็กลั้นหายใจ รอฟังคำตอบอย่างเงียบสงบ
แม้กระทั่ง ขนาดหลินหยุนเอง ก็มองไปที่อีหลิงด้วยความแปลกใจ แอบทายในใจว่าอีหลิงชื่นชอบผู้ชายลักษณะแบบไหนกัน?
อีหลิงก้มหน้าลง ใบหน้าที่งดงามแดงก่ำขึ้น
ก่อนที่จะตอบคำถามนี้ออกไปนั้น เธอหันมองไปที่หลินหยุนเล็กน้อย
อีหลิงถือไมโครโฟนขึ้น และพูดขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางสายตาที่จดจ้องเป็นจำนวนมาก “ผู้ชายที่ฉันชื่นชอบ เป็นคนไม่ค่อยพูด ชอบความเงียบสงบ อุปนิสัยเย่อหยิ่งทระนง…….”
เสียงของผู้หญิงคนนี้ไพเราะนุ่มนวล ราวกับฝนในฤดูใบไม้ผลิชุ่มชื้นจรรโลงจิตใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่พิเศษ ไม่เหมือนการระบายความในใจ แต่เหมือนเป็นการสารภาพรัก
“แม้ว่าเขาจะเย็นชาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน แต่ฉันรู้ว่าฉันอยู่ในใจของเขา เมื่อฉันประสบอันตราย เขาก็จะปรากฏตัวออกมาอย่างไม่ลังเลแล้วปกป้องบดบังให้ฉันอยู่ด้านหลังของเขา”
ทุกคนได้ฟังแล้ว รู้สึกทันทีว่าไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่
ทำไมคำพูดนี้ของอีหลิงฟังแล้วเหมือนว่ากำลังสารภาพความรักต่อใครบางคน!
ทันใดนั้นแววตาของหลินหยุนก็เริ่มซับซ้อนขึ้น แล้วมองไปยังอีหลิงที่มีแววตาที่เขินอาย ทำได้เพียงหันศีรษะหลบ ไม่กล้าที่จะสบตากับเธอ
ในตอนแรกที่หลินหยุนปฏิบัติต่ออีหลิง ก็เพียงเพราะต้องการช่วยเหลืออีหลิงเปลี่ยนแปลงดวงชะตาชีวิต เพื่อชดใช้ตอบแทนบุญคุณของอีหลิงในชาติที่แล้ว
เขาคิดไม่ถึงว่า อีหลิงจะเกิดรู้สึกชื่นชอบในตัวของเขาขึ้น
ตรงจุดนี้ หลินหยุนคาดคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ
