พอโจวชิงเหอเดินเข้ามา ก็มีคนจำเขาได้ทันที
ในฐานะของผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชน โจวชิงเหอถือว่ามีตำแหน่งสำคัญสำหรับวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจว ถือเป็นบุคคลสำคัญชั้นยอดคนหนึ่ง
เซี่ยเจี้ยนโก๋รีบลุกขึ้นมาต้อนรับทันที “ผู้อำนวยการโจว คุณมาได้ยังไงครับเนี่ย ! เชิญนั่งก่อนเลยครับ !”
โจวชิงเหอยิ้มแล้วพูดว่า “วันเกิดครบรอบห้าสิบปีของน้องเซี่ย ฉันจะกล้าไม่มาได้ยังไง ! ขอแค่นายอย่าหาว่าฉันมารบกวนก็พอ”
“ผู้อำนวยการโจวพูดอะไรอย่างนั้นครับ คุณมาได้ ถือว่าเป็นเกียรติของผมแล้วครับ !”
เซี่ยเจี้ยนโก๋นั้นดีใจมากจริงๆ ถึงแม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาในวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวจะถือว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างโจวชิงเหอแล้ว ก็ยังห่างกันหลายชั้นมาก
“ใช่แล้ว ผู้อำนวยการโจว คุณคงไม่ได้มาเพื่อแสดงความยินดีกับวันเกิดของผมโดยเฉพาะหรอกใช่ไหมครับ ?” เซี่ยเจี้ยนโก๋นั้นมีความตระหนักในตัวเองอยู่มาก งานวันเกิดเขาเชิญคนอย่างโจวชิงเหอมาไม่ไหวหรอก
โจวชิงเหอกวาดสายตาผ่านเว่ยเทียนหมิงกับหลินหยุนและคนอื่นๆ แล้วก็ยิ้มอย่างลึกลับว่า “นั่นก็เพราะน้องเซี่ยหาลูกเขยชั้นเลิศมาได้คนหนึ่งไม่ใช่หรือไง !”
“ไม่ใช่แค่ฉัน อีกเดี๋ยวยังจะมีคนมาอีกนะ ฉันก็แค่ลูกกะจ๊อก มาเพื่อดูทางให้บุคคลสำคัญเหล่านั้นต่างหาก”
โจวชิงเหอพูดพร้อมรอยยิ้ม
“อะไรนะครับ !” เซี่ยเจี้ยนโก๋ถึงกับมึนงงไปเลย
คนอื่นๆที่อยู่ในห้องโถงเองต่างก็นิ่งอึ้งไป !
ตำแหน่งของโจวชิงเหอสำหรับวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจว เพียงพอที่จะอยู่ในห้าระดับแนวหน้า แต่เขากลับบอกว่าตัวเองเป็นลูกกะจ๊อก แล้วจะยังมีใครที่กล้าเรียกตัวเองว่าบุคคลสำคัญต่อหน้าโจวชิงเหออีก ?
แต่ว่า ทุกคนก็คิดไปอีกแง่ว่า รู้สึกเหมือนจะเป็นวิธีถ่อมตัวของโจวชิงเหอเสียมากกว่า พวกที่เรียกว่าบุคคลสำคัญเหล่านั้น อย่างมากก็แค่ระดับเดียวกันกับโจวชิงเหอ
แต่ว่า มีประโยคหนึ่งของโจวชิงเหอที่ทุกคนต่างก็ได้ยินกันอย่างชัดเจน
เขาบอกว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋หาลูกเขยชั้นเลิศมาได้คนหนึ่ง
ฝูงชนเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเสียงเบา
“ฉันก็ว่า งานวันเกิดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ จะเชิญผู้อำนวยการโจวมาไหวได้ยังไง ! รู้สึกว่าผู้อำนวยการโจวคนนี้ก็จะมาร่วมงานเพราะเห็นแก่หน้าคุณชายเว่ยด้วยเหมือนกัน เกรงว่าผู้อำนวยการโจวเองก็คงได้ยินข่าวที่รองนายกเว่ยจะได้รับตำแหน่งเร็วๆนี้แน่ๆเลยสินะ !”
“มันต้องแน่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นแค่พ่อตาของคุณชายรองนายก คงไม่มีค่าพอที่ผู้อำนวยการใหญ่โจวจะมาร่วมงานได้หรอก !”
“หึหึ ครั้งนี้ถือว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋ได้เกาะต้นไม้ใหญ่เข้าแล้ว ต่อไปจะต้องได้เลื่อนขั้นอย่างรวดเร็วแน่นอน !”
“อิจฉาเหรอ ? ใครใช้ให้นายไม่มีลูกสาวดีๆสักคนล่ะ !”
แน่นอนว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋เองก็ได้ยินคำพูดนั้นของโจวชิงเหออย่างชัดเจนเหมือนกัน เลยอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเว่ยเทียนหมิงที่ยืนอยู่ข้างลูกสาว
ยิ่งมอง เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยิ่งรู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองตาถึงมาก เมื่อก่อนบุคคลระดับโจวชิงเหอแบบนี้ เขาไม่มีทางกล้าอาจเอื้อมแน่
ตอนนี้ แค่ได้ยินข่าวว่าท่านนั้นของตระกูลเว่ยกำลังจะได้รับตำแหน่งเท่านั้น ขนาดบุคคลทรงพลังอย่างโจวชิงเหอ ที่ทั้งเป็นที่เคารพและนับถือ ก็ยังเป็นฝ่ายมาอวยพรวันเกิดให้เขาถึงที่
ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงได้หน้ามืดตามัว ให้ลูกสาวตัวเองไปแต่งงานกับหลินหยุนไอ้ตัวไร้น้ำยาคนนั้นได้นะ ? เกือบจะพลาดของดีไปแล้วไง !
ยังดีที่ลูกสาวมีความสามารถ รักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองเอาไว้ได้
เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว !
“ของขวัญเล็กๆน้อยๆ น้องเซี่ยอย่าได้รังเกียจเลยนะ !” โจวชิงเหอกล่าว
“ผู้อำนวยการโจว คุณจะเกรงใจเกินไปแล้ว !” เซี่ยเจี้ยนโก๋ดีใจจนตัวแทบลอย
“เชิญนั่งก่อนเลยครับ !”
“ไม่ต้องรีบหรอก !” โจวชิงเหอพูดพร้อมรอยยิ้ม แล้วหันหน้าเดินไปทางเว่ยเทียนหมิง
สายตาของเซี่ยเจี้ยนโก๋รวมถึงทุกคน ต่างก็ไปรวมอยู่ที่ตัวของโจวชิงเหอ
“ดูสิ มาเพราะคุณชายเว่ยจริงๆด้วย !”
บนใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ฉายแววภาคภูมิใจขึ้นมาทันที ดูท่าว่าตัวเองจะเดาถูกแล้ว
เซี่ยหยู่เวยเองก็คิดแบบเดียวกับทุกคน เธอเองก็รู้สึกว่าโจวชิงเหอพุ่งเป้ามาที่ตัวเว่ยเทียนหมิง
ขนาดตัวของเว่ยเทียนหมิงเอง ก็ยังรู้สึกอย่างนั้น
เซี่ยหยู่เวยเชิดหน้าชูคอสูงกว่าเดิม มองดูหลินหยุน แอบแฝงด้วยความยั่วยุ
มองดูโจวชิงเหอที่เดินเข้ามา เว่ยเทียนหมิงเองก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว เพราะยังไงก็เป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาล เว่ยเทียนหมิงไม่กล้าละเลย
“เทียนหมิงก็อยู่ด้วยเหรอ ” โจวชิงเหอเดินเข้ามา ยิ้มแล้วกล่าวทักทายเว่ยเทียนหมิง
โจวชิงเหอเคยเจอกับรองนายกเว่ยบ่อยๆ ระหว่างทั้งสองถือว่าสนิทกันอยู่บ้าง การทักทายลูกชายของคนสนิท ก็เลยค่อนข้างเป็นกันเอง
“หลานขอกราบสวัสดีผู้อำนวยการโจวครับ !” เว่ยเทียนหมิงทักทายอย่างมีมารยาท ยังไงนี่ก็เป็นพื้นที่สาธารณะ เว่ยเทียนหมิงวางตัวได้อย่างไร้ที่ติ ไม่ปล่อยให้คนอื่นได้ฉวยโอกาสได้
“อย่างเกรงใจไปเลย ฮ่าๆ !” โจวชิงเหอตอบกลับไปอย่างสบายๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ
นี่มันอะไรกัน ?
ท่าทีที่ผู้อำนวยการโจวมีต่อคุณชายเว่ยนั้นจะเรียบง่ายเกินไปหรือเปล่า ?
เซี่ยเจี้ยนโก๋เองก็ขมวดคิ้วเบาๆ หรือว่าโจวชิงเหอจะไม่ได้พุ่งเป้ามาที่เว่ยเทียนหมิง ?
แล้วคนในที่แห่งนี้ ยังมีใครที่จะเชิญผู้อำนวยการโจวมาได้อีก ?
เซี่ยหยู่เวยกับเว่ยเทียนหมิงสบตากันทีหนึ่ง จู่ๆภายในใจก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา
โจวชิงเหอเดินตรงไปข้างหลินหยุน หยุดยืน จากนั้นก็โค้งคำนับให้หลินหยุนอย่างเคารพนับถือเป็นที่สุด “ขอกราบสวัสดีครับคุณหลิน !”
อะไรนะ !
ทุกคนต่างก็ถึงกับช็อก
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?
ทำไมผู้อำนวยการโจวถึงได้ทำตัวเคารพต่อไอ้ตัวไร้น้ำยานั่นขนาดนี้ !
ทุกคนต่างก็อ้าปากตาค้าง มองดูฉากนี้อยากไม่อยากจะเชื่อสายตา !
ไม่เว้นแม้แต่เว่ยเทียนหมิง เขามองไปทางหลินหยุนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
สีหน้าของเซี่ยหยู่เวยกับเว่ยเทียนหมิงมืดมนจนน่ากลัว โจวชิงเหอพุ่งเป้ามาที่หลินหยุนจริงๆด้วย
“ผู้อำนวยการโจวเงยหน้าขึ้นเถอะครับ” หลินหยุนกล่าวเรียบๆ
โจวชิงเหอยืดตัวขึ้น ท่าทางนอบน้อมมาก “วันนั้นคุณหลินช่วยเด็กๆเสร็จแล้วก็จากไปเลย หลังจากนั้นโรงพยาบาลก็จัดการอะไรต่อหลายๆอย่าง โดยไม่ได้ขอการอนุมัติจากคุณหลินก่อน หวังว่าคุณหลินจะไม่ถือสานะครับ !”
“ไม่เป็นไร” หลินหยุนพูดเรียบๆ
ทุกคนต่างก็ยิ่งช็อกกันเข้าไปใหญ่
อะไรคือช่วยเด็กเสร็จแล้ว ? นี่มันเกี่ยวอะไรกับหลินหยุน !
แต่ว่า บนใบหน้าของบางคน จู่ๆก็เริ่มมีสีหน้าครุ่นคิด สายตาที่มองไปทางหลินหยุน ก็ฉายแววตื่นตระหนกออกมา !
ในเวลานั้นเอง หน้าประตูก็มีเสียงหัวเราะอีกเสียงลอยเข้ามา “ฮ่าฮ่า วันเกิดครบรอบห้าสิบปีของน้องเซี่ย คนชรามาโดยไม่ได้รับเชิญ หวังว่าน้องเซี่ยคงไม่ถือสานะ !”
ชายชราสวมชุดดำคนหนึ่ง เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กผู้หญิงหน้าตางดงามคนหนึ่ง
จู่ๆภายในฝูงชนก็มีเสียงอุทานออกมาว่า “ศาสตราจารย์โม่ !”
ผู้ที่มาก็คือหนึ่งในผู้ที่มีตำแหน่งอาวุโสที่สุดของวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจว โม่หัวถิงศาสตราจารย์โม่ !
งานแลกเปลี่ยนทักษะทางการแพทย์ของเมืองหลินโจวกับฉินโจวครั้งที่แล้ว คนที่เป็นโฮสต์ก็คือศาสตราจารย์โม่ กับหลินหยุนเองก็ไม่ถือว่าคุ้นเคยอะไรกัน
“กราบสวัสดีครับศาสตราจารย์โม่ !”
โม่หัวถิงเดินตรงไปตลอดทาง เหล่าผู้คนในวงการวิชาชีพแพทย์ต่างก็ทยอยกันโค้งคำนับให้
โม่หัวถิงยิ้มบางๆเป็นการตอบรับ ท่าทางโอบอ้อมอารี
เซี่ยเจี้ยนโก๋รีบลุกขึ้นมากล่าวต้อนรับทันที “ศาสตราจารย์โม่ ท่านมาได้ยังไงครับ ?”
โม่หัวถิงยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไม ไม่ต้อนรับเหรอ ?”
“ไม่กล้าครับไม่กล้า ! ถ้ารู้แต่แรกว่าศาสตราจารย์โม่จะมา ผมควรจะออกไปต้อนรับถึงจะถูกครับ !” เซี่ยเจี้ยนโก๋กล่าวด้วยสีหน้าที่เคารพนับถือ
“ใช่แล้ว ศาสตราจารย์โม่มาด้วยเหตุใดเหรอครับ ? กระผมยังพอมีความตระหนักในฐานะของตัวเองอยู่บ้าง ผมคงไม่มีปัญญาเชิญคนอย่างท่านมาร่วมงานวันเกิดได้หรอกครับ !” เซี่ยเจี้ยนโก๋กล่าวเยาะเย้ยตัวเอง
โม่หัวถิงเองก็ไม่อ้อมค้อม ยิ้มแล้วพูดว่า “นายอาจจะเชิญฉันมางานวันเกิดไม่ไหว แต่ว่า ใครใช้ให้นายหาลูกเขยที่สุดยอดมาได้ล่ะ ? ฉันไม่มาคงไม่ได้หรอก !”
คำพูดประโยคนี้อีกแล้ว !
หรือว่าขนาดผู้เลื่องชื่อของวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวอย่างศาสตราจารย์โม่เองก็พุ่งเป้ามาที่คุณชายเว่ย ?
หรืออาจเป็นเพราะศาสตราจารย์โม่มีเรื่องต้องให้รองนายกเว่ยช่วยเหลือล่ะมั้ง ! ดังนั้น ถึงได้มาประจบคุณชายเว่ย
เว่ยเทียนหมิงรู้สึกแอบดีใจเล็กน้อย ถึงแม้โม่หัวถิงจะมุ่งเน้นไปทางทักษะทางการแพทย์ แต่ในโลกการเมืองเองเขาก็เป็นที่เคารพนับถือมาก ถ้าหากได้รับความชื่นชมจากโม่หัวถิง สำหรับเว่ยเทียนหมิงแล้วก็ถือเป็นตัวช่วยที่ดีเยี่ยมสำหรับอนาคต
เซี่ยหยู่เวยที่เดิมทีอยู่ในอารมณ์ผิดหวัง ก็กระปรี้กระเปร่าทันที ถึงแม้หลินหยุนจะรู้จักโจวชิงเหอแล้วยังไง ? โม่หัวถิงคนนี้ฐานะสูงส่งกว่าโจวชิงเหอตั้งเยอะ
ไม่รอให้ทุกคนได้ทำความเข้าใจ ศาสตราจารย์โม่ก็เดินตรงไปทางเว่ยเทียนหมิง
เว่ยเทียนหมิงใจกระตุกวูบทันที รีบเตรียมตัวให้พร้อมอย่างดี แล้วส่งสายตาไปให้เซี่ยหยู่เวยด้วย
ตอนที่โม่หัวถิงเข้ามาใกล้ในระยะสามเมตรนั้น เว่ยเทียนหมิงกับเซี่ยหยู่เวยก็รีบโค้งคำนับพร้อมๆกัน “กราบสวัสดีครับศาสตราจารย์โม่ !”
“อืม”
โม่หัวถิงเพียงแค่ยิ้มบางๆให้เว่ยเทียนหมิงเท่านั้น จากนั้นก็เดินผ่านไปทันที และเมินเฉยต่อเซี่ยหยู่เวยด้วย
คราวนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องดูออก ว่าโม่หัวถิงไม่ได้พุ่งเป้ามาที่เว่ยเทียนหมิงแน่นอน
