หลินหยุนออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาอันควร
หลังจากเซี่ยหยู่เวยและเว่ยเทียนหมิงได้ผ่านการก่อกวนของกู่เซิงยู่ แม้ว่าจะตกใจแต่สุดท้ายก็ปลอดภัย แต่ทั้งสองคนก็เกิดช่องว่างในหัวใจ
เซี่ยหยู่เวยเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เว่ยเทียนหมิงอยู่ในช่วงเวลาวิกฤติ ไม่ได้ปกป้องเธอ แต่กลับเอาความผิดพลาดของคุณปู่มาโทษเธอ
แม้ว่าสิ่งนี้จะสอดคล้องกับสไตล์ของเว่ยเทียนหมิง แต่ว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่คาดหวังช่วงเวลาที่เผชิญอันตราย จะมีผู้ชายคนหนึ่งที่ออกมาปกป้องตัวเองอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ
แต่ว่า ท้ายที่สุดกลับเป็นหลินหยุนไอ้เศษสวะที่เซี่ยหยู่เวยเคยทอดทิ้ง เป็นคนมาช่วยเหลือหยู่เวย
นี่มันเหมือนประชดกันจริงๆ!
รองประธานถถังพาผู้คนออกไป เนื่องจากเซี่ยเจี้ยนโก๋สัญญาว่าหลังจากหนึ่งเดือน จะส่งหนังสือทักษะการฝังเข็มให้พวกเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
สำหรับผู้ที่อยู่ในตระกูลโจว หลังจากตกใจอย่างสุดๆกับทักษะทางการแพทย์ของหลินหยุน พวกเขาจึงเกลี้ยกล่อมโจวเฟิน ต้องยื้อหลินหยุนไว้
และยังแสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขามีความเข้าใจผิดมากมายเกี่ยวกับหลินหยุน และทัศนคติของเขาที่มีต่อหลินหยุนนั้นมันแย่เล็กน้อย และหวังว่าหลินหยุนจะไม่เข้าใจผิด
โจวเฟินไม่สนใจกับการแสดงละครของญาติเหล่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นญาติกัน แต่ก่อนหน้านี้สิ่งที่พวกเขาทำต่อหลินหยุน โจวเฟินยังฝังอยู่ในใจตลอด
ในเมื่อพวกคุณไม่ถือว่าฉันเป็นญาติ ฉันก็จะไม่ถือว่าพวกคุณเป็นญาติเหมือนกัน
หลังจากหลินหยุนออกจากงานเลี้ยง ก็กลับไปที่วิลล่าทะเลสาบเยว่หยา
คราวนี้ เขาเตรียมตัวเก็บตัวฝึกฝน เพื่อให้บรรลุแดนแด่เทพเจ้า
ซูหนันเริ่มฝึกฝนวิชาพินาศไม่สูญสิ้นที่หลินหยุนมอบให้ รู้สึกเหมือนไม่ได้สติ แม้แต่ตอนที่หลินหยุนกลับมา เธอก็ไม่ทันสังเกตเห็น
ซูจื่อเหลียงดูเหมือนจะเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอกตลอดเวลา มักจะผุดๆโผล่ ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่
หลินหยุนมาถึงห้องบนชั้นสอง และเริ่มเก็บตัวฝึกฝน
ในขณะนี้ ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์ ได้เปิดดำเนินการมาระยะหนึ่งแล้ว และชี่ทิพย์ในพื้นที่ทะเลสาบทั้งหมด ได้เหนือกว่าในเมืองหลายร้อยเท่า
โดยเฉพาะบริเวณรอบๆตึกว่างเยว่ ชี่ทิพย์นั้นเข้มข้นมาก เหมือนแดนสวรรค์
หลินหยุนใช้วิชากลืนสวรรค์ ราวกับปลาวาฬกลืนกิน ดูดซับชี่ทิพย์ฟ้าดินที่อยู่บริเวณโดยรอบอย่างบ้าคลั่ง
เดิมทีซูหนันที่กำลังฝึกฝนอยู่ สิ่งที่สามารถดูดซับชี่ทิพย์ฟ้าดินจู่ๆก็ลดลง ถูกวิชากลืนสวรรค์ที่มีพลังอำนาจครอบงำอย่างไม่ต้องสงสัย
หากคุณสามารถมองด้วยกล้องจุลทรรศน์ จะพบว่ามีหลุมดำอยู่ในร่างกายของหลินหยุน ที่กำลังกลืนกินชี่ทิพย์ฟ้าดินโดยรอบๆอย่างเมามัน
สามวันต่อมา ซูหนันรู้สึกหดหู่และมีสติขึ้นมาจากการฝึกฝน เพราะเขาไม่สามารถดูดซับชี่ทิพย์จากฟ้าดินได้เลย
หนึ่งเดือนต่อมา ชี่ทิพย์ในร่างกายของหลินหยุนถึงระดับอิ่มตัว และได้บรรลุเป้าหมายด้วยดี
ใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ และในที่สุดเมื่อทุกอย่างพร้อมหลินหยุนก็ประสบความสำเร็จ
อากาศเริ่มเย็นลง และฤดูใบไม้ร่วงก็สดชื่น
ขณะนี้ เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และพืชพรรณก็เริ่มเหี่ยวเฉา
ลมกระโชกแรงพัดผ่าน ใบไม้ที่แห้งร่วงหล่นปลิวไสว ทำให้รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
สถานที่ที่หลินหยุนฝึกฝน ได้ย้ายจากภายในบ้าน ขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้ว
ลมกระโชกแรงพัดนำใบไม้ที่แห้งตายแล้วจำนวนมาก ตกลงมาบนตัวหลินหยุนราวกับผีเสื้อ เพียงแต่ว่า ทันทีที่เข้าไปใกล้ภายในหนึ่งเมตรจากร่างกายหลินหยุน ก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นสกัดกั้นไว้
ลมน้ำแข็งฝนและหิมะ ล้วนเป็นเช่นนี้
หลินหยุนนั่งบนดาดฟ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่กลับไม่มีฝุ่นปกคลุมตามร่างกาย ราวกับเป็นเทวดาตกลงมาจากสวรรค์
มีคลื่นพลังออกจากร่างกายหลินหยุน แต่พลังนี้อ่อนโยนมาก ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้
ร่องรอยของพลังงานแปลกๆ จากฟ้าดินมาบรรจบกับร่างของหลินหยุนอย่างรวดเร็ว
บนจุดหนึ่งในหัวของหลินหยุน ทันใดนั้นก็เปล่งแสงสีทองออกมา
ราวกับว่าเป็นประตูลึกลับที่เชื่อมต่อกันระหว่างสวรรค์และโลก ถูกเปิดออก
ในท้องฟ้าแจ่มใส ดวงตาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้น
มีแสงขึ้นมาแล้วหายวับ!
ดวงตาของหลินหยุน เบิกโตขึ้นทันที
“แด่เทพเจ้า เปิดสมบัติเซียน กำเนิดอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์!”
เมื่อกี้ หลินหยุนได้เปิดสมบัติเซียนขั้นแรก ได้รับสมบัติเซียนที่ยงหลิน!”
ในชาติก่อน ฉันเปิดสมบัติเซียนขั้นแรก และได้รับอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ระดับสูง
ในชาตินี้ การฝึกฝนใหม่ในฐานะกษัตริย์เซียน กลับได้แต่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แปลกๆอย่างนี้เหรอ?”
“แด่เทพเจ้านี่มันคืออะไรกัน?”
หลินหยุนไม่เข้าใจ จ้องมองไปที่ท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า ทั่วร่างกาย ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เพียงแต่ว่า ตาทั้งสองข้างของหลินหยุน ตาซ้ายของเขากลายเป็นสีดำสนิท และตาขวาก็ขาวสนิท
เหมือนยันต์แปดทิศหยินหยาง
เมื่อหลินหยุนรวบรวมสมาธิ สิ่งที่เขาเห็นก็ดูแตกต่างออกไป
หลินหยุนมองดูใบไม้ที่อยู่ข้างหน้า เมื่อเขารวบรวมสมาธิ ใบไม้สีเหลืองที่เหี่ยวแห้งอยู่ข้างหน้าก็หายไป
จากนั้น ใบไม้ก็กลายเป็นเส้นๆหนาแน่น ซึ่งบางกว่าเส้นผมสีดำหลายร้อยเท่า
เส้นด้ายสีดำบางๆ ก่อตัวเป็นลักษณะเหมือนใบไม้ เพียงแต่ว่า ปลายเส้นด้ายบางๆนับไม่ถ้วน ลอยอยู่ในความว่างเปล่า โดยไม่รู้ว่าจุดเชื่อมต่ออยู่ที่ใด
หลินหยุนมองไปที่ก้อนหินอีกครั้ง และหินก้อนนั้นก็กลายเป็นด้ายสีดำหนาแน่นทันที เส้นด้ายนับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่ในความว่างเปล่า โดยไม่รู้ว่าจะเชื่อมต่อที่ไหน
หลินหยุนนำก้อนหินและใบไม้มาวางรวมกัน แล้วมองดูอย่างตั้งใจ
ใบไม้และก้อนหินกลายเป็นเส้นด้ายสีดำบางๆอีกครั้ง เช่นเดียวกับกราฟฟิตี้ของเด็ก โดยมีเส้นด้ายสีดำบางๆนับไม่ถ้วนตัดกัน ดำสนิทไม่มีแสงสว่างเหมือนหมึกสีดำ
เพียงแต่ว่า เมื่อมองดูใกล้ๆ ก็พบว่า เส้นสีดำบางๆของใบและเส้นสีดำบางๆของหิน ไม่ได้เชื่อมต่อกัน
เส้นด้ายลอยนับไม่ถ้วนยังคงอยู่ ลอยอยู่โดยว่างเปล่า โดยไม่รู้ว่ามันเชื่อมต่ออยู่ที่ใด
หลินหยุนยังคงอยากหาอะไรบางอย่าง แต่ว่า เขาพบว่าชี่ทิพย์ในร่างกายของเขา เกือบจะใช้หมดไม่เหลือแล้ว
หลินหยุนตกใจ “นี่มันอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรกัน?ถึงสูญเสียพลังทิพย์ไปมากขนาดนี้!”
ตอนนี้การฝึกชี่ของหลินหยุนอยู่ใน(เขตแดนระดับสอง) แด่เทพเจ้า พลังทิพย์ในร่างกายแข็งแกร่งกว่าแดนปฐมภูมิมาก
เพียงแต่ว่า หลังจากที่เขาใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์เพียงไม่กี่ครั้ง พลังทิพย์ในร่างกายก็เกือบจะใช้หมด
แม้จะเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ระดับสูง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้พลังทิพย์มากมายเช่นนี้
ดวงตาคู่นี้ ไม่มีข้อสงสัย เพราะฉันรู้สึกได้ว่าอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ไม่มีข้อสงสัยใดๆ แต่ว่า อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้มีประโยชน์อะไร?”
เป็นถึงมหากษัตริย์ชางฉองผู้ยิ่งใหญ่ ไม่รู้ด้วยซ้ำอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่รู้สึกได้ในครั้งนี้ใช้ประโยชน์อย่างไร!
หลินหยุนใช้สมองของเขา หวนนึกถึงผู้บำเพ็ญเซียนนับหมื่นคนกับความคลาสสิกทั้งหมดที่เขาเคยเห็น แต่ไม่พบข้อมูลแม้แต่น้อยเกี่ยวกับดวงตาคู่นี้
“เป็นไปได้ไหมอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่รู้สึกได้ในครั้งนี้ เป็นเพียงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ขั้นพื้นฐานที่ไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”
“ถ้าเป็นเช่นนี้ เรื่องตลกนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว”
มหากษัตริย์ชางฉองสร้างความทรงจำใหม่ และอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์เจ้าแรกได้ปลุกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ขั้นพื้นฐานที่ไร้ประโยชน์ คนหนึ่ง ถ้าให้คนรู้ คงจะถูกหัวเราะจนฟันร่วง
ช่างมันเถอะ ค่อยๆคิดไป! ตอนนี้ฟื้นฟูพลังทิพย์ก่อน!”
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลินหยุนฝึกฝนได้คงที่ และได้สิ้นสุดการฝึกฝน
หลังจากเก็บตัวฝึกฝนไปได้สองเดือน ในที่สุดเขาก็เข้าสู่แดนแด่เทพเจ้า
เปิดโทรศัพท์มือถือ ข้อความเข้ามาเยอะมาก
หลินหยุนมองดูอย่างคร่าวๆ ส่วนมากก็คือการทักทาย ถามว่าทำไมถึงหายไปนานนัก
ยังมีล่าสุดที่จางซือจู่เพิ่งส่งและคนอื่นๆเพิ่งส่งมา
“เทพฟ้าผ่าเจอปัญหา ถูกคนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส เห็นข้อความแล้วรีบตอบกลับมาทันที!”
เมื่อเห็นข้อความที่ส่งโดยจางซือจู่ หลินหยุนก็รีบโทรกลับ
โทรศัพท์เชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว อีกฝั่งหนึ่ง มีเสียงของจางซือจู่ดังขึ้นทันที “หลินหยุน ในที่สุดก็ติดต่อกับนายได้แล้ว สองเดือนมานี้นายไปทำอะไรมา? หายสาบสูญแล้วเหรอ?”
หลินหยุนพูดว่า “พูดเรื่องสำคัญ เกิดอะไรขึ้นกับเทพฟ้าผ่า?”
แม้ว่าปกติเทพฟ้าผ่าจะชอบแกล้งหลินหยุนเสมอ เพียงแต่ว่า เมื่อใดที่หลินหยุนประสบปัญหา คนแรกที่ยืนอยู่ข้างหน้าหลินหยุน ก็คือเทพฟ้าผ่าเสมอ
จางซือจู่พูดว่า “สถานการณ์เฉพาะฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ เทพฟ้าผ่าไม่พูด อย่างไรก็ตามเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เทพฟ้าผ่าถูกไอ้หนุ่มที่เย่อหยิ่งและร้ายกาจทำร้ายจนบาดเจ็บ เขาไม่ยอมไปโรงพยาบาล และทนเจ็บปวดอยู่ในหอพัก”
“ยังดีที่ฉันรู้ทักษะทางการแพทย์เล็กน้อย ไม่อย่างนั้นนายอาจจะต้องไปที่หลุมศพเพื่อเผากระดาษเงินให้เขาแล้ว”
