เจี่ยงสงพาเจี่ยงเวยกลับไปหลินโจว ตลอดทาง เจี่ยงสงกำลังคิดถึงปัญหาอย่างหนึ่ง
“ปรมาจารย์หลินบอกว่าเขาคุ้นเคยกับอำเภอจีหมิงมาก? และยังมีเพื่อนอยู่ที่นี่ หรือว่าบ้านเกิดของปรมาจารย์หลินคืออำเภอจีหมิง!”
สำหรับทุกเรื่องของหลินหยุน เจี่ยงสงเคยสืบประวัติมาแล้ว เพียงแต่ว่า เขาเพียงแต่สืบพบว่าหลินหยุนเป็นเด็กกำพร้า และแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลเซี่ย
อย่างอื่น เขาไม่สามารถสืบหาได้
เพียงแต่ว่า หลินหยุนเป็นคนที่มีสมองในการทำธุรกิจมาก
จากคำพูดสั้นๆของหลินหยุน เขาก็ได้ข่าวสารที่สำคัญมาก
นั่นคืออำเภอจีหมิงสำหรับหลินหยุน มีความสำคัญที่ไม่ธรรมดา
เจี่ยงสงเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆเขา เจี่ยงเวยมีอาการใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สำหรับหลานชายห่างๆคนนี้ อันที่จริงเจี่ยงสงก็ให้ความสำคัญมาก
สามารถเห็นได้จากการปรากฏตัวของเจี่ยงเวยในบ้านตระกูลมู่ ท่าทางที่สุขุมรอบคอบ และบุคลิกที่สุภาพเรียบร้อย ก็สามารถดูออก
เจี่ยงเวยเป็นคนที่มีพรสวรรค์ควรแก่การสนับสนุน
เพียงแต่ว่า เขาโชคร้าย ครั้งแรกที่เขาลงมือจะกลืนกินตระกูลมู่ ก็ได้พบกับปรมาจารย์หลิน
อย่างไรก็ตาม ยังดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรที่อุกอาจเกินไป หลินหยุนเพียงแค่บอกให้เจี่ยงสงต่อไปไม่ต้องใช้งานเจี่ยงเวยอีก เลยสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้
สำหรับคำพูดของหลินหยุน เจี่ยงสงไม่กล้าละเมิด เพียงแต่ว่า เจี่ยงสงก็ไม่เต็มใจ
เจี่ยงสงไม่มีลูกชาย และเจี่ยงเวยถือว่าเป็นผู้สืบทอดที่เขาให้ความสำคัญมาก ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเก็บซ่อนเจี่ยงเวยไว้เช่นนี้
“เจี่ยงเวย ฉันรู้ว่านายมีความสามารถมาก สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง”
เจี่ยงเวยหดหู่ใจ “ไม่คาดคิด? ไม่ใช่ เพราะผมไม่สืบรายละเอียดของตระกูลมู่ให้ชัดเจน แต่ผมส่งคนไปสืบประวัติตระกูลมู่แล้ว พวกเขาไม่มีทางรู้จักปรมาจารย์หลิน! ทำไมจู่ๆปรมาจารย์หลินถึงปรากฏตัวขึ้น?”
เจี่ยงสงพูดว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คำพูดของปรมาจารย์หลิน ฉันไม่กล้าละเมิด ถ้าเขาไม่ให้ฉันใช้นายทำงาน ฉันคงไม่กล้าใช้นายอีก”
เจี่ยงเวยถอนหายใจ “คุณอาผมเข้าใจ สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป ผมก็ขอบคุณคุณมากแล้ว”
เจี่ยงสงพยักหน้า และพอใจกับทัศนคติของเจี่ยงเวยมาก เมื่อพบกับอุปสรรค ไม่โกรธเคือง แต่หาสาเหตุของความล้มเหลวจากตัวเอง นี่เป็นคุณสมบัติที่ดีสำหรับคนที่จะประสบความสำเร็จ
“อยากให้ปรมาจารย์หลินรู้จักนายอีกครั้งหรือไม่? ให้เขาให้โอกาสนายอีกครั้ง”
ใบหน้าของเจี่ยงเวยมีความรู้สึกปีติยินดี “คุณอา คุณพูดจริงไหม? ผมขอได้เหรอ?”
เจี่ยงสงพยักหน้า: “ตอนนี้ฉันมีแผนแล้ว ถ้าสำเร็จ มันอาจเปลี่ยนมุมมองของปรมาจารย์หลินที่มีต่อนาย ในเวลานั้น ปรมาจารย์หลินอาจถอนคำพูดที่เคยพูดไว้”
เจี่ยงเวยดีใจมาก “คุณอา วิธีอะไร? คุณรีบบอกผมเร็วๆ! แม้ว่าผมจะต้องเสียสละชีวิต ผมก็จะลองดู!”
เจี่ยงสงเอาแผนการของตัวเอง บอกให้เจี่ยงเวยอย่างละเอียด
หลังจากที่เจี่ยงเวยได้ฟัง ก็รู้สึกมีความสุขมาก
“คุณอา เรื่องนี้ท่านวางใจมอบหมายให้ผมเลย! แม้แต่สิ่งนี้ผมยังทำไม่ดีพอ ผมก็คงไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป!” เจี่ยงเวยพูดอย่างมีความมั่นใจมาก
“ตกลง นายรีบไปจัดการ! ฉันจะรีบติดต่อเจ้าหน้าที่ที่ดูแลในอำเภอจีหมิงทันที!” เจี่ยงสงพูด
“ครับ!”
หลินหยุนยืนอยู่ที่หน้าประตูคอนโดสุ่ยอ้าง หน้าประตูมีน้ำพุ และด้านหน้าเป็นทางแยกสองทาง ดูจากภายนอกสภาพแวดล้อมภายในชุมชนนั้น สวยงามมาก
หลินหยุนเดินไปที่หน้าประตูใหญ่ในชุมชนซึ่งมีห้องรักษาความปลอดภัยและพูดว่า ฉันมาหาคอนโด3 หวางตงหัวเจ้าของคอนโดA1305!”
คุณอายามในวัย50กว่าปียื่นสมุดจดให้หลินหยุน “เซ็นชื่อก่อน!”
หลินหยุนเซ็นชื่อเสร็จ จากนั้นก็เข้าไปในชุมชน
ชุมชนในปัจจุบันเพิ่งสร้างได้เพียงปีเดียว และดูใหม่กว่าในความทรงจำของหลินหยุนในชาติที่แล้ว
เมื่อเข้าไปในประตูใหญ่ พื้นดินสีเขียวทั้งสองด้านของประตูยังคงเหมือนเดิม ในชาติที่แล้วครั้งแรกที่หลินหยุนกลับมากับหวางซูเฟิน เขาจำได้ว่าที่นั่นเป็นที่สำหรับวางรถยนต์ไฟฟ้า
ได้ยินมาว่าเพื่อพื้นดินสีเขียวตรงนี้ เจ้าของชุมชนก็ระเบิดอารมณ์มาแล้ว
หลินหยุนใช้ความทรงจำเดินไปตามเส้นทาง ในระหว่างที่เดินไป และในไม่ช้า ก็มาถึงตึกที่3
หลินหยุนขึ้นลิฟต์ไปที่1035 แล้วกดกริ่งประตู
เวลาผ่านไป800ปี กำลังจะได้พบพ่ออีกครั้ง แม้กระทั่งหลินหยุนที่มีจิตใจหนักแน่น ก็รู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย
ประตูเหล็กกันขโมยสีน้ำตาลแดงเปิดจากด้านใน และชายวัยกลางคนผมสั้นในวัยสี่สิบกว่าปี สวมชุดธรรมดา ยืนอยู่ที่หน้าประตู
ชายผู้นี้สวมเครื่องแบบทหารเก่าในอดีต ด้านนอกเป็นเสื้อคลุมยาวสีดำ ผมเริ่มหงอกเล็กน้อย ที่จริงอายุเพียงสี่สิบกว่าปี แต่ดูเหมือนอายุห้าสิบกว่าปี
“คุณมาหาใคร?” หลินตงหัวถามอย่างอ่อนโยน
หลินหยุนมองไปที่พ่อ ชั่วขณะ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย
ในชาติที่แล้ว เขาตำหนิและบ่นหลินตงหัวหลายครั้ง เพื่อความอยู่รอด ไม่เคยทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อเลย
ซื่อตรงเกินไป ล้าสมัยเกินไป เป็นเพียงคนแก่ที่ดื้อรั้น
เพียงแต่ว่า หลังจากที่หวางซูเฟินและหลินตงหัวเสียชีวิตไปทีละคน ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แบกรับความรับผิดชอบของบริษัทตงหวางกรุ๊ปอันหนักอึ้งเพียงลำพัง เขาพึ่งตระหนักว่า สิ่งที่หลินตงหัวแบกรับนั้นมันหนักและกดดันเพียงใด
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น เฉพาะศักดิ์ศรีของผู้ชายคนหนึ่ง ต้องสุดความสามารถ ไปแบกรับ และต่อสู้
หลินตงหัวในเวลานั้น ต้องแบกรับแรงกดดันจากตระกูลหวางซึ่งเป็นตระกูลซุปเปอร์ในเมืองหลวง และความกดดันของตระกูลหลิน สองตระกูลนี้ ไม่ว่าตระกูลไหน ก็สามารถทำลายบุคคลยิ่งใหญ่อย่างเจี่ยงสงได้อย่างง่ายดาย
เพียงแต่ว่า หลินตงหัวพึ่งพาตนเอง แบกรับไว้ แบกรับมานานหลายสิบปี และแบกรับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
ความรักของพ่อ ก็เหมือนภูเขา ที่เงียบสงัด หลินหยุนต้องใช้เวลาถึงสองชาติ ถึงจะเข้าใจ
ในขณะนี้ หลินหยุนอยากจะโพล่งออกมา และเรียกคุณพ่อ!
แต่ว่า เขากลั้นไว้
รอไปก่อน รอเมื่อเขามีพลังพอที่จะปกป้องครอบครัวและเพื่อนๆ ถึงตอนนั้นเขาก็สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้
“น้องชาย คุณมาหาใคร? คุณจำบ้านผิดหรือเปล่า” หลินตงหัวถามอย่างอ่อนโยน
หลินหยุนเก็บอารมณ์ของตัวเอง และพูดอย่างอบอุ่น “ผมมาหาพี่ฉินหลันครับ!”
“ฉินหลัน มีคนหาเธอ!” หลินตงหัวหันหัวแล้วตะโกนเข้าไปในห้องนอน แล้วยิ้มและพูดกับหลินหยุนว่า “คุณเป็นเพื่อนของฉินหลันใช่ไหม เข้ามาก่อนสิ!”
“ครับ!” หลินหยุนเปลี่ยนรองเท้าแตะ และเดินตามหลินตงหัวเข้าไปในห้อง
สไตล์การตกแต่งที่เรียบง่าย โซฟาสีเบจและเฟอร์นิเจอร์ ทุกอย่างคุ้นเคยเหมือนชาติก่อน
“คุณอาหลิน ใครมาหาฉันเหรอ?” ฉินหลันใส่ผ้ากันเปื้อน เดินออกจากห้องครัว ตามมาด้วยหวางซู่เฟินที่ถือมีดทำครัว
“หลินหยุน! ทำไมเป็นคุณ!” ฉินหลันอุทาน
หวางซูเฟินก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่คาดคิดว่าหลินหยุนจะตามมาถึงบ้านของเธอ
เมื่อเห็นฉินหลันเรียกชื่อของหลินหยุน หลินตงหัวก็ยืนยันความคิดของตัวเอง หลินหยุนเป็นเพื่อนของฉินหลัน
“มา ไอ้น้องชาย เชิญนั่ง!” หลินตงหัวทักทายด้วยรอยยิ้ม
หลินหยุนรู้สึกอายเล็กน้อย เรียกลูกชายตัวเองว่าน้องชาย ในอนาคตหากตัวตนของเขาถูกเปิดเผย เขาจะไม่ถูกพ่อแม่ทุบตายเหรอ!
“ผู้อาวุโสหลิน ท่านเป็นผู้อาวุโส เรียกผมว่าหลินหยุนก็พอ!” หลินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม นั่งข้างๆหลินตงหัวอย่างเป็นกันเอง หยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะชา แล้วกัดกินทันที
อย่างไรก็ตามผู้บำเพ็ญเซียนไม่กลัวสารกำจัดศัตรูพืชตกค้างใดๆ และไม่จำเป็นต้องล้าง
ฉินหลันรู้แล้วว่าหลินหยุนก็คือปรมาจารย์หลิน และวันนั้นเธอก็ได้บอกหลินหยุนว่า ในช่วงเทศกาลปีใหม่ จะกลับมาที่บ้านหลินตงหัว
ในเวลานั้นก็ได้เชิญหลินหยุนมาเทศกาลปีใหม่ด้วยกันกับพวกเขา หลินหยุนก็ตอบตกลงทันที ฉินหลันรู้สึกว่าเขาไม่ได้ถือว่าตัวเองเป็นคนนอก
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าปรมาจารย์หลินผู้โด่งดังคนนี้ จะหน้าหนาไม่เบา!
หวางซูเฟินเหลือบมองฉินหลัน จากนั้นกลอกตาใส่หลินหยุน “คุณนี่ไล่ตามมาถึงบ้านเลยเหรอ!”
ฉินหลันรู้ว่าหวางซูเฟินกำลังคิดอะไรอยู่ และไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเรื่องทั้งหมดจึงต้องโทษหลินหยุน
“ตอนนั้นฉันก็แค่พูดเล่นๆ ไม่คิดว่านายจะมาจริงๆ!” ฉินหลันพูดอย่างเสียอารมณ์
