โครม!
อีกหมัดหนึ่ง ชกเข้าใส่เจ้าสำนักมนตร์ดำที่กลายสภาพกลับคืนสู่ร่างเดิมแล้ว
ร่างของเจ้าสำนักมนตร์ดำถูกโจมตีจนกระเด็นลอยไปไกลอีกครั้ง และกระทบเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง
แต่ว่า หลังจากที่ถูกโจมตีหลายต่อหลายครั้ง เจ้าสำนักมนตร์ดำกลับไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่น้อย ร่างกายราวกับเป็นหุ่นไม้ แล้วแต่คุณจะเข้าโจมตีอย่างไร ข้าก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
เงาร่างของหลินหยุนแวบหายไป และก็ปล่อยหมัดเข้าใส่ที่ร่างของเจ้าสำนักมนตร์ดำอีกครั้งแต่เสียงที่ดังออกมานั้นเหมือนกับว่าทุบตีไปบนท่อนไม้
หลังจากที่ชกเข้าใส่จนเจ้าสำนักมนตร์ดำกระเด็นลอยไปอีกครั้ง หลินหยุนก็ไม่ได้โจมตีต่ออีก
เจ้าสำนักมนตร์ดำไม่ได้พูดจาอะไร ลุกยืนขึ้นจากพื้น และปัดฝุ่นละอองบนร่างกายทิ้ง โดยที่ร่างกายไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย และได้ยิ้มเยาะอย่างประหลาดพร้อมกับพูดว่า: “ข้าคือร่างอมตะ ต่อให้พลังความสามารถของนายจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรข้าได้”
พระบุตรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านข้าง มีสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง: “เดิมทีคำเล่าลือนั้นก็คือความจริง เจ้าสำนักมนตร์ดำทุกสมัย ต่างก็สามารถที่จะฝึกฝนร่างอมตะได้! ”
หลินหยุนมองไปที่เขาอย่างเงียบสงบ ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก เมื่อครู่การโจมตีของเขานั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน เขารู้แก่ใจของตนเองดี ต่อให้เป็นปรมาจารย์ระดับขั้นสูงสุด หลังจากที่ถูกพลังหมัดของเขาไปหลายครั้งนั้น ก็คงจะต้องกระดูกหัก ตายคาที่อย่างน่าอนาจ
แต่เจ้าสำนักมนตร์ดำที่ชัดเจนว่ามีพลังความสามารถเทียบเท่ากับระดับปรมาจารย์นี้ กลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย!
ต้องมีอะไรที่ผิดแปลกมีความประหลาดซ่อนอยู่ภายในนี้อย่างแน่นอน!
อีกทั้งหลายหมัดเมื่อครู่นั้น ได้ชกเข้าใส่ร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำอย่างจัง แต่รู้สึกว่าเหมือนกับชกเข้าใส่ท่อนไม้อย่างไรอย่างนั้น
หลินหยุนค่อย ๆ ปิดตาลง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง โดยได้ใช้พลังดวงตาทำลายล้าง ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นข้างหนึ่งสีดำข้างหนึ่งสีขาว
เจ้าสำนักมนตร์ดำที่อยู่เบื้องหน้า กลายเป็นเส้นด้ายสีดำทันที แต่ว่า เส้นด้ายสีดำบนร่างกายของเขานั้นมีความแน่นหนาอย่างมาก ซึ่งแน่นหนากว่ามากเมื่อเทียบกับพระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำที่อยู่ด้านข้าง
สังเกตโดยละเอียดแล้ว จึงพบว่าที่จริงแล้วเส้นด้ายสีดำบนร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำนั้น มีถึงสองชั้นด้วยกัน
ก็กล่าวได้ว่า ในร่างกายของเขา ยังคงมีสิ่งอื่นที่ดำรงอยู่ภายใน
นี่ก็คือความลับของร่างที่เป็นอมตะของเขา
สิ่งของอะไรกัน ที่เพียบพร้อมไปด้วยความสามารถในการต้านทานการโจมตีและความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายที่แข็งแกร่งขนาดนี้?
หลินหยุนดีอกดีใจ และก็ได้พูดชื่อของสิ่งหนึ่งออกมา
“ภูตป่าพรสวรรค์! ”
ในสมัยโบราณมีต้นไม้พิเศษ สามารถทะลุชั้นฟ้าชั้นดิน ซึ่งก็คือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์
โดยมีเพียงแค่ภูตป่าพรสวรรค์นี้ ที่จะสามารถทำให้เขาได้ชื่อว่ามีร่างที่เป็นอมตะ
ส่วนภูตป่าพรสวรรค์สำหรับหลินหยุนแล้ว ก็นับเป็นสิ่งของชิ้นสำคัญที่ใช้ในการฝึกฝนร่างเต๋าไม่ สิ้นสูญหุนหยวน
“หากมีภูตป่าพรสวรรค์นี้ ข้าก็จะสามารถฝึกฝนร่างภูตป่าได้แล้ว”
หลินหยุนมองไปยังเจ้าสำนักมนตร์ดำที่มีสีหน้าท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง และพูดขึ้นว่า: “ร่างอมตะ? ข้าว่าอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น! ”
พูดจบ หลินหยุนก็ยื่นมือออกมา: “ไฟมา! ”
ฟู่ว์!
เปลวไฟสีม่วง ลุกโชติช่วงขึ้นบนฝ่ามือของหลินหยุน ทับซ้อนกันสูงกว่าหนึ่งเมตร ภายในตำหนักเริ่มมีอุณหภูมิที่ร้อนขึ้น
เจ้าสำนักมนตร์ดำสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็มีสีหน้ากลับคืนสู่ท่าทางที่ดูหมิ่น: “ไอ้หนุ่มน้อย ไม่ต้องเสียแรงเสียพลังโดยเปล่าประโยชน์ ข้าคือร่างอมตะ จะไปกลัวเปลวไฟธรรมดาของนายอย่างนั้นเหรอ? ”
หลินหยุนมองไปที่เขา และพูดขึ้นว่า: “นายสามารถลองดูได้”
“พุ่งไปเดี๋ยวนี้! ”
เปลวไฟนั้นพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว และตกไปบนร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำ
เจ้าสำนักมนตร์ดำยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนไหว ยิ้มอย่างดูหมิ่นและพูดว่า: “ข้าพูดไว้แล้วว่า ไฟธรรมดาทั่วไปแบบนี้ จะมาทำอะไรข้าได้? ”
ในตระกูลทั้งสี่ภายใต้สำนักมนตร์ดำ ก็มีตระกูลฉีที่เชี่ยวชาญในการควบคุมไฟ ในสถานะที่เป็นถึงเจ้าสำนัก วิชาควบคุมไฟก็เคยได้ผ่านตามาบ้าง
หลินหยุนยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นที่มุมปาก โดยไม่พูดไม่จา
ผ่านไปไม่กี่วินาที เจ้าสำนักมนตร์ดำก็ตะโกนร้องเสียงดัง: “ช่วยดับไฟให้ข้าที! ”
แต่ว่า เปลวไฟที่เดิมทีควรจะดับลงหลังจากที่ได้ยินเสียง กลับไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร และจะยิ่งลุกไหม้รุนแรงมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น! ”
“ช่วยดับไฟให้ข้าที! ”
เจ้าสำนักมนตร์ดำใช้พลังที่ฝึกฝนทั้งหมด แต่เปลวไฟนั้นกลับยิ่งลุกไหม้รุนแรงขึ้น
ทีละน้อยทีละน้อย การฝึกฝนไม่สามารถที่จะต้านทานขัดขวางการลุกลามของเปลวไฟนั้นได้แล้ว ในที่สุดเจ้าสำนักมนตร์ดำก็ได้กรีดร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว: “ไอ้หนุ่มน้อย นี่คือไฟอะไรกัน?นี่ไม่ใช่เปลวไฟธรรมดาทั่วไป! ”
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ถูกต้อง นี่คือเพลิงแท้ ไฟเทพ ซึ่งรองลงมาจากเพลิงดวงจิต”
“นายอย่าได้คิดไปเองว่าภูตป่าพรสวรรค์จะสามารถช่วยชีวิตของนายได้ ไฟย่อมชนะไม้ ภูตป่าพรสวรรค์เจอเพลิงแท้เข้า ก็หดตัวลงตั้งแต่แรกแล้ว ซึ่งไม่กล้าที่จะปกป้องคุ้มกันร่างของนายอีก”
เจ้าสำนักมนตร์ดำตกตะลึง: “นายดูออกแล้วงั้นเหรอ! ”
“ฮึ ข้าไม่เชื่อ! ”
เจ้าสำนักมนตร์ดำเรียกใช้พลังภูตป่าพรสวรรค์อย่างไม่หยุด แต่ก็ไม่เกิดผลลัพธ์อะไรตามมา
เปลวไฟได้เริ่มเผาไหม้เนื้อหนังบนร่างกายของเขาแล้ว เจ้าสำนักมนตร์ดำที่เจ็บปวดก็ได้กรีดร้องอย่างไม่หยุด และเริ่มที่จะกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น
“ปรมาจารย์ ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย! เพียงแค่นายไว้ชีวิตข้า ข้าเต็มใจที่จะยอมศิโรราบต่อท่าน และยินดีมอบสำนักมนตร์ดำให้กับท่านด้วย! ”
หลินหยุนมีสีหน้าท่าทางที่รังเกียจ: “อิทธิพลของสำนักมนตร์ดำนี้ จะทำให้มือของข้าสกปรก ข้าจะเอามันไปเพื่ออะไร? ”
“นายไปตายได้แล้ว! ”
หลินหยุนได้ปล่อยพลังทิพย์ออกมา ทันใดนั้นเปลวไฟบนร่างของเจ้าสำนักมนตร์ดำก็ยิ่งลุกไหม้รุนแรงยิ่งขึ้น
“อ่า! ”
เจ้าสำนักมนตร์ดำกรีดร้องด้วยเสียงที่หวาดกลัวและทรมานอย่างที่สุด: “ไอ้หนุ่มน้อย ต่อให้ข้าตายไป ก็จะต้องลากนายมาตายไปพร้อมกันกับข้าด้วย! ”
“เทพมาร ข้าเต็มใจยอมที่จะสังเวยทุกสิ่งทุกอย่าง! ”
เจ้าสำนักมนตร์ดำตะโกนพูดคำนี้ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
เทพมาร?
หลินหยุนมีท่าทีที่เคร่งขรึมขึ้น
ทันใดนั้น กลิ่นอายความน่ากลัวก็ได้แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งตำหนัก เจ้าสำนักมนตร์ดำที่เดิมทีกำลังถูกเผาไหม้ร่างกายอยู่นั้น ก็ได้กลายเป็นผงเถ้าไปแล้ว หลงเหลือเพียงแค่ท่อนไม้ที่ถูกเผาไหม้จนดำเกรียม ที่มีขนาดหนาเท่ากับท่อนแขน
“เอ่อ……”
เสียงครางที่ยาวดังขึ้น
ซึ่งก็เหมือนกับยักษ์ที่หลับใหลไปเป็นเวลานานนับหมื่นปี ได้ตื่นขึ้นจากการหลับใหลนั้น
บนลานกว้างด้านหน้าตำหนัก รูปปั้นเทพมารที่มีใบหน้าสีเขียวและมีเขี้ยวนั้น ก็เกิดลำแสงสีแดงขึ้นในทันที
ทันใดนั้นเงาลวงสีดำก็ปรากฏขึ้นบนบัลลังก์ที่อยู่ใจกลางของตำหนัก
“จิตวิญญาณของมนุษย์ ยิ่งลึกลับซับซ้อนมากขึ้น เทียบไม่ได้กับจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์ของมนุษย์เหล่านั้นในอดีต ซึ่งยุคสมัยนี้ก็ไม่ดีเหมือนกับยุคสมัยก่อนแล้ว”
เขาพูดบ่นพึมพำด้วยเสียงที่อื้ออึง บิดลำคอไปมาเล็กน้อย มีเสียงแกร็ก ๆ ดังขึ้น
หลินหยุนมีสีหน้าท่าทางที่เคร่งขรึม ตั้งแต่เกิดใหม่มานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้ถึงความกดดัน
คนผู้นี้ น่าเกรงกลัวมาก!
เขาเป็นเพียงแค่เงาลวงชัด ๆ แต่ทำไมถึงกลับเหมือนมีตัวตนที่แท้จริง โดยการพูดการกระทำ ก็เหมือนกับคนที่มีชีวิตอยู่
หลินหยุนสังเกตว่า รูปร่างหน้าตาของเขาเหมือนกับเทพมารที่อยู่บนลานกว้างอย่างไรอย่างนั้น
พระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำที่อยู่ด้านข้างมองเห็นเงาลวงนี้ปรากฏขึ้น ก็ตกใจจนถึงกับหมอบคลานลงกับพื้น ทำการคำนับไม่หยุด และปากก็พูดอยู่ตลอดว่า: “ท่านเทพมารได้โปรดไว้ชีวิต ท่านเทพมารได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! ”
หลินหยุนมองไปยังเงาลวงเทพมาร เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่คน แต่เป็นดวงจิตเทพเซียนชั้นดิน
เทพชั้นเซียน ซึ่งก็คือพลังความสามารถระดับขั้นแดนจิตปฐม
นี่คือการเรียกขานกันในโลกเซียน ไม่ใช่เทพชั้นเซียนที่เรียกขานกันบนโลกมนุษย์
ผู้ที่มีพลังความสามารถระดับขั้นแดนจิตปฐม สามารถที่จะข้ามผ่านทะลุจักรวาลดวงดาวและท้องฟ้า เพียงฝ่ามือเดียวสามารถที่จะทำกดทับให้ทั้งภูเขาราบเรียบได้
แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ความนึกคิด แต่ก็มีพลังความสามารถระดับขั้นเซียนแดนยาทอง
หลินหยุนอยู่ห่างจากแดนยาทอง อีกกว่าหลายระดับขั้น โดยการฝึกพลังสามขั้น หลินหยุนเพิ่งจะถึงขั้นที่สอง ถ้าหากประลองกับผู้บำเพ็ญเซียนระดับขั้นแดนยาทองจริง ๆ แล้ว หลินหยุนคงจะโดนสังหารอย่างรวดเร็ว
“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่นายควรจะมา! ”
หลินหยุนมองไปที่เทพมาร และพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่เฉยเมย
เทพมารมองไปที่เขา ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก: “นายเป็นเพียงเซียนระดับขั้นแดนฝึกพลังเท่านั้น สมควรแล้วเหรอที่จะมายุ่งวุ่นวายเรื่องของข้า? ”
“อีกทั้ง คนรับใช้ของข้าได้นำจิตวิญญาณมอบให้กับข้าแล้ว ข้าจำต้องเป็นตัวแทนของเขาเพื่อทำตามความประสงค์ของเขาให้สำเร็จ”
“ในเมื่อเขาต้องการที่จะฆ่านาย อย่างนั้นนายก็ควรไปตายได้แล้ว! ”
“เชื่อมั่นในจิตวิญญาณของนายว่า จะต้องมีรสชาติที่ดีกว่าจิตวิญญาณของมนุษย์ที่โง่เขลาเหล่านี้แน่นอน”
เทพมารค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากบัลลังก์ เดินไปหาหลินหยุนทีละก้าวทีละก้าว
ทันใดนั้น หลินหยุนรู้สึกเหมือนกับว่าทั่วทั้งฟ้าดินกำลังจะทับถมลงบนตัวเขา
ขนาดระดับพลังความสามารถของเขา คิดไม่ถึงว่าจะถูกกดทับจนไม่สามารถหายใจได้
ส่วนพระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำ ก็ได้อาเจียนจนน้ำลายฟูมปากแล้ว และเป็นตะคริวทั่วทั้งร่างกาย
“คนที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้ จะยังมีชีวิตต่อไปทำไม? นำจิตวิญญาณของนายส่งมอบให้ข้าเถอะ! ”
เทพมารยื่นมือให้กับพระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำ ทันใดนั้นพระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำก็หมดลมหายใจ ร่างกายกลายเป็นกองกระดูก
ที่เทพมารได้กลืนกินเข้าไปนี้ ไม่เพียงแค่จิตวิญญาณของมนุษย์เท่านั้น ยังมีทั้งเลือดและเนื้อ
“นายก็ไปตายได้แล้ว! ”
เทพมารยื่นมือมาให้กับหลินหยุน แต่คว้าไว้เพียงความว่างเปล่า
ทันใดนั้น ทั้งชั้นฟ้าชั้นดินเหมือนกับว่าจะพลิกกลับหัวกลับหาง พลังทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างพุ่งตรงมายังหลินหยุนอย่างรุนแรงและท่วมท้น
