หยางหยิงพูดแนะนำให้กับหลันโร่หลินอย่างเป็นทางการ ： “คนนี้คือหลินหยุน เพื่อนของฉันเองเป็นนักเรียนของสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว”
“ส่วนคนนี้ก็คือหลันโร่หลิน รองประธานสาวสวยของบริษัทหวนตี้”
“จากนี้ก็ขอฝากตัวด้วย”
เมื่อพูดจบ หยางหยิงก็กะพริบตาใส่หลินหยุน
ตอนนี้ความสนใจของหลันโร่หลินพุ่งตรงไปยังร่างของหลินหยุนตลอดเวลา และเมื่อได้ยินหยางหยิงพูดว่าขอฝากตัวด้วย เธอจึงรีบพูดเสริมขึ้นมาทันที： “เพื่อนของหยางหยิง ก็เป็นเหมือนกับเพื่อนของฉัน หลังจากนี้ถ้าเกิดว่าต้องการอะไร สามารถมาหาพี่สาวคนนี้ได้เลย”
หยางหยิงยิ้มรับ โดยไม่ได้ขัดอะไร
สายตาของหลินหยุนประกายท่าทีแปลกประหลาดออกมา หลันโร่หลินเป็นรองประธานของบริษัทหวนตี้ ส่วนเขาเป็นเจ้าของหัวหยา กรุ๊ป
ซึ่งบอกได้อีกนัยว่าในความเป็นจริงหลันโร่หลินจะต้องเป็นลูกน้องของเขานั่นเอง
ทว่าตอนนี้ ลูกน้องของเขากลับจะเปลี่ยนบทบาทมาทำหน้าที่เป็นพี่สาว คอยดูแลเขาที่เป็นเจ้านายใหญ่คนนี้
“อย่างนั้นก็ต้องขอบคุณพี่หลันแล้วครับ” หลินหยุนหันไปมองใบหน้าที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์ของหลันโร่หลิน ยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ
หลันโร่หลินไม่ได้มีความดูถูกเพียงเพราะหลินหยุนเป็นเพียงแค่นักเรียนคนหนึ่ง แต่ในทางกลับกัน เธอกลับรู้สึกได้ว่าบนตัวของหลินหยุนนั้นมีออร่าความมั่นใจปรากฏออกมา
ซึ่งเป็นออร่าที่เหมือนกับชายวัยกลางคนที่ผ่านสมรภูมิชีวิตมากมาย หรือคนที่สั่งสมประสบการณ์มากอย่างยาวนานถึงจะมีได้อย่างนั้นเลย
โดยตามสัญชาตญาณแล้ว หลันโร่หลินนั้นต้องการที่จะผูกมิตรกับหลินหยุน
“ฉันชอบวัยรุ่นที่เป็นเหมือนกับคุณเอามากๆ ถ้าเกิดว่ามีโอกาส หวังว่าพวกเราคงจะได้ร่วมงานกัน”
เมื่อพูดจบ เธอก็หยิบเอานามบัตรออกมาจากกระเป๋าสีแดง แล้วยื่นให้กับหลินหยุนด้วยมือทั้งสอง ： “นี่คือนามบัตรของฉันเอง วันข้างหน้าถ้าหากว่าอยากหางาน ก็อย่าลืมโทรมาแล้วกัน”
สำหรับหลินหยุนแล้วเขานั้นมีความชื่นชมในตัวหลันโร่หลินเช่นกัน เธอดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงประเภทที่มีความแข็งแกร่ง แต่กลับเป็นคนที่ไม่ขาดความอ่อนโยน เมื่อดูจากสายตาของเธอแล้ว หลินหยุนสามารถมองเห็นความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาช่วงวัยรุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ในนั้น
หลินหยุนรับเอานามบัตรมาพร้อมตอบกลับ： “แน่นอนอยู่แล้วครับ”
“จริงด้วย หลินหยุน คุณเองก็คงจะแอบมาที่นี่เพื่อดูงานรวมกิจการของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์สินะ ？” หลันโร่หลินถาม
“ก็ไม่เชิงครับ！” หลินหยุนตอบกลับ
ก่อนหน้านี้ เขายังไม่ได้ตัดสินใจแน่ชัดว่าจะไปดูงานรวมกิจการนั้นหรือไม่ แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางหยิงพูดแล้ว ในเมื่อเติ้งเจียหลุนอยู่ในงาน อย่างนั้นแสดงว่าเจ้าบ้านตระกูลเติ้งก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วยแน่นอน
และแบบนี้เขาไม่จำเป็นต้องไปที่บ้านตระกูลเติ้งแล้ว รอให้งานฉลองรวมกิจการสิ้นสุดลง ก็ไปหาตระกูลเติ้งแล้วแก้ไขปัญหาก็พอแล้ว
ดังนั้น งานฉลองรวมกิจการครั้งนี้ เขาจะต้องไป
“ฉันเองก็จะไปที่งานฉลองรวมกิจการเหมือนกัน แต่ว่าถึงตอนนั้นฉันอาจจะยุ่งๆ หน่อย ถ้าเกิดว่าเจอปัญหาอะไร ก็อย่าลืมโทรหาฉันแล้วกันนะ” หลันโร่หลินพูดอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าหลันโร่หลินและหลินหยุนสามารถพูดคุยถูกคอกันแบบนี้ หยางหยิงก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
เพราะทั้งหลันโร่หลินและหลินหยุนทั้งสองต่างก็เป็นคนทะนงตน ตัวเธอจึงมีความกังวลว่าทั้งสองจะเข้ากันได้ยาก แต่คิดไม่ถึงว่าทั้งสองจะพูดคุยกันได้ดีกว่าที่เธอคิดไว้หลายเท่า
และเมื่อมีหลินหยุนผู้เป็นเจ้าของหัวหยา กรุ๊ปเป็นที่คุ้มกันแล้ว จากนี้หลันโร่หลินก็จะสามารถอยู่ในบริษัทได้ โดยไม่น่าจะมีใครมารังแกได้อีกแล้ว
ซึ่งหยางหยิงก็นับว่าได้ตัดภาระในใจไปได้อีกหนึ่งเรื่อง
หลังจากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายกันไป
เดิมทีหยางหยิงอยากจะให้หลันโร่หลินเข้าไปในงานพร้อมกับหลินหยุน แต่เนื่องด้วยหลันโร่หลินต้องร่วมมือกับทางบริษัท จึงไม่มีทางที่จะไปพร้อมกับหลินหยุนได้ และต้องเข้างานไปก่อน
หลินหยุนได้ไถ่ถามเรื่องสถานที่จัดงานฉลองรวมกิจการ จากนั้นจึงหาโรงแรมที่อยู่บริเวณใกล้แถวนั้น เฝ้ารอการเริ่มงานในวันพรุ่งนี้
ในวันถัดมา หลังจากที่หลินหยุนฝึกบำเพ็ญตนมาตลอดทั้งคืน ตอนนี้เขาก็มีความกระปรี้กระเปร่าอย่างมาก จากนั้นเขาก็เรียกรถแท็กซี่เดินทางไปยัง บริษัทTS ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานล่วงหน้าเวลา
บริเวณหน้าประตูของบริษัทTS มีรถหรูมากมายเรียงราย แม้ที่จอดรถใต้ดินเองก็มีรถจอดเต็มไปหมด
ทั้งมาตรการรักษาความปลอดภัยก็มีความหนาแน่นยิ่งกว่าปกติ เพียงแค่บริเวณรอบประตูใหญ่ ก็มี รปภ.ยืนคุ้มกันมากกว่าสิบคนแล้ว
หลินหยุนคอยมองดูชายสวมสูทในมาดผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จ เดินเข้าไปด้านในอย่างผ่าเผยพร้อมกับหญิงสาวสวยคู่กาย
แต่เมื่อเดินไปถึงประตู ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแสดงบัตรเชิญออกมา
ซึ่งเมื่อวานนี้ทั้งหยางหยิงและหลันโร่หลินไม่มีใครพูดถึงเรื่องบัตรเชิญนี้เลย
ทางด้านหยางหยิงคิดว่าหลินหยุนเป็นถึงเจ้าของหัวหยา กรุ๊ป คงจะมีบัตรเชิญอยู่แล้ว
ในขณะที่หลันโร่หลินก็คิดว่าหลินหยุนคงจะเดินทางมาพร้อมกับคนใหญ่คนโตบางคนที่ถูกรับเชิญมา ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีบัตรเชิญ
แต่ตอนนี้ หลินหยุนได้เพียงแต่ยืนเก้งๆ กางๆ อยู่อย่างนั้น
หรือว่าจะเปิดเผยตัวตนไปเลย ？ถ้าทำแบบนี้จะต้องได้เข้าไปแน่
แต่จะว่าไป การเปิดเผยตัวตน รปภ.จะเชื่อหรือเปล่า ？
ก็คงจะไม่เชื่อ ไม่แน่พวกเขาอาจจะมองว่าหลินหยุนมาเพื่อสร้างความวุ่นวายแล้วไล่ตะเพิดเขาไปแทน
ซึ่งแน่นอนว่าหากเขาพยายามเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็คงจะไม่มีใครสามารถห้ามเขาไว้ได้ แต่หากทำแบบนี้ งานฉลองรวมกิจการนี้ก็จะกลายเป็นการแสดงเดี่ยวของหลินหยุนทันที
“เอาเป็นว่าโทรไปขอความช่วยเหลือดีกว่า”
ไม่ว่าจะโทรไปหาหลันโร่หลิน หรือตัวแทนน้ำแห่งชีวิต การที่จะขอบัตรเชิญหนึ่งใบ คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร
ซึ่งในขณะนั้นเอง แววตาของหลินหยุนก็ประกายออกมาอย่างอดไม่ได้
ตรงหัวมุมทางเดินข้างหน้าก็มีคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินออกมา ซึ่งก็คือเพื่อนร่วมหอของหลินหยุนจากสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจวนั่นเอง
ฉินโส่วกับจางซือจู่และคนอื่นๆ ซึ่งพวกเขาเองก็เห็นหลินหยุนแล้วเหมือนกัน
ในตอนนั้นเองบนใบหน้าของพวกเขาเหล่านั้นล้วนปรากฏความตกใจออกมา
จากนั้นพวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามา
จางซือจู่ตบบ่าของหลินหยุนอย่างไม่สนใจอะไร ： “ฉันก็บอกแล้วว่าหลินหยุนต้องมาแน่ พวกนายก็ดันไม่ให้ฉันโทรไปหาเขาซะงั้น แล้วยังบอกว่าปรมาจารย์หลินมีงานยุ่งมากมายอะไรแบบนั้น ดูสิ เขาก็มานี่แล้วไม่ใช่หรือไง ？”
ฉินโส่วตวาดเท้าเตะจางซือจู่ทีหนึ่ง ก่อนจะถลึงตาตะคอกใส่เขา ： “ไอ้หมอ เอามือสกปรกนั่นของนายออกไปเลย ！ฐานะของหลินหยุนในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะเว้ย”
จางซือจู่ตบหัวตัวเอง แล้วพูดออกมาอย่างทันควัน： “จริงด้วยๆ ตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์หลินแล้ว ฉันเกือบลืมไปแล้ว”
“ข้าน้อยจางซือจู่ ขอคารวะปรมาจารย์หลิน” จางซือจู่โค้งคำนับด้วยความเคารพ
“ไสหัวไปเลย！” หลินหยุนเตะจางซือจู่ไปหนึ่งที เขาดีใจมากๆ ที่หลังจากเหล่าเพื่อนๆ ของเขารู้ว่าเขาคือปรมาจารย์หลินแล้วไม่ได้มีท่าทีจงใจประจบประแจง หรือเย็นชาใส่เขา แต่กลับยังเล่นกับเขาเหมือนเมื่อก่อน
ซึ่งเพื่อนที่แท้จริงควรจะเป็นแบบนี้ พวกเขาจะไม่เปลี่ยนไปเพียงเพราะคุณตกอับยากจนหรือมั่งคั่งร่ำรวย
“พวกนายก็มาร่วมงานรวมกิจการหรอ？” หลินหยุนถาม
“อืม”
พวกเขาพยักหน้าพร้อมกัน
ฉินโส่วพูดเสริม： “ไม่ใช่แค่พวกเราหรอกนะ ยังมีนักเรียนโรงเรียนเราอีกหลายคนเลยที่หาวิธีมาที่นี่ ฉันได้ยินมาว่าอีหลิงก็มาเหมือนกัน”
บริษัทหวนตี้และบริษัทเกนเนอร์เป็นสองในสามบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่ในประเทศจีน ซึ่งนับว่าเป็นบริษัทเป้าหมายที่เหล่านักเรียนจากสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์มากมายต่างหมายปอง
ซึ่งในวันที่บริษัทหวนตี้และบริษัทเกนเนอร์มีการรวมกิจการแบบนี้ สำหรับวงการบันเทิงแล้วถือว่าเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่เลยทีเดียว
และสำหรับเหล่านักเรียนสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์แล้ว นี่ยิ่งถือเป็นการเคลื่อนไหวครั้งยิ่งใหญ่ของวงการนี้เลย
ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาเหล่านั้นจึงอยากจะมาที่นี่อย่างอดใจไม่ได้
จางซือจู่พูดเสริมขึ้นมาด้วยเสียงที่แปลกๆ ： “เถียนชุ่ยชุ่ยพวกเธอก็มาเหมือนกัน”
จากนั้นจางซือจู่ก็หน้าเบิกบานยิ้มออกมา ： “แต่ไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้เถียนชุ่ยชุ่ยใช้ชีวิตอย่างโหดร้ายโคตรๆ เพราะตั้งแต่ที่ฐานะของนายถูกเปิดเผย เถียนชุ่ยชุ่ยก็กลายเป็นตัวตลกของโรงเรียนเราไปเลย เสิ่นหย่งเองก็ทิ้งเธอ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับเธอเลย”
ใบหน้าของหลินหยุนนิ่งเรียบ หลังจากที่ฐานะของเขาถูกเปิดเผย สำหรับเรื่องจุดจบของเถียนชุ่ยชุ่ย เขาสามารถคาดเดาได้เลย
“จริงด้วย พวกนายมีบัตรเชิญหรือเปล่า？” หลินหยุนถาม
จางซือจู่ถึงกับอึ้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นลงสำรวจตัวหลินหยุน ： “ไม่หรอกมั้ง นายคงไม่ใช่ว่าแม้แต่บัตรเชิญก็ไม่มีหรอกนะ ถูกกันเอาไว้นอกประตูแล้วใช่ไหมเนี่ย！”
หลินหยุนพยักหน้ารับ
“เชี้ย！ใครเป็นคนทำ มาให้ฉันเห็นหน้าหน่อยสิว่าไอ้หน้าไหน กล้ามากันปรมาจารย์ไว้นอกประตู ！” จางซือจู่ม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดอย่างท้าทาย
“เอาหน่ะ ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่ามีงานฉลองการรวมกิจการนี้ เลยไม่ทันไปขอบัตรเชิญ ถ้าพวกนายก็ไม่มีบัตรเชิญ เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาเพื่อนให้เธอเอาบัตรเชิญมาเผื่อพวกนายด้วย” หลินหยุนตอบ
ฉินโส่วพูดแย้ง： “ไม่ต้องแล้ว ฉันไปขอบัตรเชิญใบหนึ่งมาจากเพื่อนแล้ว บัตรเชิญหนึ่งใบสามารถเข้าไปทั้งกลุ่มเลย นายก็ไปพร้อมกับพวกเราพอแล้ว”
“ได้”
