ทรายสีเหลืองที่ตลบอบอวลในพายุลมอันรุนแรงนั้นเหมือนกับมีดที่คมกริบเล่มหนึ่ง ปักเข้าใส่ที่ร่างกายอย่างไม่หยุด
ในพายุทรายนี้ ไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมาได้ ทั้งปากจมูกหูดวงตา ล้วนเต็มไปด้วยเม็ดทราย
ยังดีที่หลินหยุนกับปู่รองเติ้งต่างก็เป็นนักบู๊ที่เก่งกาจ ปู่รองเติ้งเองก็เป็นถึงระดับปรมาจารย์
สามารถใช้ชี่แท้ป้องกันกาย โดยที่ไม่เกรงกลัวการพัดกระหน่ำเข้าใส่ของพายุทรายนี้
“ปรมาจารย์หลิน ข้าสามารถรู้สึกได้ว่าพลังลมของพายุทรายนี้ อย่างน้อยอยู่ในระดับที่สูงกว่าระดับสิบ ซึ่งข้าได้ใช้วิชาตัวหนัก จึงจะสามารถรับรองว่าตัวเองจะไม่ถูกพัดกระเด็นไป” ปู่รองเติ้งพูดขึ้น
“ยืนหยัดเอาไว้” หลินหยุนพูดขึ้น โดยยืนอย่างสบายใจอยู่ภายในพายุทราย ซึ่งที่รอบตัวของเขามีแสงสีเหลืองปกป้องคุ้มกันอยู่ พายุทรายไม่สามารถที่จะทำอันตรายหลินหยุนได้แม้แต่น้อย
หลินหยุนใช้พลังกดทับลงไปที่สองเท้าอย่างไม่หยุด เพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองถูกพายุลมพัดกระเด็น
“พลังลมในตอนนี้ ต่อให้เป็นนักบู๊ระดับแดนพรสวรรค์ เกรงว่าจะก็รับมือไม่ได้เช่นกัน ซึ่งไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาทั่วไปแล้ว ถูกพัดกระเด็นไปแน่นอน”
ผ่านไปชั่วครู่ หลินหยุนรู้สึกว่าพลังลมไม่ได้เพิ่มมากขึ้นแล้ว
ดูเหมือนว่า พลังลมที่รุนแรงได้พัดผ่านไปแล้ว
จากนั้น พลังลมก็ค่อย ๆ เบากำลังลง
จนในที่สุด พายุทรายก็สูญสิ้นไป
ช่วงเวลาดังกล่าว ยืนหยัดอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงเต็ม
แต่ว่า หลังจากที่พายุทรายผ่านพ้นไป บนท้องฟ้าก็มืดสลัว เมฆดำลอยมาปกคลุม โดยที่ไม่สามารถมองเห็นในระยะที่เกินกว่าห้าเมตร
ยังดีที่หลินหยุนกับปู่รองเติ้งมีการมองเห็นที่ไม่ธรรมดา สามารถที่จะมองเห็นทิวทัศน์และวัตถุที่ไกลออกไปเป็นร้อยเมตรได้
ในความเลือนลาง หลินหยุนมองเห็นว่าด้านหน้าเหมือนกับมีอาคารขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ที่บริเวณนั้น
ปู่รองเติ้งตะโกนพูดขึ้นด้วยความดีใจว่า: “เมืองผี เมืองผีปรากฏขึ้นแล้ว! ”
“ไปกันเถอะ! ” หลินหยุนรีบเดินเข้าไปทันที
เดินไปไม่กี่ร้อยเมตร เมืองผีที่ค้นหามาหลายวัน ในที่สุดก็ได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคนแล้ว
ซึ่งก็เหมือนกับที่ปู่รองเติ้งบรรยายเอาไว้อย่างนั้นว่า ทรายสีเหลืองตลบอบอวล เมฆดำปกคลุม เมืองร้างที่เงียบสงัดแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทะเลทราย
เมืองผีใหญ่โตโอ่อ่า มีพื้นที่กว่าหลายสิบกิโลเมตร ราวกับปีศาจร้ายในสมัยโบราณ นอนเอนกายอยู่ท่ามกลางทะเลทราย
โดยรอบเป็นกำแพงเมืองที่สูงสามเมตร จุดบรรจบกันของกำแพงเมืองสองฝั่ง มีประตูบานใหญ่ เพียงพอที่จะให้รถถังหกคันขับเรียงหน้ากระดานผ่านเข้าไปได้
ก็เหมือนกับปากขนาดใหญ่ของปีศาจร้าย รอที่จะกลืนกินนักผจญภัยเข้าไป
ปู่รองเติ้งกัดฟัน ตามติดอยู่ด้านหลังของหลินหยุน เพื่อเดินไปยังเมืองผี
ทั้งสองคนมาถึงที่หน้าประตูใหญ่ของเมืองผี โดยที่ประตูเมืองทรุดโทรมเป็นอย่างมาก บนกำแพงเมืองทั้งสองข้าง ยังมีร่องรอยของเส้นสลิงในยุคโบราณหลงเหลืออยู่
บริเวณรอบนอกน่าจะมีแม่น้ำล้อมรอบเมือง แต่ก็ได้ถูกทรายสีเหลืองทับถมไปหมดแล้ว มองไม่เห็นร่องรอยเดิมแม้แต่น้อย
แต่เมื่อมองไปที่ประตูเมือง ก็บอกได้ถึงกลิ่นอายความเป็นประวัติศาสตร์ได้อย่างดี เก่าแก่รกร้าง เหมือนกับคนชราที่ใกล้จะเสียชีวิต กำลังบอกเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาในอดีต
หลินหยุนกับปู่รองเติ้งเดินเข้าไปด้านใน สิ่งก่อสร้างของเมืองผีมีความแตกต่างกับประเทศจีนในสมัยโบราณ เต็มไปด้วยสไตล์ตามแบบยุโรป โดยยังคงหลงเหลือรูปลักษณ์เดิมเอาไว้อยู่บ้าง แต่ ต่างก็ทรุดโทรมอย่างมาก ซึ่งเหลือเพียงแค่เศษซากที่แตกหัก
“ตอนนั้นนายพบเจอไม้เท้านั้นที่ไหน? ” หลินหยุนถามขึ้น
ปู่รองเติ้งชี้ไปยังด้านหน้า: “ตำแหน่งใจกลางของเมืองผี มีรูปปั้นรูปหนึ่ง ข้าได้หยิบไม้เท้าด้ามนั้น มาจากมือของรูปปั้น”
“ไม่ใช่ น่าจะเป็นไม้คฑา! ”
ถูกต้อง ที่อยู่ในมือของหญิงชราคือไม้เท้า ส่วนที่อยู่ในมือของรูปปั้นเทพเจ้า โดยทั่วไปคือไม้คฑา
“พาข้าไปหน่อย! ” หลินหยุนสีหน้าท่าทางเฉยชา
“ตกลง! ”
พูดตามจริงหลังจากที่มาถึงเมืองผีอีกครั้ง ความหวาดกลัวในจิตใจของปู่รองเติ้ง เหมือนกับว่าลดลงไปอย่างมากทีเดียว
ไม่นาน ปู่รองเติ้งก็พาหลินหยุน มาถึงตำแหน่งใจกลางของเมืองผี
ที่นี่เป็นลานกว้างขนาดเล็ก ที่มีความทรุดโทรมเป็นอย่างมาก ช่วงด้านบนของลานกว้างมีรูปปั้นทรุดโทรมตั้งตระหง่านอยู่ โดยการที่ถูกลมพายุพัดกระหน่ำเข้าใส่มาเป็นเวลานาน รูปลักษณ์เดิมของรูปปั้นไม่ค่อยที่จะชัดเจนแล้ว เพียงแต่สามารถมองจากเค้าโครงได้ว่า น่าจะเป็นผู้หญิงในชุดโบราณ
“ทุกอย่างของที่นี่ ต่างก็ถูกพายุทรายพัดเข้าใส่จนแปรเปลี่ยนไปหมดแล้ว ดังนั้นในตอนนั้นข้าจึงแปลกใจมากว่า ทำไมไม้คฑาในมือของรูปปั้นนี้ยังคงรักษาสภาพเดิมได้เป็นอย่างดี”
“ข้าจึงหยิบมันออกมา” ปู่รองเติ้งกล่าว
หลินหยุนมองไปโดยรอบทั้งสี่ทิศ สิ่งก่อสร้างในบริเวณโดยรอบของลานกว้างต่างก็ได้ถูกลมพายุพัดกระหน่ำเข้าใส่จนหลงเหลือเพียงแค่รากฐานแล้ว เหลือเพียงสิ่งก่อสร้างรูปทรงพระจันทร์เสี้ยวหลังหนึ่งที่อยู่เบื้องหน้า ซึ่งยังคงอยู่ในสภาพดี
แต่ว่า ที่นี่กลับไม่มีไม้ทิพย์พรสวรรค์ที่หลินหยุนต้องการตามหา
“ตอนนั้นนายได้ไปยังสถานที่แห่งใดบ้าง? ” หลินหยุนถาม
ปู่รองเติ้งชี้ไปยังสิ่งก่อสร้างรูปทรงพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่เบื้องหน้า: “ข้าได้ค้นหาแทบจะทั่วทั้งเมืองผีแล้ว ก็ไม่พบเจอสิ่งของอะไร ทั่วทั้งเมืองโดยส่วนใหญ่ได้ถูกพายุทรายพัดกระหน่ำจนไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว เหลือเพียงสิ่งก่อสร้างที่นี่ที่ยังคงรักษาสภาพเดิมเอาไว้ได้เป็นอย่างดี”
“ที่นั่นน่าจะเป็นวัดแห่งหนึ่ง ด้านในมีโทเทมภาพสัญลักษณ์สิ่งของประเภทนี้อยู่ แต่ว่าข้าเองก็ไม่เข้าใจถึงประวัติศาสตร์ในยุคนั้นอย่างชัดเจนเท่าไหร่ จึงมองไม่ออกถึงความหมายของพวกภาพสัญลักษณ์เหล่านั้น”
“เข้าไปดูด้านใน” หลินหยุนพูดจบ ก็ก้าวเท้าเดินไปยังสิ่งก่อสร้างรูปทรงพระจันทร์เสี้ยวนั้น
แต่ว่า เมื่อเดินได้เพียงก้าวเดียว เขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
“มีคนมาแล้ว! ” หลินหยุนกล่าว
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราหลบซ่อนตัวก่อนดีไหม? ” ปู่รองเติ้งเหมือนกับว่ายังคงเคยชินกับความคุ้นเคยในอดีต ที่ถูกตามล่าสังหารโดยตลอด เมื่อเห็นคนสิ่งแรกที่จะทำก็คือหลบซ่อน
“ทำไมจะต้องหลบซ่อนด้วย? ” หลินหยุนมองไปที่เขา ด้วยแววตาที่เฉยชา
ปู่รองเติ้งสีหน้าแดงก่ำ ใช่สิ ทำไมต้องหลบซ่อนด้วยล่ะ? ตอนนี้เขาเป็นถึงปรมาจารย์ระดับแดนพรสวรรค์แล้ว กวาดตามองไปทั่วโลกบู๊ในจีนแล้ว ยังจะมีเหลือกี่คนที่จะมาเป็นศัตรูคู่ต่อกรได้?
ทั้งสองคนยืนอยู่ด้านหน้าของรูปปั้น รอคนพวกนั้นมาถึงอย่างเงียบ ๆ
คนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าของหลินหยุนกับปู่รองเติ้ง
ดูจากการแต่งกายของพวกเขาแล้ว น่าจะเป็นนักผจญภัย
ผู้ชายสี่คน ผู้หญิงสองคน ในจำนวนนั้นมีผู้อาวุโสหนึ่งคน ใส่แว่น เหมือนกับเป็นนักวิชาการ โดยมีชายหนุ่มสองคนประคองตัวให้เดินเข้ามา
คนพวกนั้นเห็นหลินหยุนกับปู่รองเติ้ง ก็มีสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง
“พวกท่านก็มาตามหาเมืองผีเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ? ” ผู้อาวุโสคนนั้นหายใจหอบเล็กน้อย มองไปที่หลินหยุนกับปู่รองเติ้ง และสอบถามขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง
“พวกคุณเป็นใครกัน? ” เมื่อครู่ปู่รองเติ้งเหมือนว่าถูกหลินหยุนดูถูกแล้ว ตอนนี้น้ำเสียงคำพูดกลับมีความหยิ่งยโสขึ้น
ผู้อาวุโสมีท่าทางที่เป็นมิตร ยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ข้าคือหยางจื่อหมิงเป็นนักโบราณคดีของจีน ส่วน พวกเขาเหล่านี้เป็นผู้ช่วยของข้า ติดตามข้ามาเพื่อตามหาเมืองผี”
แต่ว่า คนพวกนั้นที่อยู่ด้านหลังของผู้อาวุโส กลับมีแววตาที่ไม่เป็นมิตร ชายอ้วนคนนั้นมีสายตาที่แสดงความเป็นศัตรูอย่างมาก กระซิบพึมพำอะไรกับชายผอมสูงอีกคนอย่างไม่หยุด
“พวกข้าก็มาตามหาเมืองผีเช่นกัน” ปู่รองเติ้งพูดขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ถูกพายุทรายพัดให้มาถึงที่นี่ใช่ไหม? ” หยางจื่อหมิงลองสอบถามดู
“ก็คงจะใช่! ” ปู่รองเติ้งไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ถ้าหากว่าพวกเขาเป็นคนธรรมดา แน่นอนว่าคงจะถูกพายุทรายพัดพามาจนถึงที่นี่ แต่พวกเขาเป็นนักบู๊ ไม่ได้ถูกพัด แต่ก็คือเดินทางมาถึงที่นี่ด้วยตนเอง
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรามารวมกลุ่มแล้วเดินไปด้วยกันดีไหม? ที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย มีคนเพิ่มขึ้นหนึ่งคน ก็มีแรงพลังที่เพิ่มมากขึ้น” หยางจื่อหมิงสีหน้าท่าทางกระตือรือร้น มองออกว่าพูดออกมาจากใจจริง
“ศาสตราจารย์หยาง พวกเรายังไม่ทราบถึงรายละเอียดของพวกเขาสองคนนี้ หากว่าเป็นคนเลวล่ะ? ยังไงก็คิดว่าเดินตามทางของใครของมันดีกว่า! ” ไอ้อ้วนคนนั้นก้มตัวไปที่ข้างหูของศาสตราจารย์ หยาง แล้วกระซิบเตือนขึ้น
ศาสตราจารย์หยางเชื่อคนง่าย ได้ฟังคำพูดของไอ้อ้วนแล้ว ก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที: “ถ้าหากทั้งสองท่านไม่เต็มใจ พวกเราก็ไม่สามารถที่จะบีบบังคับได้ เมืองผีใหญ่โตขนาดนี้ พวกเราเดินตามทางของใครของมันเถอะ”
หลินหยุนมองไปที่หยางจื่อหมิง และถามขึ้นโดยพลันว่า: “คุณเข้าใจเมืองผีไหม? ”
“แน่นอน ศาสตราจารย์หยางของพวกเราเป็นถึงนักวิชาการด้านโบราณคดีระดับสูงสุด มีวิชาความรู้ด้านโบราณคดีอย่างลึกซึ้งและกว้างขวาง ทั่วทั้งจีนนายคงหาคนที่สองแบบนี้ไม่เจอแล้ว” หญิงสาววัยรุ่นคนนั้นพูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ
“พวกเราจะติดตามไปกับคุณด้วย” หลินหยุนพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก
เวลานี้ ศาสตราจารย์หยางกลับรู้สึกลำบากใจขึ้นมาบ้างแล้ว
“วางใจได้ พวกเราไม่ใช่คนเลวอะไร” หลินหยุนพูดเสริมขึ้น
“งั้นก็ตกลง ยินดีต้อนรับคุณทั้งสองเข้าร่วมกลุ่ม! ” ศาสตราจารย์หยางยิ้มพร้อมกับยื่นมือออกมาให้กับหลินหยุน
