ผู้จัดการจางยิ้มเยาะด้วยความความเหยียดหยาม: “ฮึ ยังจะแสดงละครตบตาอยู่อีก นายสามารถหลอกลวงพวกเราได้ แต่นายนึกว่าจะสามารถหลอกลวงประธานหลิวได้อย่างนั้นเหรอ? ”
ประธานเหยียนกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างไม่เกรงกลัวและพูดขึ้นว่า: “พวกข้าจะเสียใจภายหลังงั้นเหรอ? มีประธานหลิวอยู่ที่นี่ ต่อให้คุณไปตามจ้าวซูเหามาก็ไม่มีประโยชน์! ”
“หากจะพูดให้ฟังดูดีหน่อย เขาก็คือประธานหัวหยา กรุ๊ป! แต่เมื่อพูดแบบไม่น่าฟัง เขาก็คือคนงาน ที่ทำงานให้กับประธานหลิว”
“หากคิดที่จะให้พวกข้าหวังเสียใจภายหลัง นอกเสียจากว่านายจะสามารถไปตามเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ปผู้ลึกลับท่านนั้นมาให้ได้”
หลันโร่หลินวางโทรศัพท์ลง และยิ้มอย่างประหลาดขึ้น: “ใช่แน่นะ? ถ้าหากฉันสามารถไปตามเจ้านายใหญ่ท่านนั้นมาได้ล่ะ? ”
ประธานเหยียนตกใจ จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังและพูดขึ้นว่า: “คุณฝันไปหรือเปล่า? คุณมีคุณสมบัติอะไรถึงสามารถเรียกให้เจ้านายใหญ่มาได้? หรือว่า แม้แต่เจ้านายใหญ่คุณก็ได้หลอกล่อเขาเรียบร้อยแล้วด้วย? ”
อยู่ต่อหน้าสองคนที่พูดจาหยาบคาย หลันโร่หลินพยายามอดกลั้นความโมโหเอาไว้ แล้วรออยู่อย่างสงบจนกว่าหลินหยุนจะมาถึง
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รอให้เขามาถึง พวกเราก็มาพิสูจน์ยืนยันกันต่อหน้า”
ในเมื่อทุกคนต่างก็ไม่ไว้หน้ากันแล้ว แม้แต่รองประธานหลิวนั้นหลันโร่หลินก็ไม่อยากที่จะทักทายต้อนรับแล้ว โดยได้ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ไม่สนใจพวกคนเหล่านี้อีก
ผู้จัดการจางพูดขึ้นว่า: “ประธานหลิว คุณดูสิ แม้แต่คุณเธอก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตา เธอช่างหยิ่งทะนงตัวไม่มีใครอยู่ในสายตามากขนาดนี้เลย! ”
รองประธานหลิวสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย พูดอย่างหนักแน่นว่า: “นั่งลงรอให้เขามาก่อน ถ้าหากว่าพวกนายถูกใส่ความว่าร้ายจริง ๆ ข้าจะทวงคืนความเป็นธรรมให้กับพวกนายเอง! ”
“ถ้าหากว่ามีคนคิดที่จะใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัว โดยใช้บริษัทเป็นเหมือนบ้านของตนแล้ว ซึ่งไม่สนว่าจะเป็นใคร ข้าจะไม่ปล่อยเธอเอาไว้อย่างเด็ดขาด”
ประธานเหยียนกับผู้จัดการจางแสดงท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง: “ประธานหลิวพูดได้ดีมาก คนแบบนี้ ไม่สมควรที่จะปล่อยไปโดยง่าย จะต้องจัดการกับเธอให้เข็ดหลาบ”
น้ำเสียงที่มีความหมายแอบแฝงอยู่นั้น ทำให้หลันโร่หลินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะอิดสะเอียน
ผ่านไปไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เชิญเข้ามาได้! ” หลันโร่หลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ
ประตูได้เปิดออก หลินหยุนค่อย ๆ เดินเข้ามา
แต่น่าเสียดายที่ ครั้งนั้นรองประธานหลิวไม่ได้ไปที่ซีเป่ย จึงไม่เคยได้พบเห็นหลินหยุน
เขารู้แต่เพียงว่านายท่านเสี้ยงได้มอบหัวหยา กรุ๊ป ให้กับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
ไม่อย่างนั้น เขาก็คงสามารถรู้ได้ทันทีว่า หลินหยุนก็คือเจ้านายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังของหัวหยา กรุ๊ป
ผู้จัดการจางชี้ไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า: “คือไอ้หนุ่มนี้น่ะเหรอ! ”
“แหะแหะ ประธานหลัน ข้าจะดูว่าคุณมีคำอธิบายอย่างไร! ”
แผนการของผู้จัดการจางช่างร้ายกาจ เหตุการณ์แบบนี้ หลันโร่หลินไม่สามารถที่จะอธิบายได้อย่างชัดเจนแน่นอน
เพียงแค่ผู้จัดการจางกับประธานเหยียนยืนยันหนักแน่นว่า หลันโร่หลินกับหลินหยุนมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม ซึ่งหลันโร่หลินก็ยากที่จะพูดแก้ต่างให้กับตนเองแล้ว
เห็นหลินหยุนเดินเข้ามา หลันโร่หลินจึงลุกยืนขึ้น แล้วแสดงความเคารพต่อหลินหยุน: “คุณหลิน ในที่สุดคุณก็มาถึงจนได้! ”
หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่สามคนนั้น แล้วก็หมางเมินไป สุดท้าย สายตามาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหลันโร่หลิน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”
หลันโร่หลินพูดขึ้นโดยเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่เชิง: “ประธานหลิน มีคนสงสัยว่าคุณคือเด็กหนุ่มที่ฉันเลี้ยงดูเอาไว้ ซึ่งคุณจะต้องมาพิสูจน์ยืนยันถึงความบริสุทธิ์ให้กับฉัน! ”
“พูดตามจริงแล้ว ฉันเองก็หวังที่จะสามารถเลี้ยงดูเด็กหนุ่มอย่างคุณเช่นกัน แต่ที่สำคัญก็คือ เงินเดือนของฉันก็คือคุณที่เป็นคนให้ ฉันเป็นเพียงแค่พนักงาน จะมีเงินไปเลี้ยงดูเจ้านายของฉันได้อย่างไรกันล่ะ! ”
ประธานเหยียนกับผู้จัดการจางตกใจ นี่หมายความว่าอย่างไร? หลินหยุนกลายเป็นเจ้านายของเธอไปได้อย่างไรกัน?
ผู้จัดการจางยิ้มเยาะและพูดขึ้นว่า: “ประธานหลัน คุณอย่าได้มาแสดงละครตบตาอยู่อีกเลย เจ้านายของคุณน่าจะคือประธานหลิวไม่ใช่เหรอ? แล้วไอ้หนุ่มนี้ได้กลายเป็นเจ้านายของคุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ”
ประธานเหยียนก็ยิ้มเยาะและพูดว่า: “ประธานหลัน จะพูดโกหกก็ควรจะมีการร่างเนื้อหาเอาไว้ด้วย เจ้านายของคุณ ก็คงเป็นเจ้านายของหัวหยา กรุ๊ปด้วย! ”
ใบหน้าของหลันโร่หลินที่ทั้งมีเสน่ห์และมีความเป็นผู้ใหญ่ ได้แกล้งแสดงอาการที่ไร้เดียงสาออกมา ซึ่งท่าทางดังกล่าวนั้น มีพลังที่ดึงดูดจิตใจผู้ชายได้เป็นอย่างมาก
“ถูกต้องเลย เขาก็คือเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ป! ”
“โอ้วใช่แล้ว ครั้งนั้นรองประธานหลิวไม่ได้ไปที่ซีเป่ย คงไม่น่าจะเคยเจอประธานหลินมาก่อนสิ! ”
“ถ้าหากพวกคุณยังไม่เชื่อ สามารถเรียกจ้าวซูเหามาได้ ให้เขาเป็นคนแยกแยะด้วยตนเอง”
กี่คนนี้มองหน้าซึ่งกันและกัน โดยสายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น เต็มไปด้วยความตกตะลึงและความเหลือเชื่อ
“เป็นไปได้อย่างไรกัน! ประธานหลัน เรื่องน่าขันแบบนี้คุณยังกล้าที่จะพูดอีกเหรอ! เขาจะเป็นเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ปได้อย่างไร? คุณทำร้ายฉันให้ตายฉันก็ยังไม่เชื่อ! ” ผู้จัดการจางพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ
“นอกจากนี้ อย่างแย่ที่สุด ต่อให้เขาเป็นเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ป แล้วยังไงล่ะ? รองประธานหลิวก็ยังมีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทด้วย แม้ว่าเขาเป็นเจ้านายใหญ่ ก็ไม่ใช่ว่าเขาคนเดียวที่มีสิทธิพูดตัดสินใจได้”
ประธานเหยียนยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: “ถูกต้อง ถ้าหากว่าในบริษัทเขามีสิทธิที่จะพูดตัดสินใจได้เพียงคนเดียว งั้นก็ถอนหุ้นส่วนกลับคืนไปให้หมด ซึ่งถามหน่อยว่าเขามีความสามารถนั้นหรือไม่? ”
หลันโร่หลินรู้สึกว่าการกระทำอันหยาบคาบของสองคนนั้น ทำให้เธอได้เรียนรู้กับสิ่งใหม่อีกครั้ง
เป็นที่ทราบกันดีว่า ไม่ว่าบริษัทใดที่อยู่ในตลาดหลักทรัพย์ หากว่าต้องเผชิญกับการที่ผู้ถือหุ้นต้องการถอนหุ้นออกเป็นจำนวนมาก ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อราคาหุ้นอย่างแน่นอน ในกรณีที่รุนแรงอาจจะถึงขั้นทำให้บริษัทเกิดวิกฤต ต้องขาดทุนเป็นจำนวนมหาศาล
แต่ว่า หลินหยุนในฐานะที่เป็นเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ป เขามีอำนาจสิทธิในการตัดสินใจ ถึงแม้ว่ารองประธานหลิวจะมีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะขัดขวางการตัดสินใจของหลินหยุนได้
ประธานเหยียนกับผู้จัดการจางทั้งสองคนนี้ เรียกได้ว่าเป็นการสร้างความก่อกวนวุ่นวายโดยสิ้นเชิง
หลันโร่หลินพูดขึ้นว่า: “อย่าได้ไปติดกับดักของพวกเขา คุณในฐานะประธานบริษัท มีอำนาจสิทธิในการตัดสินใจ ต่อให้เขามีหุ้นส่วน ก็ไม่สามารถขัดแย้งคุณได้”
“หากคิดที่จะถอนหุ้นคืน ก็ปล่อยให้เขาถอนหุ้นไป! ”
หลินหยุนพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า: “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนั้น”
พูดจบ ก็มองไปที่รองประธานหลิว และพูดขึ้นว่า: “หุ้นส่วนทั้งหมดของนาย ฉันซื้อกลับคืนหมด นายกลับไปได้แล้ว”
กี่คนนั้นตกใจ แล้วมองไปที่หลินหยุนอย่างเหลือเชื่อ แม้แต่หลันโร่หลินเองก็ตกตะลึงเช่นกัน
ขณะที่กี่คนนี้ยังไม่ได้ตั้งสติกลับคืนมานั้น หลินหยุนก็ได้โทรศัพท์ไปหาจ้าวซูเหา โดยสั่งให้เขาดำเนินการเรื่องซื้อคืนหุ้นที่รองประธานหลิวถือครองอยู่ทั้งหมด โดยที่ไม่คำนึงถึงราคา
ไม่ว่าอย่างไรหลินหยุนก็ไม่ขาดแคลนเงิน ซึ่งไม่ต้องพูดถึงรายได้ของน้ำแห่งชีวิต ต่อให้ลำพังแค่ทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนัน ก็เพียงพอที่จะซื้อหัวหยา กรุ๊ปได้ถึงสิบบริษัทเลยทีเดียว
อีกทั้ง ทรัพย์สินของหลินหยุน ในตอนนี้มากมายจนแม้แต่เขาเองก็ยังนับจำนวนไม่ได้
ได้ยินหลินหยุนโทรศัพท์ กี่คนนั้นก็จ้องมองหน้าซึ่งกันและกัน
ประธานเหยียนกับผู้จัดการจางในที่สุดก็เกิดความเกรงกลัวขึ้นมาแล้ว
“ไอ้หนุ่มนี้คือเจ้านายใหญ่ผู้ลึกลับคนนั้นของหัวหยา กรุ๊ปจริง ๆ ใช่ไหม? ”
ประธานเหยียนพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจว่า: “ใครจะรู้ล่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้แกล้ง อีกทั้ง หากเขาแกล้งกันขนาดนี้ก็คงจะไม่สามารถหลอกลวงคนอื่นได้! ”
รองประธานหลิวก็แอบตกตะลึงอยู่เช่นกัน: “เขาเป็นเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ปจริง ๆ งั้นเหรอ? ซึ่งเคยได้ยินนายท่านเสี้ยงพูดว่า เขาได้มอบหัวหยา กรุ๊ปให้กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งจริง ๆ ”
ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าที่ไพเราะของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รองประธานหลิวก็ถึงกับตกใจ
ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา เมื่อมองดูก็เป็นจ้าวซูเหาที่โทรมาหา
แม้ว่ารองประธานหลิวจะไม่กลัวจ้าวซูเหา แต่ จ้าวซูเหาเป็นถึงผู้รับผิดชอบทีมผู้บริหารมืออาชีพที่เจ้านายใหญ่เชิญมา
ก็หมายความว่า มีเพียงแค่เจ้านายใหญ่เท่านั้นจึงจะสามารถสั่งงานจ้าวซูเหาได้
เวลานี้จ้าวซูเหาโทรศัพท์มาหาเขา ก็เป็นการยืนยันว่าเมื่อครู่ที่หลินหยุนโทรศัพท์นั้น ได้โทรไปหาจ้าวซูเหาจริง ๆ ใช่ไหม?
“บางทีอาจเป็นแค่ความบังเอิญที่จ้าวซูเหามีเรื่องพอดีจึงได้โทรเข้ามาหา” รองประธานหลิวปลอบใจตนเอง พร้อมกับรับสายโทรศัพท์
แต่ว่า หลังจากได้ยินเสียงของจ้าวซูเหาแล้ว รองประธานหลิวก็โกรธจนหน้าเขียวขึ้น
“นายไม่มีสิทธิที่จะเอาหุ้นส่วนของข้าคืน ข้าไม่ขาย! ”
ในสายโทรศัพท์ จ้าวซูเหาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น: “พวกเราทำตามข้อสัญญาทั้งหมดอย่างเคร่งครัด และพวกเราจะจ่ายชดเชยให้กับคุณ การโต้แย้งของคุณไม่เป็นผล พวกเราจะรีบโอนเงินเข้าไปยังบัญชีที่คุณได้เคยให้ไว้ ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่พนักงานของหัวหยา กรุ๊ปอีกต่อไปแล้ว”
รองประธานหลิวอึ้งไปชั่วครู่ โมโหจนถึงขนาดขว้างโทรศัพท์ลงไปบนพื้น
“เป็นเพราะพวกแกไอ้ชั่วช้าทั้งสองคนที่ให้ร้ายกับข้า ข้าไม่ต้องการที่จะถอนหุ้นคืน! ”
ตอนนี้หัวหยา กรุ๊ปเพิ่งจะเข้าซื้อกิจการของบริษัทหวนตี้และบริษัทเกนเนอร์ ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงพัฒนาก้าวหน้า แม้ว่าตอนนี้รองประธานหลิวจะได้รับเงินค่าชดเชย แต่เมื่อเปรียบเทียบกับอนาคตภายหน้าของหัวหยา กรุ๊ป ที่จริงแล้วถือว่าเขาขาดทุนเป็นอย่างมากเลย
