ในห้องโถง เงียบผิดปกติ
ทุกคนมองไปที่นิ่งเฟิ่งเซียนด้วยความตกใจ
เมื่อกี้ บางคนยังสงสัยว่านิ่งเฟิ่งเซียนพูดกลับกัน
แต่ว่า ตอนนี้จากการถามไถ่ของนายท่านหลินซื่อเฉิงแล้ว ไม่มีใครคิดว่านิ่งเฟิ่งเซียนพูดกลับกัน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เจ้าบ้านนิ่งท่านนี้ มาเพื่อขอโทษหลินหยุนจริงๆ
ผู้อาวุโสทั้งห้าของตระกูลหลินต่างก็ตกใจ
ใช้เวลานานกว่าที่นายท่านเฉินจะตั้งสติได้ มองไปที่นิ่งเฟิ่งเซียน และถามว่า “ทำไมเจ้าบ้านนิ่งจึงพูดเช่นนี้?”
“หลินหยุนเป็นสามชั่วอายุคนของตระกูลหลิน จะมีสิทธิ์คู่ควรต่อการขอขมาของเจ้าบ้านนิ่งได้อย่างไร?”
นิ่งเฟิ่งเซียนพูดอย่างเคร่งขรึม “เขาคู่ควร! นอกจากนี้ เพราะตระกูลนิ่งของฉันเองที่ทำผิดก่อน มาขอโทษถึงที่ มันก็เหมาะสมแล้ว!”
หวางซูเฟินทนไม่ไหวแล้ว และถามอย่างเย็นชา “นิ่งเฟิ่งเซียน เธอหมายความว่าอย่างไร? เธอมาถึงที่นี่ เพื่อมาขอโทษลูกชายฉัน?”
“เธอนี่เป็นบ้ามาจากไหน?”
นิ่งเฟิ่งเซียนมองไปที่หวางซูเฟิน ด้วยท่าทางลำบากใจเล็กน้อย ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลนิ่ง จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้รับข่าวสารอย่างรวดเร็วว่าหลินหยุนเป็นลูกชายแท้ๆของหวางซูเฟิน
จากมิตรภาพของเขากับหวางซูเฟิน รวมถึงสัญญาข้อตกลงในตอนนั้น ไม่แน่ในอนาคตหลินหยุนอาจต้องเรียกเขาว่าพ่อตา
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาต้องเป็นตัวแทนของลูกชาย เพื่อมาขอโทษลูกเขยในอนาคต
พูดตามตรง นิ่งเฟิ่งเซียนรู้สึกลำบากใจเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม แม้จะลำบากใจก็ต้องหน้าด้านอดทนไว้ เพื่อที่จะได้รักษาโรคนายท่านนิ่ง ความอัปยศอดสูแค่นี้ไม่มีความหมายอะไรเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ในสถานการณ์ปัจจุบัน นิ่งเฟิ่งเซียนเป็นคนหาที่เอง โทษคนอื่นไม่ได้
ในตอนนั้นถ้านิ่งเฟิ่งเซียนรู้จักพอประมาณ ไม่ถึงกับปล่อยให้นิ่งโหย่วฉายขับไล่หลินหยุนออกไป
“ซูเฟิน ฉันมาเพื่อขอโทษหลินหยุนจริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องสงสัยเลย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเต็มใจ เพราะยังไง ตระกูลนิ่งของฉันทำผิดก่อน”
ราวกับกังวลว่าหวางซูเฟินจะไม่เชื่อใจ นิ่งเฟิ่งเซียนเหลือบมองคนที่ก้มหัวอยู่ข้างหลัง นิ่งโหย่วฉายที่มีท่าทางเชื่อฟัง และพูดเสียงขรึม “โหย่วฉาย ไปสิ!”
นิ่งโหย่วฉายเงยหัวขึ้นทันที ความอัปยศอดสูฉายในดวงตาของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงโรคภัยของท่านปู่มีเพียงหลินหยุนเท่านั้นที่สามารถรักษาได้ นิ่งโหย่วฉายตัดสินใจ เดินไปหาหลินหยุน
ทุกคนในตระกูลหลินตกตะลึง คุณชายนิ่งกำลังจะทำอะไร?
จากสายตาของฝูงชนที่จ้องมองนิ่งโหยว่ฉาย ระยะห่างจากหลินหยุนสองเมตร จากนั้น ก็โค้งคำนับ ทำความเคารพ “คุณหลิน ฉันผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”
ทุกคนในตระกูลหลินตกตะลึง
“ไม่ใช่มั้ง คุณชายนิ่งทำความเคารพไอ้หนุ่มคนนั้น! และยังขอโทษไอ้หนุ่มคนนั้นด้วย!”
“นี่ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จริงๆเหมือนพระอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วมั้ง?”
ทุกคนในตระกูลหลิน ต่างเบิกตากว้าง จ้องมองฉากนี้ด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ
ใบหน้าของหลินหยุนเรียบเฉย และไม่สนใจนิ่งโหย่วฉาย
ดูเหมือนว่านิ่งเฟิ่งเซียนคาดเดาไว้แล้ว รีบเดินตาม เดินตามไปด้วยตนเอง
นิ่งโหย่วหรงเดินตามเขาช้าๆ และเดินไปหาหลินหยุน
นิ่งเฟิ่งเซียนยืนเคียงข้างกับนิ่งโหย่วฉาย และโค้งคำนับให้หลินหยุน “คุณหลิน ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของพวกเรา โปรดยกโทษให้ด้วย!”
นิ่งโหย่วฉายตกใจ “คุณพ่อ นี่เป็นความผิดของผม ผมขอโทษเขาก็พอแล้ว ท่านมีฐานะที่ทรงเกียรติ จะทำเรื่องอย่างนี้ได้อย่างไร!”
นิ่งเฟิ่งเซียนยื่นมือออกไป เพื่อห้ามนิ่งโหยวฉายไม่ให้พูดต่อ “แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเพราะแก ในฉันอยู่ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลนิ่ง ฉันไม่ได้ห้ามเอาไว้ และฉันก็มีส่วนผิดด้วย”
“เพื่อแสดงความจริงใจ วันนี้ฉันมาที่บ้านเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง และหวังว่าคุณหลินจะยกโทษให้ฉัน!”
หลังจากพูดจบ นิ่งเฟิ่งเซียนก็มองหลินหยุนอย่างเงียบๆ นิ่งโหย่วฉายก็มองไปที่หลินหยุนด้วยความอัปยศ รอให้หลินหยุนพูด
ในห้องโถง ทุกคนในตระกูลหลินตกใจมาก!
หลินเหลยอ้าปาก กลืนน้ำลาย และพูดอย่างตะกุกตะกัก “เห้า พี่เห้า ฉันฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เจ้าบ้านตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวง จากเมืองหลวงมายังบ้านเก่าตระกูลหลินซึ่งมีระยะทางไกลมาก เพียงเพื่อต้องการขอโทษไอ้หนุ่มหลินหยุนคนนั้น!”
“แม้ว่าหลินหยุนจะถือหุ้นของน้ำแห่งชีวิต10% มีอนาคตที่สดใส แต่ตระกูลนิ่งอาจก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเขา!”
หลินเห้าพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าโง่ เจ้าบ้านนิ่งต้องขอโทษเขาในเรื่องอื่นแน่นอน แต่พวกเราไม่รู้เหตุผลเท่านั้น”
“หลินหยุนไอ้หนุ่มคนนี้ เก็บซ่อนความลับได้ดีจริงๆ! แต่ก่อนพวกเรา ประเมินค่าเขาต่ำเกินไป!”
ดวงตาที่สวยงามของหลินโร่หลัน แฝงด้วยความน่ากลัว
“เป็นไปได้อย่างไร! เขามีความสามารถอะไรกันแน่ ถึงกับทำให้เจ้าบ้านตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวง มาขอโทษถึงที่บ้านของตระกูลหลินด้วยตัวเอง!”
“ในตัวเขา มีความลับพิเศษอะไรที่คนอื่นยังไม่รู้?”
ใบหน้าของหลินโล่เฉินซีดขาว มองไปที่หลินหยุน ราวกับว่าเขาได้เห็นสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว
“ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่เห็นคุณชายนิ่งอยู่ในสายตา และทัศนคติของเขาก็เย่อหยิ่งมาก ที่แท้ เจ้าบ้านตระกูลนิ่งยังต้องมาขอโทษเขาถึงบ้านตระกูลหลินด้วยตัวเอง!”
“หึหึ ฉันยังคิดว่าสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แล้ว เพื่อต้องการให้คุณชายนิ่งกดขี่เขา เลยวางแผนมาเป็นเวลาสามวัน”
“บางทีในสายตาของเขา ฉันก็เหมือนลิง กระโดดขึ้นลงต่อหน้าเขา!”
หานเจียวเจียวกับสวี่เหม่ยเย้นและคนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นกัน
“เป็นไปได้อย่างไร! ไอ้หนุ่มคนนี้มีความสามารถอะไร? ถึงกับทำให้เจ้าบ้านตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวงมาที่ตระกูลหลินด้วยตัวเองเพื่อขอโทษเขา!”
ผู้อาวุโสทั้งห้าของตระกูลหลิน สีหน้าดูตกใจ และสายตาที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความสงสัย
หลินซื่อเฉิงมองไปที่หลินหยุน และตกใจ “ดูเหมือนว่า หลานชายของฉันคนนี้ ในการประเมินของตระกูล เพิ่งเปิดเผยออกมาบางส่วนเท่านั้น!”
หลินตงหัวกับหวางซูเฟิน ต่างจ้องมองหน้ากัน
แม้ว่าหวางซูเฟินจะรู้ว่าหลินหยุนมีความสามารถมาก แต่ว่า เธอคาดไม่ถึงว่าหลินหยุนสามารถทำให้เจ้าบ้านตระกูลนิ่งมาขอโทษถึงที่บ้าน!
ทุกคน สายตากำลังเพ่งเล็งไปที่หลินหยุน
เจ้าบ้านตระกูลนิ่งสามารถมาขอโทษด้วยตัวเอง นี่มันเป็นเกียรติที่สูงส่งแค่ไหน!
แม้ว่าหลินหยุนกับตระกูลนิ่งจะเข้าใจผิดกัน แต่ก็ควรได้รับการแก้ไขแล้ว!”
หลินหยุนเหลือบมองนิ่งเฟิ่งเซียน ด้วยใบหน้าเฉยชา “ฉันเคยพูดแล้ว พวกคุณไล่ฉันไปนี่มันง่ายนิดเดียว แต่ถ้าต้องการที่จะเชิญฉันกลับมาอีก มันจะยากกว่า”
“พวกเธอไปเถอะ อย่ามารบกวนฉันอีก”
“……”
ทุกคนในตระกูลหลินพูดไม่ออก
“ไม่ใช่แล้วมั้ง เจ้าบ้านตระกูลนิ่งมาขอโทษถึงบ้าน เขา เขาถึงกับปฏิเสธ!”
“ไอ้หนุ่มคนนี้บ้าไปแล้ว! นั่นคือเจ้าบ้านตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวง! เจ้าบ้านตระกูลนิ่งมาขอโทษด้วยตัวเอง นี่เป็นเกียรติที่สูงส่งขนาดไหน! เขายังไม่พอใจอีก!”
ทุกคนในตระกูลหลิน ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว
สีหน้าหลินเห้าเคร่งขรึม “ไอ้หนุ่มคนนี้เย่อหยิ่งเกินไป! เจ้าบ้านนิ่งมาขอโทษด้วยตัวเอง แต่เขากลับปฏิเสธ เขาต้องการยั่วยุเจ้าบ้านนิ่งหรือ?”
หลินเหลยรีบพูดเหมือนกัน “ใช่แล้วใช่แล้ว ไอ้หนุ่มคนนี้ต้องการทำให้ตระกูลหลินของเราเดือดร้อน ถึงจะพอใจเหรอ! ทำให้ตระกูลนิ่งโกรธเคือง ฉันจะดูว่าเขาจะทำยังไง!”
หานเจียวเจียวจ้องไปที่หวางซูเฟิน พูดอย่างกังวล “พี่สะใภ้รอง คุณยังไม่รีบเกลี้ยกล่อมลูกชายของคุณ ต้องรู้จักขอบเขต เขาต้องการทำให้ตระกูลนิ่ง โกรธเคืองเหรอ? ถ้าตระกูลนิ่งโกรธขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำให้ตระกูลหลินเดือดร้อน!”
หลินตงหัวและหวางซูเฟิน ก็รู้สึกทนดูไม่ไหวแล้ว
หลินตงหัวพูดว่า “หลินหยุน เจ้าบ้านตระกูลนิ่งมาขอโทษเธอด้วยตัวเอง เธอก็ยกโทษให้เขาเถอะ!”
หวางซูเฟินก็พูดว่า “ไอ้เด็กบ้า ทำอะไรต้องรู้จักให้อภัยคนอื่นอย่าใจดำเกินไป ตระกูลนิ่งกับฉัน มีมิตรภาพที่ดี เธออย่าทำเกินไป!”
นอกจากหลินซื่อเฉิง ผู้อาวุโสอีกสี่คนของตระกูลหลินก็ยังเกลี้ยกล่อม ให้หลินหยุนยกโทษให้นิ่งเฟิ่งเซียน
หลินหยุนเงียบ และไม่แสดงท่าทางที่ชัดเจน
แต่นิ่งเฟิ่งเซียนเป็นคนแรกที่เอามือประสานกันคำนับทุกคน “ความหวังดีของทุกคนฉันรับไว้ ความจริงก่อนที่ฉันจะมา ก็เตรียมใจไว้แล้ว!”
“ฉันรู้ว่าคุณหลินจะไม่ยกโทษให้ฉันง่ายๆแน่นอน”
“ครั้งนี้ที่ฉันมาที่นี่ นอกจากมากล่าวคำขอโทษต่อคุณหลินแล้ว ยังมีเรื่องอื่นอีก”
หลังจากพูดจบ นิ่งเฟิ่งเซียนก็มองไปที่หวางซูเฟิน และพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ซูเฟิน ฉันมาเพื่อทำตามสัญญาในตอนนั้น!”
