เซี่ยอิงเหา “คุณชายหลิ่ว ถ้าฉันชนะ สามารถขับไล่พวกเขาออกจากตระกูลเซี่ย ถึงเวลานั้น ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลเซี่ยและตระกูลหลิ่ว ต้องการจัดการพวกเขา มันก็ง่ายเหมือนการบีบมดให้ตายคามือ?”
เสียงที่มาตามสายโทรศัพท์ หลิ่วจื่อเทาหัวเราะเยาะ “วันนี้คุณก็เห็นแล้ว ท่าทางของพ่อที่มีต่อไอ้หนุ่มคนนั้นแปลกมาก เขาคงไม่เห็นด้วยที่ฉันจะล้างแค้นไอ้หนุ่มคนนั้น แม้ว่าเขาจะถูกไล่ออกจากตระกูลเซี่ย ฉันก็ไม่มีวิธีจัดการเขา”
เซี่ยอิงเหายิ้ม “คุณชายหลิ่ว หากคุณต้องการแก้แค้น ฉันสามารถทำแทนได้!”
“เขาเพียงเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเซี่ย ก็ไม่ใช่คนในตระกูลเซี่ยแล้ว ถ้าฉันหาคนของตระกูลเซี่ยจัดการเขา ก็ไม่มีอุปสรรคแล้ว”
หลิ่วจื่อเทามีใจหวั่นไหว
“จริงเหรอ? เธออย่าหลอกฉันนะ!”
เซี่ยอิงเหาพูดว่า “ฉันไม่กล้าไปหลอกคุณชายหลิ่วหรอก ขอเพียงคุณช่วยฉันไม่ให้พวกเขาได้เห็นเซียงเซิงตันเฉิน เมื่อพวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเซี่ยแล้ว ฉันจะช่วยคุณจัดการเขา!”
“ตกลง ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้! ตอนนี้ฉันจะไปหาอาจารย์ของฉัน ให้เขาเชิญเซียงเซิงตันเฉินไปให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิชากลั่นยา” หลิ่วจื่อเทาพูดจบและก็วางสาย
“เซี่ยอิงเหาวางโทรศัพท์ ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
“เซี่ยหยู่เวย หลินหยุน อยากชนะฉัน ไม่มีทาง พรุ่งนี้พวกเธอเตรียมไสหัวออกไปได้เลย!”
บ่ายวันนั้น หลินหยุนเพียงลำพัง ออกจากโรงแรม ตามที่อยู่ของที่กู่หมิงซานให้มา ไปหาในสถานที่แห่งหนึ่ง
เมื่อได้ยินว่าหลินหยุนมาถึง กู่หมิงซานก็ดีใจมาก
อย่างไรก็ตาม เป็นถึงสถานที่อาศัยอยู่ของผู้นำสมาคมกิตติมศักดิ์แห่งสมาคมโอสถ แต่กลับเรียบง่ายและเก่าแก่มาก
บ้านไม้ไผ่เรียบง่ายถูกสร้างขึ้นบนยอดเขา กู่หมิงซานอาศัยอยู่ที่นี่
ขณะที่หลินหยุนเห็นกู่หมิงซาน เขากำลังกลั่นยา
อย่างไรก็ตาม วิชากลั่นยาของเขานั้น อยู่ในระดับต่ำมาก ยังด้อยกว่าวิชากลั่นยาในหุบเขาเทพยา
หลินหยุนได้ชี้แนะความรู้เกี่ยวกับวิชากลั่นยาบางจุดให้กับเขา และได้ให้บางสิ่งกับเขาซึ่งในมุมมองของหลินหยุนคิดว่า มันเป็นสูตรยาระดับต่ำ
ทันใดนั้น กู่หมิงซานก็ตกใจสุดๆ!
“ไม่นึกเลยว่า แม้แต่วิชากลั่นยาหมอเทพหลินจะเชี่ยวชาญมากขนาดนี้!”
“ยังมีสูตรยานี้ด้วย แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้ทดลอง แต่ฉันรู้สึกว่า นี่ต้องเป็นสูตรยาที่ดีที่สุดของยาวิเศษชั้นยอดอย่างแน่นอน”
ความรู้สึกที่กู่หมิงซานมีต่อหลินหยุน ชื่นชมและเคารพถึงสุดๆ
จากนั้น หลินหยุนก็อธิบายความตั้งใจของเขา
กู่หมิงซานรับปากทันที และรีบโทรศัพท์หาเซียงเซิงตันเฉินซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขาทันที
หลินหยุนกลัวว่ากู่หมิงซานจะไม่เห็นความสำคัญ และสัญญากับกู่หมิงซาน หลังจากภารกิจสำเร็จ จะมอบสูตรยาของยาวิเศษชั้นยอดสองอย่างกับกู่หมิงซาน
กู่หมิงซานรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และรับประกันว่าจะทำภารกิจที่หลินหยุนมอบหมายให้เสร็จสมบูรณ์
หลินหยุนกลับไปที่โรงแรม และฝึกฝนทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น เซี่ยเจี้ยนโก๋ซึ่งนอนไม่หลับทั้งคืน ตื่นแต่เช้า
โจวเฟินยังสะลึมสะลือและบ่น “นี่เพิ่งตีห้า ฟ้ายังไม่สว่าง นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
เซี่ยเจี้ยนโก๋ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “นอนไม่หลับ ฉันกังวลว่าวันนี้ถ้าหลินหยุนไอ้หนุ่มนั่นหนีไปคนเดียวควรจะทำยังไงกันดีล่ะ?”
โจวเฟินจ้องมองเขา และดุว่า “พูดไร้สาระ เสี่ยวหยุนจะเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง!”
“นอนซะ!”
เซี่ยเจี้ยนโก๋รินน้ำชาให้ตัวเอง นั่งบนเก้าอี้ และมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย
ถึงเวลาแปดโมงเช้า ครอบครัวของเซี่ยเจี้ยนโก๋พ่อแม่ลูกล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ และรวมตัวกันในห้อง
“หลินหยุนมาถึงแล้วหรือยัง?” เซี่ยเจี้ยนโก๋มองไปที่เซี่ยหยู่เวยกับโจวเฟิน และถามอย่างกังวล
“ยังไม่เห็นเลย” เซี่ยหยู่เวยตอบอย่างไม่ใส่ใจ
โจวเฟินพูดว่า “คาดว่าคงรถติด ก็เลยยังมาไม่ถึง รอสักพัก!”
เซี่ยเจี้ยนโก๋ตื่นเต้นจนหัวใจเต้นเร็ว เดินไปที่หน้าต่าง และมองไปยังถนนด้านล่างของโรงแรมตลอด
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินหยุนก็ยังไม่มา
เซี่ยเจี้ยนโก๋นั่งรอไม่ไหวแล้ว
“ไอ้หนุ่มหลินหยุนคนนี้ คงไม่ใช่ว่าหนีไปแล้วจริงๆ? เวลาแค่วันเดียว เป็นไปได้ยังไงที่จะไปหาเซียงเซิงตันเฉินมา? แม้ว่าจะพบ ใช่ว่าเซียงเซิงตันเฉินจะยอมพบเขา!”
เซี่ยหยู่เวยยังคงทำสีหน้าท่าทางนิ่งเฉย เธอรู้ดีว่า หลินหยุนไม่ใช่คนที่จะหลบหนีไปเช่นนั้น
โจวเฟินดุว่า “คุณหยุดได้แล้ว เสี่ยวหยุนไม่ใช่คนแบบนั้น อาจมีเรื่องบางอย่างทำให้ล่าช้า ยังไงก็มีเวลาทั้งวัน มาเวลาไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
เวลาเก้าโมงเช้า หลินหยุนมาที่โรงแรมเพื่อพบกับเซี่ยเจี้ยนโก๋และคนอื่นๆ
ในที่สุดเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็รู้สึกโล่งอก
“ได้พบเซียงเซิงตันเฉินหรือยัง?” เซี่ยเจี้ยนโก๋ถามอย่างมีความหวัง
“ไม่พบ” หลินหยุนพูดเบาๆ
“……” เซี่ยเจี้ยนโก๋นิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม
หลินหยุนเหลือบมองเขา แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปบ้านตระกูลเซี่ย”
เซี่ยเจี้ยนโก๋ดูงุนงง “แม้แต่เซียงเซิงตันเฉินเธอยังไม่เจอ พวกเราไปที่บ้านตระกูลเซี่ยทำไม? ไปให้ตัวเองอับอายกับการกระทำของตัวเองเหรอ?”
“วางใจเถอะ ฉันมีดุลยพินิจของฉันเอง” หลินหยุนพูดเบาๆ และออกเดินทางไปก่อน
เซี่ยหยู่เวยเหลือบมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ “หนูเชื่อเขา”
หลังจากพูดจบ ก็เดินตามหลินหยุน
โจวเฟินก็เหลือบมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ และพูดว่า “ฉันก็เชื่อเสี่ยวหยุน”
พูดเสร็จก็เดินตาม
เซี่ยเจี้ยนโก๋โบกมือด้วยความโกรธ และพูดอย่างโกรธเคือง “เขายอมรับเองนี่ ว่าเขาไม่ไม่ได้พบเซียงเซิงตันเฉิน พวกเธอยังเชื่อเขา!”
“ช่างมันเถอะ ขายหน้าก็ช่างมัน!”
หลังจากพูดจบ เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ทำได้เพียงทำตามอย่างจนปัญญา
กลุ่มคนเหล่านี้ มาที่บ้านของตระกูลเซี่ยอีกครั้ง
งานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านเซี่ยผ่านไปแล้ว ดังนั้นตามหลักแล้วในวันนี้ทุกคนควรแยกแยะกลับกัน
แต่ว่า วันนี้จำนวนคนในห้องโถงของตระกูลเซี่ย ไม่เพียงแต่ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
แน่นอนว่า คนเหล่านี้หลังทราบข่าว ก็มาดูความสนุกตื่นเต้น
พ่อบ้านเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน และโค้งคำนับให้กับนายท่านเซี่ยที่นั่งตรงเก้าอี้ผู้นำ “เจ้าบ้าน ครอบครัวเซี่ยเจี้ยนโก๋มาถึงแล้ว”
“ให้พวกเขาเข้ามา!” นายท่านเซี่ยมีสีหน้าเคร่งขรึม
“คิดไม่ถึงว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋จะมาเร็วขนาดนี้ ฉันคิดว่าคงจะเป็นกลางคืนกว่าพวกเขาจะมาถึง?”
“พวกเขากลับมาเร็วขนาดนี้ เป็นเพราะเจอเซียงเซิงตันเฉินแล้วหรือ?”
“เป็นไปไม่ได้ น่าจะเป็นเพราะไม่เห็นเซียงเซิงตันเฉิน จึงมาหาเจ้าบ้านเพื่อขอต่อเวลา หรือมายอมรับผิดกับเจ้าบ้านโดยตรง!”
เซี่ยอิงเหาเยาะเย้ย “พวกเขาเนี่ยนะ เป็นไปได้อย่างไรที่จะได้พบเซียงเซิงตันเฉิน! แม้ว่าต้องการยอมรับผิด มันก็สายเกินไปแล้ว ตามข้อตกลง พวกเขาต้องไสหัวออกจากตระกูลเซี่ย และตระกูลเซี่ยของพวกเราไม่เลี้ยงเศษสวะเช่นนี้!”
นายท่านเซี่ยเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย และพูดอย่างเย็นชา “อยู่ในตระกูลเซี่ย แกมีสิทธิ์มาตัดสินเช่นนี้เหรอ!”
เซี่ยอิงเหาตกใจ และรีบก้มศีรษะลง “คุณปู่ หลานไม่กล้า!”
ในไม่ช้า เซี่ยเจี้ยนโก๋และคนอื่นรวมสี่คน ก็มาถึงห้องโถงของตระกูลเซี่ย
เมื่อมองไปที่ห้องโถงมีคนของตระกูลเซี่ยรวมตัวกันอยู่ หัวใจของเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็หดหู่ลงทันที
“นี่……ทำไมคนถึงเยอะจัง! หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดจบลง ทุกคนควรกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมจำนวนคนไม่ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นล่ะ?”
“ดูเหมือนว่าคราวนี้จะอับอายขายขี้หน้าสุดๆ!”
เซี่ยเจี้ยนโก๋กับคนอื่นรวมสี่คน ยืนนิ่งอยู่ในห้องโถง เซี่ยอิงเหาแทบรอไม่ไหวอยากจะถาม “เซี่ยหยู่เวย คุณพบเซียงเซิงตันเฉินแล้วหรือ?”
นายท่านเซี่ยมองไปที่เขา เซี่ยอิงเหารีบก้มศีรษะ ไม่กล้าบุ่มบ่ามอีก
นายท่านเซี่ยเหลือบมองเขา และพูดเสียงอ่อนโยน “พวกเธอกลับมาเร็วเช่นนี้ เจอเซียงเซิงตันเฉินแล้วเหรอ?”
เซี่ยหยู่เวยโค้งคำนับและพูดว่า “ขอตอบนายท่าน ไม่เจอค่ะ!”
“ฮ่าๆ ไม่เจอแล้วพวกเธอยังกล้ากลับมาอีก! คุณปู่ ตามข้อตกลงการเดิมพัน ต้องขับไล่พวกเขาทั้งสี่ออกจากตระกูล!” เซี่ยอิงเหาท่าทางพอใจ ตะโกนเสียงดัง
คราวนี้ นายท่านเซี่ยไม่ได้พูด
ตามข้อตกลง พวกเขาจะถูกไล่ออกจากตระกูลเซี่ยอย่างแน่นอน
สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ย ทุกคนต่างมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยความสุขบนความทุกข์ผู้อื่น
เมื่อวาน หลินหยุนเป็นจุดสนใจ วันนี้ เขาต้องถูกขับไล่ออกจากตระกูลเซี่ยอย่างน่าสมเพช
นายท่านเซี่ยก้มหน้ามอง มองเซี่ยหยู่เวย และพูดว่า “ตามข้อตกลงระหว่างเธอกับเซี่ยอิงเหา ถ้าภายในหนึ่งวันไม่เห็นเซียงเซิงตันเฉิน พวกเธอจะถูกขับไล่ออกจากตระกูล”
“ตอนนี้มันช่วงเช้า พวกเธอยังมีเวลาช่วงบ่ายทั้งวัน”
เซี่ยหยู่เวยยิ้มและพูดว่า “นายท่าน แม้ว่าพวกเราจะไม่เห็นเซียงเซิงตันเฉิน แต่ว่า ให้เซียงเซิงตันเฉินมาพบท่านเอง มันก็เหมือนกันใช่ไหม?”
