บนเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่ง
หงซานเหอได้พาคณะจำนวนห้าคน โบยบินอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิกอันกว้างใหญ่ไพศาล
หงซานเหอสีหน้าท่าทางจริงจัง และกวาดสายตามองไปที่ห้าคนนั้น
“เมื่อเครื่องบินลงจอดแล้ว พวกนายเตรียมเข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าอย่างเป็นทางการ ตอนนี้ ข้าจะ แจ้งแผนการสู้รบอย่างละเอียดให้กับพวกนาย”
“หลังจากที่เข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าแล้ว หลินหยุนทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการ เฉินโก๋ซ่งทำหน้าที่เป็นรองผู้บัญชาการ”
“ในตอนแรก ต้องตามหาสมาชิกรัสเซียให้พบ แล้วก็สร้างความสัมพันธ์ความร่วมมือระหว่างกัน ถ้าหากสามารถที่จะตีสนิทกับญี่ปุ่นได้ โดยลืมประวัติความขัดแย้งลงไปก่อนชั่วคราว ก็ให้สร้างพันธมิตรกับญี่ปุ่น”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป นอกจากหลินหยุนแล้ว สี่คนที่เหลือต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่รังเกียจเหยียดหยาม
เจียงเจิ้งฉีได้ตะโกนพูดขึ้นว่า: “จะเป็นไปได้อย่างไร! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่ข้าจะไปสร้างพันธมิตรกับไอ้พวกคนเหล่านั้น ในตอนนั้นพวกเขารุกรานประเทศจีนของพวกเราอย่างไร หรือว่านายลืมมันไปแล้ว? ”
พวกคนที่เหลือแม้จะไม่ได้พูดขึ้น แต่ใบหน้าก็แสดงท่าทีที่เห็นด้วยทั้งหมด
หงซานเหอพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ระหว่างสองประเทศแล้ว ไม่มีทางที่จะเป็นศัตรูกันตลอดไป มีแต่เพียงผลประโยชน์ร่วมกันตลอดไป อีกทั้ง ต่อให้พวกนายจะสามารถร่วมมือกับรัสเซียได้แล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะถึงขั้นที่จะไปเป็นคู่ต่อสู้กับเผ่าอื่นที่เหลือได้ โดยที่อเมริกา อังกฤษ อินเดีย ฝรั่งเศสทั้งสี่เผ่านี้ คงจะรวมตัวกันเป็นพันธมิตรอย่างแน่นอน ซึ่งหากร่วมมือกับญี่ปุ่น พวกเราก็จะมีโอกาสชนะได้มากขึ้น”
เห็นกี่คนนั้นยังคงมีท่าทางที่ไม่ค่อยเห็นด้วยเหมือนเดิม หงซานเหอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า: “หรือว่า พวกนายลืมจุดจบของทีมฉินมู่หยางในครั้งนั้นกันไปแล้วใช่ไหม! ”
ยิ่งตงไหลและคนอื่น ๆ ตกใจขึ้นพร้อมกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
ฉินมู่หยาง นี่คือชื่อเรียกแทนของคนอัจฉริยะมากความสามารถ แต่ก็เป็นชื่อเรียกแทนความโศกเศร้าด้วยเช่นกัน
ในตอนนั้นฉินมู่หยางได้รับการยกย่องว่าเป็นปรมาจารย์บู๊ที่มีอายุน้อยที่สุด โดยที่มีความสามารถโดดเด่นยิ่งกว่าเทพกระบี่เยนหนานเทียน และเทพแห่งสงครามเจียงร่อโจ๋ ซึ่งเป็นบุคคลอัจฉริยะที่ทางการจีนให้การอบรมบ่มเพาะอย่างเต็มที่
แต่ว่าคนอัจฉริยะส่วนใหญ่ก็มักจะหยิ่งยโส ฉินมู่หยางก็เช่นกัน ท่ามกลางสนามล่าเจ็ดเผ่าในครั้งนั้น เขาเป็นผู้นำทีม และได้ปฏิเสธที่จะร่วมมือกับรัสเซีย โดยพยายามที่จะใช้เพียงกำลังของตนเอง เพื่อหลุดพ้นจากสถานการณ์ที่โหดร้ายนั้น
ผลลัพธ์ก็คือ ฉินมู่หยางและสมาชิกรวมห้าคน โดยสี่คนในจำนวนนั้น ยังไม่ทันได้ใช้ยันต์หยก ก็ถูกสมาชิกของเผ่าอื่น ร่วมกันลงมือสังหารแล้ว
แม้แต่คนสุดท้าย ได้อาศัยกำลังที่เหลือหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส บีบยันต์หยกจนแตกละเอียด โดยหลังจากที่ออกมา ก็ทำได้เพียงบอกแจ้งเหตุการณ์กับจีเจ๋อกั๋วผู้รับผิดชอบ แล้วก็เสียชีวิตลง!
ครั้งนั้น ประเทศจีนอยู่ในอันดับสุดท้าย พ่ายแพ้ไปหลายสิ่งหลายอย่าง
ทำให้เศรษฐกิจของจีน ถอยหลังกลับไปสิบปี
จีเจ๋อกั๋วผู้รับผิดชอบ จึงได้ลาออกเพราะเหตุนี้ เพื่อที่จะขออภัยโทษ ตนเองจึงยอมสมัครเป็นผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่า โดยจะพิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่าไปตลอดชีวิต
แม้ว่าสมาชิกของจีนที่เข้าร่วมสนามล่าเจ็ดเผ่า จะเสียชีวิตในสนามรบเป็นจำนวนมาก แต่ที่ต้องเสียชีวิตทุกคนก็มีเพียงแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว
หงซานเหอพูดอย่างหนักแน่นต่อว่า: “หนึ่งประเทศ หนึ่งเผ่าพันธุ์ สามารถที่จะยืนตระหง่านอยู่บนยอดสูงสุดของโลกได้ ไม่ใช่จะอาศัยความกล้าหาญองอาจ ไม่ใช่จะอาศัยความหยิ่งยโสและอคติ แต่อาศัยความสามารถในการอดทนในเรื่องที่คนทั่วไปไม่สามารถอดทนได้! ”
“มีเพียงอดทนต่อความดูถูกเหยียดหยาม แบกรับต่อความกดดัน เข้าใจคู่ต่อสู้ท่ามกลางอุปสรรคปัญหา ศึกษาเรียนรู้คู่ต่อสู้ คัดเลือกเอาส่วนที่โดดเด่น ละทิ้งส่วนที่ย่ำแย่ สุดท้ายก็จะสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้”
“ประเทศจีนของเราในตอนที่ก่อตั้งประเทศขึ้นนั้น เรียกได้ว่ายากจนค้นแค้นอย่างที่สุด แต่ว่าภายใต้มาตรการปิดล้อมอย่างแน่นหนาของประเทศตะวันตก ก็ยังสามารถที่จะบุกเบิกพัฒนามาจนถึงระดับนี้ได้ในปัจจุบัน ซึ่งนี่ก็คือข้อยืนยันอย่างดีที่สุด”
“ชนชาติที่อนุรักษ์นิยม หยิ่งยโสโอ้อวด ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง และไม่ยอมรับต่อข้อบกพร่องของตนเอง ก็จะค่อย ๆ ถูกคัดออกจากจักรวาลที่มีกฎเกณฑ์ว่าปลาใหญ่กินปลาเล็ก! ”
เฉินโก๋ซ่งมีสีหน้าท่าทางที่ละอายใจ: “แม่ทัพหง พวกข้าสำนึกผิดแล้ว”
ห่าวจ้านก็ตะโกนพูดเสียงดังขึ้นว่า: “ข้าผิดไปแล้ว ท่านอย่าได้พูดอีกเลย พูดจนข้าอับอายไปหมดแล้ว! ”
ยิ่งตงไหลก็ถอนหายใจ: “ท่านหงพูดได้ถูกต้อง เป็นพวกเราเองที่สายตาคับแคบจนเกินไป! ”
เจียงเจิ้งฉีกลับยังคงมีท่าทีที่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยอยู่เหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่พูดคัดค้าน แต่มองออกได้ว่า ในใจของเขาก็ยังคงไม่ยอมอ่อนข้อ
หลินหยุนตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ว่า คำพูดของหงซานเหอนั้น เขาเองก็เห็นด้วยเช่นกัน
ไม่ใช่แค่คนเท่านั้น ต่อให้เป็นผู้บำเพ็ญเซียน ก็ต้องเข้าใจถึงการอดทนอดกลั้นและเก็บตัวกบดาน มิเช่นนั้น จะต้องตายก่อนเวลาอันควร
เห็นกี่คนนี้สำนึกในความผิด หงซานเหอก็มีสีหน้าท่าทางที่ผ่อนคลายลง: “อย่างอื่นข้าก็จะไม่พูดพร่ำเพรื่อแล้ว ในสนามต่อสู้ เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็ว ถ้าหากประสบกับเหตุการณ์ที่ยากลำบาก ห้ามดึงดันเด็ดขาด จะต้องรักษาชีวิตรอดไว้ก่อนเป็นสำคัญ! ”
“จดจำไว้แล้ว! ”
เฉินโก๋ซ่งและคนอื่น ๆ พูดตอบรับ
แต่ว่า หงซานเหอมองเห็นบนใบหน้าของพวกเขา ยังคงมีความดูถูกเหยียดหยามอยู่บ้างเล็กน้อย
หงซานเหอแอบถอนหายใจ คนพวกนี้ต่างก็เป็นนักรบที่ถือว่าชื่อเสียงมีความสำคัญมากกว่าชีวิต ให้พวกเขาเอาชีวิตเข้าสู้เข้าแลกได้ แต่หากจะให้พวกเขาละทิ้งหน้าที่และหลบหนีเอาชีวิตรอดแล้วนั้น พวกเขาต่างก็ไม่อยากที่จะกระทำ
ไม่นาน เครื่องบินก็ลงจอดบนเกาะเล็กแห่งหนึ่ง
เมื่อมองจากบนอากาศแล้ว เกาะแห่งนี้มีพื้นที่ไม่เล็ก โดยบริเวณใจกลางของเกาะนั้น มีเสาหินทรงกลมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านเรียงรายอยู่
แม้จะมองว่า ขนาดของเสาหินเหล่านั้น ก็ใหญ่แค่ประมาณนิ้วมือ แต่ เมื่อมองสิ่งของด้านข้างพบว่า ต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าเหล่านั้นเมื่อเปรียบเทียบกับเสาหินแล้ว มีขนาดเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนเท่านั้น
แสดงว่า ขนาดที่แท้จริงของเสาหินเหล่านั้น มีขนาดที่ใหญ่โตถึงขั้นน่าตกตะลึงเลยทีเดียว
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินบนเกาะ โดยในสนามบินนั้นมีเครื่องบินสองลำจอดอยู่ก่อนแล้ว เมื่อมองไปยังภาพธงชาติที่อยู่บนเครื่องบิน น่าจะเป็นสหรัฐอเมริกาและฝรั่งเศส
“ถึงแล้ว ลงจากเครื่องกันเถอะ! ”
หงซานเหอพูดจบ ก็เดินนำลงจากเครื่องบิน
หลินหยุนและคนอื่น ๆ ทยอยตามหงซานเหอลงมาจากเครื่องบิน แล้วพบว่าด้านข้างของเครื่องบิน มีกลุ่มชายผิวขาวรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่
เมื่อเห็นหลินหยุนและคนอื่น ๆ พวกชายผิวขาวเหล่านั้น ก็ได้แสดงท่าทีหยาบคายโดยการชูนิ้วกลางให้กับหลินหยุน พร้อมกับพูดด่าพึมพำด้วยภาษาต่างชาติ
“ไอ้คนพวกนี้กำลังพูดอะไรกัน? ” ห่าวจ้านถามขึ้นด้วยสีหน้าที่โมโห
เฉินโก๋ซ่งพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “พวกเขากำลังด่าพวกเราว่าไอ้พวกกระจอก บอกว่าพวกเราจะเอาชีวิตมาทิ้งอยู่ที่นี่อีกแล้ว และภายในสนามล่าเจ็ดเผ่า จะจัดการพวกเราให้สิ้นซาก! ”
ห่าวจ้านโมโหอย่างมาก: “ไอ้คนพวกนี้ ข้าจะเข้าไปจัดการพวกมันให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเดี๋ยวนี้! ”
หงซานเหอพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “อย่าบุ่มบ่ามไป ฝ่ายตรงข้ามก็เพียงแค่ต้องการยั่วยุพวกนายเท่านั้น ทำให้พวกนายสูญเสียความสงบ อย่าได้ติดกับดักเลยเชียว! ”
“ฮึ เมื่อเข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าแล้ว ข้าจะจัดการพวกมันให้เข็ดหลาบ! ” ห่าวจ้านพูดขึ้นอย่างโมโห
“พวกเราไปกันเถอะ ไปพบกับผู้พิทักษ์รักษาชาวจีนสองคนของพวกเราที่สนามล่าเจ็ดเผ่ากันก่อนดีกว่า ไปฟังว่าพวกเขามีอะไรที่จะกำชับพวกเราบ้างไหม? ” หงซานเหอพูดขึ้น
พวกเขาทั้งหมดเดินออกมาจากบริเวณเสียงที่ดังโหวกเหวกของชายผิวขาวร่างใหญ่เหล่านั้น แล้วก็เดินไปตามถนนซีเมนต์ ทะลุผ่านป่าไม้ ในที่สุดก็มาถึงด้านหน้าของบ้านหินหลังหนึ่ง
บ้านหินหลังนี้ มีลักษณะการก่อสร้างในรูปแบบจีนโบราณ โดยหลังอื่นที่อยู่โดยรอบ ล้วนเป็นรูปแบบตะวันตก
หงซานเหอกำลังจะพาทุกคนเดินเข้าไป ขณะเดียวกันชายชราในชุดคลุมสีดำสองคนที่อยู่ในบ้านหินนั้น ก็เดินออกมาพอดี
“ขอคารวะผู้อาวุโสทั้งสองท่าน! ” สถานะที่สูงศักดิ์ระดับหงซานเหอ ยังต้องโค้งคำนับทำความเคารพสองคนนั้น ด้วยท่าทางที่นอบน้อม
“ไม่ต้องคารวะทักทายขนาดนี้ก็ได้! ” คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น
ส่วนอีกคนหนึ่งก็กวาดสายตามองไปที่หลินหยุนและคณะทั้งห้าคน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่เฉยเมยว่า: “พวกนายก็คือผู้ที่ลงแข่งขันเข้าร่วมสนามล่าเจ็ดเผ่าในครั้งนี้ล่ะสิ! ”
ยิ่งตงไหลและคนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้า
สายตาของชายชราผู้นั้น หยุดอยู่ที่ตัวของหลินหยุน ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย: “ผู้แข่งขันคนนี้ น่าจะยังเด็กอายุน้อยเกินไปหน่อย! ”
หงซานเหอมองไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นว่า: “เขาคือผู้บัญชาการในการล่าสัตว์ครั้งนี้ ชื่อว่า หลินหยุน”
“พวกนายกล้าที่จะให้เด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้บัญชาการเลยเหรอ? ล้อเล่นกันเกินไปเหรอเปล่า? ” ชายชราผู้นั้นเป็นกังวลเล็กน้อย
“ครั้งนี้ท่านประธานาธิบดีจีนเป็นผู้กำหนดเอง ข้าเชื่อมั่นในสายตาของท่านประธานาธิบดีจีน” หงซานเหอพูดขึ้นด้วยท่าทางที่เด็ดขาด
ชายชราผู้นั้นพยักหน้า: “ในเมื่อเป็นคนที่ท่านประธานาธิบดีจีนเลือกแล้ว คิดว่าคงจะมีอะไรที่พิเศษเหนือกว่าคนอื่นอย่างแน่นอน”
จากนั้น ก็มองไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นอย่างจริงใจว่า: “หวังว่าครั้งนี้นายสามารถที่จะมีผลงานที่ดีให้สำหรับประเทศจีนของพวกเรา เพื่อลบล้างความอับอายที่ได้อันดับสุดท้ายในช่วงหลายปีมานี้! ”
หลินหยุนตะลึงงัน: “อันดับสุดท้าย? ”
“ดูเหมือนว่า ในอดีตที่ผ่านมาผลงานของจีนในสนามล่าเจ็ดเผ่านั้น ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไรเลย! ”
