นินจาระดับกลางร้อยคน นินจาระดับสูงสามสิบคน
พละกำลังเช่นนี้ ทั้งญี่ปุ่น คงมีแค่ตระกูลยามาโนที่ทำได้
ระดับชั้นของนินจา มีตั้งแต่ระดับต่ำไปจนถึงสูง แบ่งออกเป็น ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ระดับพิเศษ ระดับดินและระดับฟ้า
ในบรรดานินจา วาตานาเบะเซนเซที่ตระกูลยามาโนบูชา เป็นนินจาระดับดิน ฐานะในญี่ปุ่น อยู่ระดับเดียวกับเจียงร่อโจ๋ ถูกเรียกว่าเทพสงครามแห่งญี่ปุ่น
สำหรับนินจาระดับฟ้า ไม่เคยปรากฏออกมานานแล้ว
นินจาระดับกลาง เทียบได้กับนักบู๊พรแสวงสูงสุดและพรสวรรค์ตอนต้นของจีน
ส่วนนินจาระดับสูง เทียบได้กับนักบู๊พรสวรรค์สูงสุด
นินจาพวกนี้ ยังโดนติดอาวุธล้ำสมัยของญี่ปุ่นไว้ที่ฟัน
ถึงจะเป็นปรมาจารย์บู๊ขั้นเทพ ก็รับมือไม่ไหว
นินจาที่คลุมร่างกายด้วยชุดดำ หลงเหลือเพียงตา กว่าร้อยสามสิบคน จากสถานการณ์ตอนนี้ ดูยิ่งใหญ่มาก
ทำให้รู้สึกอันตรายเป็นอย่างมาก
ตรงปลายสะพาน โทโยะจะวะ ยามาโนะตวัดมือ แล้วตะโกนว่า “เริ่ม”
นินจาทุกคน เริ่มใช้รูปแบบค่ายกลที่ฝึกมา เรียงตัวเป็นแถว
หยิบปืนพก ปืนกลสั่งทำพิเศษออกมา อีกทั้งยังมีนินจาสิบคนถือวัตถุระเบิดอยู่ในมือ
นินจาที่ถือปืนพก ยิงใส่หลินหยุนก่อน
นินจาที่ถือปืนกล มองตำแหน่งของหลินหยุน แค่หลินหยุนหลบ พวกเขาก็จะยิงปิดทางหนีของหลินหยุน
อีกทั้งยังมีปืนไรเฟิลซุ่มยิง ที่ซ่อนตัวอยู่ไกลๆ เหมือนงูพิษ จ้องหลินหยุนเขม็ง สามารถโจมตีหลินหยุน ให้ถึงแก่ชีวิตได้ทุกเมื่อ
อีกอย่าง กระสุนพวกนี้สั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ สามารถทะลุชี่แท้ของนักบู๊ทั่วไป
ถึงจะเป็นปรมาจารย์บู๊ ก็ไม่สามารถรับมือกระสุนสั่งทำพิเศษ ที่ยิงเข้ามาพร้อมกันได้
หลินหยุนรับมือได้ แต่ก็สูญเสียเรี่ยวแรงเยอะเกินไป
ดังนั้น เมื่อนินจายิงจู่โจมชุดแรก ร่างกายของหลินหยุนก็หายไปจากที่เดิม
“หายไปกลางอากาศเหรอ” โทโยะจะวะ ยามาโนะ มองหลินหยุน ที่จู่ๆ ก็หายไป ด้วยสีหน้าตกใจ
“ความเร็วนี้ ถึงเป็นวาตานาเบะเซนเซ ฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อน”
กระสุนพวกนั้น ต่างยิงไปตรงที่หลินหยุนยืนอยู่แต่เดิม ทำให้หินปูพื้นบลูสโตน ถูกยิงจนแตกกระจาย
เมื่อกระสุนพวกนั้นยิงหินปูพื้นบลูสโตนจนแตก มันก็ทะลุเข้าไปในดิน
เห็นได้ชัดว่ากระสุนสั่งทำพิเศษ มีพลานุภาพมากแค่ไหน
เหล่านินจาถือปืนกล ที่เตรียมจะยิงปิดเส้นทางหนีของหลินหยุน พากันงงไปหมด
จากความสามารถของพวกเขา กลับไม่เห็นแม้กระทั่งเงาการเคลื่อนตัวของหลินหยุน
เห็นได้ชัดว่าความเร็วที่หลินหยุนระเบิดพละกำลังออกมา เพียงแค่พริบตาเท่านั้น
มือสไนเปอร์ที่ซุ่มอยู่ไกลๆ ก็อดอึ้งไม่ได้ เป้าหมายหายไปในพริบตา
เมื่อหลินหยุนปรากฏตัวอีกครั้ง ก็มาอยู่ข้างนินจาพวกนั้นแล้ว
ดาบเฮ่าเทียนส่องแสงสีแดง และฆ่าฟันในที่เกิดเหตุอย่างไร้เยื่อใย
เมื่อนินจาระดับกลางพวกนั้น อยู่ภายใต้ดาบของหลินหยุน พวกเขาไม่สามารถสู้ได้เลย
ขนาดพวกนินจาระดับสูง ก็ไม่สามารถสู้หลินหยุนได้เลย
ตอนนี้หลินหยุนเหมือนเสือที่เข้าไปในฝูงแกะ นินจาพวกนี้ ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย
ภายในระยะเวลาสั้นๆ หลินหยุนฆ่าคนไปแล้วหลายสิบคน
ในลานเหมือนทุ่งอสูร มีศพอยู่เต็มไปหมด เลือดไหลนองเหมือนสายน้ำ
แต่นินจาที่เหลืออยู่ ยังพุ่งเข้ามาหาหลินหยุน อย่างไม่คิดชีวิต ถึงขนาดตะโกนภาษาญี่ปุ่น พูดกับมือสไนเปอร์ที่ซุ่มอยู่ไกลๆ “ยิง รีบยิง ไม่ต้องสนพวกเรา ได้สละชีพเพื่อญี่ปุ่น เป็นเกียรติของเรา!”
เสียงปืนไรเฟิลดังขึ้น……
มือสไนเปอร์ที่ซุ่มอยู่ไกลๆ รวมถึงนินจาที่มีอาวุธหนัก เริ่มยิงใส่หลินหยุน
แต่น่าเสียดาย ไม่มีกระสุนไหน ยิงโดนหลินหยุนเลย กลับโดนพวกนินจาที่พุ่งเข้ามาโจมตีหลินหยุน จนทำให้ตายไปไม่น้อย
กระสุนสั่งทำพิเศษพวกนี้ กลายเป็นยันต์ทวงชีวิตของนินจาพวกนี้ เมื่อพวกนินจาโดนกระสุนสั่งทำพิเศษ ชี่แท้ในตัวนินจา ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย
“บากะ! (งี่เง่า)”
โทโยะจะวะ ยามาโนะ มีสีหน้าโมโห ถึงในที่เกิดเหตุ ยังมีนินจาเหลืออยู่ห้าสิบกว่าคน แต่เขากลับหันหลังเดินออกไป
เพราะโทโยะจะวะ ยามาโนะ รู้ดีว่าจุดจบถูกกำหนดไว้แล้ว
ตอนนี้เขาต้องไปเตรียมการโจมตีด่านที่สอง
นินจาที่เหลือห้าสิบกว่าคน ต่างพากันฆ่าตัวตาย โดยการพุ่งเข้าไปหาหลินหยุน พวกเขาพุ่งเข้าไปหาหลินหยุน ด้วยความคิดที่ว่าจะต้องพังพินาศไปพร้อมกัน
การโจมตีของพวกเขา เรียกได้ว่าบ้าคลั่ง
สีหน้าหลินหยุนเยือกเย็น แต่ในใจหดหู่กับนินจาญี่ปุ่นพวกนี้
“ไม่น่าแปลกใจ ตอนนั้นพวกกระจอกคงใช้แต่กระสุน จนทำให้บุกเข้าไปจีนได้ แถมยังเคยทำให้ชาวจีนน่าเวทนาจนเกินกว่าจะทนดูได้”
“ปณิธานการต่อสู้ของคนเผ่าพันธุ์นี้ ช่างไม่เหมือนใครในโลก”
ถ้าหลินหยุนเป็นปรมาจารย์ขั้นเทพ ตอนนี้คงทำได้เพียงหนีหัวซุกหัวซุน
ยังโชคดีที่พละกำลังของหลินหยุนเหนือขั้นปรมาจารย์ การโจมตีของพวกเขา จึงไม่สามารถทำอะไรหลินหยุนได้
หลังผ่านไปสิบนาที การต่อสู้สิ้นสุดลง
นินจาร้อยสามสิบคน เหลือเพียงสองคนสุดท้าย
อีกอย่างทั้งสองยังบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถต่อสู้ได้
ถึงผ่านศึกครั้งใหญ่มา แต่บนตัวของหลินหยุนยังสะอาดหมดจด
เขายืนอยู่บนพื้น ที่เลอะไปด้วยเลือด ช่างดูไม่เข้ากันเป็นอย่างมาก
จู่ๆ สองคนสุดท้าย หยิบปืนพกที่หล่นอยู่ข้างตัวขึ้นมาจ่อหัวยิงตัวเอง
นินจาร้อยสามสิบคน ต่อสู้จนตายทั้งหมด
หลินหยุนมองนินจาสองคนที่ฆ่าตัวตาย ด้วยสายตาราบเรียบ เขาไม่เคยคิดว่าจะรีบฆ่าจนหมด แต่พวกเขาสองคนไม่อยากมีชีวิตอยู่เอง
หลินหยุนเดินไปข้างหน้าต่อ เขาเดินข้ามสะพาน มาถึงประตูทรงกลม
บนประตู เขียนว่าทิวทัศน์หรูหราและมีเสน่ห์
เห็นได้ชัดว่าคัดลอกละเมิดลิขสิทธิ์มาจากจีน
วัฒนธรรมญี่ปุ่น ถึงจะมีความสมบูรณ์ในตัวเอง แต่เมื่อดูถึงรากเหง้า กลับมีต้นกำเนิดจากจีน
ดังนั้น ถ้าบอกว่าบนโลกนี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์ใด ที่ศึกษาวัฒนธรรมจีนลึกซึ้งที่สุด คงเป็นญี่ปุ่นแน่นอน
เมื่อเข้ามาในประตู หลินหยุนมาถึงลานอีกครั้ง
นี่เป็นลานข้างใน มีห้องสไตล์ญี่ปุ่นเรียงรายเป็นแถวอยู่ข้างหน้า
โทโยะจะวะ ยามาโนะ ยืนอยู่หน้าประตูห้องตรงกลาง เขามองหลินหยุน แล้วแสยะยิ้ม
“ปรมาจารย์หลิน ความสามารถของคุณ เหนือความคาดหมายของผมจริงๆ”
“ถ้าปล่อยให้ผู้แข็งแกร่งอย่างคุณ เติบโตอยู่ในจีน ต่อไปคงเป็นหายนะใหญ่ของญี่ปุ่น”
“ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไง ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณรอดออกไปจากญี่ปุ่น”
หลินหยุนไม่แยแสเขา เขากวาดตามองสองห้องข้างๆ แล้วพูดอย่างราบเรียบ “ออกมาให้หมด!”
เสียงเพลงประหลาดดังออกมาจากสองห้องข้างๆ เป็นเพลงที่มีในญี่ปุ่นเท่านั้น ฟังดูคล้ายเครื่องดนตรีจีนโบราณอยู่เล็กน้อย
ประตูห้องถูกเปิดออก ชายชราห้าคนต่างเดินออกมาจากสองห้องข้างๆ และยืนเป็นหน้ากระดาน ข้างหน้าหลินหยุน
โทโยะจะวะ ยามาโนะแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า “เชิญครับ ปรมาจารย์หลิน!”
นินจาพิเศษทั้งห้า อยู่ในชุดสีดำเช่นกัน พวกเขาดีดตัวขึ้นกลางอากาศ และหายไปอย่างประหลาด
ราวกับว่าหลอมรวมไปกับอากาศ
การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว
ตอนนั้นในสนามล่าเจ็ดเผ่า หลินหยุนเคยมีประสบการณ์ต่อสู้กับพวกเขาแล้ว
เมื่อเห็นพวกนินจาใช้วิธีการหลบซ่อนตัว หลินหยุนตัดสินใจหลับตาลง ถึงไม่ต้องใช้พลังดวงตาทำลายล้าง คนที่สร้างตัวอ่อนยาทองเสร็จเรียบร้อย และมีตวงจิตต์เพิ่มขึ้นอย่างเขา สามารถรับรู้ถึงตำแหน่งของนินจาพวกนี้
พวกเขาสามารถซ่อนตัวในอากาศ สามารถใช้ประโยชน์จากเงา เพื่อปกปิดสายตาคน
แต่ทว่าลมหายใจ อีกทั้งพลังทิพย์ที่เคลื่อนไหวในร่างกายพวกเขา ไม่สามารถหนีตวงจิตต์สัมผัสของหลินหยุนได้
หลินหยุนเหวี่ยงหมัดออกไปตรงที่ว่างข้างหน้า
“ท่าสยบเขา!”
