เสียงหวอเตือนภัยที่แสบแก้วหู ก็ดังไปทั่วฐานทัพ
พนักงานที่อยู่ในฐานทัพพวกนั้น ต่างก็รีบหนีออกจากห้องมาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาใช้ภาษาญี่ปุ่นพูดเสียงดังว่า “อุปกรณ์ทำลายตัวเองทำงานแล้ว เกิดเรื่องอะไรกันแน่!”
“ไปห้องควบคุมดูซิว่า ใครเป็นคนกดปุ่มระบบทำลายตัวเอง”
มองดูพนักงานที่ชุลมุนวุ่นวายพวกนี้ หลินหยุนก็ไม่ได้สนใจ พุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลมผัดผ่าน เพื่อไปยังตำแหน่งที่กักขังฉินหลันตามที่ตวงจิตต์รับรู้ได้
เขาจำเป็นจะต้องพาฉินหลันออกไปก่อนที่ฐานทัพจะทำลายล้างตัวเอง
ถึงแม้ว่าด้วยพลังความสามารถของเขาตอนนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถต้านทานแรงระเบิดทำลายตัวเองของฐานทัพนี้ก็ได้
แต่ว่าหลินหยุนก็ไม่อยากจะเสี่ยงอันตราย เผื่อว่าตะกูลยามาโนะที่จิตใจวิปริต อาจจะวางระเบิดนิวเคลียร์ไว้ที่นี่ก็ไม่แน่?
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ หลินหยุนไม่สามารถจะเอาชีวิตฉินหลันมาเสี่ยงอันตรายด้วย
หลินหยุนเร่งสปีดอย่างเต็มที่ ชั่วอึดใจเดียว ก็มาถึงหน้าประตูห้องที่กักขังฉินหลันแล้ว
ห้องนั้นได้ถูกล็อกไว้แล้ว
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ดาบเฮ่าเทียนพร้อมด้วยประกายแสงสีแดง ก็ฟาดลงไปตรงประตูห้องนั้นทันที
โป้ง!
ประตูห้องถูกฟันจนพังแล้ว ภายในห้องนั้น ฉินหลันนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ถูกเชือกมัดเอาไว้ทั้งตัว
ประตูห้องถูกถล่มจนพังลงมา ฉินหลันตกใจสะดุ้ง สีหน้าหวาดผวา
แต่เมื่อเห็นคนที่เข้ามาคือหลินหยุนแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าที่หวาดผวาของฉินหลันก็เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมาทันที
จากนั้นน้ำตาก็ไหลนองเต็มหน้า
หลินหยุนเดินเข้ามาข้างกายฉินหลัน แล้วดึงผ้ากาวที่ปิดปากฉินหลันนั้นออก พูดด้วยสีหน้าปวดร้าวใจว่า “พี่ฉินหลัน ขอโทษด้วย ผมมาช้าไป”
ฉินหลันโผเข้าไปกอดหลินหยุนเอาไว้ ซุกลงตรงหน้าอกหลินหยุน แล้วร้องไห้โฮออกมา
ถึงแม้ว่าฉินหลันจะเป็นสาวมั่นเข้มแข็งเช่นนั้นก็จริง แต่ยังไงก็ยังเป็นหญิงสาวธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง
เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ร้ายแรงอย่างกะทันหัน ก็แตกตื่นตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว
ตอนนี้เมื่อเห็นหลินหยุนจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาเช่นนี้ สำหรับฉินหลันแล้ว ก็เหมือนได้เห็นเทวดาจากสวรรค์ลงมาช่วยชีวิตเธอไว้อย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อได้สัมผัสกับเรือนร่างที่สั่นสะท้านของหญิงสาวในอ้อมกอดแล้ว แววตาของหลินหยุนก็เปล่งประกายรังสีอำมหิตออกมา
“ตระกูลยามาโนะ ฉันจะทำให้แกหายสาบสูญไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง”
หลินหยุนกอดฉินหลันไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “พี่ฉินหลัน อุปกรณ์ทำลายตัวเองของฐานทัพนี้เริ่มทำงานแล้ว พวกเราต้องรีบออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
“คุณหลับตาไว้นะ เดี๋ยวผมจะพาคุณออกไปเอง”
ในเวลานี้ หลินหยุนเป็นคนเดียวที่ฉินหลันพึ่งพิงได้ หลินหยุนให้เธอทำอะไรเธอก็ทำตามทั้งนั้น
แต่ว่า เมื่อหลินหยุนอุ้มฉินหลันมาถึงหน้าประตูฐานทัพแล้ว กลับพบว่า ประตูใหญ่เดิมที่หลินหยุนเคยฟาดจนพังแล้วนั้น ถึงกับถูกแผ่นเหล็กสีเทาใหญ่มหึมาปิดกั้นไว้อีกชั้นหนึ่งแล้ว
“นี่น่าจะคล้ายกับโครงสร้างแบบหินปลิดชีพมังกร ในสุสานโบราณของประเทศจีน”
“หินปลิดชีพมังกรพวกนี้ ทำเพื่อป้องกันพวกโจรปล้นสุสานที่เข้าไปในสุสานโบราณแล้วไปสัมผัสกลไกจนไม่สามารถออกมาได้ จนต้องถูกเครื่องยนต์กลไกภายในนั้นฆ่าตายไป”
ส่วนการออกแบบภายในฐานทัพตระกูลยามาโนะนั้น แรงบันดาลใจในการออกแบบก็เกิดมาจากหินปลิดชีพมังกรภายในสุสานโบราณชาวจีนนั่นเอง
เมื่อรู้สึกว่าหลินหยุนหยุดเดินต่อไปแล้ว ฉินหลันจึงลืมตาขึ้นมา เมื่อได้เห็นฉากนี้แล้ว จึงถามด้วยความกังวลว่า “ทำยังไงดีล่ะ? ประตูถูกปิดตายไว้แล้ว”
หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “หลับตาลงก่อน”
“อึม” ฉินหลันก็หลับตาตามที่บอก
โป้ง!
ดาบเฮ่าเทียนส่องประกายแสงสีแดงสว่างจ้า ฟันลงไปบนประตูบานใหญ่นั้นหนึ่งที
แต่ว่า หลังจากที่ประกายไฟที่แสบตาจางหายไปแล้ว ประตูก็ยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย
ภายในห้องควบคุมนั้น มาซาเตะ ยามาโนะนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นแล้วแสยะยิ้ม: “ปรมาจารย์หลิน ประตูบานนี้แข็งแกร่งกว่าประตูเดิมถึงสิบเท่า ผลิตจากหินอุกกาบาตที่มาจากนอกโลก แกเปิดไม่ออกแน่!”
“แกฆ่าลูกชายฉัน ทำลายตระกูลยามาโนะของฉัน งั้นแกก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไปได้เลย”
หลินหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนอยู่ด้านหน้าประตู
“วัสดุที่ใช้ทำประตูนี้ แข็งแกร่งกว่าวัสดุที่ใช้ในประตูบานก่อนหน้านั้นมากเลย ดูไปแล้ว ถ้าจะแข็งขืนทำลายมัน ก็ค่อนข้างยากไปหน่อย”
สายตาของหลินหยุน ก็กวาดไปยังด้านข้างประตูทั้งสองด้าน
ถึงแม้ว่าประตูทั้งสองด้านของกำแพงหินนั้น ต่างก็ทำด้วยวัสดุพิเศษในการเพิ่มความแข็งแรงแล้วก็ตาม แต่ว่าเมื่อเทียบกับประตูใหญ่ที่สร้างเลียนแบบหินปลิดชีพมังกรแล้ว น่าจะด้อยกว่าอย่างแน่นอน
หลินหยุนอุ้มฉินหลันไว้ เงาร่างก็หลบไปอยู่ข้างหลัง
ดาบเฮ่าเทียนก็ส่องประกายแสงสีแดงออกมาอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ฟันลงไปตรงกำแพงที่อยู่ทางด้านซ้ายของประตูใหญ่อย่างแรง
โคล่ม！
เป็นอย่างที่หลินหยุนคิดไว้ไม่มีผิด ประตูด้านข้างทั้งสองของกำแพงนั้น แข็งแกร่งสู้ประตูบานใหญ่นั้นไม่ได้ ดาบของหลินหยุน จึงฟันทำลายได้อย่างง่ายดาย
หลินหยุนอุ้มฉินหลันไว้ แล้วรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
แต่ว่า หลินหยุนไม่ได้รีบจากไปทันที แต่กลับยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า หันหลังกลับไปมองดูถ้ำที่เกิดจากการฟันทำลายของดาบเฮ่าเทียน
“ผู้คนที่อยู่ข้างในนี้ ทำการทดลองอาวุธชีวภาพที่เป็นภัยอันตรายระดับโลกพวกนี้ ไม่ควรปล่อยให้พวกเขาออกมาได้”
เพ่งกระแสจิตออกไป ดาบเฮ่าเทียนก็ฟาดลงไปยังด้านบนของภูเขาที่อยู่ตรงหน้าถ้ำนั้น
โป้ง!
ภูเขาครึ่งลูกถูกพังลงมา แล้วปิดปากถ้ำนั้นจนมิด
ภายในฐานทัพนั้น มาซาเตะ ยามาโนะที่อยู่ในห้องควบคุมหลัก คำรามด้วยสีหน้าดุร้ายว่า “เป็นไปได้ยังไง! เป็นไปได้ไง! เขาถึงกับหนีรอดออกไปได้!”
“โอ้ย……ปรมาจารย์หลิน ต่อให้ฉันกลายเป็นผี ก็ไม่มีวันปล่อยแกไป!”
มองดูหน้าจอบนระบบทำลายตัวเองที่กำลังเริ่มนับถอยหลัง มาซาเตะ ยามาโนะก็หยิบมือถือขึ้นมา กดเบอร์โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“ประธานาธิบดีครับ ตระกูลยามาโนะขอพลีชีพเพื่อชาติแล้ว เสียดายไม่สามารถสังหารปรมาจารย์หลินได้ ส่วนที่เหลือก็มอบให้พวกคุณแล้ว”
โทรศัพท์มือถือฝั่งนั้น ก็ได้ยินเสียงพูดที่หดหู่ดังขึ้นว่า “วางใจเถอะ พูดตามสำนวนจีนแล้ว ฉันจะไม่ยอมปล่อยเสือให้กลับคืนสู่เขาอย่างเด็ดขาด”
หลังจากวางหูโทรศัพท์แล้ว มาซาเตะ ยามาโนะก็ปล่อยให้มือถือหล่นลงไปบนพื้น สีหน้าก็แสดงรอยยิ้มที่บ้าคลั่งออกมา
“เท็นโน มาซาเตะ ยามาโนะขอถวายความจงรักภักดีแด่ท่านแล้ว”
โคล่ม!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เขาชินผู่ทั้งลูกถล่มลงมาทันที คฤหาสน์ตระกูลยามาโนะที่สร้างอยู่ยริเวณข้างๆ ถูกแรงกระแทกอย่างรุนแรง จนพังทลายลงมาหมดทั้งหลัง
ราวกับแผ่นดินไหว รัศมีห่างไกลออกไปร้อยเมตรจากเขาชิงผู่ เกิดรอยแตกร้าวขึ้น สิ่งก่อสร้างทั้งหลายก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น
หลินหยุนอุ้มฉินหลันไว้ ยืนอยู่บนก้อนหินที่ห่างไกลจากภูเขาไปหนึ่งพันเมตร
เมื่อได้ยินเสียงดังสะท้านฟ้าสะเทือนแผ่นดินเช่นนั้น ฉินหลันก็ตกใจจนหน้าขาวซีดไปหมด
“ถ้าพวกเราหนีออกมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าตอนนี้คงถูกฝังอยู่ข้างในแล้ว”
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร และเป็นจริงอย่างที่ว่า ถ้าพวกเขาออกมาช้าอีกนิดเดียว แม้แต่หลินหยุนก็ไม่อาจจะคุ้มกันฉินหลันให้ปลอดภัยได้
ฉินหลันพูดอย่างหวาดผวาว่า “คนที่อยู่ข้างใน ไม่มีใครรอดออกมาได้ใช่ไหม?”
หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “คนพวกนั้นสมควรตายแล้ว ถ้าปล่อยให้พวกเขาออกมาได้ รังแต่จะทำร้ายคนบริสุทธิ์อีกจำนวนมากมาย”
“อึม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเพียงแต่รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเท่านั้นเอง” ฉินหลันพูด
“ใช่แล้ว คุณควรจะปล่อยฉันลงก่อนดีกว่านะ!” ฉินหลันพูดด้วยสีหน้าแดงเล็กน้อย
ตั้งแต่ที่หลินหยุนตามหาเธอจนเจอแล้ว ก็อุ้มเธอไว้ตลอด เมื่อครู่เหตุการณ์คับขัน เธอจึงไม่ได้มีเวลาไปใส่ใจเรื่องพวกนี้
แต่ว่า ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว ยังถูกหลินหยุนอุ้มไว้อยู่อีก ในใจของฉินหลันก็เริ่มเต้นแรงมากขึ้น
ถึงแม้ว่าเธอเห็นหลินหยุนเหมือนน้องชายแท้ๆของตัวเองมาโดยตลอดก็ตาม แต่ว่าเธอก็แก่กว่าหลินหยุนไม่กี่ปีเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยุนตอนนี้ไม่ว่าด้านสติปัญญาหรือด้านอุปนิสัยใจคอ ก็สุขุมมั่นคงเป็นผู้ใหญ่มากกว่าชายหนุ่มในวัยเดียวกันมาก
หลินหยุนไม่ได้วางฉินหลันลง พูดตามความจริง หลังจากเกิดเรื่องกับฉินหลันครั้งนี้แล้ว เขารู้สึกหวาดกลัวมากจริงๆ
แม้แต่เมื่อก่อนตอนที่สู้ศึกครั้งที่ยากลำบากที่สุด หลินหยุนคนเดียวสู้กับกษัตริย์เซียนทั้งสาม เขาก็ยังไม่เคยหวาดกลัวเท่านี้มาก่อนเลย
แต่ว่า ครั้งนี้เป็นเพราะว่าเกิดเรื่องกับฉินหลัน หลินหยุนจึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาจริงๆ
“ไว้รอให้ถึงที่ที่ปลอดภัยจริงๆเสียก่อน ผมจึงจะวางคุณลง” หลินหยุนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น อุ้มฉินหลันไว้แล้วเดินไปข้างหน้าต่อไป
ฉินหลันไม่เคยเห็นด้านที่เอาแต่ใจของหลินหยุนเช่นนี้มาก่อนเลย อีกทั้งการกระทำของหลินหยุนเช่นนี้ เหมือนกับผู้นำที่บ้าอำนาจแบบนั้น ทำให้ผู้หญิงเกิดความรู้สึกถูกคุกคามมาก
ในใจฉินหลันเต้นแรงมากยิ่งขึ้น แต่ว่าเธอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดอะไรกับหลินหยุนมากไปกว่านี้
เพราะว่า นั่นเป็นน้องชายของเธอ ชั่วชีวิตนี้ของเธอ ก็จะเฝ้ามองหลินหยุนอย่างเงียบๆ แต่ว่าก็ไม่กล้ามีความรู้สึกที่เกินเลยต่อหลินหยุนไปมากกว่านี้
แน่นอนที่ว่า ถ้าหากหลินหยุนมีความคิดอย่างอื่นด้วย งั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว
