หลินโร่สุ่ยเห็นถึงความลำบากใจของฉู่หมิงเฟิย จึงหันหน้ามองไปที่หลินหยุน แสดงสายตาท่าทาง
ขอความช่วยเหลือ
หลินหยุนคิดที่จะลงมือตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขากลัวว่าจะส่งผลกระทบถึงชีวิตในมหาวิทยาลัย
ต่อไปของหลินโร่สุ่ย ดังนั้นจึงอดทนเอาไว้อยู่ตลอด
ตอนนี้ เห็นสายตาร้องขอความช่วยเหลือจากหลินโร่สุ่ยแล้ว หลินหยุนจึงก้าวเดินออกมาทันที
ครู่เดียว ก็มาถึงด้านข้างของฉินเจียเฉียง
สายตาของฉินเจียเฉียงแสดงอาการลนลานขึ้นแวบหนึ่ง แต่ สีหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และพูด
อย่างหนักแน่นว่า: “นายคิดจะทำอะไร? ”
หลินหยุนมองไปที่เขา และพูดขึ้นว่า: “นายต้องการหลักฐานไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันจะนำหลักฐาน
ให้นาย”
พูดจบ หลินหยุนก็ค่อย ๆ ยื่นมือออกไป ให้กับฉินเจียเฉียง
ในใจของฉินเจียเฉียงตื่นตระหนกอย่างมาก แต่สีหน้าก็ยังคงสงบนิ่ง มองไปยังหลินหยุนแล้ว
ตะโกนใส่ว่า: “ไอ้หนุ่ม ตกลงนายคิดจะทำอะไรกันแน่! ”
ฉินเจียเฉียงคิดที่จะถอยหลัง แต่ เขาพบว่าตนเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แม้แต่จะขยับนิ้วมือก็ยัง
ทำไม่ได้
“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ”
ใบหน้าของฉินเจียเฉียง ในที่สุดก็แสดงสีหน้าความหวาดกลัวออกมา มองไปที่หลินหยุน แล้วพูด
เสียงดังว่า: “นายใช้วิชามารอะไร? ทำไมฉันถึงเคลื่อนไหวไม่ได้! ”
จางจื่อยี่และเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ มองไปยังฉินเจียเฉียงที่สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไป โดยที่ไม่รู้ว่า
เกิดอะไรขึ้น
เพียงแต่ พวกเขาพบว่าฉินเจียเฉียงเหมือนกำลังหวาดกลัวหลินหยุนอย่างมาก
หลินหยุนยื่นมือออกมา แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของฉินเจียเฉียง และนำห่อกระดาษออกมา
ฉินเจียเฉียงทำได้เพียงมองตาปริบ ๆ ต่อการกระทำทั้งหมดของเขา
หลินหยุนกวาดสายตามองไปยังทุกคน และพูดว่า: “นี่ก็คือหลักฐาน”
ขณะเดียวกัน ก็ปลดปล่อยการควบคุมฉินเจียเฉียงลง
“นายอยากตายนักเหรอ! ” ฉินเจียเฉียงโมโหอย่างมาก โดยหลงลืมไปแล้วถึงวิธีการอันแปลก
ประหลาดของหลินหยุนเมื่อครู่นี้ จึงพุ่งเข้าใส่ พร้อมกับชกไปที่หน้าของหลินหยุน
หลินหยุนโบกมือเล็กน้อย ฝ่ามือก็ตบเข้าไปที่ใบหน้าของฉินเจียเฉียง
เปรี๊ยะ!
เสียงตบหน้าที่ดังสนั่น ทำให้ฉินเจียเฉียงกระเด็นลอยออกไปไกล และกระอักเลือดออกมา
พร้อมกับฟันที่หักหลายซี่ แล้วร่วงกระแทกลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง
“คุณชายฉิน! ”
จางจื่อยี่อุทานขึ้นอย่างตกใจ และรีบวิ่งเข้าไป ประคองตัวของฉินเจียเฉียงที่ถูกตบจนมึนงงไปหมด
“นาย นายกล้าที่จะทำร้ายคุณชายฉิน! นายต้องตายแน่ ต่อให้ตระกูลหลินแห่งอูซูก็ปกป้องนาย
ไม่ได้! ” จางจื่อยี่ตะโกนใส่ด้วยความโมโห
หลินหยุนมองไปที่เขาอย่างสงบนิ่ง และพูดขึ้นว่า: “ฉันเกลียดคนอื่นมาพูดข่มขู่อย่างที่สุด”
พูดจบ ก็ยื่นมือโบกไปในอากาศ
เปรี๊ยะ!
ครึ่งใบหน้าของจางจื่อยี่บวมเป่งขึ้นมาทันที และก็ถูกตบจนกระเด็นลอยไปไกลเช่นกัน
ตกตะลึงกันไปทั้งหมด!
คนเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กนักเรียน แม้ว่าพื้นฐานวงศ์ตระกูลจะไม่เลว มีประสบการณ์พบเจอกับ
เรื่องราวต่าง ๆ มามากมาย
แต่ว่า เมื่อเห็นวิธีการลงมือของหลินหยุนแล้ว ต่างก็พากันตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เมื่อเปรียบเทียบกับหลินหยุนแล้ว วิธีการลงมือของพวกเขาก่อนหน้านี้นั้น ก็เหมือนกับเด็กเล่น
ทั่วไป
ฉินเจียเฉียงเอามือกุมครึ่งใบหน้าแล้วก็ลุกยืนขึ้น และมองไปยังหลินหยุนอย่างโกรธแค้น
“นายกล้าที่จะลงมือกับฉัน! ”
“ไอ้หนุ่ม นายจะต้องเสียใจภายหลังกับสิ่งที่กระทำไปในวันนี้! ”
“ฉันจะให้ตระกูลหลินของพวกนาย ชดใช้กลับคืนมาอย่างสาสม! ”
สิ่งที่ตอบกลับเขาไปนั้น ก็คือฝ่ามือที่โบกออกไปของหลินหยุน
เปรี๊ยะ!
ฉินเจียเฉียงกระเด็นลอยออกไปอีกครั้ง ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งก็ถูกตบจนบวมเป่งเช่นกัน
เพื่อนนักเรียนทุกคน ต่างก็มองไปที่หลินหยุนอย่างตกตะลึง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงออกมา
ครั้งนี้ฉินเจียเฉียงถูกตบจนศีรษะวิงเวียนไปหมด ผ่านไปตั้งนานถึงจะฟื้นตัวกลับคืนมาได้
เขามองไปที่หลินหยุนอย่างโกรธแค้น โดยไม่กล้าที่จะพูดอะไรเพิ่มสักคำเดียว หันหลังแล้วก็
เดินจากไป
เมื่อเขาเดินมาถึงที่ประตูใหญ่แล้ว จึงพูดทิ้งท้ายไว้คำหนึ่งด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยมว่า: “พวกนาย เตรียมตัวรอที่จะรองรับความโกรธแค้นของตระกูลกู่ได้เลย! ”
ตระกูลกู่?
พวกเพื่อนนักเรียนทั้งหมด ต่างพากันครุ่นคิด
มีเพื่อนนักเรียนบางคนแสดงสีหน้าท่าทางที่สงสัยออกมา เหมือนกับว่าไม่เคยได้ยินตระกูลกู่
มาก่อน
แต่นักเรียนบางคนกลับมีสีหน้า ที่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่หมิงเฟิยกับหลินโร่สุ่ย ทั้งสองคนต่างก็มีสีหน้าที่ตื่นตระหนก
ฉู่หมิงเฟิยเดินเข้ามา แล้วมองไปที่หลินหยุน ด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความซับซ้อน
จากนั้น ก็มองไปที่หลินโร่สุ่ย และพูดอย่างหนักแน่นว่า: “โร่สุ่ย เรื่องราวในวันนี้ ขอบคุณคุณมาก! ”
“แต่ว่า พวกคุณจะต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นแล้ว ตระกูลกู่ เป็นถึงผู้มีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่! ”
หลินโร่สุ่ยพยักหน้า สีหน้าท่าทางเคร่งเครียดเล็กน้อย: “ฉันทราบแล้ว แต่ว่า ต่อให้เป็นตระกูลกู่ ยังไงก็ต้องพูดคุยกันด้วยเหตุและผลไม่ใช่เหรอ! ”
“อืม” ฉู่หมิงเฟิยพยักหน้า โดยที่ไม่พูดอะไรเพิ่มเติมอีก หันหลังแล้วก็เดินจากไป
ชัดเจนว่า เขาก็หวาดกลัว ตระกูลกู่เช่นกัน
หลินหยุนเดินเข้ามา แล้วมองไปที่หลินโร่สุ่ย และถามขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมยว่า: “เธอรู้จักตระกูลกู่
ด้วยเหรอ? ”
หลินโร่สุ่ยพยักหน้า: “เคยได้ยินมาบ้าง เหมือนกับว่ามีอิทธิพลยิ่งใหญ่ แต่ รายละเอียดฉันเองก็
ไม่ชัดเจน ต้องกลับไปถามคุณปู่! ”
หลินหยุนไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย แม้แต่ตระกูลหวางผู้นำของสี่วงศ์ตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวง เขาก็
ยังไม่กลัว แล้วจะต้องมากลัวตระกูลกู่ด้วยเหรอ?
หลังจากเกิดเหตุการณ์ความวุ่นวาย หลินโร่สุ่ยก็ไม่มีจิตใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว คิดเพียงแต่จะรีบ
กลับไปให้เร็วที่สุด เพื่อนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้บอกให้กับคนในครอบครัวทราบ
หลินหยุนก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่สิ้นเปลืองเวลาอีกต่อไป เมื่อหลินโร่สุ่ยได้ร่ำลากับเพื่อนนักเรียน แล้ว ทั้งสองคนก็เดินทางกลับตระกูลหลิน
เมื่อกลับมาถึงตระกูลหลิน หลินโร่สุ่ยก็ได้นำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมดเล่าให้กับคุณปู่
หลินซื่อเฉิงฟังในห้องโถง
หลังจากที่ได้ยินตระกูลกู่ สีหน้าของนายท่านหลินซื่อเฉิง ก็แสดงอาการเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคย
เป็นมาก่อน
ส่วนหลินตงถิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้าง ต่างก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่หนักไปอีก
คิดที่จะบ่นว่าหลินหยุน แต่ก็ไม่กล้า คิดที่จะไปบ่นว่าหลินโร่สุ่ย แต่หลินโร่สุ่ยเองเดิมทีก็คือ
ผู้เคราะห์ร้าย
หลินโล่เฉินผู้ที่เป็นอัจฉริยะในกลุ่มคนรุ่นใหม่ของตระกูลหลินยืนอยู่ด้านข้างของหลินซื่อเฉิง เมื่อ
ได้ยินตระกูลกู่สองคำนี้แล้ว สีหน้าก็ขาวซีด และสั่นเทาไปทั้งร่างกาย
หลินหยุนสังเกตเห็นท่าทางของหลินโล่เฉิน จึงรู้สึกแปลกใจ
ชาติที่แล้ว หลินหยุนไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าตระกูลกู่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูล
หลิน แต่เมื่อสังเกตจากสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว ตระกูลกู่คงจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลหลิน
แน่นอน
“คุณปู่ เล่าเรื่องของตระกูลกู่นี้ให้ฟังหน่อยสิ! ” หลินหยุนพูดขึ้น
หลินซื่อเฉิงมองไปที่หลินหยุน จากนั้นก็มองไปที่หลินโล่เฉิน
หลินซื่อเฉิงถอนหายใจโดยพลัน: “เรื่องราวได้ผ่านพ้นไปตั้งนานมากแล้ว สิ่งที่ควรจะปล่อยวางลง ก็ควรที่จะปล่อยวางลงไปได้แล้ว”
คำพูดนี้ เป็นการพูดกับหลินโล่เฉินอย่างชัดเจน
แต่ว่า เมื่อหลินโล่เฉินได้ยินคำนี้แล้ว สีหน้าท่าทางยิ่งดูย่ำแย่หนักขึ้นไปอีก
หลินซื่อเฉิงก็ได้มองไปที่หลินโล่เฉิน ใบหน้าแสดงท่าทางครุ่นคิด และแอบพูดในใจว่า: “บางที ครั้งนี้อาจจะเป็นโอกาส ที่สามารถช่วยเหลือโล่เฉินคนนี้ ให้หลุดพ้นออกมาจากเงามืดนั้นได้! ”
จากนั้น แววตาของหลินซื่อเฉิงก็มุ่งมั่นขึ้นมา มองไปที่หลินหยุนและพูดว่า: “ตระกูลกู่ คือวงศ์ตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหยุนเฉิง ได้ชื่อว่าตระกูลกู่พันปี”
“พูดตามตรง ตอนนั้นตระกูลกู่กับตระกูลหลินของพวกเรา เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันช่วงหนึ่ง”
หลินซื่อเฉิงมองไปที่หลินโล่เฉิน และพูดต่อว่า: “ในตอนนั้น คุณทวดตระกูลหลินกับคุณทวด
ตระกูลกู่ เป็นพี่น้องร่วมสำนักเดียวกัน และก็เกษียณออกมาจากศึกสงครามด้วยกัน เป็นเพื่อนรัก
เพื่อนที่รู้ใจซึ่งกันและกัน”
“จากนั้น ทั้งสองฝ่ายก็ได้กำหนดการแต่งงานขึ้น ระหว่างหลินโล่เฉินกับลูกสาวของพี่ชายคนโต
ตระกูลกู่ กู่ชิงหาน”
หลินหยุนมองไปที่หลินโล่เฉินที่กำลังปิดตาสองข้าง และร่างกายสั่นเทา จึงแอบพูดขึ้นในใจว่า: “มิน่าล่ะเมื่อพูดถึงตระกูลกู่ หลินโล่เฉินถึงได้มีปฏิกิริยามากขนาดนี้ แต่ฉันกลับไม่เคยได้ยินเรื่อง
การแต่งงานนี้มาก่อน ดูเหมือนว่า การหมั้นหมายแต่งงานครั้งนี้คงจะโดนยกเลิกไป”
เป็นไปตามนั้น นายท่านหลินซื่อเฉิงถอนหายใจ และพูดต่อว่า: “น่าเสียดายที่หลังจากนั้นตระกูล
หลินก็ค่อย ๆ ตกต่ำลง อิทธิพลอำนาจลดลงไปไม่เหมือนก่อน ส่วนตระกูลกู่นั้นกลับตรงกันข้าม มีอิทธิพลอำนาจที่รุ่งเรืองขึ้นเป็นอย่างมาก”
“เมื่อคุณทวดทั้งสองได้เสียชีวิตลง ตระกูลหลินกับตระกูลกู่ ก็แทบจะไม่ได้ไปมาหาสู่กันสักเท่าไร”
“เรื่องการแต่งงานนี้ ก็ถูกกู่ชิงหานมายกเลิกถึงตระกูลหลินด้วยตัวเอง”
“เรื่องนี้ ยิ่งทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหลิน ตกต่ำดำดิ่งอย่างที่สุด ถึงขนาดกลายเป็นเรื่องที่น่า
อับอายของตระกูลหลิน และไม่อนุญาตให้คนตระกูลหลินเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเด็ดขาด”
