แต่ว่า ชายชราผู้นั้นสีหน้านิ่งเฉย สายตาที่มองไปยังฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม มีความเย้ยหยันเผยออกมา
“พลังแค่นี้น่ะเหรอ อย่าทำให้ขายหน้าจะดีกว่า”
“ไสหัวไปซะ!”
ชายชราคนผู้นั้นยืดอกขึ้น แล้วมีพลังมหาศาลออกมา จนกระแทกร่างของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมกระเด็นกลับไป
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมหน้าแดงขึ้นมา เขาถูกคนอื่นโจมตีกลับมา ต่อหน้าอีหลิง
ทำให้ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมผู้สูงศักดิ์เสียหน้าเป็นอย่างมาก
“ทุเรศ แกกล้าดูถูกฉัน ฉันจะฆ่าแกซะ!” ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมโมโหมาก จนร่างกายเริ่มมีแสงสีดำออกมา
จู่ ๆ ได้มีมือข้างหนึ่งมาจับไหล่เขาไว้ หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า : “อย่าวู่วาม นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”
ได้ยินหลินหยุนพูดอย่างนี้ ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็จำเป็นต้องหยุดมืออย่างจนใจ
“นายรีบฆ่ามันทิ้งซะเถอะ ไอ้สารเลวที่สมควรตายมันอวดดีเกินไปแล้ว”
หลินหยุนเอ่ยพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย : “วางใจเถอะ วันนี้มันต้องตายแน่นอน”
สายตาของหงเหวินหาวมองไปที่หลินหยุน แล้วแสยะยิ้มอย่างเหยียดหยามพลางเอ่ยพูด : “แกก็คือปรมาจารย์หลินงั้นเหรอ? ฉันรู้จักแก ลูกน้องฉันบอกฉันแล้วว่าแกเก่งมาก”
“ฉะนั้น ฉันเลยให้คุณปู่หายอดฝีมือมาคนหนึ่ง เพื่อมาจัดการแก”
“รอให้ฆ่าแกเสร็จ ก็ไม่มีใครมาขัดขวางฉันพาภรรยากลับบ้านแล้ว”
พูดจบ หงเหวินหาวได้ผิวปากให้อีหลิง ท่าทางชั้นต่ำมาก
หงซานเหอและอีหยุ่น เห็นเข้าก็ขมวดคิ้วทันที
ตอนแรกพวกเขายังสงสัยว่า ขอแค่หงเหวินหาวมีสมองสักนิด จะทำเรื่องบ้าบออย่างการจับตัวอีหลิงไปได้ยังไง
ตอนนี้เมื่อเห็นการกระทำของหงเหวินหาว พวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจอีกแล้วล่ะ
ท่าทีที่ไอ้หนุ่มนี่แสดงออกมา มันบ้ายิ่งกว่าหลินหยุนเสียอีก
อีหลิงตะคอกด้วยความโมโห : “หุบปากนะ ใครเป็นภรรยาของแก? ให้ฉันแต่งงานกับคนไร้ยางอายอย่างแก ฝันไปเถอะ!”
หงเหวินหาวหัวเราะออกมา ท่าทางเลวทราม : “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอห้อยยันต์หยกคุ้มกายนั่นไว้ที่คอ เธอตกเป็นผู้หญิงของฉันนานแล้ว”
“ตอนนี้ฉันหายอดฝีมือมาแล้ว หยกนั่นขวางฉันไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ เธอต้องกลายเป็นผู้หญิงของฉัน”
“บังอาจ!” อีหยุ่นทนไม่ไหวแล้ว จึงได้ตวาดออกมา
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมโกรธจนตาแดงก่ำ เขาจ้องไปที่หลินหยุน : “นายรออะไรอยู่ ฆ่าไอ้สารเลวนั่นซะสิ!”
หลินหยุนสีหน้านิ่งเฉย แล้วค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว
ชายชราที่โจมตีฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมคนนั้น ได้รีบเอาตัวหงเหวินหาวไปอยู่ด้านหลังทันที
“คุณชายหง ถอยไปครับ ไอ้หมอนี่ไม่ธรรมดา!” ชายชราจ้องเขม็งไปที่หลินหยุน แล้วเอ่ยพูดกับหงเหวินหาว
หงเหวินหาวไม่ได้โง่ จึงรีบไปหลบอยู่ด้านหลังผู้หญิงกระโปรงขาวคนนั้นทันที
ชายชรามองไปที่หลินหยุน แล้วแสยะยิ้มออกมา : “ปรมาจารย์หลิน ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!”
หลินหยุนก้าวไปข้างหน้าต่อไปเรื่อย ๆ แล้วมองไปที่ชายชราคนนั้น พลางเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า : “แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถอยไป ฉันจะไว้ชีวิตแก”
ชายชราหัวเราะออกมาเสียงดัง : “คิดจะแตะต้องคุณชายหง ก็ต้องผ่านด่านฉันไปให้ได้ก่อน”
“งั้นก็จะสนองใจแก!” หลินหยุนค่อย ๆ ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง แล้วกระแทกใส่ชายชราคนนั้น
ชายชรามีสีหน้าเคร่งขรึมทันที เตรียมรับมืออย่างสุดกำลัง เหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่
ทันใดนั้น ชายชราก็รู้สึกว่าพื้นที่รอบ ๆ ถูกปิดล้อม ราวกับมีภูเขาลูกใหญ่หล่นลงมาจากท้องฟ้าแล้วทับมาที่เขา
“อ๊า!”
ชายชรารวบรวมพลัง แล้วกระแทกหมัดใส่หลินหยุนอย่างหนักหน่วง
แต่น่าเสียดาย ที่พลังของหมัดนั้น ไม่สามารถมาถึงตัวของหลินหยุนได้เลย
พรืด!
ชายชรากระอักเลือดออกมาทันที เหมือนถูกอะไรทับใส่อย่างรุนแรง จนคุกเข่าลงไปบนพื้น
แกร๊ก!
เสียงกระดูกหักจากร่างของชายชราดังขึ้น เลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด ร่างโอนเอนล้มลงไปกับพื้น
ที่เกิดเหตุตกอยู่ในความเงียบทันที!
หงซานเหอมองไปที่หลินหยุนด้วยความตกใจ : “พลังของเจ้าหมอนี่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกแล้ว”
“พลังของชายชราคนเมื่อกี้นี้ น่าจะใกล้แตะระดับแดนเทพแล้ว แต่กลับต้านทานหมัดของเขาไว้ไม่ได้สักหมัด”
หงเหวินหาวสีหน้าตกตะลึง : “อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ? ปู่ยังมีหน้ามาบอกว่าหายอดฝีมือให้ฉัน นี่น่ะเหรอยอดฝีมือ?”
หลินหยุนมองไปที่หงเหวินหาวด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นค่อย ๆ เดินไปทางเขาอย่างช้า ๆ
หงซานเหอตะคอกเสียงต่ำออกมา : “หยุดนะ!”
“หลินหยุน นายอย่าลืมสถานะของตัวเองนะ!”
หลินหยุนไม่ได้สนใจ ยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อย ๆ
หงเหวินหาวรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ถอยร่นไปหลบหลังผู้หญิงกระโปรงขาวคนนั้น : “คุณหนูจ้าว ทำยังไงดี?”
ผู้หญิงคนนั้นเขม็งใส่เขา แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา : “ตื่นตระหนกอะไร!”
จากนั้น หญิงสาวได้มองไปที่หลินหยุน น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเย็นชายิ่งกว่าตัวเธอเสียอีก : “หลินหยุน นายคิดให้ดีนะ ถ้าหากนายแตะต้องเขา เท่ากับประกาศสงครามกับตระกูลหงและตระกูลจ้าวของฉัน!”
“ฉันขอเตือนนายไว้ก่อน เรื่องราวภายในสี่มหาตระกูลใหญ่ เป็นสิ่งที่นายจินตนาการไม่ถึงเลยล่ะ!”
ที่แท้ ผู้หญิงคนนี้คือคนของตระกูลจ้าวนั่นเอง
อีหยุ่นตกใจเล็กน้อย : “ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?”
หงซานเหอพูดด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ : “องค์หญิงตระกูลจ้าว จ้าวม่านหรู!”
อีหยุ่นอึ้งไปทันที แล้วเอ่ยพูด : “ที่แท้เธอเป็นองค์หญิงของตระกูลจ้าวคนนั้นนั่นเอง!”
“คิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะตามหงเหวินหาวมาถึงเจียงหนานด้วยตัวเอง!”
“เห็นแล้วว่า ตระกูลจ้าวให้ความสำคัญกับตระกูลหงมากแค่ไหน!”
อีหยุ่นมองไปที่หลินหยุน แล้วโค้งตัวเล็กน้อย เอ่ยพูดเสียงขรึม : “ปรมาจารย์หลิน คิดทบทวนให้ดีเถอะ!”
หลินหยุนไม่ได้สนใจ ยังคงเดินเข้าไปหาหงเหวินหาวต่อไป
อีหลิงก็พูดโน้มน้าวอยู่ด้านหลัง : “พี่หลินหยุน เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้เถอะค่ะ!”
“ฉันไม่อยากเห็นพี่เสี่ยงอันตรายเพราะฉัน!”
ในที่สุดหลินหยุนก็ได้หยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองอีหลิง พลางยิ้มออกมาเล็กน้อย : “พี่ไม่สนแม้แต่ตระกูลหวาง แล้วจะสนใจอะไรกับแค่ตระกูลจ้าวและตระกูลหง?”
“มันกล้าข่มเหงเธอ งั้นก็สมควรตาย”
พูดจบ หลินหยุนทำมือเป็นดรรชนีกระบี่ แล้วชี้ไปยังหงเหวินหาว
ฉึบ!
ระหว่างคิ้วของหงเหวินหาว ถูกฟันจนเป็นรู เลือดทะลักตายอย่างอนาถทันที!
ก่อนตาย ใบหน้าของหงเหวินหาวยังคงมีท่าทีไม่สนใจอะไร
ดูเหมือนว่า ตั้งแต่ต้นจนจบ เขายังคงไม่เชื่อว่าหลินหยุนจะกล้าฆ่าเขา
อีหยุ่นหน้านิ่วคิ้วขมวด : “เฮ้อ วุ่นวายแล้ว!”
ใบหน้าของจ้าวม่านหรู ดูตกใจและโมโห : “นายฆ่าเขาจริง ๆ เหรอ!”
“หลินหยุน อย่าคิดว่าวรยุทธของตัวเองสูงส่งนัก คนที่เก่งกาจกว่านาย ยังมีอีกเยอะ!”
“นายรอรับความโกรธแค้นของตระกูลหงได้เลย!”
จ้าวม่านหรูแค่นเสียงหึด้วยความไม่พอใจ แล้วจากไป
หงซานเหอสีหน้าถมึงทึง มองไปที่หลินหยุนพลางตวาดเสียงเย็นชา : “ไอ้หนุ่ม นายดื้อรั้นไม่ยอมฟังใครอย่างนี้ ย่อมได้รับผลร้ายที่ตามมา!”
“นายทำตัวเองให้ดีแล้วกัน!”
พูดจบ หงซานเหอได้จ้องมองหลินหยุนอยู่อย่างนั้น แล้วจากไป
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมถ่มน้ำลายใส่ศพของหงเหวินหาว : “ถุย! แค่เศษสวะตัวหนึ่ง ฆ่าก็ฆ่าไปสิ มันจะอะไรนักหนาเชียว!”
อีหยุ่นเอ่ยพูดเสียงขรึม : “หงเหวินหาวตายไปไม่มีอะไรน่าเสียดายหรอก แต่ว่า ต่อไปพวกเราต้องเผชิญหน้ากับการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งของตระกูลหง!”
“ปรมาจารย์หลิน เราต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อน!”
หลินหยุนเอ่ยอย่างเรียบ ๆ : “ไม่มีอะไรต้องกังวล ถ้าตระกูลหงมาแก้แค้น ฉันจะจัดการด้วยตัวเอง”
อีหลิงเดินมาข้าง ๆ หลินหยุน มองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าซาบซึ้ง แล้วเอ่ยพูดเสียงเบาว่า : “พี่หลินหยุน ขอบคุณพี่นะคะ!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเข้ามาหาทันที แล้วเอ่ยพูดด้วยสีหน้าระรื่น : “ยังมีผม ยังมีผมด้วยนะครับ”
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ย : “อีหลิง ครั้งนี้เธอควรจะขอบคุณฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมจริง ๆ นั่นแหละ เขาเสียสละเพื่อเธอไปมากมาย”
อีหลิงหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ไม่รู้ทำไม เธอถึงมักรู้สึกตลกเขา
“ขอบคุณนะคะ ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมผู้สูงส่ง!”
อีหลิงเอ่ยเรียกชื่อของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมอย่างเต็มยศ ทำให้ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมดีใจเป็นอย่างมาก
อีหยุ่นมองไปยังคนหนุ่มสาวที่ไม่สนใจเรื่องของตระกูลหงและตระกูลจ้าวเลยสักนิด ก็ได้แต่เป็นกังวลใจ
“หวังว่าเทพสงครามเจียงร่อโจ๋ จะมีจุดยืนของตัวเอง ไม่ทำตัวเป็นอันธพาลให้ตระกูลหง!”
“อีกอย่าง หวังว่าประธานาธิบดีจะยับยั้งกองทัพตะวันออกเฉียงใต้ไว้ได้!”
“ไม่อย่างนั้น คงลำบากมากแน่ ๆ!”
