“พอได้แล้ว”
ในที่สุดประธานาธิบดีก็เอ่ยพูด
สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ประธานาธิบดี
สี่มหาตระกูลที่นำโดยหวางจิงหลง ได้รอดูท่าทีของประธานาธิบดีมาตลอด
คนของกองทัพ ก็รอดูท่าทีของประธานาธิบดีเช่นกัน
แม้แต่หงซิงกั๋ว ที่จริงก็รอดูท่าทีของประธานาธิบดีด้วย
ประธานาธิบดีมองไปที่สองคนนั้นด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ยังคงดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
“ทั้งสองท่านล้วนเป็นเสาหลักของประเทศจีน ทำไมถึงต้องทะเลาะกันอย่างไร้ประโยชน์ที่นี่ด้วย?”
“ผู้อาวุโสหง สำหรับการตายของหลานคุณ ผมขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็เหมือนกับที่จอมพลหงพูด นี่เป็นเรื่องความแค้นส่วนตัว จะให้มากระทบถึงประเทศชาติได้อย่างไร?”
“ถ้าหากผู้อาวุโสหงอยากให้ผมใช้กองกำลังทหารไปจัดการหลินหยุน คงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”
พูดจบ ประธานาธิบดีได้เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปทางหวางจิงหลง จากนั้นเอ่ยพูดอย่างสงบนิ่งว่า : “ส่วนที่ผู้นำตระกูลหวางกล่าวว่าหากไม่กำจัดหลินหยุน จะทำให้วีรบุรุษผู้กล้าที่เสียสละชีวิตเพื่อประเทศชาติเหล่านั้นปวดใจ”
“ผมคิดว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่ผู้นำตระกูลหวางคาดเดาเท่านั้น”
“วีรบุรุษผู้เสียสละเพื่อประเทศชาติเหล่านั้น จะมาปวดใจกับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?”
“การเสียสละทุ่มเทของวีรบุรุษ ไม่เคยเรียกร้องผลตอบแทน”
พูดถึงตรงนี้ ประธานาธิบดีก็ไม่พูดอะไรต่ออีก
ถึงแม้ประธานาธิบดีไม่ได้พูดออกมาชัดเจนว่าสนับสนุนใจ แต่เชื่อว่าทุกคนในที่นี้ต่างฟังเข้าใจดีแล้ว
หงซิงกั๋วสีหน้าถมึงทึงด้วยความไม่ยอม : “ประธานาธิบดีครับ คุณหมายความว่า ปล่อยให้หลินหยุนฆ่าหลานชายผมโดยไม่สนใจไยดีงั้นเหรอครับ?”
ประธานาธิบดีหัวเราะออกมา : “ผู้อาวุโสหง หลานชายของคุณลักพาตัวเด็กสาวคนนั้นของตระกูลอี เพื่อจะทำอะไร คุณเองน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ”
“หลินหยุนฆ่าเขาตาย แม้ทำเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นโทษร้ายแรงอะไรเลย”
“ผมคุมประเทศจีนทั้งประเทศ จะใช้กองกำลังทหารของประเทศไปจัดการคนคนหนึ่งเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร”
คำพูดนี้ แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าประธานาธิบดีปฏิเสธหงซิงกั๋ว
แต่ว่า สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ หงซิงกั๋วกลับไม่โมโหออกมา ได้แต่มองไปที่ประธานาธิบดีแล้วเอ่ยว่า : “ในเมื่อประธานาธิบดีไม่ยินดีช่วยตระกูลหงเรียกร้องความยุติธรรม งั้นผมก็ไม่สามารถไปบังคับได้”
“แต่ผมหวังว่าตอนที่ผมแก้แค้น ประธานาธิบดีอย่ามาขัดขวางผม”
ประธานาธิบดีเอ่ย : “ผู้อาวุโสหงวางใจเถอะ เรื่องนี้ ผมไม่ช่วยใครทั้งนั้น”
“ครับ!”
“ผมจะจำคำพูดของประธานาธิบดีเอาไว้ ว่าจะไม่ช่วยใครทั้งนั้น!”
“งั้นผมขอตัวลาครับ!”
พูดจบ หงซิงกั๋วก็หมุนตัวเดินจากไป
หวางจิงหลงยกมุมปากขึ้น แล้วมองไปที่ประธานาธิบดีพลางเผยรอยยิ้มได้ใจออกมา จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป
ผู้นำตระกูลคนอื่น ๆ ที่เหลือ ก็ตามหวางจิงหลงออกไป
เหล่าทหารจากกองทัพ ก็ทยอยบอกลาประธานาธิบดี
ผู้นำต่างกลับไปหมดแล้ว คนที่เหลือก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
เมื่อรอให้ทุกคนกลับไปจนหมด คราวนี้หงซานเหอได้ตะเบ็งออกมาด้วยความโมโห : “มีอย่างที่ไหน!”
“หงซิงกั๋วนี่ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน วันนี้ถึงกับมาตีระฆังแจ้งเตือน!”
“ถือโถอัฐิมาที่คฤหาสน์สภาประเทศ เขาเห็นคฤหาสน์สภาประเทศเป็นบ้านของเขาหรือไงกัน!”
“ในประวัติศาสตร์รอบร้อยปีของจีน เขาถือว่าเป็นคนแรกเลย!”
“ที่น่าโมโหไปกว่านั้นคือ เขาคิดเพ้อเจอ จะให้ประธานาธิบดีใช้กองกำลังทหารช่วยเขาแก้แค้นส่วนตัว!”
ประธานาธิบดีมองไปทางที่หงซิงกั๋วและคนอื่น ๆ จากไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แล้วค่อย ๆ เอ่ยพูดว่า : “จอมพลหง ที่จริงพวกเขาไม่ได้อยากให้ฉันช่วยเขาแก้แค้นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”
“สิ่งที่หงซิงกั๋วต้องการก็คือ ไม่อยากให้พวกเรายื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างเขากับหลินหยุน”
“พวกเขาได้บรรลุจุดประสงค์แล้ว”
หงซานเหออึ้งไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูดด้วยความสงสัยว่า : “แสดงว่าท่าทางเกรี้ยวกราดที่เขาแสดงออกมา เรียกร้องหาคนผิด คือเสแสร้งงั้นเหรอครับ?”
ประธานาธิบดีถอนหายใจ แล้วเอ่ยพูด : “ไม่ได้เสแสร้ง ถ้าหากเขาไม่แสดงท่าทีอย่างนั้นออกมา พวกเราจะสนใจได้ยังไงล่ะ?”
“เมื่อไม่ได้รับความสนใจจากพวกเรา จุดประสงค์ที่เขาต้องการจะทำ ก็ไม่สามารถบรรลุได้”
“ที่จริงตั้งแต่แรก เขาก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าฉันไม่มีทางช่วยเขาจัดการหลินหยุน”
“สิ่งที่เขาต้องการ คือตอนที่เขาจัดการหลินหยุน พวกเราจะไม่แอบช่วยเหลือหลินหยุน”
หงซานเหอนึกถึงตอนที่หงซิงกั๋วกับหวางจิงหลงกำลังจะกลับไปได้มีรอยยิ้มแปลก ๆ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ย : “ถ้าอย่างนั้น แผนการของหงซิงกั๋ว ก็ล้ำลึกมากเกินไปแล้ว”
“แต่ว่า เขาจะเอาอะไรไปจัดการหลินหยุน?”
“กองทัพตะวันออกเฉียงใต้เหรอ?”
ประธานาธิบดีส่ายหน้าพลางเอ่ย : “เขารู้ดี ว่าฉันไม่ยอมให้เขาใช้กองทัพตะวันออกเฉียงใต้หรอก เขาอยากจัดการหลินหยุน คงมีวิธีอื่นแน่นอน”
หงซานเหอขมวดคิ้ว : “ผมคิดไม่ออกจริง ๆ ครับ ถ้าหากไม่ใช้กองทัพตะวันออกเฉียงใต้ ตระกูลหงยังมีวิธีการอะไรจัดการกับหลินหยุนได้อีก”
แววตาของประธานาธิบดีดูล้ำลึก เขาเอ่ยพูดอย่างราบเรียบว่า : “อย่าลืมสิ หงซิงกั๋วเคยเป็นอาจารย์ทางการทหารของเจียงร่อโจ๋”
หงซานเหอตกใจ : “ประธานาธิบดีหมายความว่า เจียงร่อโจ๋ก็ร่วมมือด้วยน่ะเหรอ!”
“แต่เกรงว่าเจียงร่อโจ๋จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยุนนะครับ!”
“ยังไงซะ หลินหยุนก็เคยฆ่านักบู๊แดนเทพมาก่อน ส่วนพลังของเจียงร่อโจ๋ ตอนนี้ยังอยู่ที่ปรมาจารย์ชั้นสูงสุด”
ประธานาธิบดีเอ่ย : “นายอย่าลืมสิ เบื้องหลังของตระกูลหง ยังมีตระกูลจ้าวหนุนหลังอยู่นะ!”
นึกถึงตระกูลจ้าว หงซานเหอก็ไม่สงสัยอะไรอีก
เบื้องลึกของสี่มหาตระกูล หงซานเหอนั้นรู้ดี ถ้าหากตระกูลจ้าวช่วยเหลือตระกูลหงจัดการกับหลินหยุนขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็ หลินหยุนอาจจะมีอันตรายจริง ๆ ก็ได้
“ช่างเถอะ ไม่สนใจเขาแล้ว ผมอุตส่าห์ถ่อไปตั้งไกล เพื่อไปเตือนเขาด้วยตัวเอง เขากลับไม่ไว้หน้าผมสักนิด ดื้อดึงฆ่าไอ้หนุ่มตระกูลหงนั่นจนตาย”
“ให้เขาได้ลิ้มรสความลำบากสักหน่อย ดูสิว่าต่อไปเขาจะกล้าทำอะไรอวดเก่งอีกไหม”
หงซานเหอยังคงโกรธหลินหยุนอยู่ ถ้าหากหลินหยุนฟังคำเตือนของเขา ไม่ฆ่าหงเหวินหาว ตอนนี้จะเกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ?”
ประธานาธิบดีถอนหายใจ : “นั่นสิ ในเมื่อรับปากหงซิงกั๋วไปแล้ว งั้นเรื่องนี้พวกเราก็ไม่ต้องไปยุ่ง อีกอย่าง พวกเราก็ไปยุ่งอะไรไม่ได้ด้วย”
จอมพลหง ตอนนี้นายจับตาดูทหารพวกนั้นให้ดี ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างหงซิงกั๋วกับกองทัพนั้น ฉันเป็นห่วงว่าพวกเขาจะแอบส่งกองกำลังทหารไปช่วยหงซิงกั๋ว”
“เรื่องคราวนี้ ฉันไม่ยอมให้ฝ่ายทหารไปยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”
หงซานเหอสีหน้าเคร่งขรึม เขาโค้งคำนับแล้วหมุนตัวเดินจากไป
ตอนนี้ ณ คฤหาสน์ตระกูลจ้าวแห่งสี่มหาตระกูล
ในห้องโถง เหล่าผู้นำสี่มหาตระกูลที่มีหวางจิงหลงเป็นผู้นำ รวมถึงหงซิงกั๋ว กำลังปรึกษาหารือว่าจะเริ่มแก้แค้นหลินหยุนยังไงดี
หวางจิงหลงเอ่ยพูดขึ้นก่อนว่า : “ผู้อาวุโสหง คุณบอกแผนการขั้นต่อไปของคุณได้หรือเปล่า”
หงซิงกั๋วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า : “ในเมื่อประธานาธิบดีประกาศต่อหน้าทุกคนแล้วว่า จะไม่ใช่ให้ความช่วยเหลือไอ้หมอนั่นแน่นอน”
“ผมได้ไปเจรจากับเจียงร่อโจ๋แล้ว เขายินดีช่วยผมจัดการไอ้หมอนั่น”
จ้าวโม่เย้นพูดอย่างตกตะลึง : “เทพสงครามเจียงร่อโจ๋ยินดีช่วย? งั้นก็เป็นเรื่องดีมากเลยสิ”
จางฉางเกิงยิ้มพลางเอ่ยพูด : “หรือว่าหงซานเหอกับประธานาธิบดี คิดมาตลอดว่าคุณอยากให้พวกเขาช่วยคุณแก้แค้น? แต่พวกเขากลับไม่รู้เลยว่า คุณแค่อยากให้ประธานาธิบดีไม่ยื่นมาเข้ามาช่วยไอ้หมอนั่น”
หงซิงกั๋วแสยะยิ้มออกมา : “ไม่มีประธานาธิบดีคอยช่วยเหลือ ไอ้หมอนั่นก็เหลือแค่วิชาบู๊เท่านั้น มีเทพสงครามเจียงร่อโจ๋ช่วยเหลือ ครั้งนี้ต้องฆ่าไอ้หมอนั่นได้แน่นอน”
หวางจิงหลงไม่ได้พูดอะไร เทพสงครามเจียงร่อโจ๋มีชื่อเสียงในประเทศจีน แต่ว่า เจียงร่อโจ๋ในตอนนี้ ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยุน
คนอื่นไม่รู้ แต่ตระกูลหวางของเขารู้ดีที่สุด
หวางจิงหลงเอา USB ยื่นให้หงซิงกั๋ว : “ผู้อาวุโสหง นี่เป็นข้อมูลที่ตระกูลหวางของผมรวบรวมได้ คุณดูได้เลย รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
หงซิงกั๋วเอ่ยพูดด้วยความดีใจ : “ขอบคุณมากครับผู้นำตระกูลหวาง!”
