หลังจากแสงสีฟ้าปรากฏแล้ว แสงนั้นก็ค่อยๆตกลงไปบนพื้น
หลังจากแสงสีฟ้าหายไป ก็มีร่างกายของหลายๆคนปรากฏตัว
คนที่ปรากฏตัวคือหลินหยุนที่หายตัวไปครึ่งปี ยังมีตางอู่กับฉูเหอและคาร์นอตวิลเลียมด้วย
ทุกคนนอกจากเสื้อผ้าชำรุดนิดหน่อยแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้มีรอยแผลหรือบาดเจ็บเลย
ตอนนั้น หลินหยุนฟันดาบใส่ท้องฟ้าและทำให้พ่อของระเบิดทั้งหมดได้ระเบิดก่อนเวลากำหนด
จากนั้น เขาก็รีบใช้วิชาดำดินทันที และพาหลายๆคนหลบอยู่ใต้ดินที่มีความลึกสิบกว่าเมตร
ก่อนที่เขาจะดำดิน เขายังไม่ลืมที่จะเก็บผลไม้รวมทิพย์กับน้ำพุทิพย์เข้าไปในแหวนเก็บของด้วย
อย่างไรก็ตาม พ่อของระเบิดทั้งหมดนั้นทรงพลังมากๆ
และในตอนนั้นหลินหยุนก็ผ่านการต่อสู้มาหลายรอบ เขาโดนจรวดและมิสไซล์อากาศสู่พื้นโจมตีด้วย ทำให้พลังทิพย์เหลือไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ และเขายังต้องปกป้องสามคนนี้ด้วย
ถึงแม้จะอยู่ห่างพันกว่าเมตร และหลบอยู่ใต้ดิน แต่แรงระเบิดจากพ่อของระเบิดทั้งหมด มันก็ทำให้หลินหยุนบาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
ต้องรู้นะว่าพ่อของระเบิดทั้งหมดถูกสร้างขึ้นจากสหภาพโซเวียตสมัยสงครามเย็น
พลังทำลายล้างของมันน้อยกว่าระเบิดนิวเคลียร์เท่านั้น
หลังจากพ่อของระเบิดทั้งหมดได้ระเบิดแล้ว ทำให้แผ่นหลังทั้งหมดของหลินหยุนไหม้ ร่างกายของเขาโดนไฟไหม้อย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม ยังดีที่หลินหยุนฝึกร่างภูตป่าระดับสูงได้สำเร็จและได้รับพลังฟื้นฟู่ที่ทรงพลังของมิงค์สีทองจื่อมู่ด้วย
เมื่อเขาใช้ผลไม้รวมทิพย์กับน้ำพุทิพย์ ทำให้หลินหยุนใช้เวลาเพียงแค่สามเดือน ก็สามารถสร้างร่างเต๋าใหม่ได้
หลังจากสร้างร่างเต๋าใหม่ได้สำเร็จ แต่พลังของหลินหยุนลดลงจากแดนรวมยาไปที่แดนแด่เทพเจ้าเพราะร่างกายบาดเจ็บสาหัส
และสามคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน
และมีอีกเรื่องหนึ่ง แหวนเก็บของของเขาใส่น้ำพุทิพย์เยอะขนาดนั้นไม่ไหว
ถ้าเทือกเขาทิพย์พวกนั้นกลายเป็นน้ำทิพย์ มันก็น่าเสียดายมากๆ
หลินหยุนก็เลยใช้ค่ายกลสร้างห้องหนึ่งขึ้นมา และเอาน้ำพุทิพย์ใส่เข้าไปในนั้น จากนั้นพวกเขาสี่คนก็ฝึกฝนอยู่ในนั้น
ใช้น้ำทิพย์ที่มาจากเทือกเขาทิพย์ในการฝึกฝน พูดได้เลยว่าตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน หลินหยุนน่าจะเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนี้
แม้แต่ในโลกบำเพ็ญเซียน ก็ไม่มีใครกล้าฝึกฝนด้วยวิธีแบบนี้
เพราะพลังทิพย์ที่อยู่ในน้ำทิพย์พวกนี้ มันแข็งแกร่งกว่าพลังทิพย์ที่ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์รวบรวมมาจากฟ้าดินมากกว่าร้อยเท่า
เมื่อฝึกฝนที่นี่ ทำให้สามารถฝึกฝนสำเร็จได้ง่ายมากๆ
คาร์นอตวิลเลียมและคนอื่นๆ ก็ได้ฝึกฝนในสถานที่วิเศษแบบนี้เพราะหลินหยุน
ทั้งสี่คนฝึกฝนอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งพลังของหลินหยุนฝึกฝนถึงแดนรวมยาสูงสุด ตัวอ่อนยาจางที่อยู่ในตันเถียนก็ค่อยๆเห็นอย่างชัดเจน และเขากำลังจะเข้าสู่แดนยาทอง ทำให้หลินหยุนรีบหยุดการฝึกฝนทันที
ชาติที่แล้ว เพราะเขาฝึกฝนอย่างรวดเร็ว จนทำให้รากฐานพลังของเขาไม่ค่อยหนักแน่น
ในชาตินี้ เขาก็ไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองฝึกฝนเร็วจนเกินไป
เขาในเวลานี้ ยังไม่เหมาะที่จะฝึกฝนถึงขั้นแดนยาทอง
ถ้าเขาต้องการเข้าสู่แดนยาทอง ถ้างั้นยาทองของเขาต้องอยู่ในขั้นยาทองระดับฟ้า หรือไม่ก็อยู่ในขั้นยาทองหวูซ่างในตำนานเท่านั้น
ถึงแม้เขาหยุดการฝึกฝน แต่ครั้งนี้เขาได้สร้างร่างเต๋าใหม่ขึ้น ทำให้พลังของเขาแข็งแกร่งขึ้นสิบกว่าเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
ละการต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้ร่างเต๋าของเขาแข็งแกร่งมากขึ้น
“ตอนนี้พ่อของระเบิดทั้งหมดไม่สามารถทำอะไรฉันได้อีกแล้ว แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ ฉันก็มั่นใจว่าสามารถรับมือได้”
ฉูเหอกับตางอู่ก็ฝึกฝนอยู่ที่นี่ครึ่งปี ทำให้พวกเขาฝึกฝนถึงแดนเทพระดับต่่ำ
ถึงแม้คาร์นอตวิลเลียมจะไม่สามารถฝึกฝนได้ แต่เขาก็นั่งแช่อยู่ในน้ำพุทิพย์ครึ่งปี ทำให้เลือดเนื้อและพลังในร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากๆ
พลังของคาร์นอตวิลเลียมในตอนนี้ น่าจะเทียบเท่ากับยอดฝีมือแดนเทพ
“ขอบคุณมากๆที่ช่วยชีวิตฉันไว้!”คาร์นอตวิลเลียมยกแขนข้างหนึ่งไว้ที่หน้าอกและทำความเคารพหลินหยุน
“ให้ตายเถอะ คนรัสเซียนั้นไร้ยางอายมากๆ ทำให้ฉันที่เป็นฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ต้องอยู่ใต้พื้นดินเหมือนหนูอยู่ตั้งนาน”
“ฉันจะทำให้พวกเขาต้องชดใช้!”
“ใช่แล้ว ตอนนี้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว? พวกเราอยู่ใต้ดินนานเท่าไหร่แล้ว?”คาร์นอตวิลเลียมมองไปที่หลินหยุนและถาม
“ฉันก็ไม่รู้”หลินหยุนพูดเบาๆ
เขาก็ไม่แน่ใจว่าห่างจากระเบิดครั้งนั้นนานเท่าไหร่แล้ว
เพราะใต้ดินนั้นมืดสนิท ในตอนนั้นทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดก็คือเวลากลางคืน และตอนนั้นเขาก็บาดเจ็บสาหัสด้วย ทำให้เขาไม่มีเวลามานั่งนับเวลา
“หาใครสักคนถามก็น่าจะรู้แล้ว”ฉูเหอพูด
ดวงตาของหลินหยุนฉายแววเย็นชาออกมา:”มันถึงเวลาที่ต้องหาคนมาถามแล้ว”
“ถ้าให้ดีที่สุดก็ถามด้วยว่ากองทัพของรัสเซียอยู่ที่ไหน”
ในขณะที่หลินหยุนพูดคำนี้ออกมา น้ำเสียงของเขาปกติมากๆ แต่ทั้งสามคนก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชาและเยือกเย็น
“ไปกันเถอะ!”หลินหยุนหันหลังและเดินไปทิศตะวันตกทันที
ตางอู่พูดเตือนทันที:”ปรมาจารย์หลิน กลับประเทศจีนต้องไปทิศใต้”
หลินหยุนไม่ได้หันหน้ากลับมา แต่พูดเบาๆ:”ฉันยังมีธุระที่ต้องไปจัดการ พวกคุณกลับไปก่อน”
สายตาของคาร์นอตวิลเลียมเป็นประกายทันที สีหน้าของเขามีแต่ความดีใจ:”ฮ่าๆๆ จะฆ่าคนแล้ว เรื่องนี้ฉันชอบ”
หลังพูดจบ เขาก็จับจมูกอันโด่งของตัวเองและเดินตามไปทันที
“ปรมาจารย์หลิน คุณไปแก้แค้นพวกเขาไม่ได้ ถ้าทำแบบนี้จะทำลายความสัมพันธ์ของสองประเทศ!”ตางอู่พูดด้วยสีหน้าตกตะลึง
หลินหยุนไม่ได้หันหน้ากลับมา แต่เขาพูดเบาๆ:”ประเทศที่อ่อนแอไม่มีสิทธิ์ไปพูดเรื่องการทูต ถ้าประเทศแข็งแกร่งพอ ถึงแม้คุณจะไปฆ่าพวกเขาจนหมด พวกเขาก็คงไม่กล้าโกรธ และยอมสวามิภักดิ์ต่อคุณด้วย”
“ในทางกลับกัน ถึงแม้คุณจะระมัดระวัง คุณก็ไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์อันเบาะบางของสองประเทศเอาไว้ได้”
“คือ……”ตางอู่อยากจะพูดเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แต่เขาก็หาเหตุผลมาพูดเกลี้ยกล่อมไม่ได้ ทำให้เขาหมดคำพูดไปเลย
แต่ฉูเหอกลับจ้องเขม็งไปที่ตางอู่และพูด:”หึ ฉันรู้สึกว่าปรมาจารย์หลินพูดถูก ถ้าพวกเราไม่แข็งแกร่งพอ ไม่มีใครเคารพพวกเราอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์เลย”
“ในทางกลับกัน ถ้าพวกเราแข็งแกร่งพอ ถึงแม้พวกเราไปรังแกเขา เขาคงไม่โกรธและพยายามประจบพวกเราด้วย”
“อีกอย่าง ถ้าไม่มีปรมาจารย์หลิน พวกเราคงโดนพ่อของระเบิดทั้งหมดระเบิดจนกลายเป็นจุณไปแล้ว”
“บรรพบุรุษผู้บุกเบิกประเทศของเราเคยพูดได้ ถ้าคนอื่นไม่มารังแกเรา เราก็จะไม่ควรไปรังแกเขา แต่ถ้าคนอื่นมารังแกเรา เราก็จะเอาคืนเหมือนกัน”
“ในเมื่อชาวรัสเซียไม่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ พวกเขาคิดจะฆ่าพวกเราไปด้วย ถ้างั้นพวกเราก็ไม่ต้องเกรงใจแล้ว พวกเราต้องไปแก้แค้น มีความแค้นก็ต้องชำระ”
“หลักการแค่นี้คุณก็ดูไม่ออก แล้วคุณจะฝึกบู๊ไปทำไม!”
เมื่อพูดจบ ฉูเหอก็กลอกตาใส่ตางอู่และวิ่งตามหลินหยุนทันที
ตางอู่อึ้งไปเลย ในสมองของเขามีเพียงคำพูดของฉูเหอวนเวียนอยู่:”ฝึกบู๊ไปทำไม!”
“ฉูเหอพูดถูก ถ้ามีความแค้นก็ไม่กล้าไปชำระ ถึงแม้จะฝึกฝนจนไร้เทียนทานก็ไม่มีประโยชน์!”
ดวงตาของตางอู่เปล่งประกายมากขึ้น จากนั้นเขาก็วิ่งตามหลินหยุนทันที
ทิศตะวันตกของทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด ห่างจากหุบเขาที่โดนพ่อของระเบิดทั้งหมดประมาณห้าสิบกิโลเมตร มีหอสังเกตการณ์ของทหารรัสเซีย
หลังจากกองทัพภาคเหนือของรัสเซียถอยออกไปแล้ว หอสังเกตการณ์นี้ก็กลายเป็นด่านแนวหน้าที่รับผิดชอบดูแลและเฝ้าสังเกตการณ์ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด
ปีนี้วันเตินอายุสามสิบห้าแล้ว และเขาก็เป็นทหารเก่าในกองทัพด้วย
อีกแค่ปีเดียวเขาก็จะเกษียณอายุทางทหารและกลับบ้านได้ เพื่อกลับไปอยู่กับภรรยาอย่างมีความสุข
แต่ว่าช่วงก่อนเขาปากเสีย ไปพูดเรื่องไม่ดีของเจ้าหน้าที่ทหารระดับสูง ทำให้เขาถูกย้ายมาที่หอสังเกตการณ์แห่งนี้ เพื่อสังเกตทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดที่เต็มไปด้วยความอันตราย
“ให้ตายเถอะ ฉันต้องหาวิธีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ให้หลินชางฉองคนนั้นไปตายได้แล้ว!”
วันเตินได้ข่าวมาว่าการที่พวกเขาต้องมาอยู่ในหอสังเกตการณ์แห่งนี้ เพราะชาวจีนที่ชื่อหลินชางฉองเพียงคนเดียว
วันเตินด่าไปด้วยและเดินออกจากที่ค่ายทหารด้วย จากนั้นเขาก็ยืนฉี่อยู่กลางหิมะและผิวปากไปด้วย
