เจียงเป่ย
นี่เป็นจุดแรกที่หลินหยุนแวะมาหลังจากกลับมาจากทางเหนือ
หูเหวยซินผู้มีอิทธิพลใหญ่ในเจียงเป่ย บุคคลที่ยอมจำนนต่อหลินหยุน และยังเป็นผู้บริหารระดับสูงของชางฉองกรุ๊ป
หูเหวยซินคนนี้ มีงานอดิเรกพิเศษที่ชอบคือ เช่นเดียวกับโจโฉ ชอบภรรยาคนอื่น
ในขณะนี้ หูเหวยซินอยู่ในคฤหาสน์ของเขา กอดซ้ายอุ้มขวา แน่นอนว่า ผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่สองคนนี้ในวัยประมาณสามสิบ ก็เป็นภรรยาของคนอื่นด้วย
ผู้หญิงสองคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจหูเหวยวิน อย่างไรก็ตามในเจียงเป่ย ไม่มีใครกล้าที่จะยั่วยุผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งเจียงเป่ยคนนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้ผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งเจียงเป่ยคนนี้ ก็ได้พึ่งพิงตระกูลหวางซึ่งเป็นผู้นำสี่ตระกูลใหญ่
หูเหวยซินอยู่ภายใต้การบัญชาของหลินหยุนได้เก็บกดอารมณ์มาเป็นเวลานาน และในที่สุดก็มีโอกาสปลดปล่อยอารมณ์ออกมาเต็มที่
ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด หูเหวยซินเพลิดเพลินกับการนวดของผู้หญิงทั้งสองคน
จุดบุหรี่ให้ตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกถึงกลิ่นยาสูบที่เข้ามาในจมูกและปากของเขา และหรี่ตาลงอย่างสบายใจ
หืม ปรมาจารย์หลินก็คือคนงี่เง่า!
มีพลังแข็งแกร่งที่น่าทึ่งเช่นนั้น ถึงกับไปที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดในรัสเซียซึ่งเป็นสถานที่ห่วยแตกเช่นนั้นเพื่อไปหาที่ตาย
อยู่ในประเทศจีนเพลิดเพลินกับไวน์และสาวงาม และคฤหาสน์เลิศหรูเช่นนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?
ผู้หญิงสองคนนั้น ยิ้มอย่างมีเลศนัย ปรมาจารย์หลินเป็นสุดยอดเทพเซียน การแสวงหาของเทพเจ้ากับมนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเรานั้น มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!
หูเหวยซินยิ้มอย่างชั่วร้าย และเอื้อมมือไปจับหน้าอกของผู้หญิง แล้วคุณชอบเทพเซียน หรือคุณชอบพี่ชายอย่างฉัน?
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีเลศนัย และมุดเข้าไปในอ้อมกอดของหูเหวยเซียน ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดา แน่นอนต้องชอบแบบพี่ชาย
หูเหวยซินยิ้ม และจับตัวผู้หญิงคนนั้นที่ใดที่หนึ่ง น่าเสียดาย ถ้าฉันมีพลังเหมือนปรมาจารย์หลิน กูจะจัดการผู้หญิงเป็นร้อยในหนึ่งวัน!
ไอ้หนุ่มนั่นไม่รู้จักใช้ประโยชน์ สิ้นเปลืองของเปล่าๆ!
หูเหวยซินเล่นกับผู้หญิงสองคนอย่างได้อารมณ์เต็มที่ ไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องถูกเปิดในตอนไหน
ร่างหนึ่ง ยืนอยู่อย่างเงียบๆที่ประตู ได้ยินคำพูดของเขาจนหมด
จู่ๆก็มีลมกระโชกแรง หูเหวยซินที่อยู่บนเตียงก็รู้สึกเย็นที่คอเล็กน้อย โดยไม่ได้ตั้งใจ ได้เหลือบมองไปที่ประตู
เมื่อเห็นสิ่งนั้น ชั่วขณะหูเหวยซินก็ตกตะลึง
ใคร?
เมื่อหูเหวยซินเห็นหน้าตาคนที่มาชัดเจน ชั่วขณะก็ตกใจและร้องเสียงดัง หลิน ปรมาจารย์หลิน!
นาย นาย นายเป็นคนหรือผีกันแน่?
หลินหยุนดูเฉยเมย หูเหวยซิน ผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งเจียงเป่ย
แกตายได้แล้ว
ไม่ ไม่ ปรมาจารย์หลิน คุณฟังฉันอธิบาย ฉันไม่มีทางเลือกถึงต้องเข้าร่วมตระกูลหวาง ฉันถูกบังคับ……
ในที่สุดหูเหวยซินก็ตั้งสติได้ ที่แท้หลินหยุนยังไม่ตาย!
หลินหยุนไม่ฟังคำอธิบายของเขา มีแสงสีแดงส่องประกาย และดาบเฮ่าเทียนก็ปาดลงคอของเขาโดยตรง
ความเฉียบคมที่สุดยอด ทำให้คอของหูเหวยซินมีเพียงเลือดหยดเล็กๆไหลออกมา แต่ว่า เขาได้หมดลมหายใจแล้ว
อ๊ะ!
ฆ่าคนแล้ว!
ผู้หญิงสองคนกรีดร้องด้วยความสยดสยอง และหนึ่งในนั้นก็ตาเหลือก และหมดสติไป
หลินหยุนหันหลังและเดินจากไป
ไปสถานที่ต่อไป
จงโจว สำนักงานใหญ่ชางฉองกรุ๊ป
ตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน ฉินหลันถูกบังคับให้ออกจากสำนักงานใหญ่ชางฉองกรุ๊ป
เจี่ยงสง ถูกตระกูลหวางแต่งตั้งให้เป็นลูกน้องตระกูลหวางผู้รับผิดชอบชางฉองกรุ๊ป
เจี่ยงสงคนนี้เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม หัวสูงเย่อหยิ่ง และเดิมทีภูมิหลังก็ไม่ดี
ในตอนแรกเห็นความแข็งแกร่งของหลินหยุน เและภักดีต่อหลินหยุนมาโดยตลอด
โดยเฉพาะก่อนที่หวางซูเฟินจะจากไป เจี่ยงสงมีทัศนคติที่ดีในการอยู่ร่วมเป็นร่วมตายกับชางฉองกรุ๊ป
แต่หลังจากที่หวางซูเฟินจากไป
เมื่อตระกูลหวางได้เชิญแดนเทพเจ้าผู้แข็งแกร่ง มายืนอยู่ในสำนักงานใหญ่ของชางฉองกรุ๊ป
ขณะที่ควีนจินสิ้นพระชนม์ต่อหน้าพวกเขา
เจี่ยงสงพึ่งค้นพบว่า ที่แท้เขายังเป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่ในหลินโจวที่มีนิสัยอันธพาลคนนั้น
เขาไม่ใช่ฮีโร่ และไม่มีความกล้าหาญที่จะเป็นฮีโร่
ดังนั้น เมื่อต้องเผชิญกับการขู่ฆ่า และแรงจูงใจจากผลตอบแทนที่สูง เจี่ยงสงเลือกที่จะทรยศ
และ แม้แต่อำนาจควบคุมน้ำแห่งชีวิต ก็ได้ส่งมอบออกไป
แม้ว่าในตอนแรกจะไม่เคยชิน แต่ว่า หลังจากผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง เจี่ยงสงก็เริ่มคุ้นเคยกับฐานะใหม่ของตัวเอง
นอกจากนี้ สำนักงานชางฉองกรุ๊ปที่ฉินหลันเป็นผู้รับผิดชอบ ก็เริ่มเข้าไปโจมตี
และประสบความสำเร็จในการทำให้ฉินหลันและคนอื่นๆ บีบบังคับจนต้องไปอยู่บริษัทตงหวางกรุ๊ปซึ่งเป็นสำนักงานเดิม
ในสำนักงาน เจี่ยงสงกำลังดูข่าวล่าสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งระเบิดนิวเคลียร์ที่จุดชนวนที่รัสเซีย
แม้ว่าข่าวนี้สำนักนักข่าวทั่วไปเป็นคนแพร่ออกมา และไม่มีอำนาจน่าเชื่อถือเหมือนของรัฐ แต่หลังจากที่เจี่ยงสงดูจบ มักจะรู้สึกไม่สบายใจเสมอ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากที่เขาเลือกที่จะทรยศ ก็รู้สึกไม่สบายใจมาตลอด
ไม่มีอะไร เพียงเพราะเงาร่างคนบางคน สูงเกินไป
เป็นเหมือนภูเขาใหญ่ ที่กดทับหัวใจเสมอมา
เจี่ยงสงส่ายหน้า ไม่ใช่เขาแน่นอน เขาตายไปแล้ว เขาเสียชีวิตเมื่อครึ่งปีที่แล้ว
เจี่ยงสงปลอบใจตัวเองเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถบังคับให้ฉินหลันและคนอื่นๆไปจากจงโจวได้
แต่ว่า เขาก็ไม่ยอมทำเช่นนั้น
เจี่ยงสงรู้ดีว่า ที่ทำเช่นนี้ เพราะเขายังไม่สามารถเชื่อสนิทข่าวการเสียชีวิตของบุคคลนั้น
คนที่เป็นเหมือนเทพมารนั้น จะเสียชีวิตอย่างง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร
ในเวลานี้ มีคนเดินเข้ามา
เขาเป็นคนที่ตระกูลหวางจัดให้มาเป็นผู้ช่วยของเจี่ยงสง พูดตรงๆก็คือคนที่คอยจับตาดูเจี่ยงสง
ท่านเจี่ยง เมื่อไหร่คุณจะขับกำลังคนที่เหลือของชางฉองกรุ๊ปออกจากจงโจว? น้ำเสียงของชายคนนั้นค่อนข้างไม่พอใจ
เห็นได้ชัดว่า เขาสังเกตเห็นบางอย่าง
เจี่ยงสงเหลือบมองเขา และพูดอย่างเคร่งขรึม คุณมีหน้าที่คอยช่วยเหลือฉันเท่านั้น ฉันทำอะไร ไม่ต้องการให้คุณมาสอน
ชายคนนั้นเยาะเย้ย เจี่ยงสง ต่อหน้าฉันไม่ต้องมาเสแสร้ง พูดตรงๆคุณเป็นแค่สุนัขที่ตระกูลหวางของฉันเลี้ยงไว้ก้เท่านั้น!
แม้ว่าจะเป็นสุนัขที่ตระกูลหวางเลี้ยงไว้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณจะยั่วยุได้!
ตอนนี้ ไสหัวไป! มิฉะนั้น อย่ามาโทษฉันที่หยาบคาย! เจี่ยงสงโกรธมาก
ชายคนนั้นดูเหมือนจะกลัวเจี่ยงสงเล็กน้อย ทำเสียงเย็นชา ไม่กล้าที่จะตอบโต้ หันหลังกลับและจากไป
เจี่ยงสงยังไม่หายโกรธ มองดูแผ่นหลังของบุคคลนั้นที่จากไป กำหมัดไว้แน่น
ถ้าตอนนั้นฉันเข้มแข็งกว่านี้ ฉันคงไม่ต้องมารองรับอารมณ์คนชั้นต่ำอย่างแก!
หลังจากที่ควีนจินถูกสังหาร เจี่ยงสงก็กลัว ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะยอมจำนน
แต่ชายแข็งแกร่งคนนั้นของตระกูลหวาง ไม่ได้ฆ่าคนต่อ
บรรดาผู้ที่ภักดีต่อปรมาจารย์หลิน ตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่
แม้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาจะไม่ดีเท่ากับเจี่ยงสง และตกอยู่ในอันตรายจากการถูกฆ่าล้างมาตลอด แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ขี้ขลาดเหมือนที่เจี่ยงสงประสบอยู่
ตอนนี้เสียใจ มันสายเกินไปแล้ว
จู่ๆก็มีเสียงหนึ่ง ดังอยู่ในออฟิตของเจี่ยงสง
น้ำเสียงที่ไม่แยแสนั้น ไร้อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์
เสียงนั้นแว่วเข้ามาในหูของเจี่ยงสง มันเหมือนกับถูกฟ้าผ่า
เพราะเสียงนั้น ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน
แม้ว่าเจี่ยงสงจะกลายเป็นขี้เถ้า ก็จะไม่มีวันลืมมัน
ร่างของหลินหยุน ออกมาจากอากาศปรากฏอยู่หน้าโต๊ะของเจี่ยงสง มือสองข้างไขว้หลัง มองเจี่ยงสงอย่างไร้ความรู้สึก
ปรมาจารย์หลิน!
คุณยังมีชีวิตอยู่เหรอ? เยี่ยมมาก! เจี่ยงสงลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นทันที มองหลินหยุนด้วยความดีใจและประหลาดใจ
แต่ว่า ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และก็หุบรอยยิ้มบนใบหน้าทันที
จากนั้น เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้
หลินหยุนพูดเบาๆ ฉันยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่ควรมีความสุข
ชั่วขณะดูเหมือนเจี่ยงสงจะสูญเสียกำลังทั้งหมด และหน้าตาก็ดูแก่ไปมาก
ใช่สิ ฉันไม่ควรมีความสุข ฉันควรจะกลัว
ฉันเกือบลืมไปเลยว่า ฉันเป็นคนทรยศ
