หินทิพย์พวกนั้นไม่มีชี่ทิพย์จากฟ้าดินเหลืออยู่อีกแล้ว ดังนั้นหลินหยุนจึงไม่สามารถรับรู้ว่าพวกมันยังคงมีอยู่
หินทิพย์ที่เคลือบอยู่บนเจดีย์หินที่ผุพังนี้ เห็นได้ชัดว่าเพื่อเสริมพลังให้กับเจดีย์หินโดยเฉพาะ
เช่นนั้นแล้ว เจดีย์หินนี้ทำไมจึงยังอยู่ได้?
จู่ๆคาร์นอตวิลเลียมก็ตะโกนพูดขึ้นว่า หลินหยุน คุณสังเกตเห็นหรือเปล่าว่า เจดีย์หินนี้เหมือนกับภาพวาดทั้งสิบสองรูปที่วาดไว้ในบันทึกบรรพบุรุษโลหิตนั้นเลย?
หลินหยุนก็ย่อมต้องสังเกตเห็นแล้ว
ภาพทั้งสิบสองรูปที่วาดไว้ในบันทึกบรรพบุรุษโลหิตนั้น แต่ละภาพต่างก็มีเจดีย์หินเช่นนี้อยู่ทุกรูปเลย
หลังจากที่ร่างของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าถูกหลินหยุนฟันจนขาดสองท่อนแล้ว ในไม่ช้าก็งอกออกมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
พลังชีวิตของเผ่าโลหิตแข็งแกร่งจริงๆ แข็งแกร่งจนถึงขั้นวิปริตไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ยังมีจุดอ่อนอยู่ตรงหัวใจละก็ คิดจะฆ่าพวกเขาให้ตายก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากมากจริงๆ
เมื่อเห็นเจดีย์หินปรากฏขึ้น แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่ากลับไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้มาก่อนแล้วว่ามีเจดีย์หินนี้ตั้งอยู่แล้ว
คิดไม่ถึงว่า จะให้พวกแกหาพบจนได้
แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าถอนหายใจเฮือก พูดอย่างจนหนทาง
หลินหยุนมองดูเขา แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า เมื่อกี้ตอนที่ฉันโจมตีปั้นพลูโตนั้น แกถึงกับเอาตัวเข้ามาขวางหน้ารูปปั้นพลูโตทันที ก็คงกลัวว่ารูปปั้นพลูโตจะเผยตัวที่แท้จริงออกมาให้เห็นล่ะสิ!
แดร็กคิวล่าไม่ได้ปฏิเสธ ยอมรับอย่างเปิดเผยว่า ถูกต้อง
ความจริงแล้วที่นี่ไม่เคยมีรูปปั้นพลูโตอะไรเลย ฉันเป็นคนที่สร้างรูปปั้นเพิ่มขึ้นมาภายหลังเอง
หลินหยุนพยักหน้าแล้วพูดว่า จริงด้วย ข้างนอกก็มีรูปปั้นพลูโตรูปหนึ่งแล้ว ภายในวังใต้ดินก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องสร้างรูปปั้นขนาดเล็กอีกเลย ไม่มีใครจะสร้างรูปปั้นไว้ในวังใต้ดินหรอก
ถ้าฉันเดาไม่ผิดละก็ รูปปั้นพลูโตข้างนอกนั้น สร้างขึ้นมาก็เพื่อขัดขวางไม่ให้เจดีย์หินดูดซับชี่ทิพย์จากฟ้าดินได้!
แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าเงียบเฉย คราวนี้เขาไม่มีคำตอบอีกแล้ว
หลินหยุนพูดว่า ฉันก็แปลกใจมาก เจดีย์หินนี้เอามาใช้ทำอะไรกันแน่?
ทำไมถึงปรากฏขึ้นอยู่วังใต้ดินที่นี่ได้ล่ะ?
แดร็กคิวล่าพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า แกไม่มีสิทธิ์ที่จะรับรู้ นี่เป็นความลับของเผ่าโลหิตพวกเรา
หลินหยุนมือถือดาบไว้ในมือ พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า ในเมื่อแกไม่พูด งั้นฉันก็ดูเองก็แล้วกัน
พูดจบ หลินหยุนก็ฟันดาบออกไปอีกหนึ่งที
ถึงแม้ว่าร่างของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าสามารถจะงอกขึ้นมาใหม่ได้ แต่ว่าก็จะต้องสูญเสียพลังไปเป็นจำนวนมากทีเดียว
ตอนนี้พละกำลังของเขาก็เหลือเพียงแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้นเอง
เขาไม่สามารถที่จะต้านรับเก้ากระบี่ต้าเต๋าของหลินหยุนได้อีกแล้ว
ฉันสู้แกไม่ได้ งั้นก็ตายพร้อมกันซะเลย! แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าก็พอรู้ตัวดีอยู่ ในเมื่อสู้หลินหยุนไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็จะตายพร้อมกับหลินหยุนด้วยกันเสียเลย
ประกายแสงสีแดง ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ปกคลุมไปทั่วร่างของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่า รวมทั้งหลินหยุนและคาร์นอตวิลเลียมด้วย
ขุมนรกทะเลเลือดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
พลังดวงตาทำลายล้างของหลินหยุนก็แสดงออกมาอีกครั้ง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า กระบวนท่านี้สำหรับฉันไม่ได้ผลแล้ว
เก็บกลับไปซะ!
หลินหยุนคว่ำดาบเฮ่าเทียนลงแล้วฟันทแยงขึ้นไปหนึ่งที
ว้าบ!
ประกายแสงดาบที่แสบตาราวกับผ้าขาวผืนหนึ่ง ฟันลงตรงส่วนหัวใจของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่า
โป้ง!
ทะเลเลือดสั่นสะเทือน ร่างของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าก็แอบเคลื่อนไหวเล็กน้อย
อีกอย่าง พลังจากกฎเกณฑ์ทางสายเลือด ก็เริ่มขยายตัวออกไปท่ามกลางสุญญากาศอย่างไร้ขอบเขตจำกัด
คาร์นอตวิลเลียมที่จมอยู่ขุมนรกทะเลเลือด ก็ตะโกนร้องเสียงดังว่า แย่แล้ว เขากำลังจะระเบิดตัวเอง รีบขัดขวางเขาเร็ว!
พลังในตัวของคาร์นอตวิลเลียม ถึงกับกำลังสูญหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะถูกแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าดูดซับไว้
ที่แท้ ในตัวของฉันก็มีสายเลือดของแกอยู่ด้วย! คาร์นอตวิลเลียมสีหน้าตื่นตกใจ ดูเหมือนว่าไม่มีทางเชื่อว่านี่เป็นความจริง
ฮ่าๆๆ แกเป็นผลงานชิ้นโบแดงของฉัน แต่ก็เป็นผลงานที่ห่วยแตกมากเช่นกัน ตอนนี้พลังของแกก็ไม่เลวแล้ว สามารถเติมเต็มพลังที่สูญเสียไปของฉันได้แล้ว เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าก็ดังก้องขึ้นกลางอากาศ
คาร์นอตวิลเลียมพูดเยาะเย้ยว่า ฝันไปเถอะ หลินหยุนไม่ยอมให้แกทำได้ดั่งใจหรอก
งั้นเหรอ? หรือว่าเขาสามารถต้านทานพลังสายเลือดของฉันไว้ได้? แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่ายังไม่รู้ว่า หลินหยุนเคยทำลายล้างเคล็ดวิชาระเบิดตัวเองของเผ่าโลหิตไปแล้ว
พอสิ้นเสียงของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าแล้ว เสียงที่เรียบเฉยของหลินหยุนก็ดังขึ้น ดาบพิกัดต้าเต๋า!
ดาบพิกัดต้าเต๋าที่สามารถฟาดฟันพลังจากกฎแห่งกรรมโดยเฉพาะ ชั่วพริบตาเดียว ก็ตัดขาดพลังที่เกิดจากกฎเกณฑ์ทางสายเลือดที่แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าปลดปล่อยออกมาทันที
เป็นไปได้ยังไง! แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าคำรามด้วยเสียงหวาดกลัว ต่อให้เป็นผู้หญิงคนนั้น ก็ยังไม่มีทางที่จะทำลายพลังสายเลือดของเผ่าโลหิตได้เลย!
แกทำได้ยังไงกัน!
ถ้าผู้หญิงคนนั้นก็คือเย่เยว่ละก็ เธอจะไม่รู้จักดาบพิกัดต้าเต๋าเลย ก็ย่อมไม่มีทางที่จะทำลายพลังสายเลือดของเผ่าโลหิตได้อย่างแน่นอน
แต่ว่า เย่เยว่น่าจะมีวิธีการสกัดกั้นพลังสายเลือดของเผ่าโลหิตก็ได้
กระบวนท่าดาบของหลินหยุนนี้ ก็ฟันลงไปในตำแหน่งหัวใจของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าอย่างแรง
ขุมนรกทะเลเลือดหายสาบสูญไป แกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าก็ปรากฏตัวขึ้น บนหน้าอกมีดาบเฮ่าเทียนของหลินหยุนปักอยู่ด้วย
หลินหยุนมองดูเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า เผ่าโลหิต ก็เป็นแค่สมาชิกหนึ่งในบรรดาเผ่าผู้บำเพ็ญเซียนนับหมื่นเท่านั้น แกเป็นเผ่าโลหิตที่ไม่สามารถฝึกฝนบำเพ็ญเพียรได้เลย ความสามารถอันน้อยนิดของแกนั้นยังห่างไกลอีกมาก
ประกายแสงสีแดงในตาของแดร็กคิวล่าก็จางหายไป เปลี่ยนเป็นความมืดดำเข้ามาแทนที่ ภายในนั้นก็ยังแฝงด้วยความสับสนออกมาให้เห็น
เผ่าบำเพ็ญเซียนนับหมื่นเหรอ?
เผ่าโลหิต ก็สามารถฝึกฝนบำเพ็ญเพียรได้ด้วยเหรอ?
หลินหยุนดึงดาบเฮ่าเทียนออกมา แล้วตอบคำถามเขาอย่างเรียบๆว่า ได้
แดร็กคิวล่ายิ้มอย่างเจื่อนๆ เสียดาย เป็นเพราะฉันรู้น้อยเกินไป
พอพูดจบ ร่างกายของแกรนด์ดยุกแดร็กคิวล่าก็ค่อยๆจางหายไป
เคล็ดวิชาระเบิดตัวเองล้มเหลว จึงตายอย่างไร้ซากศพ
คาร์นอตวิลเลียมมองเห็นฉากนี้แล้ว สีหน้าแสดงความเศร้าโศกเล็กน้อย เขาตายแล้ว ฉันควรจะดีใจถึงจะถูก แต่ทำไมในใจกลับรู้สึกเสียใจก็ไม่รู้?
หลินหยุนเดินเข้าไปตบไหล่เขาเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินไปข้างเจดีย์หินโบราณนั้น แล้วค่อยๆสำรวจดูเจดีย์หินนั้นอย่างละเอียด
ดูจากรูปทรงภายนอกแล้ว เห็นได้ชัดว่าเจดีย์นี้ไม่ใช่สิ่งก่อสร้างทางโลกตะวันตก แต่นี่เป็นสิ่งก่อสร้างโบราณของประเทศจีน
เช่นนั้นแล้ว เป็นไปได้ว่าเจดีย์นี้หญิงสาวชาวจีนคนนั้นเป็นคนสร้างขึ้นหลังจากมาถึงโลกตะวันตกแล้ว
รูปปั้นพลูโตที่อยู่ข้างนอกนั้น สร้างขึ้นเพื่อสกัดกั้นไม่ให้เจดีย์หินดูดซับชี่ทิพย์จากฟ้าดินได้ ส่วนชี่ทิพย์ของหินทิพย์ที่ฉาบบนเจดีย์นั้นได้สลายไปจนหมดแล้ว ด้วยเหตุนี้เจดีย์จึงผุพังลงไป
เช่นนั้นแล้วจุดประสงค์ของการก่อสร้างเจดีย์หินไว้ที่นี่คืออะไร?
หลินหยุนคิดไม่เข้าใจ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้รับรู้ว่าวังใต้ดินนี้มีอะไรพิเศษที่หลงเหลืออยู่บ้าง
แต่ว่าเขาสามารถรับรู้ได้ถึงภายในเจดีย์หินนี้ ดูเหมือนว่ามีกระแสพลังพิเศษอย่างหนึ่งสั่นไหวอยู่ภายใน
กระแสพลังที่สั่นไหวนั้นรุนแรงมาก และใสบริสุทธิ์มากด้วย
หลินหยุนยื่นมือไปจับมุมทั้งสองของเจดีย์หินนั้นไว้ หลังจากนั้นก็ออกแรงเบาๆ
เจดีย์หินก็เกิดเสียงโครมครามดังขึ้น เศษหินที่อยู่ข้างบนก็ร่วงหล่นลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ว่ากลับไม่มีชิ้นไหนที่ตกลงมาทับร่างของหลินหยุนเลย เศษหินที่ถล่มลงมาบนร่างของหลินหยุนนั้นถูกสะท้อนกระจายออกไปจนหมด
หลินหยุนพยายามออกแรงต่อไป เจดีย์หินแตกร้าวมากขึ้น ผ่านไปไม่นาน ก็ปรากฏกิ่งก้านที่เขียวชอุ่มท่อนหนึ่งอยู่ตรงกลางเจดีย์หินนั้น
เมื่อเห็นกิ่งก้านที่เขียวชอุ่มท่อนนั้นแล้ว หลินหยุนก็แสดงความดีใจออกมา
พลังทิพย์ในร่างก็พุ่งตรงไปยังเจดีย์หินนั้นอย่างเต็มที่
เสียงดังโครมขึ้น เจดีย์หินก็พังทลายลงมาอย่างสิ้นเชิง ต้นไม้เล็กๆต้นหนึ่งก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าหลินหยุน
หลังจากที่คาร์นอตวิลเลียมฟื้นสติกลับคืนมาได้ก็ตะโกนพูดเสียงดังว่า นี่คือ……
ต้นแห่งชีวิต!
หลินหยุนพยักหน้า ถูกต้อง นี่ก็คือต้นแห่งชีวิต
คาร์นอตวิลเลียมก็ชี้ไปยังผลไม้ที่ใสแวววาวราวกับหยกขนาดเท่ากำปั้นบนต้นไม้นั้นแล้วตะโกนพูดอย่างแตกตื่นว่า นั่นคืออะไร? ไม่เคยได้ยินมาว่าต้นแห่งชีวิตก็ยังสามารถออกผลได้ด้วยเลย!
หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า นั่นคือผลไม้แห่งชีวิต เป็นของที่ฉันต้องการตามหาอยู่พอดีเลย
คาร์นอตวิลเลียมพูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า พูดอย่างนี้ ก็ช่วยชีวิตอีหลิงได้แล้วสิ
หลินหยุนพยักหน้า อึม รีบกลับกันเถอะ!
คาร์นอตวิลเลียมก็พูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า ได้!
หลินหยุนโบกมือขึ้น ผลไม้แห่งชีวิตก็ถูกเขาเก็บเข้าไปในแหวนเก็บของเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็หันหลังกลับแล้วเดินออกจากวังใต้ดินไป
หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว ภายในวังใต้ดินที่อยู่ลึกลงไปด้านล่างของเจดีย์หินราวประมาณหลายร้อยเมตรนั้น ก็มีดวงตาสีแดงคู่หนึ่งกำลังลืมตาขึ้นมา
หลินหยุนที่เดินมาถึงพื้นดินด้านบนแล้ว จู่ๆก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ขึ้นมา จึงหันหลังมองไปยังทางเข้าวังใต้ดินนั้น
ดวงตาคู่นั้นก็รีบหลับตาลงทันที
เป็นอะไรเหรอ? คาร์นอตวิลเลียมถาม
ไม่เป็นไร กลับกันเถอะ ช่วยชีวิตอีหลิงสำคัญกว่า
